วันนี้ไปทำงานด้วยไฟที่ลุกโชน..ตื่นขึ้นมาแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวรีบไปทำงานหวังจะทำงานที่ค้างคาไว้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วให้เสร็จสิ้น...แต่..ต้องชะงักอีกแล้วมีงานเร่งด่วนเข้ามาขัดขวางงานค้างคา เป็นงานที่น่าจะเสร็จสิ้นได้แล้ว สิ่งที่เกิดไม่ได้เป็นความผิดพลาดของเรา เกิดจากคนอื่นเป็นแรงผลักดันทำให้เกิดจนในที่สุดเราต้องเป็นคนแก้ไขทั้งที่ไม่ได้เป็นคนคิดและทำเพียงแค่เป็นผู้รับผิดชอบในงานนั้น

การแก้ไขแก้ปัญหาเกิดจากความเมตตาสงสารทั้งที่โมโห..แต่ก็ต้องตัดความโมโหออกไปและหาทางแก้ไขเพื่อให้คนอื่นเดือดร้อนน้อยที่สุด ถ้าหาก จขบ.ปฏิเสธไม่ทำก็จะยุติเพียงเท่านั้น ทำไม่รู้ไม่เห็นก็ไม่เป็นไรเพราะงานชิ้นนี้สิ้นสุดไปแล้วไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอีกต่อไป แต่มนุษย์ธรรมคอยเตือนใจ จขบ.ให้ต้องหยิบงานชิ้นนี้ขึ้นมาคิดและพิจารณาใหม่ คิดอย่างรอบคอบเพราะเกี่ยวพันกับนายใหญ่ของหน่วยงานตัวเองเนื่องจากเป็นผู้เซ็นงาน ที่ทุกคนรู้กันดีอยู่ว่าเป็นคนอย่างไร บอกตามตรงอะไรที่ไปเกี่ยวข้องเกี่ยวพันกับเจ้านายคนนี้แล้ว เป็นที่รู้กันอยู่ว่าไม่มีใครอยากแตะต้องสักเท่าไรเพราะเหมือนแตะต้องไฟบรรลัยกัลป์ดีๆ นี่เอง (เธอจะรู้บ้างไหมว่าไม่มีใครอยากแตะต้องเธอ)

และแล้วก็เป็นจริง เมื่อต้องส่งงานเพื่อขอลายเซ็นเพื่อให้งานลื่นไหลต่อและจะได้จบสิ้นงานนี้จริงๆ เสียที จขบ.ก็โดนหางเลข (อีกแล้ว)อย่างที่กลัวว่าจะเกิด ไม่ว่าผิดหรือถูก จขบ.ก็ต้องผิดตามที่เธอเห็นว่าผิดไม่มีโอกาสแก้ตัว ไม่มีเวลาอธิบายเพราะเธอคงไม่ฟังด้วยนิสัยเอาความรู้สึกของตัวเองเป็นใหญ่และคิดว่าข้าใหญ่คนเดียวใครอย่าแหยม..อะไรแบบนี้..คำแรกที่โดนก็คือ..ไปยืนค้ำหัวเธอ (จะเรียกว่าค้ำหัวก็ไม่ถูกเพราะยืนที่หน้าโต๊ะไม่ได้ยืนหลังโต๊ะเธอสักหน่อย)สาเหตุที่ต้องยืนเพราะตามมรรยาท (เน้นมรรยาทสังคม)ถ้าหากเจ้านายไม่ได้เชิญให้นั่งห้ามนั่งแล้วจะเด็ดขาดหรือไม่ จขบ.ไม่รู้ๆ แค่เพียงไม่กล้านั่งเพราะเคยได้ยินมาว่ามีคนเข้าพบแล้วนั่งเธอจะพูดว่าใครเชิญให้นั่ง..จริงเท็จ จขบ.ไม่รู้ไม่ได้เห็นหรือได้ยินด้วยตัวเองแต่สิ่งที่ได้ยินก็ทำให้คนอย่าง จขบ.คิดตามและปฏิบัติ คือไม่กล้านั่ง...เธอเลยพูดว่า...ทีหลังเอาเก้าอี้มานั่งโดยไม่ต้องให้บอกกันทุกครั้ง (อ่าว..ตรูข้าเป็นนักเรียนของเจ้าหล่อนไปเมื่อไรกันหนอนี่) ที่เธอต้องสั่งแบบนั้นไม่ใช่ว่าเก้าอี้หน้าโต๊ะเธอไม่มี แต่เป็นเพราะเก้าอี้ตรงนั้นมีคนอื่นนั่งเต็มหมดแล้วมีเรานั่นล่ะที่ยืนโด่อยู่คนเดียว แต่ทุกคนที่นั่งเราก็ได้ยินเธอเชิญให้นั่งนะ หรือว่าเธอเชิญให้เรานั่งแล้วเราไม่ได้ยิน ก็เป็นไปไม่ได้ เพราะไม่ได้ยินจริงๆ...

