อย่างที่บอกจากบล็อกที่แล้วว่าตอนนี้ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเขียนบล๊อก คือความสะดวกหายไปเนื่องจากไม่เคยชินการเขียนบล๊อกด้วยไอแพดเพราะความไม่เคยชินนั่นเอง. ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองเวลาและวิธีการในการเขียนก็ใช้เวลาน้อยลง ก่อนอื่นต้องวางแผนว่าจะต้องทำอะไรก่อนหลัง สำหรับ จขบ.ต้องเปิดหน้า manage. 2. หน้าไว้สำหรับคลิกเขียนบล๊อกหน้าหนึ่งและสำหรับไว้ก๊อบปี้โค๊ตอีกหน้าหนึ่ง. เมื่อวางโค๊ตทั้งหมดได้แล้วก็ลงมือเขียนบล๊อก.....ก็เลยเป็นที่มาของบล๊อกที่แล้วกะบล๊อกหน้านี้......555555....พยายามซะไม่มี....

ฉะนั้นการเขียนยาวๆ อย่างที่เคยทำก็ทำไม่ได้เหมือนเดิมโดยปริยาย เพราะไม่สามารถพิมพ์สัมผัสอย่างที่เคยได้ต้องใช้นิ้วจิ้มอย่างเดียว คือ นิ้วชี้นั่นเอง....55555...(พิมพ์เสร็จพอดีนิ้วเคล็ด) ทำให้เห็นว่าสุภาษิตที่ว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่นเป็นจริงแฮะค่ะ

หลังจากทำงานหนักมาก สิ่งที่ได้เป็นรางวัล คือ สองขั้น ได้โต่งอยู่คนเดียว จนเกิดปัญหาว่าทำไมหัวหน้าไม่กระจายคะแนนแบบเกาะกลุ่่ม. จขบ.ก็ตอบแทนไม่ได้ ว่าทำไมถึงได้ รู้อย่างเดียวว่าทำงานเหนื่อยมากที่สุด มีคนถามตอนที่ได้คะแนนตอนแรกๆ ว่ารู้สึกอย่างไร. ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าคนอื่นๆได้คะแนนต่ำหมด.... ก็ตอบไปว่าสมควรแล้วและพอใจ ก็อย่างที่บอกว่าเหนื่อยมากๆ.....แต่ไม่เข้าใจมนุษย์ตอนตัวเองได้ จขบ.ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลยใครได้ก็ดีใจด้วยถือเป็นดวงของคนนั้น.....นี่เป็นสิ่งที่ จขบ. คิดมาตลอดล่ะเพราะงานเหมือนๆกันแต่สิ่งที่แตกต่าง คือวาสนา อย่างเดียวเองอ่ะค่ะ.......