|
|
06.10.21
พื้นที่ว่าง...
คนเรามีพื้นที่ว่างรอบตัวกันกว้างมากแค่ไหน
เรายอมรับว่าเป็นคนที่มีพื้นที่ว่างรอบตัวค่อยกว้าง และมีความเป็นส่วนค่อนข้างสูง และยอมรับเลยว่าสนิทกับคนยาก แถมยังมีมนุษย์สัมพันธ์ไม่ค่อยได้เรื่องอีกด้วย คือพูดง่ายๆ ว่าเป็นคนที่ไม่ทักใครก่อน ไม่พาตัวเองไปแนะนำตัวให้ใครรู้จักก่อน เพราะไม่รู้จะเริ่มบทสนทนาอย่างไร ไม่รู้จะพูดอะไร แต่ถ้ารู้จักกันแล้ว สนิทกันแล้ว ก็มีแต่คนบอกว่าเราพูดเก่ง และพูดมาก  แต่ถ้าไม่สนิท ไม่คุ้นเคย เราจะเป็นพวกพูดน้อย จนถึงไม่พูด และฟังอย่างเดียวมากกว่า
อาการแบบนี้เป็นมาตั้งนานแล้ว เราว่าตอนนี้เริ่มพัฒนาในทางที่ดีขึ้นแล้วนะ ตอนนี้ยังพอจะรู้จักเริ่มบทสนทนา เริ่มผูกมิตรกับคนบ้าง ไม่เหมือนสมัยก่อนที่ชอบจะอยู่นิ่งๆ ฟังคนเขาพูดกัน มากกว่าเริ่มพูดจา และชอบจะอยู่คนเดียว เที่ยวคนเดียว ดูหนังคนเดียวมากกว่ารวมกลุ่มไปกันคนเยอะๆ (อาการนี้ยังมีอยู่นะ ชอบเที่ยวคนเดียวน่ะ)
อย่างที่บอก...เป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยอยากให้ใครเข้ามายุ่งในโลกส่วนตัวของเรามากด้วย ก็เลยค่อนข้างอึดอัดใจนะ...ต่อไปนี้เป็นเรื่องบ่น จริงๆ มันก็ผ่านมาได้เป็นอาทิตย์แล้วล่ะ แต่ขอบ่นหน่อยแล้วกัน เพราะมันยังอัดอั้นอยู่
รู้ว่าเด็กๆ ที่นี่มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ (เด็กญี่ปุ่น) แต่บางทีมันก็ดีเกินไปเข้าใจหรือเปล่า เรื่องบางเรื่องเราไม่อยากตอบไม่อยากพูดก็ถามกันอยู่นั่นล่ะ ถามๆ จนเราเหนื่อยเราเซ็ง และเราบอกไปแล้วนะ ว่าเราพูดไม่ได้ ไม่อยากพูด พูดออกไปก็คงมีเรื่องเดือดร้อน และคนที่เดือดร้อนไม่ใช่ใคร เราคนเดียว
แต่พวกเขาก็สนุกสนานกัน ถามกันแซวกัน แล้วไงล่ะ เราบอกแล้วใช่มั้ย ว่าขออย่าถามเลย เพราะเรานั่นล่ะจะตกที่นั่งลำบาก เขาก็ไม่เข้าใจ ก็ยังพูดยังถามยังคุยกันเรื่องนี้อยู่นั่นล่ะ เข้าใจกันหน่อยไม่ได้หรือไงนะ ว่าใครกันที่จะเดือดร้อน ขอบอกว่าเหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนบางครั้งอยากหลบหน้าไม่ไปทำงาน ไม่ไปแลบไม่ต้องเจอใคร ก็มันเซ็ง