ดอกแรก เจ็บที่หัวใจจิ๊ดๆ ไม่นานดอกที่สองที่สามก็ตามมาเป็นพรวนเกี่ยวกับเรื่องงานที่ฟังดูแล้วไม่เข้าใจ แต่เข้าใจว่าทั้งขึ้นล่อง จขบ.ผิดอยู่ดีแปลด้านไหนก็ผิดหมด อ่าว..แล้วอันไหนถูกบ้างล่ะ..หน้า จขบ.เริ่มขมวด เหมือนที่เธอขมวดตอนที่ จขบ.และคนร่วมทางเข้ามาในห้องเธอ ตอนนั้นความรู้สึกบอกว่าถ้าเธอกลืนพวกเราได้เธอก็คงกลืนพวกเราทางสายตาไปแล้ว...ไม่รู้ว่าโกรธแค้นใครมาแต่ชาติปางไหน ก่อนหน้าที่จะเข้าไปก็ได้ยินเสียงเธอล้งเล้งใครไม่รู้เสียงดังรอดออกมาข้างนอก ต้องรีบกลับไปตั้งหลักใหม่...กลับมาอีกทีเธอก็คงเคยชินกับสิ่งที่ทำอยู่เลยเห็นหน้าเธอเป็นแบบนั้น หรือจะแปลได้ว่าเธอไม่ชอบหน้าพวกเราหรือใครทั้งหมดที่โผล่หน้าโผล่ตาไปให้เธอเห็นในอารมณ์เวลานั้นหรือเธอเป็นเช่นนี้จนเคยชินกันหนอ...

ช่างเถอะ..เป็นประโยคที่ติดอยู่ในใจ จขบ.เสมอๆเมื่อมีปัญหา มีเรื่องไม่สบายใจ พอคิดว่าช่างเถอะก็ทำให้ใจของ จขบ.ผ่อนคลายลงได้บ้างถึงไม่หมดก็ตาม ช่างเถอะเดี๋ยวเวลาผ่านไปทุกอย่างก็จะผ่านไปเอง อย่าไปคิด อย่าไปยึดติด อย่าไปเครียดก็เราทำดีที่สุดแล้ว การช่วยเหลือคนให้พ้นทุกข์ ถึงแม้ความทุกข์จะโอนมาเป็นของ จขบ.แทน ก็ไม่เป็นไร การช่วยเหลือคนครั้งนี้ จขบ.ไม่ได้หวังความดี ไม่หวังคำชมเชย ไม่ได้อยากได้หน้าได้ตาเหมือนใครบางคนพยายามทำ ไม่หวังอะไรจากใครทั้งนั้นทำเพราะจิตสำนึกมันฟ้องตัวเองว่าต้องทำถึงจะรู้ว่าสิ่งที่ทำจะต้องทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ก็ตาม...

ตอนนี้ จขบ.มานั่งนึกถึงการเป็นเจ้านายและลูกน้องที่ดี เค้าเป็นกันยังไง ก็ลองสมมติให้ตัวเองเป็นเจ้านายก่อน (เพราะตอนนี้เป็นลูกน้องเข้าใจหัวอกคนเป็นลูกน้องดีว่าต้องการอะไรจากเจ้านาย)สิ่งแรกที่ต้องการ คือ

