พักนี้เบื่อๆ ที่จะเขียนทั้งที่ความจริงแล้วมีเรื่องราวมากมายที่อยากจะขีดเขียนระบาย แต่บางเรื่องก็ยากเกินที่จะเขียน โดยเฉพาะเรื่องการเมืองของไทยเราโดยเฉพาะเกี่ยวกับรัฐบาลปัจจุบันนี้ ข่าวแต่ละวันที่ได้รับได้ฟังได้เห็นก็ต้องฟังแบบฟังหูไว้หู กลายเป็นคนไม่เชื่ออะไรและไม่ไว้ใครโดยเฉพาะสื่อต่างๆ กลัวถูกชักนำให้คล้อยตามเหมือนถูกใครบังคับให้เชื่อ...ทุกเช้าจะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไทยรัฐโดยเฉพาะคอลัมน์คุณหมัดเหล็กที่ใช้ชื่อว่า "คาบลูกคาบดอก" ชอบอ่านมากดูจริงใจและเสนอข้อเท็จจริงด้วยความจริง ต่างกับคอลัมน์อื่นๆ ในหน้าเดียวกันที่เอียงไปที่สีใดสีหนึ่งซะน่าเกลียดพิลึก ส่วนหนังสือพิมพ์ยี่ห้ออื่นเคยซื้อมาอ่านแล้วต้องส่ายหน้าเรื่องการเสนอข่าวแบบลำเอียงไม่เป็นธรรมหลายๆ อย่างเหมือนดูถูกคนอ่านว่า โง่และงี่เง่าจะนำเสนอยังไงก็ได้คนอ่านคงไม่มีมันสมองและหัวคิด เกลียดการดูถูกกันแบบนี้มากๆ เลยตัดสินใจไม่อ่านหนังสือฉบับนั้นต่อไป

เผอิญไปเจอคำสอนที่ท่าน ว.วชิรเมธี ท่านได้เขียนไว้และมีผู้เอามานำเสนอในเวปต่างๆ มากมายเพื่อให้ผู้อ่านได้ตื่นเสียที เป็นธรรมะ 4 ประการ คือ


1. อย่าเป็นนักจับผิด

ท่านบอกว่าคนที่คอยจับผิดคนอื่น แสดงว่า หลงตัวเองว่าเป็นคนดีกว่าคนอื่น ไม่เห็นข้อบกพร่องของตนเอง " กิเลสฟูท่วมหัว ยังไม่รู้จักตัวอีก " คนที่ชอบจับผิด จิตใจจะหม่นหมอง ไม่มีโอกาส " จิตประภัสสร " ฉะนั้น "จงมองคน มองโลกในแง่ดี แม้ในสิ่งที่เป็นทุกข์ ถ้ามองเป็น ก็เป็นสุข "

ความคิดของ จขบ.
เป็นสิ่งที่เห็นๆ อยู่ในปัจจุบันที่คนที่คอยจับผิดผู้อื่น มักไม่เห็นความผิดตัวเอง และคนจำพวกนี้กลุ่มนี้คอยแสวงหาความทุกข์ใส่หาตัวเองตลอดเวลา ทำตัวเองให้นั่งอยู่บนกองฟอนของวงเวียนกรรมที่ตัวเองเคยทำยังไงกับใครเค้าไว้กรรมนั้นย่อมคืนสนองเข้าสักวันไม่ช้าไม่นาน


2. อย่ามัวแต่คิดริษยา

" แข่งกันดี ไม่ดีสักคน ผลัดกันดี ได้ดีทุกคน " คนเราต้องมีพรหมวิหาร 4 คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา คนที่เราริษยาเป็นการส่วนตัว มีชื่อว่า " เจ้ากรรมนายเวร " ถ้าเขาสุข เราจะทุกข์ ฉะนั้น เราต้องถอดถอนความริษยาออกจากใจเรา เพราะไฟริษยา เป็น " ไฟสุมขอน " ( ไฟเย็น) เราริษยา 1 คน เราก็มีทุกข์ 1 ก้อน เราสามารถถอดถอนความริษยาออกจากใจเราโดยใช้วิธี " แผ่เมตตา " หรือ ซื้อโคมมา แล้ว เขียนชื่อคนที่เราริษยา แล้วปล่อยให้ลอยไป

ความคิดเห็นของ จขบ.
คนประเภทนี้มักทำได้ทุกอย่างตั้งแต่วางแผน เพื่อช่วงชิงทุกสิ่งทุกอย่างมาเป็นของตัวเองให้สมเจตนาตัวเองที่ต้องการโดยไม่สนใจวิธีการจะถูกจะผิดไม่สนใจจะมีคนตายหรือเสียหายสักเท่าไรไม่แคร์ไม่สนใจขอให้ได้แบบคนเห็นแก่ตัวเองและพวกพ้องเท่านั้น..