อย่างเรื่องพยายามเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเรานั่นอีก...พยายามพูดอยู่ตลอดเวลาว่าจะมาบ้านๆ พอปฏิเสธไปมากๆ คำร่ำร้องก็ตามมาเป็นทวีคูณ เลยตัดปัญหาด้วยให้มา แล้วก็ไง...เข้ามาแล้วก็พูดแต่เรื่องเดิมๆ เรื่องที่เราลำบากใจ เป็นอะไรที่เหนื่อยมากๆ พูดแล้วเหมือนไม่รู้จักฟังและเข้าใจ ก็รู้นะว่าเป็นพวกกลุ่มคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีมาก แต่เรื่องบางเรื่องมันส่วนตัวเข้าใจมั้ย...มันส่วนตัวและไม่อยากพูดถึง แต่บอกไปก็เหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เฮ้อ...กลุ้ม
บางครั้งการมีพื้นที่ว่างรอบตัวมากเกินไปก็ไม่ดี...ดูเหมือนไม่คบใคร ไม่ยุ่งกับใคร ไม่ใช่ว่าไม่ใส่ใจ แต่ก็แค่อยากอยู่เงียบๆ กับตัวเองคนเดียวในบางเวลาบ้าง...ก็เท่านั้น
สมัยย้ายไปอยู่ฮอกไกโด อยู่ฮาโกดาเตะ เมืองนั้นไม่มีคนไทยเลย พี่คนไทยคนหนึ่งที่คากาว่าบอกว่า...อ้อมอยู่ได้ไง ถ้าเป็นพี่คงเหงาตาย จริงๆ บางครั้งเราก็เหงานะ ไปอยู่ฮาโกดาเตะแรกๆ นี่ร้องไห้เลย จากที่ไม่เคยร้องมาก่อนตั้งแต่มาญี่ปุ่น มันเหงา...แต่ก็ไม่ตาย มันก็อยู่ได้ แค่เหงาเท่านั้นเอง อาจจะเป็นเพราะว่ามีความสุขกับการอยู่คนเดียว อยู่กับตัวเอง...ก็เลยอยู่มาได้ ไม่เหงาหงอยตายไปเสียก่อน
พอมาอยู่ซัปโปโร...คนไทยเยอะขึ้น ก็ไม่ได้สังสรรค์เท่าไหร่ มีไปเข้ากิจกรรมบ้างเล็กน้อย พอให้รู้ว่าเรายังมีตัวตนนะ และเรายังพบกับผู้คน...ไม่ได้แยกไปอยู่ในโลกส่วนตัวเพียงลำพังตลอดเวลา แต่เวลาโดยมากที่ใช้...ก็กับตัวเอง...เหมือมเดิม
มาอยู่นี่...มีพี่คนไทยแลบเดียวกันด้วย (เป็นรุ่นพี่ที่อยู่คากาว่ามาเหมือนกัน) แต่ไม่ได้สุงสิงด้วย พี่เขาเป้นผู้ชาย แถมแฟนหึงสะบัด ก็เลยนะ...กันไว้ก่อนดีกว่า แม้จะมั่นใจว่าแฟนเขาคงไม่หึงเราหรอก แฟนเขาสวยมากๆ ขอบอก ก็ยังอยู่คนเดียวได้นะ แต่แอบเซ็งเป็นบางเวลา ที่มีแต่คนจ้องจะเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเรามากเสียเหลือเกิน
แต่นะ...ไอ้ที่คิดว่าอยู่คนเดียวได้ตลอดมาน่ะ จริงๆ แล้วมันไม่ใช่หรอก เพิ่งรู้เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง...ว่าญี่ปุ่นที่ไม่มีคนๆ หนึ่งอยู่น่ะ มันทั้งเซ็ง ทั้งเบื่อ จนร่ำๆ อยากจะกลับเมืองไทยซะทีแล้ว
ทั้งๆ ที่โลกที่เห็นมันก็โลกใบเดิม...สังคมที่เจอก็แบบเดิมๆ งานที่ทำ กิจกรรมที่มีก็แบบเดิมๆ แต่มันก็ไม่เหมือนเดิม...เฮ้อ แปลกดีเหมือนกันนะ ก็ได้แต่หวังว่าญี่ปุ่นจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมในเร็ววัน (คาดว่าพรุ่งนี้แล้วล่ะ ^^'')
อา...ว่าจะเขียนบ่นๆ กลายมาเป็นเขียนอะไรแล้วก็ไม่รู้...
