ใจเจ๊ก บทที่ 9

^{นวนิยาย “ใจเจ๊ก”}

^{โดย เดชา เวชชพิพัฒน์}

^{บทที่ 9}

^{พรเพ็ญขับรถออกจากปั๊มน้ำมันด้วยความหงุดหงิดนึกอยากตรวจดวงชะตาของตนให้หายสงสัย วันนี้คงเป็นวันมหาซวยอุตส่าห์มาเข้าวัดทำบุญก็ดันเจออริตัวแสบตอนทำบุญก็ภาวนาขอให้เป็นการล้างซวยไปด้วยแล้ว ที่ไหนได้ความซวยดันเกาะแน่นยิ่งกว่านายกฯหวงเก้าอี้ ทำให้ไอ้นั่นมาเห็นตอนร้องไห้อีกนี่ถ้าเปิดกระจกตามที่มันขอละก็ คงได้ยินมันเห่าให้เจ็บใจ ... อีหมวยขี้แย}

^{เธอขับรถไปถอนใจไปไม่นานก็เห็นปั๊มน้ำมันอีกแห่งจึงขับรถเข้าไปจอดหน้าห้องน้ำแล้วลงไปล้างหน้า เมื่อสบตาตนเองในกระจกเงาพรเพ็ญกลับนึกถึงแววตาของภูมิชัยที่มองผ่านกระจกรถยนต์ ถึงตอนนี้เธอไม่แน่ใจแล้วว่าหากเธอเลื่อนกระจกลงเธอจะได้ยินถ้อยคำเหยียดหยามจากปากเขา หรือคำถามแสดงความห่วงใย ... หมวยเป็นอะไรร้องไห้ทำไม}

^{คิดได้แค่นี้เธอก็สะบัดหน้าแรงๆบอกตนเองว่าคงเป็นเพราะขับรถนานเกินไป ทำให้สมองรวน คิดอะไรเพี้ยนๆขืนขับต่อเข้ากรุงเทพฯตามที่ตั้งใจอาจได้ไปอยู่กับน้องชายเพราะหลับในแล้วเกิดอุบัติเหตุถึงแก่ชีวิต}

^{พรเพ็ญหันซ้ายหันขวาเห็นศาลาไม้ตั้งอยู่ไม่ไกล จึงเดินเข้าไป ปลดกระเป๋าเป้ใบน้อยออกจากไหล่ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมานั่งลงแล้วโทรหาเพื่อนสนิทที่รู้จักกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย อาศัยอยู่ในจังหวัดถัดไปสัญญาณเรียกเข้าดังเพียงครั้งเดียวก็มีคนรับสาย}

^{“ต๊าย อายุยืนนะเนี่ย กำลังจะโทรหาพอดี”}

^{น้ำเสียงที่สดใสร่าเริงของเพื่อนสนิททำให้พรเพ็ญยิ้มออกกล่าวดักคอไปยิ้มไป “จะเล่าเรื่องหนุ่มคนไหนให้ฉันฟังอีกล่ะ นางแมวยั่วสวาท”}

^{กรองกาญจน์หรือแมวหัวเราะชอบใจกับฉายาที่เรียกกันสมัยเป็นนักศึกษา“แมวเลิกยั่วผู้ชายแล้วค่ะเธอ ยั่วไปก็หน้าแตกทุกทีหนุ่มๆสมัยนี้เขากินกันเองแล้วเจ้าค่ะ”}

^{พรเพ็ญหัวเราะบ้าง“หัดดูตาม้าตาเรือบ้างสิแม่คุณ”}

^{“อุ๊ย ต่อให้เป็นตาทิพย์ก็ดูไม่ออกเจ้าค่ะ สมัยนี้ดูยากมั่กๆค่ะแรกๆก็แม้นแมน คบไปได้ไม่นาน คุณเธอก็เริ่มออกอาการ กรีดไม้กรีดมือยังดีนะไม่ขออายไลน์เนอร์ฉันไปกรีดตา”}

^{พรเพ็ญหัวเราะอีกก่อนกล่าวเข้าประเด็นเริ่มจากแจ้งว่าเธอกำลังอยู่ในจังหวัดบ้านเกิด “ฉันมาทำบุญให้น้องชายเยี่ยมตายายด้วย ตอนแรกว่าจะขับเข้ากรุงเทพเลย แต่ดูท่าทางแล้วไม่ไหวไปค้างกับเธอสักคืนได้ไหม”}

^{“มาเลยๆ มาพอดีเลย อยากเจอมากๆ คิดถึง”}

^{“ไม่ต้องมาปากหวาน ฉันไม่มีของฝากนะจ๊ะ”}

^{“ของฝากไม่เอา เอาแต่ตัวกับรถ”}

^{พรเพ็ญขมวดคิ้ว“เอ๊ะ”}

^{กรองกาญจน์หัวเราะชอบใจ“ฉันจะติดรถเธอเข้ากรุงเทพด้วย”}

^{“เข้าไปทำไมยะ”}

^{“ต๊าย นาทีนี้แล้วยังถามได้ เข้าไปช้อปปิ้งมิดไนท์เซลมั้ง”}

^{เพ็ญพรหัวเราะเบาๆ“จะเข้าไปทำอะไร ฉันถามจริงๆ”}

^{“อ้าว เข้าไปร่วมม็อบไง”}

^{พรเพ็ญพยักหน้าช้าๆตอนนี้ใครๆก็อยากร่วมม็อบขับไล่รัฐบาลไม่แปลกเลยถ้าเพื่อนเธอคนนี้จะอยากเหมือนคนทั่วไป ตรงกันข้าม หากเพื่อนเธอเป็น “ไทยเฉย” ขึ้นมาละก็พรเพ็ญคงเดาว่าเพื่อนกลายเป็นแม่บ้านไปแล้ว ประเภทแต่งงานมีลูกแบบไม่ยอมบอกใคร}

^{“ทำไมเพิ่งจะคิดร่วมล่ะยะ เขามีม็อบกันมาตั้งหลายวันแล้ว” พรเพ็ญจงใจแหย่}

^{กรองกาญจน์ตอบเสียงเข้มทันที“อ้าว พูดเหมือนไม่รู้จักพ่อแม่ฉัน หวงฉันอย่างกับอะไรดี มีลูกสาวสวยฝุดๆก็แบบนี้แหละ”}

^{“พูดความจริงกับฉันดีกว่า เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ” พรเพ็ญกล่าวอย่างรู้ทัน}

^{กรองกาญจน์ถอนใจเบาๆก่อนกล่าว“ฉันละกลุ้มใจจริงๆเลยมีพ่อแม่อยู่คนละฝ่ายกันเห็นนายกรัฐมนตรีออกข่าวทีไรก็ชมว่าทั้งสวยทั้งสง่างาม แต่พอมีข่าวม็อบที่สถานีรถไฟก็ช่วยกันด่าหาว่าไม่เป็นประชาธิปไตยบ้าง ขี้แพ้ชวนตีบ้างฉันในฐานะเป็นลูกก็ได้แต่นั่งเงียบและเงียบ ลองเถียงสักคำสิ เป็นเรื่องแน่”}

^{“เธอเคยบอกพวกท่านไหมว่าอยากไปร่วมม็อบ”}

^{“บ้าเหรอ ขืนพูดออกไปก็หัวแตกสิ ฉันถึงได้ดีใจที่เธอมาไง”}

^{“ดีใจอย่างไรจ๊ะ”}

^{“อ้าว ฉันจะได้มีข้ออ้างไง บอกว่าเธอมารับเข้าไปช่วยงานในกรุงเทพ”}

^{“งานอะไร”}

^{“โถแม่คุณ ข้ออ้างมีเยอะแยะ ช่วยจัดงานเลี้ยงรุ่นไง ช่วยงานแต่งเพื่อนก็ได้อ้างโน่นอ้างนี้ไปเถอะ ขอเพียงให้มีบุคคลที่สามอยู่ด้วยพ่อแม่ฉันก็พร้อมเชื่อแล้ว ประเภทเห็นคนอื่นดีกว่าลูกตัวเองไง”}

^{“สรุปว่าให้ฉันเป็นสารถียังไม่พอ ลากฉันเข้าไปเกี่ยวกับการโกหกบุพเการีอีกต่างหาก”}

^{“หูย แม่คนดีศรีสังคม ไม่เคยโกหกพ่อแม่ เป็นลูกกตัญญูเป็นผู้เสียสละไม่ทำงานที่ตนรักเพื่อดูแลกิจการครอบครัวเดี๋ยวนางแมวจะทำโล่ให้นะคะ เอากี่อันคะ”}

^{พรเพ็ญยิ้มก่อนจงใจแหย่เพื่อนต่อ“โล่ฉันไม่เอาหรอก แต่ฉันไม่อยากร่วมมือกับนางแมวที่จะหนีพ่อแม่ไปม็อบฉันว่าฉันไปหาโรงแรมนอนท่าทางจะดีกว่า”}

^{กรองกาญจน์กล่าวเสียงเข้มทันที“ลองดูสิ โรงแรมในจังหวัดมีไม่กี่แห่ง หาแกไม่เจอก็ไม่ใช่นังแมว”}

^{พรเพ็ญยิ้มบางๆ“จ้า กลัวแล้วจ้า ถ้างั้นรออีกครึ่งชั่วโมงนะ เดี๋ยวเจอกัน”}

^{“ครึ่งชั่วโมงนะ ถ้าไม่มาเลิกคบ” กรองกาญจน์กล่าวย้ำ}

^{คุยกับเพื่อนแล้วพรเพ็ญเดินกลับไปที่รถครู่เดียวก็ขับออกไปด้วยอารมณ์ที่ผ่องแผ้วตรงกันข้ามกับตอนเข้ามาเธอนึกถึงเพื่อนคนนี้ด้วยอารมณ์ที่แจ่มใส แม้กรองกาญจน์ไม่ใช่คนสวย “ฝุดๆ” อย่างที่เจ้าตัวบอกแต่ก็เป็นคนน่ารักมากที่สุดในมหาวิทยาลัยก็ว่าได้ความน่ารักของเพื่อนคนนี้เกิดจากความเป็นธรรมชาติอย่างเต็มร้อยคิดอย่างไรก็พูดหรือแสดงออกมาอย่างนั้นอีกทั้งยังเป็นความคิดแบบคนมองโลกแง่ดีและแสนซื่อ จึงทำให้ผู้หญิงผิวคล้ำร่างผอมเกร็งมีเสน่ห์ขึ้นมาไม่น้อย}

^{ความน่ารักเป็นอย่างยิ่งของแมวคือตอนที่เธอสมัครเป็นเชียร์ลีดเดอร์ประจำมหาวิทยาลัยเพื่อนๆต่างช่วยกันค้านด้วยเห็นว่าโอกาสที่เธอจะผิดหวังมีสูงเป็นอย่างยิ่ง}

^{“อย่าเลยแมว เชียร์ลีดเดอร์ต้องผิวขาวอมชมพู” เพื่อนคนหนึ่งพยายามยกเหตุผล}

^{“ไม่จริงเลย ฉันเห็นมีแต่คนผิวคล้ำกว่าฉัน”}

^{“เอาที่ไหนมาพูดยะ ฉันเห็นมีแต่คนขาวๆ”}

^{“เอ้า พูดว่าฉันขาวน้อยกว่าพวกเขานิดหน่อยก็ได้” แมวเถียงอย่างเอาจริงเอาจัง}

^{เพื่อนอีกคนจึงกล่าวอย่างมีชั้นเชิง“ก็จริงของเธอ แต่ตอนแรกๆพวกเขาขาวนะ พอซ้อมตากแดดไปนานๆก็ดำ”}

^{“นั่นไง อย่างนี้ยิ่งเหมาะกับฉัน ดำตั้งแต่แรกเริ่มเลย จริงใจแค่ไหนคิดดูสิ”}

^{เหตุผลของแมวทำให้เพื่อนๆอมยิ้มเมื่อห้ามไม่ได้จึงรอปลอบใจยามผิดหวัง ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นแมวเสียใจถึงขนาดร้องไห้ไปบ่นไป}

^{“ฮือๆๆ ใช่สิฉันมันตัวดำ ชาตินี้คงไม่มีวันได้เป็นนางเอกกับใครเขาเจ้าประคู้น ชาติหน้าอีแมวขอเกิดในแอฟริกาให้มันรู้แล้วรู้รอดไปจะเป็นนางงามประจำทวีปให้ดู”}

^{เพื่อนฝูงฟังแล้วได้แต่ลูบแขนกรองกาญจน์ไปกลั้นหัวเราะไป}

^{นอกจากนี้เธอยังเคยถูกนักศึกษาชายที่เป็นเพื่อนร่วมคณะล้อว่ายายหน้ามะละกอ เพราะเธอมีใบหน้าค่อนข้างยาวกว่าคนทั่วไปแทนที่กรองกาญจน์จะโกรธ เธอกลับตอบไปว่า}

^{“พูดเหมือนไม่รู้คุณมะละกอเธอรู้ไหมว่ามะละกอดิบใช้ทำส้มตำทำแกงส้มได้อร่อยแค่ไหนมะละกอสุกกินแล้วถ่ายง่ายสบายลำไส้ใหญ่ แถมบำรุงผิวพรรณให้นวลเนียนยางมะละกอก็ใช้หมักเนื้อให้นุ่มได้ บางคนใช้ทาลบรอยฝ้าแล้วได้ผลก็ยังมีรู้แบบนี้แล้วอย่านำมะละกอมาล้อเล่นอีกนะ พวกเธอต้องเคารพยกย่องมะละกอนะ จะบอกให้”}

^{เมื่อเธอกล่าวจบบรรดาเพื่อนๆนักศึกษาหญิงที่อยู่กลุ่มเดียวกันก็พร้อมใจกันเฮลั่นสนามส่วนนักศึกษาชายคนนั้นอ้าปากหวอแล้วส่ายหน้าก่อนรีบเดินหนีไป}

^{ไม่นานนักพรเพ็ญขับรถถึงหน้าบ้านกรองกาญจน์เพื่อนสนิทพาเธอเข้าไปไหว้พ่อแม่แล้วรีบพาออกไปกินมื้อค่ำ}

^{“ข้าวเปียกเส้นร้านนี้นะ ขอบอกว่าอร่อยที่สุดในจังหวัด” กรองกาญจน์บอกขณะนั่งรออาหาร}

^{“นี่ถ้าเป็นคนภาคอื่นคงงงนะว่าอะไรคือข้าวเปียกเส้น” พรเพ็ญกล่าวพลางมองรอบๆตัวทุกโต๊ะมีคนนั่งเต็ม บอกให้รู้ว่าอร่อยเพียงใด}

^{“ต้องบอกว่าก๋วยจั๊บญวน ร้องอ๋อเลย”}

^{“ร้องอ๋อหรือร้องเอ๋ง” พรเพ็ญยิงมุกลึกซึ้งถึงเรื่องที่ชาวโลกจับตามองอยู่}

^{“อุ๊ย แรงนะเนี่ย นักข่าวเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า”}

^{พรเพ็ญตอบเนิบๆ“ส่วนใหญ่ก็แบบเป็นฉันแหละ ทำไงได้ รู้มากเห็นมากที่ล้วนแล้วแต่เรื่องเครียดๆเรื่องเลวๆ ทั้งนั้น มันก็ต้องปลดปล่อยกันบ้าง คำสองคำก็ยังดี”}

^{“แต่มาปลดปล่อยแถวนี้ระวังพ่อค้าเนื้อหมาได้ยินนะเธออาจได้ลงไปนอนแช่น้ำร้อนในหม้อข้าวเปียกเส้น”}

^{พรเพ็ญยักไหล่“เจอไม่กลัว กลัวไม่เจอ”}

^{“เจอแล้วจะทำอะไรเขาไม่ทราบ”}

^{“อ้าว ก็ทำข่าวสิจ๊ะ ฉันอยากถามว่าไม่มีอาชีพอื่นจะทำแล้วหรืออย่างไรจึงได้จับหมาขายเป็นของกิน”}

^{“จ้า แม่นักข่าวคนเก่งคนกล้าท้าทายทั่วปฐพีฉันอ่านโพสต์เธอแต่ละอันแล้วบอกตรงๆว่ากลัวได้ไปกินข้าวต้มงานเธอเร็วๆนี้”}

^{กรองกาญจน์หมายถึงกระทู้ที่พรเพ็ญแสดงไว้ในสื่อสังคมออนไลน์ชื่อดังซึ่งแน่นอนว่าเธอเป็นหนึ่งในเพื่อนห้าพันคนของพรเพ็ญ}

^{“อุ๊ย ระดับพรเพ็ญแล้วไม่เลี้ยงข้าวต้มหรอก เชยแย่เลยเลี้ยงเค้กกับชาและกาแฟจ้ะ”}

^{กรองกาญจน์ค้อนวงใหญ่“ขอบอกให้รู้นะว่ากระทู้ของเธอน่ะทำให้ฉันอยากเข้าไปร่วมม็อบอย่างมากถึงมากที่สุด เพราะฉะนั้นถ้าฉันถูกตำรวจหรือทหารยิงตายละก็เธอมีส่วนรับผิดชอบที่ทำให้โลกใบนี้ขาดสาวสวยไปหนึ่งคน”}

^{พรเพ็ญหัวเราะดังลั่นร้านก่อนกล่าว“นี่เธอ ลืมไปแล้วหรือว่าเธอน่ะบรรลุนิติภาวะแล้วนะยะ”}

^{“บรรลุแต่อายุจ้ะเรื่องอื่นๆยังเป็นเหมือนวัวเหมือนควายให้เพื่อนจูงจมูกอยู่เลย”}

^{“กรรม” พรเพ็ญกล่าวพร้อมตบหน้าผากเบาๆ}

^{“ใช่ เป็นกรรมของเธอที่ต้องให้ฉันอยู่ด้วยจนกว่าม็อบจะเลิก”}

^{พรเพ็ญยิ้มกว้างราวกับถูกรางวัลเลขท้าย“เป็นบุญมากกว่าจ๊ะ เธอมาอยู่ที่ห้องฉันก็ดีแล้ว จะได้มีคนปัดกวาดเช็ดถูอีกทั้งเตรียมอาหารค่ำให้ฉันกินเวลาฉันกลับมาเหนื่อยๆ”}