3. อย่าเสียเวลากับความหลัง

90% ของคนที่ทุกข์ เกิดจากการย้ำคิดย้ำทำ " ปล่อยไม่ลง ปลงไม่เป็น " มนุษย์ที่สลัดความหลังไม่ออก เหมือนมนุษย์ที่เดินขึ้นเขาพร้อมแบกเครื่องเคราต่างๆ ไว้ที่หลังขึ้นไป ด้วยความทุกข์ที่เกิดขึ้นแล้ว จงปล่อยมันซะ " อย่าปล่อยให้คมมีดแห่งอดีต มากรีดปัจจุบัน " อยู่กับปัจจุบันให้เป็น ให้กายอยู่กับจิต จิตอยู่กับกาย คือมี "สติ" กำกับตลอดเวลา

ความคิดเห็นของ จขบ.พวกนี้มักอยู่กับอดีต ถ้าเป็นอดีตที่เจ็บปวดก็หาทางแก้แค้นเอาคืน เมื่อมีอำนาจวาสนาจึงใช้อำนาจวาสนาที่ได้ในทางที่ผิด ทำลายทุกอย่างกับใครหรือคนที่ทำให้ตัวเองเสียหน้าเจ็บใจเจ็บแค้น แบบเอาคืนไม่เลิกอย่างที่เห็นๆ กันอยู่ในปัจจุบันนี้ล่ะ


4. อย่าพังเพราะไม่รู้จักพอ

"ตัณหา" ที่มีปัญหา คือ ความโลภ ความอยากที่เกินพอดี เหมือนทะเลไม่เคยอิ่มด้วยน้ำ ไฟไม่ เคยอิ่มด้วยเชื้อ ธรรมชาติของตัณหา คือ "ยิ่งเติมยิ่งไม่เต็ม" ทุกอย่างต้องดูคุณค่าที่แท้ ไม่ใช่ คุณค่าเทียม เช่น คุณค่าที่แท้ของนาฬิกา คืออะไร คือ ไว้ดูเวลา ไม่ใช่มีไว้ใส่เพื่อความโก้หรูคุณค่าที่แท้ของโทรศัพท์มือถือ คืออะไร คือไว้สื่อสาร แต่องค์ประกอบอื่นๆ ที่เสริมมาไม่ใช่คุณค่าที่แท้ของโทรศัพท์ เราต้องถามตัวเองว่า 'เิกิดมาทำไม' 'คุณค่าที่แท้จริง ของการเกิดมาเป็นมนุษย์อยู่ตรงไหน ตามหา "แก่น" ของชีวิตให้เจอ คำว่า "พอดี" คือ ถ้า "พอ" แล้วจะ "ดี" รู้จัก "พอ" จะมีชีวิต อย่างมีความสุข...

ความคิดเห็นของ จขบ.
คนบางกลุ่มบางพวกทำตัวเหมือนเสือหิวที่อดอยากมานาน พอมีโอกาสที่จะกอบโกยโกงกินได้ก็รีบโกงกินและกอบโกยโดยไม่สนใจความถูกต้อง กินจนเกินความพอดี กินจนเหม็นโฉ่มีกลิ่นเน่าเหม็นออกมาเป็นระยะ มีให้เห็นดาดดื่นในปัจจุบันนี้เช่นกันถ้าหากติดตามข่าวสารบ้านเมืองในปัจจุบัน




จึงขอเสนอกรรมแห่งความริษยา เผื่อใครหลายๆ คนที่หลงอยู่ในวังวนของความอิจฉาริษยาจะได้ผ่านมาอ่านเจอ แล้วเผื่อจะคิดอะไรได้บ้างว่า ความอิจฉาริษยาเหมือนไฟที่ไหม้ลุกลามอยู่ภายในใจของคนที่อิจฉาริษยา และคนที่ริษยาก็มักจะขาดมุทิตา คือ ไม่ยินดีในความสุข ความสำเร็จของผู้อื่น เหมือนเช่นปัจจุบันที่มีใครคนหนึ่งได้รับตำแหน่งที่ตัวเองไม่มีความสามารถที่จะทำหรือได้ทำแบบนี้ได้เพราะไม่เป็นที่ต้องการแล้วเลยไปอิจฉาริษยาคนที่เค้าทำได้ ด้วยการใส่ความไส้ไคล้ว่าคนที่ทำได้เป็นคนไม่ดีเพื่อให้ผู้อื่้นเห็นชอบและคล้อยตามไปตามนั้น พระท่านจึงสอนให้คนผู้นั้นมีเมตตา และปราถนาดีมีความกรุณาสงสารคนที่กำลังตกทุกข์ได้ยาก โดยเฉพาะคนที่ตกทุกข์ได้ยากเพราะถูกกลั่นแกล้งใส่ความใส่ไคล้เดือดร้อนไม่มีที่อยู่ที่อาศัย พระท่านจึงให้คนที่อิจฉาริษยาผู้อื่นหมั่นฝึกฝนเจริญภาวนาด้วยการคิดดีทำดีเลิกอิจฉาริษยาผู้อื่น และทำความเข้าใจว่าความริษยาไม่ก่อให้เกิดคุณใดๆ ผู้มีความริษยานั้นจะได้รับผลคือขาดบริวาร แต่ผู้ที่เจริญมุทิตาโดยกำจัดความริษยาได้ย่อมจะได้รับอานิสงส์คือ มีบริวารห้อมล้อม มีมิตรสหายห้อมล้อม ความริษยานั้นก่อให้เกิดโทษในปัจจุบันและภพต่อไป ไม่ว่าเกิดกับผู้ใดก็ทำให้ผู้นั้นตกต่ำไปตลอด โดยท่านยกตัวอย่างกรรมแห่งความริษยาจากพระไตรปิฎกดังนี้

