หลายเดือนก่อนคนเคยรักชอบกันมาบอกลา ถามเค้าว่าเป็นอะไรมากป่ะมีเรื่องอะไรจะระบายมั๊ย..เค้าบอกไม่มีแค่มาลาต่อไปจะไม่มารบกวนอีก น้ำเสียงเศร้าสร้อยเหมือนมีอะไรในใจมากมาย..และแล้วเค้าก็หายไปหลายเดือน เมื่อไม่นานหลังน้ำท่วมเค้าก็ติดต่อมาอีกด้วยคำถามว่า...น้ำท่วมบ้านมั๊ย...อาจะเป็นแค่เพียงคำถามง่ายๆ ฟังแล้วธรรมดา คำตอบที่ตอบกลับไปก็ธรรมดา เก็บกลั้นความรู้สึกต่างๆ ไว้ภายใน ไม่อยากให้เค้ารู้ว่า..ยังคิดถึงเค้าอยู่ไม่เปลี่ยนไป...แต่ทุกอย่างก็จบไปนานมากแล้ว..ไม่คิดต่อว่าทุกครั้งที่ติดต่อมาเพื่ออะไรเพราะมันไม่มีประโยชน์กะใครทั้งสิ้น จบก็คือจบ..ทุกอย่างก็ต้องจบตาม..

และหลายปีที่ผ่านมามีคนๆ หนึ่งที่ดีและเสียสละเพื่อ จขบ. ทุกอย่าง วันแล้ววันเล่ายังคงเหมือนเดิม กาลเวลาจะผ่านไปเพียงใด จขบ. จะมีใคร เป็นอย่างไร คนๆ นี้ก็ไม่เคยทอดทิ้ง..แต่ทำไม..ไม่ทำสิ่งดีๆ ให้คนๆ นี้ได้สุขใจ มีแค่ความห่วงกังวล และความพยายามที่จะทำดีให้มากๆ เพื่อตอบแทนสิ่งดีๆ ที่คนๆ นี้มีให้ตลอดมา

เราควรพอใจในสิ่งที่มี และหากสิ่งที่มีเป็นสิ่งที่ดีก็ยิ่งควรพอใจมากๆ แต่มันก็ทำยากเหลือเกินหากว่าสิ่งนั้นยังไม่ตรงกะใจตนเอง เหตุผลเดียวคือ ใจเราเอง ที่เอาชนะความ "ต้องการ" ไม่ได้ ต้องการให้ตัวเองได้สมหวังกับคนที่ตนเองพอใจ แต่ชีวิตคนเราน้อยคนจะสมหวังได้ดังใจต้องการ การอยู่อย่างพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่น่าจะเพียงพอ และพอเพียงให้ชีวิตคนเรามีความสุข..ว่าป่ะคะ...ดังนั้นควรปล่อยวางอดีตให้เป็นอดีต คิดไปก็เท่านั้นเวลาไม่มีวันย้อนกลับมาได้อยู่แล้ว...บทความข้างล่างจะเกี่ยวกับเนื้อหาที่ จขบ. เขียนหรือเปล่าไม่รู้ค่ะ รู้แต่เพียงว่าเป็นบทความดี ๆ และให้แง่คิดดีดีในการดำเนินชีวิตของคนเรา

มีรักหรือไม่มีรักก็เกิดทุกข์ มีเงินหรือไม่มีเงินก็ทำให้คนเราไม่มีความสุข และอีกหลายๆ เรื่องที่เป็นทางเลือกของคนเรา ทุกข์หรือสุขจึงอยู่ที่ใจของคนเรานั่นเอง อยากให้ดูคลิปเรื่องป้าหาบ แม่ค้า5 บาท ผู้ไม่รวยเงินทอง แต่ไม่เคยจนน้ำใจจากรายการคนค้นคนที่ออกอากาศนานแล้ว ป้าหาบหรือป้าบุญยัง พิมพ์รัตน์ เป็นคนดีในสังคมที่ขายกับข้าวมา 30 กว่าปี เธอขายในราคา 5 บาทมาตลอดไม่เคยขึ้นราคา ชื่อจริงๆของเธอ มีชื่อว่า ป้าแดง ส่วนชื่อป้าหาบ เป็นชื่อที่ลูกค้าส่วนใหญ่ที่มาอุดหนุนตั้งให้ ที่เธอขายราคาแบบนี้มาตลอดเธอบอกว่า

