ทศพิธราชธรรม บทที่ ๕ขุนหลวงพะงั่ว โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

เมื่อหลานชายพระนามราเมศวร

ทำแปรปรวนปกครองให้หมองศรี

ทำทุกข์เข็ญให้ไพร่ฟ้าประชาชี

จึงต้องพลีเสียสละสุขส่วนตัว

จากกษัตริย์เมืองสุพรรณตะวันตก

นามยอยกเจ้าขุนหลวงพ่องั่ว

ยึดอำนาจญาติกษัตริย์ผู้หมองมัว

เพื่อเป็นหัวแห่งกรุงศรีที่ใหญ่โต

ต้องรบทัพจับศึกทั้งซ้ายขวา

มีเมืองชากังราวเป็นโต้โผ

อีกลำปางเชียงใหม่ร่วมพาโล

แสนอักโขเมืองสองแควแก่กล้ามา

ตปะคือความเพียรเพื่อส่วนใหญ่

ทุ่มเทใจกายกำลังเป็นมหา

เพื่อบ้านเมืองศรีอยุธยา

เพื่อฐานายิ่งใหญ่ในแหลมทอง

ทรงรบทัพจับศึกอย่างยิ่งยศ

สวรรคตนอกมณฑลสุดหม่นหมอง

ด้วยพระชนมายุน่าตรึกตรอง

แปดสิบสองย่างใกล้ไม่ปล่อยวาง

ชาติกษัตริย์ไม่ผูกมัดกับอายุ

มุ่งบรรลุราชกิจมุ่งสะสาง

อยู่ถึงร้อยก็ทำร้อยไม่จืดจาง

คือแบบอย่างพากเพียรเยี่ยงราชัน