มีเรื่องเล่าว่าในสมัยพุทธกาล มีพระอรหันต์รูปหนึ่งนามว่า “โลสกติสสะ” ตอนท่านถือปฏิสนธิในครรภ์มารดา บิดามารดาก็ได้รับทุกข์แสนสาหัส บ้านของท่านเกิดไฟไหม้จนสิ้นเนื้อประดาตัว แต่พวกท่านก็อดทนเลี้ยงดูจนเติบใหญ่รู้ความ เมื่อเดินไปไหนมาไหนได้ก็ถูกทอดทิ้งเป็นขอทานอยู่ข้างถนน

วันหนึ่งพระสารีบุตรเถระ เห็นเข้าก็สงสาร พระสารีบุตรได้หยั่งรู้ว่าเด็กคนนี้เคยสั่งสมบารมีธรรมมาในชาติปางก่อน จึงได้นำตัวมาวัดแล้วให้บวชเป็นสามเณร ต่อมาท่านอุปสมบทเป็นพระภิกษุชื่อโลสกติสสะ ภายหลังเจริญวิปัสสนากรรมฐานแล้วบรรลุเป็นพระอรหันต์

ตั้งแต่ท่านเกิดมาจนกระทั่งบรรลุอรหัตผล ไม่เคยกินอิ่มแม้สักวันหนึ่งเลย ทั้งนี้เพราะเวลาที่ท่านบิณฑบาตอยู่ เมื่อคนใส่บาตรท่านแล้วอาหารหายไปเองก็มี หรือแม้จะมีอาหารอยู่พียงเล็กน้อยแต่คนอื่นกลับเห็นอาหารอยู่เต็มบาตรเลยไม่ถวายอีกก็มี ซึ่งอกุศลกรรมนี้เป็นผลของความริษยา

เรื่องราวในอดีตชาติของพระภิกษุชื่อโลสกติสสะ มีว่า สมัยหนึ่งเมื่อพระกัสสปสัมมาสัมพุทธเจ้าอุบัติขึ้นในโลก พระโลสกติสสะนี้เคยบวชเป็นภิกษุในพระพุทธศาสนา ท่านเป็นภิกษุผู้ทรงศีล วันหนึ่งพบพระเถระรูปหนึ่งที่เป็นพระอรหันต์เดินทางมาจากแดนไกล พระโลสกติสสะไม่ทราบว่าพระรูปนี้สำเร็จสมณกิจแล้ว ท่านเกรงว่าโยมอุปฏฐากจะเลื่อมใสพระอาคันตุกะรูปใหม่ ด้วยความริษยาจึงแกล้งทำให้พระอาคันตุกะนั้นอดอาหารหนึ่งมื้อ ผลกรรมนี้ส่งผลให้ท่านตกนรกเป็นเวลานาน แล้วมาเกิดเป็นคนที่ไม่เคยกินอิ่มเลย

เมื่อท่านใกล้นิพพาน พระสารีบุตรหยั่งรู้ว่าท่านจะนิพพานในวันนั้น จึงใช้คนนำอาหารไปให้ท่าน เพื่อจะได้ฉันอาหารอิ่มก่อนนิพพาน แต่ด้วยผลกรรมเก่าทำให้คนนำอาหารลืมเสียแล้วเททิ้ง ต่อมาพระสารีบุตรนึกขึ้นได้ให้คนไปถามว่าฉันอาหารหรือยัง ท่านตอบว่าวันนี้ไม่ได้ฉันอะไร พระสารีบุตรจึงนำยาจตุมธุไปให้ท่านฉัน โดยพระสารีบุตรได้จับบาตรไว้ตลอดเวลาที่ท่านฉันอยู่ หากไม่จับไว้ยาจตุมธุอาจหายไปจากบาตรด้วยผลกรรม พระโลสกติสสะฉันอิ่มวันนั้นเพียงวันเดียวแล้วปรินิพพานในวันนั้นเอง