เอาเป็นว่า...รู้สึกตัวเองเหมือนกับ "หมอก" หรือ "ณิชมน" ในนิยายของน้องติ้นยังไงก็ไม่รู้ เป็นคนที่โลกส่วนตัวสูง...ก็แค่นั้นเอง
เขียนงงๆ เอาเป็นว่า พรุ่งนี้จะมาอัพบล็อกข่าวดีกันดีกว่านะเออก 
เด็กทะเล
06.10.21
| Create Date : 21 ตุลาคม 2549 |
| Last Update : 22 ตุลาคม 2549 21:17:18 น. |
|
11 comments
|
| Counter : 670 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: nunja555 IP: 58.9.170.22 วันที่: 22 ตุลาคม 2549 เวลา:0:10:47 น. |
|
|
|
| โดย: bess* IP: 133.92.115.199 วันที่: 22 ตุลาคม 2549 เวลา:12:21:00 น. |
|
|
|
โดย: นรานินี  วันที่: 22 ตุลาคม 2549 เวลา:16:39:48 น. |
|
|
|
| โดย: คอเล่า IP: 202.44.135.35 วันที่: 22 ตุลาคม 2549 เวลา:19:01:32 น. |
|
|
|
| โดย: Clear Ice วันที่: 22 ตุลาคม 2549 เวลา:19:03:33 น. |
|
|
|
| โดย: เด็กทะเล (ลิปิการ์ ) วันที่: 22 ตุลาคม 2549 เวลา:19:11:56 น. |
|
|
|
| โดย: นายน้อย IP: 58.9.129.2 วันที่: 22 ตุลาคม 2549 เวลา:19:20:57 น. |
|
|
|
| โดย: คอเล่า IP: 202.44.135.35 วันที่: 23 ตุลาคม 2549 เวลา:22:41:25 น. |
|
|
|
| โดย: คอเล่า IP: 202.44.135.35 วันที่: 23 ตุลาคม 2549 เวลา:22:44:01 น. |
|
|
|
| โดย: ปุ้ม IP: 158.108.134.98 วันที่: 24 ตุลาคม 2549 เวลา:10:35:37 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
ตอนใต้ Japan
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [?]
|
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
ห้ามผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์ โดยการนำรูปภาพ และบทความงานเขียน รวมทั้งข้อความต่างๆ ไม่ว่าส่วนใดส่วนหนึ่ง หรือทั้งหมดในบล็อกแห่งนี้ไปใช้ โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามที่กฏหมายบัญญติไว้สูงสุด
|
|
|
|
|
|
|
|
|
แต่ถ้าไม่สนิท ไม่คุ้นเคย เราจะเป็นพวกพูดน้อย จนถึงไม่พูด และฟังอย่างเดียวมากกว่า
สรุปวันนี้เลยได้เดินงานหนังสือแบบไม่สะใจเท่าที่ควร ฮา 
นี่ยังหาที่พักอยู่เลยค่ะ 
ไม่รู้เหมือนกันว่าคนมนุษยสัมพันธ์ดีๆ คุยเก่งๆ เค้าทำกันได้งัย บางคนเจอกันครั้งแรกพูดได้คล่องปรื๋อเลย แอบอิจฉาอย่างแรง ว่าทำไมเราทำอย่างนั้นไม่ได้หว่า ขนาดมีคนชวนคุยยังถามคำตอบคำ
แต่ไม่ค่อยชอบทำอะไรคนเดียวสักเท่าไหร่ ชอบเป็นคู่ๆ ค่ะ มันอุ่นใจดี