"ของมันไม่ได้แพงตลอดมีขึ้นมีลง เราก็เลยไม่ขึ้นตาม บางอย่างมันก็ไม่ได้แพงทุกอย่าง ผักอันไหนแพงเกินเราก็เลี่ยงไม่ใช้ ก็อยู่ได้มาจนป่านนี้ รู้ว่าไม่ขาดทุนก็พอ มีเงินเหลือ พอขึ้นราคาใจมันหดหู่ เพราะเกรงใจลูกค้ามีแต่หน้าซ้ำๆ ลูกค้าคนเดิมๆ ต่างคนก็ต่างเห็นใจกัน บางคนเงินเดือนเขาก็น้อย ไหนจะเช่าบ้าน ให้ลูกให้แม่เขา แล้วมานึกถึงตัวเอง เลยเข้าใจเขาถึงความลำบาก กว่าจะหาเงินมาได้ "

ทำให้นึกถึงพ่อค้าแม่ค้าที่ขายอาหารสมัยนี้ที่ต่างคนต่างพยายามขึ้นราคาแข่งกันแบบไม่มีใครยอมใคร คนที่ตายคือ ผู้บริโภคอย่างเราๆ ที่ต้องทนซื้ออาหารแพงๆ กินกันตายไปวันๆ แค่อาหารสิ้นคิดแบบผัดกระเพราวันนี้อ่านเจอ บอกว่าผัดกระเพราขึ้นเหลาราคาจานละ 120 บาท อุแม่จ้าว..นั่งนึกถึงอาหารตามสั่งที่ทำงานจานละ30 บาทไม่รวมไข่เจียว ไข่ดาวที่โปะหน้า อาหารถุงธรรดาๆ แบบทานสองคนต้องแย่งกันกินเพราะน้อยมากก็ถุงละ 25-30 บาทเข้าไปแล้ว วันก่อนซื้อฉู่ฉี่ปลาทู 3 ตัวเล็กๆ (เล็กจริงๆ) ปาไปถุงละ 75 บาทโดนอากาศร้อนทั้งที่อยู่ในห้องแอร์ตลอดแต่พอกลับมาบ้านมีฟองฟอดอีก อดกินเสียเงินให้แม่ค้าไปฟรีๆ จะให้ทำทานเองก็คงไม่ได้เพราะกว่าจะกลับบ้านก็มืดค่ำแล้วไม่มีเวลาทำแน่นอน ยกเว้นวันหยุด แต่ก็ไม่ทำอีก..เพราะ..เหนื่อยเกินทำอยากพักผ่อนจริงๆ..คิดเสมอว่า ทำไมอาหารแพงขนาดนี้ เงินเดือนที่ได้มานอกจากหมดไปกับการเดินทางแล้วยังหมดไปกับอาหารการกิน(ที่แสนแพง)ซะเป็นส่วนใหญ่ มาเจอคลิปป้าหาบแล้วขอชื่นชมในความมีน้ำใจของเธอที่เธอรู้หลักของความพอเพียง รู้หลักของคำว่าแต่างตอบแทน ทั้งที่เธอไม่ได้เล่าเรียนสูงๆ ที่ไหน แต่เธอกลับมีความคิดดีๆ ให้ลูกค้าทุกคนรู้จักการแบ่งปันน้ำใจซึ่งกันและกัน ไม่หวังความร่ำรวยจากการขายขอแค่พออยู่ได้มีเงินเหลือเก็บนิดหน่อย และเงินที่เธอเก็บได้ก็มาจากความประหยัด รู้จักคิดไม่เบียดเบียนลูกค้าหรือใครๆ เธอบอกว่า

"ไม่อยากอยู่เฉยๆ หยุดขายไม่ได้ เลยต้องขายต่อไป เรามีก็หา ไม่มีก็หา จึงไม่ขัดสนเรื่องเงิน เราต้องขยันและประหยัด เกิดมาไม่เคยติดหนี้ใคร ไม่มีก็ไม่ใช้ ไม่มีก็ไม่เอา อยากได้อะไรก็ต้องเก็บหอมรอมริบ ไม่ต้องดิ้นรน มีแบบพอเพียงตามกำลังตัวเรา"

จขบ. จึงขอสรรเสริญคุณป้าหาบ และสักวันจะตามไปอุดหนุนเธอถึงหาบในซอยจรัญสนิทวงศ์ 33 แน่นอนค่ะ..