จะเห็นว่าผลของความริษยานั้นส่งผลในปัจจุบันและอนาคต สามารถติดตามให้ผลจนถึงช่วงเวลาที่จะนิพพานอีกด้วย และที่ผลของความริษยาที่เกิดขึ้นกับพระโลสกติสสะอย่างรุนแรง ทำให้ถึงกับตกนรกและมีผลมาจนถึงวันแห่งปรินิพพานนั้น เพราะท่านทำกรรมที่เกิดจากความริษยากับพระอรหันต์นั่นเอง

การทำกรรมไม่ดีกับผู้มีศีล ผู้มีบุญ ผู้มีคุณ ผู้เป็นพระสุปฏิปันโนขึ้นไปจนถึงพระอรหันต์ จึงเป็นบาปมากกว่าผู้ทุศีล ผู้ไม่มีบุญ ผู้ไม่มีคุณ แต่จะทำกรรมไม่ดีกับใครก็ตามเป็นบาปทั้งหมด จะบาปมากบาปน้อยก็แล้วแต่มีเจตนาหรือไม่มีเจตนา จะทำกับผู้มีคุณสูงหรือทำกับผู้ไม่มีคุณสูง ผลแห่งกรรมจะได้รับแตกต่างกันไปตามเหตุปัจจัยนั่นเอง


ขอขอบคุณบทความจาก ธรรมออนไลน์ และธรรมจักรค่ะ





และขอฝากเพิ่มกำลังใจให้ชีวิต ให้กับทุกคนเพื่อทุกคนจะได้มีสติคิดดีทำดี

ท้ายสุดมาเล่นเกมส์กันสักนิดแก้เบื่อแก้เซ็ง โดยให้ทายว่าคนๆ นี้ คือ ใครเอ่ย...555555....ใครตอบได้มีรางวัลค่ะ...


"เด็กวานซืน" เพิ่งบรรลุนิติภาวะที่ขอโอกาสทำงาน ผ่านมาก็หลายเดือนแล้ว แต่ผลงานยังไม่ปรากฏว่าทำได้แค่ไหน

"เด็กดื้อ"เชื่อมั่นตัวเองสุดขีด จนไม่ฟังข้อแนะนำใดๆ ดื้อสุดๆ ดื้อในทุกๆ เรื่อง เป็นคนดื้อตาใสไม่ฟังใคร ที่เห็นว่าดื้อที่สุดคือ ยอมโดนด่าดีกว่าหลุดจากตำแหน่ง...555555....

คนรุ่นใหม่มีความรู้ท่วมหัว ทันสมัยและฉลาดเฉลียว แต่ ด้อยประสบการณ์ ทำให้ "ท่าดีทีเหลว" หลายเรื่อง ทำงานไม่เป็นทีม

"พูดเก่งเจ้าหลักการ ระเบียบจัด ทำงานไม่เป็น"

เป็นคน เจ้าหลักการ พูดจาน่าเชื่อถือ แต่เมื่อพูดบ่อยเกินไปไม่เลือกเวที ทำให้ มองไม่เห็น "วิสัยทัศน์" ที่เป็นชิ้นเป็นอัน

มาจาก ชาติตระกูลดี ซื่อสัตย์ ไว้ใจได้ ไม่โกงแน่นอน แต่แค่นี้ พอเพียงรับมือกับภาวะวิกฤติกับการโกงกินที่ปรากฏตามสื่อบ่อยๆ ได้หรือเปล่า

จบนอก ทำให้เพื่อนน้อย ไม่ค่อยไว้ใจคนอื่น ทำให้ มองไม่เห็น "คนเก่งๆ" เข้ามาช่วยงาน มากนัก

เดินทางไปประเทศต่างๆ เพื่อพบปะระดับผู้นำประเทศ ด้วยความเร่งรีบแบบไปเช้าเย็นกลับ แต่กลับมา "มือเปล่า" หรือบางครั้งไม่ได้กลับมือเปล่า แต่กลับไม่มี "มือทำงาน" ติดตามขยายผลให้เป็นรูปธรรม

ด้วยความอยากเป็นใหญ่ อยากเป็นรัฐบาลมากเกินไป จนยอมอยู่ ใต้อิทธิพลของพรรคร่วมรัฐบาล ที่ล้วนแต่แผลเต็มตัว ไม่น่าไว้วางใจ

ภาวะผู้นำยังไม่สุกงอมพอ ทำให้เดี๋ยวแข็งเดี๋ยวอ่อนกับพรรคร่วมรัฐบาล ที่ มักต่อรองผลประโยชน์ มากกว่าเสียสละทำงาน