|
"ความรู้สึกดี...ที่เรียกว่ารัก 2 - หนุ่มขี้เมากับสาวห้าวปากจัด"
คุณปลัดขมิ้น (เขมินท์) กับ หนูอังค์วรา
...รู้มั้ยครับ ดอกทิวลิปแดงสามดอก...มีความหมายว่าอะไร...
เป็นเรื่องสั้นเรื่องที่สองที่ได้ตีพิมพ์หลังจากเรื่องแรกได้พิมพ์ไป จริงๆ แล้วต้นฉบับที่โพสต์ในเนตจะยาวว่าที่ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือ แต่เพราะมันยาวไปเลยต้องตัดออกบ้าง ไม่งั้นมันจะทำให้หนังสือหนาไปหน่อย เรื่องมันนานมาแล้วเลยจำไม่ได้ว่าตัดตอนไหนไปบ้าง ฮา แต่ว่าที่จำได้คือตอนจบของเรื่องมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยก่อนตีพิมพ์ เพราะว่าตอนที่เขียนลงในเนตมันจบแบบค้างๆ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ก่อนพิมพ์เลยต้องรีไรท์ใหม่นิดหน่อย
ที่มาของเรื่อง
มันเกิดเมื่อตอนที่ยังเรียนอยู่ที่คากาว่า เดินไปเข้าห้องน้ำที่อีกตึกหนึ่งโดยผ่านดาดฟ้า แล้วหันมองไปทางด้านซ้ายมือที่เป็นเทือกเขาทอดยาวสลับซับซ้อน เห็นแล้วนึกถึงจังหวัดระนอง จังหวัดเล็กๆ ที่ตั้งอยู่เงียบสงบในอ้อมกอดของเทือกเขาและทะเล นึกถึงประสบการณ์ตอนสมัยเรียนที่เกษตรฯ แล้วไปเก็บตัวอย่างที่นั่นบ่อยๆ กับไปถูกปล่อยเกาะอยู่ที่สถานีวิจัยฯ ที่หาดประพาสเสียเดือนหนึ่ง
เรื่องนี้เขียนขึ้นจากความทรงจำที่หวนนึกถึงคุณปลัดขมิ้น (ตัวจริง) ที่พบเจอตอนฟ้ามืดครึ้มและเด็กๆ ในรถตู้กำลังหิวกระหน่ำ (เหมือนในเรื่อง) ข้างทางที่เป็นป่าชายเลนและมืดมิดมีคนมายืนกวักมือโบกเรียกรถให้จอด (บรรยากาศหนังผีมาก) พบว่าใครคนนั้นคือคุณปลัดที่กินเหล้าเมาแล้วซิ่งมอเตอร์ไซด์ตกลงในป่าชายเลน เรื่องก็จะคล้ายๆ กับที่เขียน แต่ที่ไม่คลายคือมันไม่มีเรื่องรักๆ อะไรเกิดขึ้นหรอก หลังจากนั้นได้เจอคุณปลัดขี้เมาอีกหนึ่งครั้งที่ร้านอาหาร คุณปลัดก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างรวดเร็วและเดินออกไป คาดว่าคงเขินนั่นเอง ฮา
กล่าวถึงพระเอกไปแล้วขอกล่าวถึงนางเอกบ้าง ไม่ใช่เด็กทะเลค่ะ แต่เป็นรุ่นพี่ในแลบอีกคน เป็นรุ่นพี่ที่คณะ ลูกศิษย์อาจารย์ที่ปรึกษาเดียวกัน พี่เขาไม่ปากจัดแบบในเรื่องหรอกนะ ^^ ทำไมถึงเอาพี่เขามาเป็นนางเอก เรื่องของเรื่องมันก็เกิดมาจากว่า เมื่อเหตุการณ์ปลัดตกป่าชายเลนนั่น ก็มีการแซว (โดยที่คุณปลัดต้นเรื่องไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย ฮา) กันเรื่องพี่กับคุณปลัด (คือว่าเป็นพวกจินตนาการสูงสุดทั้งลูกศิษย์และอาจารย์นั่นเอง ฮา) แต่มันก็จบลงที่ตรงนั้นล่ะนะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เด็กทะเลเอามาต่อยอดเอง
เป็นเรื่องที่เขียนจากความทรงจำ ไม่ว่าจะบรรยากาศของสถานีวิจัยฯ ระนอง หรือแม้แต่มหาวิทยาลัยเกษตรฯ และงานเกษตรแฟร์ รวมทั้งร้านประมงซีฟู้ด เขียนแล้วยิ้ม เพราะนึกถึงบรรยากาศเก่าๆ คิดถึงตอนไปเก็บตัวอย่างในลำน้ำข้างๆ สถานีฯ คิดถึงภูเขาสูงและบรรยากาศสงบๆ คิดถึงไก่ทอดที่มีคุณน้าขี่รถเครื่องมาขายทุกตอนกลางวัน คิดถึงทุกคนที่อยู่ที่สถานีฯ
คิดถึง...และเสียน้ำตาให้กับโศกนาฎกรรมเมื่อปลายปีก่อน สึนามิกวาดสถานีวิจัยฯ ที่หาดประพาสเสียเลียบ...เลียบแม้แต่คนที่รู้จักและเป็นเพื่อน อา ไม่ จะไม่เขียนเรื่องเศร้า เอาเป็นว่าคิดถึงแล้วกัน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน หากความทรงจำยังคงอยู่ตลอดไปไม่ลืมเลือน ^^
ขอบคุณประสบการณ์ที่มี
ขอบคุณทุกคนที่สถานีวิจัยทรัพยาการชายฝั่งหาดประพาส ของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
ขอบคุณทุกคนที่มาเป็นตัวละครสร้างสีสรรในเรื่อง
ขอบคุณเจ้าของทิวลิปสามดอกที่บากหน้าเอามายื่นให้เพื่อนเด็กทะเลเมื่อตอนวันวาเลนไทน์ (และทิวลิปนั้นก็ต้องกลับคืนเจ้าของไปด้วยอาการคอตก ฮา)
ขอบคุณและขอบคุณทุกคนและทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เรื่องสั้นเรื่องนี้เกิดขึ้นมา
ขอไว้อาลัยให้คนที่จากไป
แล้วเดี๋ยวจะตามไปเจอกัน
ป.ล. ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเยี่ยมนะคะ และต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ตอบรายตัว แต่ว่าได้อ่านทุกความเห็นแน่นอน ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกคนที่สนับสนุนและตามอ่านเรื่องของเด็กทะเลนะ ^^ ถ้าไม่มีพวกคุณก็คงไม่มีเด็กทะเลในวันนี้ ขอบคุณมากค่ะ (วันนี้มาซึ้ง สงสัยใกล้เต็มทีแล้ว ฮา ^^)
| Create Date : 04 สิงหาคม 2548 |
|
8 comments |
| Last Update : 1 กรกฎาคม 2551 20:33:47 น. |
| Counter : 840 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [