บทที่ 4 สังคมเรามีคนฆ่าตัวตายมากเกินไปแล้ว

บทที่ ๔

“โยมไม่พอใจอาตมาเพราะทำไม่ถูกหลักจิตวิทยางั้นหรือ”
พระสัจจาตระหนักดีว่าครองสติไม่พอใจ
เขากำลังอยู่บนรถประจำทาง ... ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
เขากำลังเดินทางกลับบ้าน ... ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
ครองสติมองไปนอกรถอย่างเหม่อลอย
ป้ายโฆษณา ร้านอาหาร สถานบันเทิง
แสงสีแห่งนครหลวงผ่านตาเขาไปอย่างไร้การรับรู้
ครองสติถามตัวเอง เขาจะทำอย่างไร
แขกไม่รับเชิญในตัวเขา
ปัจจุบัน ... กำลังมีบทบาทกับงานอาสาสมัคร
อนาคต ... อาจมีบทบาทต่อชีวิตเขา
ในที่สุดเขากล่าวตอบ
“ท่านเข้าใจผิด อาสาสมัครไม่ใช่นักจิตวิทยา
พวกเราไม่มีความรู้ความสามารถถึงขั้นนั้น
พวกเราเป็นแค่คนรับฟัง รับฟังความทุกข์ของผู้อื่น”
“แต่โยมไม่ได้ฟังอย่างเดียว” พระสัจจาแย้ง
“ใช่ หลักการบอกไม่ให้เรารับฟังอย่างเดียว
หลักการบอกให้เรากระตุ้นผู้โทรให้ระบายความทุกข์
ระบายออกมากให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
แต่ต้องระมัดระวัง
ระมัดระวังที่ไม่ไปชี้แนะหรือสั่งสอนพวกเขา”
“ทำไม”
“เพราะมันเป็นการลดทอนศักยภาพของผู้โทร
พวกเราไม่มีสิทธิ์ทำกับเขาเช่นนั้น
พวกเขาเป็นแค่คนมีความทุกข์
พวกเขาต้องการแค่ระบายความทุกข์
พวกเขาต้องการแค่คนรับฟัง
พวกเขาไม่ต้องการให้ใครมาลดศักยภาพของเขา”
“อาตมาไปลดศักยภาพของเขาตอนไหน”
“ท่านชี้แนะและสั่งสอนพวกเขา”
พระสัจจาเงียบไปนานอึดใจ
“นี่เราจะกลับไปพูดเรื่องเดิมใช่ไหม”
ครองสติตอบทันที
“ผมยังไม่เห็นด้วยกับวิธีของท่าน”
พระสัจจาเงียบไปนานอึดใจ
“โยม ในชีวิตโยมไม่เคยมีใครชี้แนะหรือสั่งสอนโยมหรือ”
ครองสติตอบทันที
“นั่นมันเรื่องการเรียนการสอน ท่านอย่านำมาปนกับเรื่องนี้”
“มันเหมือนกัน”
“ไม่เหมือน
ผมได้รับการชี้แนะสั่งสอนในฐานะนักเรียน
ผมได้รับการชี้แนะสั่งสอนเรื่องข้อมูลความรู้
แต่ผู้โทร
พวกเขากำลังมีความทุกข์
พวกเขากำลังมีปัญหาทางจิต
พวกเขาต้องการคนฟังความทุกข์ของเขา
พวกเขาไม่ต้องการครู ไม่ต้องการคำชี้แนะสั่งสอน”
พระสัจจากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“โยม โยมคิดว่าโยมพ้นสภาพนักเรียนนักศึกษาแล้วหรือ
โยม ชีวิตคือการเรียนรู้ และไม่มีใครเรียนจบหลักสูตรนี้
ไม่มีใครใช้ชีวิตได้อย่างสมบูรณ์แบบ
บางครั้ง ชีวิตเป็นผู้แพ้
บางครั้ง ชีวิตเป็นผู้ชนะ
บางครั้ง ชีวิตเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
บางครั้ง ชีวิตเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้
บางครั้ง ชีวิตต้องการเป็นผู้พูด
บางครั้ง ชีวิตต้องการเป็นผู้ฟัง
บางครั้ง ชีวิตเข้มแข็ง
บางครั้ง ชีวิตอ่อนแอ
ทั้งหมดนี้ ทำให้เรารู้ว่ายังมีอีกหลายเรื่องในชีวิต
หลายเรื่องที่ต้องศึกษา
หลายเรื่องที่ต้องเรียนรู้
ชีวิตจึงต้องการครูอยู่ตลอดเวลา
ไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นเรียน”
ครองสติโกรธ
“ท่านกำลังบอกผมว่า
งานที่ผมทำอยู่มีค่าแค่เพื่อนร่วมชั้นเรียน”
พระสัจจาถอนใจ
“อาตมาไม่ได้ตีค่างานของโยม
โยมต่างหากที่ตีค่างานของโยม
การเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน
อาจทำให้เพื่อนอุ่นใจ
แต่ไม่ทำให้เพื่อนได้ความรู้
อาจช่วยเพื่อนทำการบ้าน
แต่ไม่ทำให้เพื่อนแตกฉาน
อาจตอบคำถามเพื่อนได้
แต่ไม่รู้ว่าผิดหรือถูก
เพราะเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นเรียน
ไม่ใช่ครูแห่งชีวิต”
“ครูแห่งชีวิต” ครองสติทวนคำ
“ใช่ ครูแห่งชีวิต ทุกคนต้องการครูแห่งชีวิต
ไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นเรียน”

ครองสติเงียบไปนานอึดใจ
แม้จนด้วยเหตุและผล แต่เขาตัดสินใจ
เป็นการตัดสินใจที่พระสัจจารู้ จึงกล่าวกับเขา
“คิดดีแล้วหรือที่จะเลิกทำงานนี้”
“งานของผมกำลังโดนแทรกแซง ผมไม่อาจทำต่อไปได้”
“มันอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ได้”
“ท่านหมายความว่ามีคนจงใจให้ท่านเข้าสิงผม
จงใจให้ท่านแทรกแซงการทำงานของผม”
“อาจเป็นได้ เพราะตลอดชีวิตของอาตมา
อาตมาไม่เคยคิดสิงสู่ใคร ไม่เคยคิดให้คำปรึกษาคนจะฆ่าตัวตาย
คิดเพียงว่าทำหน้าที่สงฆ์อยู่ในวัดให้ดีที่สุด”
ครองสติขมวดคิ้ว
“ถ้าเช่นนั้น ใคร อะไร ทำให้ท่านเข้าสิงผม”
“ถ้าให้เดา อาตมาคิดว่าเป็นแรงกดดันจากสังคม”
ครองสติส่ายหน้า “ผมไม่เข้าใจ”
“สุขภาพจิตของคนในสังคมแย่ลงทุกวัน
สังคมเรามีคนฆ่าตัวตายมากเกินไปแล้ว
สาเหตุหนึ่งคือห่างพระห่างเจ้า
อาจถึงเวลาที่พระต้องเทศนานอกวัด
อาจถึงเวลาที่ต้องปรับรูปแบบแสดงธรรม
โยมน่าดีใจที่ได้เป็นผู้ทดลองเป็นผู้ประเดิม”
“ท่านคิดเช่นนี้จริงหรือ ท่านเป็นพระ ทำไมเชื่อเรื่องงมงาย”
พระสัจจาส่ายหน้า
“ไมใช่เรื่องงมงายนะโยม แต่เป็นเรื่องวิทยาศาสตร์
มันเป็นเรื่องของกระแสจิต พลังจิต
กระแสจิต พลังจิตที่เกิดจากมวลชน
มีพลังมากพอผลักดันให้เกิดการเปลี่ยนแปลง
ตามการเรียกร้องของสังคม”
“สังคมเรียกร้องอะไร”
“การเปลี่ยนแปลง
เปลี่ยนแปลงรูปแบบการโปรดสัตว์
พระไม่อาจอยู่แต่ในวัดได้อีกต่อไป
พระไม่อาจช่วยเหลือคนได้ด้วยรูปแบบเดิมๆ
พระไม่อาจออกมารับโทรศัพท์ป้องกันการฆ่าตัวตายได้
อุบัติการณ์ระหว่างโยมกับอาตมาจึงเกิดขึ้น
เราสองคนอาจอยู่ในขั้นทดลอง”
ครองสติเม้มปาก บอกตนเองว่าความคิดแบบนี้ ...
คนปกติคิดไม่ได้แน่
พระปกติคิดไม่ได้แน่
พระสัจจาอาจเป็นพระเสียสติ
เขาโดนพระเสียสติเข้าสิง
