|
|
'โศกนาฎกรรมอำพราง'
เรื่อง: โศกนาฎกรรมอำพราง
ผู้เขียน: ทาคาโนะ คะซุอากิ
ผู้แปล: รัตน์จิต ทองเปรม
จำนวนหน้า: 284
หมวดหนังสือ: J Book
ราคา: 235 บาท
รายละเอียด
นักเขียนหน้าใหม่กลายเป็นดาวรุ่งเพียงชั่วข้ามคืน ชีวิตกำลังจะก้าวสู่ความผาสุก แต่กลับต้องพังครืนเมื่อรู้ว่าคู่ชีวิตตั้งท้อง เมื่อความเป็นอยู่สวยหรูซึ่งเพิ่งได้ครอบครอง อาจมีอันต้องลับหาย สามีตัดใจเลือกกำจัดเลือดเนื้อเชื้อไข กรีดทึ้งหัวใจภรรยาจนสลายคามือ
จิตแพทย์หนุ่มผู้มีบาดแผลในใจรับรักษาภรรยาสาวป่วยทางจิต แต่นับวันคนไข้กลับแสดงพฤติกรรมเหนือธรรมชาติคล้ายถูกวิญญาณสิง ซ้ำร้ายสิ่งซึ่งอาจเป็นต้นตอของอาการยังโยงใยกับเหตุร้ายในอดีต บีบให้จิตแพทย์กับสามีเร่งสางปมขัดแย้งในใจคนเป็นและคนตาย ก่อนที่โศกนาฏกรรมสะเทือนขวัญจะย้อนรอยพรากชีวิตแม่ลูกอีกครั้ง
*ขอบคุณภาพและรายละเอียดจากเว็บบลิสค่ะ
ความคิดเห็นส่วนตัว
อ่านเล่มนี้จบเมื่อวานค่ะ เป็นหนังสือของนักเขียนท่านเดียวกับที่เขียนเรื่อง 'บันได 13 ขั้น ปริศนาจากแดนประหาร' เนื้อหาก็จะค่อนข้างหนักหน่อย (อ่านเรื่องบันได 13 ขั้น ต่อด้วย และแล้วจะไม่เหลือใคร และก็เรื่องนี้ เรื่องและแล้วฯ กลายเป็นเด็กไปเลยค่ะ)แต่รับประกันความสนุกและเข้มข้นค่ะ ^^
สำหรับเรื่องนี้ในนิยายจะหลอกคนอ่านระหว่าง "โรคจิต" กับ "เรื่องวิญญาณ" ค่ะ อ่านแล้วสงสารคานามิ และรู้สึกว่าผู้ชายเห็นแก่ตัวจริงๆ ตัวเองไม่ได้เจ็บด้วยนี่นะ ถึงได้บอกกันง่ายๆ ว่าให้ทำแท้ง แม้ญี่ปุ่นจะเปิดเสรีเรื่องทำแท้ง แต่ก็มีข้อจำกัดหลายค่ะ เช่น จะทำแท้งให้เฉพาะแม่ที่มีปัญหาไม่สามารถคลอดได้ หรือเด็กพิการ และการตั้งครรภ์แบบแม่ถูกข่มขืนมา แต่อย่างว่านะคะ มีกฏมันก็มีทางเลี่ยงกฏได้ เพราะงั้นถ้าใครไม่ต้องการลูก ก็สามารถทำแท้งได้ แต่ต้องระยะครรภ์ไม่เกิน 21 สัปดาห์ แต่ก็อย่างที่บอก มีกฏก็เลี่ยงได้เหมือนกัน -_-'
เรื่องนี้จะเล่าระหว่างคานามีและชูเฮคู่สามีภรรยาที่รักกันดีมาก แต่ยังไม่พร้อมมีลูก หากก็กลับมี และคู่ของไมโกะ...คนไข้ของคุณหมอยูจิ ที่อยากมีลูก ถูกทางบ้านฝ่ายชายกดดันสุดๆ แต่ก็ไม่สามารถมีได้ จนถึงขั้นเป็นโรคจิต ต้องมาให้หมอรักษา อ่านแล้วก็รู้สึกว่า...มันไม่มีอะไรลงตัวจริงๆ นะ ไม่ใช่เฉพาะในนิยาย แต่ในเรื่องจริงก็เห็นเลย
และเนื่องจากความไม่พร้อมในการมีลูก ชูเฮเลยบังคับ หรือจริงๆ ก็พูดคุยกับภรรยาว่าให้ทำแท้ง ด้วยความหัวอ่อนคานามิก็จะยอมทำแท้ง แม้ในใจลึกๆ อยากเก็บลูกไว้ ทำให้บุคลิกของเธอเปลี่ยนไป คล้ายถูกผีเพื่อนเก่าเข้าสิง แต่ทางยูจิคุณหมอจิตเวชก็หาข้อหักล้างมาได้ตลอดว่าสิ่งที่ทุกคนกำลังเผชิญและสิ่งที่คานามิเป็นนั้นคือโรคทางจิตเวชชนิดหนึ่งที่เรียกว่า "โรคผีเข้า"