การให้เกียรติซึ่งกันและกัน
เพราะ จขบ.เชื่อว่าทุกคนมีเกียรติของตัวเองไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นใครเป็นเศรษฐี ยาจก เป็นเจ้านายหรือลูกน้อง เจ้านายที่ดีควรรู้จักการให้เกียรติลูกน้อง อย่าลืมว่าลูกน้องก็มีหัวใจใครบ้างอยากเกิดมาเป็นลูกน้องตลอดปีตลอดชาติ คนทุกคนอยากเติบโตในหน้าที่การงานอยากก้าวหน้าก้าวเป็นหัวหน้าคนบ้าง จงจำไว้ว่าเมื่อต่างคนต่างให้เกียรติกันทุกอย่างก็จะดำเนินไปด้วยดี มีความเข้าใจ เห็นใจซึ่งกันและกันซึ่งถือเป็นรากฐานของการทำงานที่ดี

ต้องเข้าใจและเอาใจใส่
จงจำไว้ว่าการเป็นเจ้านายที่ดีต้องเข้าใจเอาใจใส่ลูกน้องทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว ต้องรู้เค้ารู้เรา อย่างน้อยการดูแลเอาใจใส่ เข้าใจและเห็นใจลูกน้องแต่ละคนก็เป็นหัวใจสำคัญ ถามสาระทุกข์สุขดิบบ้างเมื่อมีโอกาส ไม่ใช่เจอหน้าก็ใส่ๆ เอาแต่ดุเอาแต่ว่าจนลูกน้องหนีหน้าไม่อยากเข้าใกล้เพราะเข้าใกล้ทีรัยแล้วไม่สบายใจมีแต่เรื่องและปัญหาทำให้เครียดคิดหนัก สุดท้ายทำให้เกิดช่องว่างกันและกัน

มีเหตุและผลรับฟังความคิดเห็นคนอื่นบ้าง
จำไว้อย่างหนึ่งว่า บนโลกใบนี้ล้วนมีเหตุและผลรองรับในทุกกรรมและวาระที่เกิด หัวหน้าที่ดีควรเป็นคนมีเหตุผลคิดวิเคราะห์ให้ถี่ถ้วนอย่าเป็นคนหูเบา ฟังความข้างเดียวหรือเป็นคนฟังไม่ได้สับจับไปกระเดียด สิ่งสำคัญนอกจากเป็นคนมีเหตุผลแล้วต้องยินดีรับฟังความคิดเห็นของคนอื่นบ้างอย่าเอาความเห็นของตัวเองเป็นใหญ่ เพราะทุกคนก็มีเหตุผลความคิดของแต่ละคนแตกต่างกันไป จุดนี้นี่เองที่ทำให้เกิดความคิดดีๆ แตกยอดออกไปมากมายที่เป็นพื้นฐานทำให้นำไปแก้ไข หรือนำไปเป็นไอเดียในการทำงานดีๆ ได้เช่นกัน

อารมณ์ไม่ปรวนแปร
ใครๆ ก็ไม่ชอบคนที่มีอารมณ์ปรวนแปรเดี๋ยวคุ้มดีคุ้มร้าย เจ้าอารมณ์ ใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล โดยเฉพาะเอาความรู้สึกและอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ เหมือนโกรธคนทั้งโลก อารมณ์โกรธใครๆ ก็ไม่ต้องการอยู่ใกล้เพราะอยู่ใกล้แล้วรู้สึกร้อนเหมือนอยู่ใกล้ไฟ ทำให้เกิดบรรยากาศอึดอัดอึมครึม ซึ่งมีผลต่อการทำงานอย่างมากเพราะทำให้เกิดความเครียด มีใครบ้างล่ะที่โดนดุโดนด่าแล้วจะไม่เครียด เมื่อเครียดแล้วการทำงานก็ไม่มีประสิทธิภาพ เกิดความเบื่อหน่าย ท้อแท้ หมดกำลังใจที่จะทำงานถือเป็นการทำลายขวัญการทำงานอย่างรุนแรง

เป็นกันเองไม่ถือตัว
การทำงานแบบช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ช่วยประสานงานสร้างความสามัคคีในการทำงานไม่แตกแยกแบ่งพรรคแบ่งพวกหรือชนชั้น คอยแนะนำ สอนงานและสนับสนุนการทำงาน ให้โอกาสลูกน้องได้มีโอกาสทำงานเพื่อพิสูจน์ความสามารถ ซึ่งทำให้ลูกน้องรู้สึกอบอุ่นใจอยากทำงาน สิ่งสำคัญที่ควรมีอย่างมาก คือ ความมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีน่ารัก น่าคบหามีความจริงใจ