พระสัจจาเม้มปากก่อนกล่าวเสียงเครียด
“บาปนะโยม ว่าพระว่าเจ้า”
ครองสติหักนิ้วหนึ่งทีก่อนกล่าว
“ผมขอโทษครับ
แต่ความคิดของท่าน
คนปกติเขาไม่คิดกัน”
“แล้วเรื่องที่เกิดขึ้น เป็นเรื่องปกติหรือ”
ครองสติกล่าวเสียงเข้ม “ท่านกล้าสาบานหรือไม่
สาบานว่าท่านไม่ได้ตั้งใจเข้าสิงผม
สาบานว่าท่านไม่ได้ตั้งใจทดลองความคิดของท่าน
เรื่องเทศนานอกวัดอะไรนั่น”
“อาตมาเป็นพระ อาตมาไม่สาบาน เพราะอาตมาไม่กล่าวเท็จ”
ครองสติถอนใจเฮือกใหญ่ พระสัจจาจึงกล่าวต่อ
“โลกนี้กว้างใหญ่เกินกว่าจินตนาการของเราสองคน
มีอีกหลายเรื่องที่เรายังไม่รู้
ทำไมโยมไม่มองว่าเป็นโอกาสอันดี
โอกาสอันดีที่ได้เห็นมุมมองใหม่ๆบนโลก
โอกาสอันดีที่ได้ช่วยเพื่อนมนุษย์ด้วยรูปแบบใหม่”
ครองสติถามทันที
“ถ้าเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมาละครับ”
“โยมหมายความว่าอะไร
หมายความว่ามีผู้โทรตัดสินใจฆ่าตัวตายเพราะการกระทำอาตมางั้นหรือ”
ครองสติพยักหน้า
พระสัจจาหลับตาก่อนตอบ
“ผู้โทรคือผู้ตั้งใจฆ่าตัวตาย
เขาตายตั้งแต่คิดค่าตัวตายแล้ว
เราสองคนเพียงทำให้เขาเกิดใหม่
ในร่างเดิม ความคิดใหม่
โยมคือผู้รับฟังปัญหาให้เขา
อาตมาคือผู้แก้ปัญหาให้เขา
ทั้งสามคนล้วนมีส่วนในบาปอันหนักหนาที่สุดนี้
ทั้งสามคนล้วนเวียนว่ายตายเกิดอยู่บนโลกใบนี้
ทั้งสามคนต้องรับผิดชอบทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้
อย่าได้พยายามโยนบาปให้แก่ใครเลย”

คืนนั้น ด้วยความเหนื่อยและความเครียด
ครองสติขอตัวเข้านอน
วันรุ่งขึ้น
เขาตัดสินใจลองเชื่อผู้ครองจีวรดูสักครั้ง

Create Date : 11 พฤษภาคม 2553		3 comments
Last Update : 11 พฤษภาคม 2553 12:06:30 น.
Counter : 587 Pageviews.
Share Tweet