^{พรเพ็ญเช่าห้องพักใกล้ที่ทำงานเป็นที่ซุกหัวนอนอาบน้ำและแต่งตัว เพราะบ้านของพ่อแม่อยู่ชานเมือง เดินทางลำบากไม่สะดวกต่อการใช้ชีวิตเป็นนักข่าวที่เริ่มงานและเลิกงานไม่เป็นเวลาเธอพยายามกลับบ้านทุกวันหยุดเสาร์และอาทิตย์ แต่ก็ด้วยความเป็นนักข่าวอีกนั่นแหละที่ทำให้บางเดือนไม่ได้เห็นหน้าพ่อแม่เลยทั้งเดือน}

^{“ใครบอกล่ะ ฉันอาศัยห้องเธอเป็นที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้นแหละส่วนใหญ่คงอยู่ที่ม็อบแหละ ไปๆมาๆอาจจะกินนอนที่นั่นเลย”}

^{“ถึงขนาดนั้นเชียว”}

^{พรเพ็ญกล่าวพร้อมๆกับที่พนักงานนำอาหารมาบริการทั้งคู่จึงก้มหน้าก้มตากินผ่านไปครึ่งชามจึงเปลี่ยนเรื่องเป็นการถามถึงสารทุกข์สุขดิบของเพื่อนคนโน้นคนนี้}

^{“ได้ข่าวว่าแอนเขาคิดไม่เหมือนพวกเราหรือ” กรองกาญจน์ถามถึงเพื่อนอีกคน}

^{พรเพ็ญพยักหน้า“ใช่ เขาชอบพี่ชายของนายกรัฐมนตรีคนสวยมากเลยแหละบอกว่าเป็นคนที่ทำให้เศรษฐกิจของประเทศเจริญก้าวหน้า”}

^{กรองกาญจน์เบะปากแล้วทำท่าจะแสดงความคิดเห็นแต่พรเพ็ญชิงกล่าว}

^{“ถ้าเธอจะว่าอะไรแอนละก็ ฉันไม่ฟังนะอย่าลืมสิว่าเราต้องเคารพความคิดเห็นของกันและกัน”}

^{กรองกาญจน์กล่าวทันที“แต่เขาเอาเธอไปว่าให้คนโน้นคนนี้ฟังเยอะแยะเลยนะ”}

^{พรเพ็ญเม้มปาก“ทำไมฉันจะไม่รู้ ว่าแรงด้วยหาว่าฉันรับเงินใต้โต๊ะมาเขียนกระทู้โจมตีรัฐบาลปัจจุบัน แต่ฉันไม่แก้ข่าวหรอกความจริงคือความจริง”}

^{“อย่างน้อยเธอควรเขียนเรื่องนี้ในกระทู้นะ”}

^{“เขียนไปก็เหมือนแก้ตัวสิ”}

^{“แล้วเธอไม่กลัวคนเชื่อตามที่แอนบอกเหรอ”}

^{“ทุกคนมีวิจารณญาณนะแมว”}

^{“แต่มีไม่เท่ากันนะ”}

^{“แต่สักวันมันก็ต้องเท่าไม่ใช่หรือ”}

^{“แล้วระหว่างที่รอให้มันเท่าล่ะ”}

^{“ทำไม ใครจะทำอะไรฉัน ถ้าเธอห่วงฉันละก็ขอบอกว่าไม่ต้องหรอกฉันเป็นนักข่าวนะ ถ้านักข่าวกลัวโน่นกลัวนี่ประชาชนก็แย่สิเธอ”}

^{“เออจริง ถ้าเช่นนั้นฉันก็พึ่งเธอได้อย่างเต็มร้อย”}

^{พรเพ็ญขมวดคิ้ว “จะมาไม้ไหนอีกล่ะยะแม่คนนี้”}

^{กรองกาญจน์ยิ้มกว้าง “ก็เรื่องโกหกพ่อแม่ฉันเพื่อให้ฉันได้เข้ากรุงเทพไปร่วมม็อบไงแหม ทำเป็นขี้ลืม ยังไม่แก่สักหน่อย”}

Create Date : 26 สิงหาคม 2559		1 comments
Last Update : 3 กันยายน 2559 9:08:12 น.
Counter : 713 Pageviews.
Share Tweet