คิดก่อนพูด
มีคำพูดที่ว่า ก่อนพูดเราเป็นเจ้านายของคำพูด แต่หลังพูดแล้วคำพูดเป็นเจ้านายเรา ควรคิดก่อนพูดทุกครั้งว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด อย่ายกตนข่มท่าน คำพูดบางคำเราอาจคิดว่าธรรมดาแต่คนฟังๆ แล้วเจ็บปวด การพูดที่ดีต้องคิด (อย่างรอบคอบ) ก่อนพูด เป็นคำพูดที่ใช้เหตุผลห้ามใช้อารมณ์ และความรู้สึกในการพูด เป็นคำพูดที่ดี มีคำพูดที่อ่อนหวาน (ไม่ใช่ปากหวานนะคะ) อ่อนโยน ไม่พูดประนามหยามเหยียด ถากถาง เชือดเฉือน ไม่เป็นคนเอาแต่พูดฝ่ายเดียวโดยไม่ฟังใคร

มีความสามารถในการเป็นผู้นำและรู้จักการแก้ปัญหา
ผู้นำที่ดีต้องได้รับยอมรับ มีความยุติธรรมและเป็นกลาง มีประสบการณ์ในการทำงาน นอกจากนั้นต้องเก่งในการแก้ปัญหา กล้าตัดสินใจและรับผิดชอบหากเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด เป็นนักคิดเชิงวิเคราะห์ที่ดี เป็นคนที่ใฝ่ใจที่จะเรียนรู้สิ่งต่างๆ และใหม่ๆ เพื่อพัฒนาการทำงานอยู่เสมอ รู้ว่าอะไรควรทำก่อนหรือหลัง มีบุคลิกที่ดี รู้จักกาละเทศะในการพูด การแต่งกายสะอาด ดูดีสุภาพแต่เข้มแข็งไม่อวดเบ่ง มีความสุขุม รอบคอบ จริงใจ และมีความคิดแบบบวกมองโลกในแง่ดี สิ่งสำคัญ คือ ต้องมีหัวใจของความเป็นผู้นำ

...55555...วันนี้มาระบายด้วยการพูดถึงการเป็นหัวหน้าที่ดี ส่วนการเป็นลูกน้องที่ดีก็คงไม่ต่างจากการเป็นหัวหน้าที่ดี ยกเว้นความเป็นผู้นำ คือเปลี่ยนจากเป็นผู้นำที่ดี ก็เป็นผู้ตามที่ดี ไม่ใช่ตามเพราะต้องการยกยอปอปั้นเอาใจหัวหน้าแต่ภายในใจคิดต่าง และขัดแย้งตลอดเวลา หรือที่เรียกว่าหน้าอย่างหลังอย่างแต่เบื้องหลังคอยถือดาบฟาดฟันหรือทิ่มแทงหัวหน้าหรือใครๆ ตลอดเวลาแบบภาพนี้

ภาพข้างบน มีให้เห็นดาดดื่นในการทำงานยุคนี้ ที่ต่อหน้าทำเป็นดีแต่ลับหลังนินทาว่าร้าย หรือทำดีเพื่อหวังผลตอบแทนบางอย่าง สำหรับตัว จขบ.เองไม่เจริญในหน้าที่การงานสักเท่าไร ความก้าวหน้าในหน้าที่การงานเป็นไปแบบเรื่อยเปื่อย ถ้าเปรียบเหมือนนิทานกระต่ายกับเต่า ซึ่ง จขบ. เป็นเต่าในนิทานตอนคลานต้วมเตี้ยมไปเรื่อยๆ ช้าแบบถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่าง แต่เต่าในนิทานยังมีวันชนะและถึงเส้นชัย สำหรับตัว จขบ.ไม่มีวันชนะและถึงเส้นชัยอย่างที่ใครเค้าถึงกันและต้องการ นั่นเพราะชีวิตจริงของคนเราไม่ใช่นิทาน จขบ.ต้องการแค่ความสุขในชีวิต ไม่ต้องการการแข่งขันเพื่อมีศัตรูในการทำงาน การชิงดีชิงเด่นเพื่อสร้างศัตรู จขบ. จึงไม่ชอบ ยอมเป็นเบี้ยล่างอยู่นอกสายตาแต่ทำให้ตัวเองมีความสุขและไม่ตกเป็นเป้าสายตาใคร จขบ.พอใจแล้วค่ะ