ขอบอกว่านิยายเรื่องนี้บรรยากาศหลอนมาก...มาก ถ้าทำเป็นหนังไม่กล้าดูกันเลยเชียว เพราะแค่คิดภาพก็...ไม่ไหวแล้ว >_< ทำไมเขียนได้เก่งขนาดนี้
สปอยส์
- ตอนที่สืบเรื่องของคุมิที่เซนได แล้วชูเฮขึ้นไปศาลเจ้าคนเดียว แบบว่ากรี๊ด น่ากลัวโคตรๆ ยิ่งตอนหลังบอกว่า "ฉันเกาะหลังแกไปด้วยตลอดไง!!" ยิ่งแบบว่า ไม่ไหวแล้วววว น่ากลัวอ่ะ T^T
- ตอนที่อัดวิดีโอแล้วชูเฮถูกผีเข้า (หรือคิดว่า) แอบคิดถึงเรื่องที่แบรดพิทกับเอ็ดเวิร์ดนอร์ตันเล่นเลย (เรื่องไรหว่า จำชื่อเรื่องไม่ได้ซะงั้น) แล้วตกลงผีเข้าหรือสะกดจิตตัวเอง? แต่ที่หมอยูจิอธิบายก็มีเหตุผลนะคะ คือเครียดมาเยอะแล้ว เก็บกดมาก ก็ปลดปล่อยออกมา
- ชอบตอนที่ชูเฮทนไม่ไหวแล้ว บอกว่าคิดจะหย่า แล้วหมอยูจิก็ค่อยๆ ตะล่อม คือแบบรักษาได้ทั้งคนไข้และญาติคนไข้เลย แต่อ่านแล้วเป็นหมอจิตเวชก็หนักเหมือนกันเนอะ จะเลือกรักษาแนวทางแบบไหนดี
- อ่านแล้วเกลียดผู้ชายเลย ไม่ว่าจะเป็นชูเฮ หรือคาสึยะ ทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้ >_< แล้วสามีของไมโกะอีก คือไม่ดูแลเมียเลย ปล่อยให้แม่กดดัน อยากรู้ว่าพอเห็นเมียโดดตึกแล้วคิดไง เป็นไง เกลียดจัง
- ตอนที่ทำคลอดลูกบนสถานีรถไฟ แบบว่าสุดยอด อ่านไปลุ้นไป เขียนดีมากๆ
- ตอนจบเป็นปลายเปิดจริงๆ ให้คิดเอาเองว่าทั้งหมดที่ผ่านมันคืออาการทางจิตเวช หรือว่าผีเข้า เลือกเชื่อกันไปเลย
จบสปอยส์
เรื่องนี้สนุกค่ะ แม้จะหนักไปนิดกับเรื่องรายละเอียดของโรคทางจิตเวช (นักเขียนเก่งอ่ะ หาข้อมูลได้สุดยอด) แต่ว่าเรื่องเขียนได้ดีมากค่ะ และเขียนได้หลอนมากๆ เลย >_< แนะนำนะคะเรื่องนี้
เด็กทะเล
11.1.31
| Create Date : 31 มกราคม 2554 |
| Last Update : 31 มกราคม 2554 9:18:48 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 1096 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Mr.Feynman  วันที่: 31 มกราคม 2554 เวลา:14:48:43 น. |
|
|
|
| โดย: นักรบ IP: 173.217.233.111 วันที่: 31 มกราคม 2554 เวลา:20:38:15 น. |
|
|
|
| โดย: Clear Ice วันที่: 31 มกราคม 2554 เวลา:21:03:58 น. |
|
|
|
| โดย: เด็กทะเล (ลิปิการ์ ) วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:9:31:31 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
ตอนใต้ Japan
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [?]
|
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
ห้ามผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์ โดยการนำรูปภาพ และบทความงานเขียน รวมทั้งข้อความต่างๆ ไม่ว่าส่วนใดส่วนหนึ่ง หรือทั้งหมดในบล็อกแห่งนี้ไปใช้ โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามที่กฏหมายบัญญติไว้สูงสุด
|
|
|
|
|
|
|
|
|
