|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ลาก่อน ไอ้จ่อย
วันนี้ขอพื้นที่เล็กๆพูดถึงไอ้จ่อยหน่อย จากเหตุการณ์น้ำท่วมใหญ่คราวนี้พรากอะไรหลายๆอย่างไจากเรา
รวมถึงไอ้จ่อยด้วย
ไอ้จ่อยเป็นหมาจรจัดหน้าตาโง่ๆแต่ก็หล่อที่สุดในหมู่เพื่อนหมาจรจัดด้วยกัน
เราไม่ได้เป็นเจ้าของมันหรอก ถึงอยากเป็นก็เป็นไม่ได้เพราะพ่อไม่ให้เลี้ยง
แต่ถึงอย่างนั้นทุกๆคนในบ้านรวมถึงพ่อเองก็ยังเอ็นดูมันตลอด
บ้านเรายอมให้มันนอนที่หน้าบ้านได้ พอถึงเวลาปิดบ้านมันก็เดินออกไปนอนที่ร้านอาหารประจำของมันแทน
เราจำไม่ได้เหมือนกันว่าไอ้จ่อยเริ่มมาเดินตามหลังเราตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่นับจากตอนนั้นก็เป็นเวลากว่า 9 ปี ที่มันเดินตามเรา ตั้งแต่หนุ่มยันแก่
เราจำได้ว่าตอนม.1 มันตามไปส่งเราถึงป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้าม แถมทำท่าจะวิ่งตามไปด้วย เราเลยต้องโดดลงจากรถไปไล่มัน กลัวมันโดนรถชน
เราจำได้ว่าครั้งแรกที่เพื่อนมาเที่ยวบ้าน อยู่ดีๆไอ้จ่อยก็กระแอมออกมาว่า ไอ้-ัตว์... ชัดเจนจนเพื่อนอึ้ง
เราจำได้ว่าตั้งแตอยู่กับมันมา มันเคยถ่ายให้เห็นแค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวจริงๆ เป็นบุญตามากตอนนั้น (ฮา)
เราจำได้ว่าทุกครั้งที่มันโดนหมาตัวอื่นกัดจนยับ เฉียดตายก็หลายรอบ แต่คนในหมู่บ้านก็ช่วยเรี่ยไรเงินค่ารักษาให้มันตลอด จนมันกลายเป็นหมาชุมชนในที่สุด
เราจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่มันโดนกัดและพาตัวไปรักษา หมอฉีดยาแก้ปวดให้มันจนมันเบลอๆเอ๋อๆ แลดูน่ารักกว่าทุกที แถมหมอยังจับมันอาบน้ำจนตัวหอมฉุยมาก เลยอดไม่ได้ที่จะขยี้จมูกลงบนหัวมันเพราะความหมั่นเขี้ยว
เราจำได้ว่าถึงแม้มันจะแก่ตัวลง ไม่มีเรี่ยวแรงเดินไม่ค่อยไหว แต่มันก็ยังเดินตามเราเข้าไปที่บ้านและออกมาส่งเราตลอดอยู่ดี
เราจำได้ว่าทุกครั้งที่มีหมาที่หนุ่มกว่า หล่อกว่ามันเดินผ่าน มันก็มักจะทำงอนใส่เรากับแม่ จนเราต้งอเข้าไปลูบหัวแล้วบอกว่า ถึงเอ็งจะแก่แต่ก็น่ารักนะเว้ย ตลอด
เราจำได้ว่าวันสุดท้ายที่เราเจอมัน น้ำในหมู่บ้านเริ่มท่วมถึงหัวเข่าแล้ว เราบอกมันว่าวันนี้ไม่ต้องออกไปหรอก นอนที่นี่แหละ เรารู้ว่ามันไม่ค่อยมีแรง กลัวมันจะตายเอากลางทางเสียก่อน
ไม่รู้ทำไมวันนั้นเราบอกลามัน เหมือนเรารู้ว่าจะไม่ได้เจอมันอีก เราลูบหัวมันเหมือนทุกๆครั้ง น้ำตาแอบไหลลงมา หลังจากนั้นเราก็เข้านอน ก่อนที่ตอนเช้า เราและครอบครัวก็อพยพออกไป ไอ้จ่อยไม่อยู่ที่บ้านตามที่คิด ระหว่างที่เดินออกไปหน้าหมู่บ้านเรามองหาแต่ไอ้จ่อย ใจอยากพามันไปด้วยแต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้ แม่บอกเราเสมอวาให้ปลง ยังไงก็เอามันไปไม่ได้ แต่อย่างน้อยเราก็อยากจะเห็นหน้ามันอีกสักครั้งก่อนไป
แต่เราก็หามันไม่เจอ จนกระทั่งเราออกไปจากหมู่บ้าน เราร้องไห้เงียบๆคนเดียว คิดว่าคงไม่ได้เจอมันอีกเป็นแน่
สุดท้าย ร้านอาหารที่ไอ้จ่อยไปนอนประจำก็โทรหาแม่เรา เขาบอกว่าเขาเอาไอ้จ่อยเข้ามาดูแลในบ้าน แต่เพียง 3 วัน หลังจากที่เราอพยพไป มันก็จากไปในที่สุด
ตอนนั้นในหัวนึกได้แต่เพลง Submarine ของ The Drums ยิ่งนึกน้ำตายิ่งไหล คิดถึงไอ้จ่อย...
แต่ยังไงชีวิตเราก็ต้องดำเนินต่อไป เราจะเอาแต่นั่งเศร้าอย่างเดียวไม่ได้หรอก เราหวังว่ามันคงจะไปสู่ที่ๆดีกว่าแล้ว
ถึงไอ้จ่อย ขอบใจนะที่อยู่ด้วยกันมาตลอด ฉันคงไม่มีวันลืมแกหรอก ถึงแม้ว่าฉันจะชอบมองหมาตัวอื่นๆว่าน่ารัก แต่ไม่ว่ายังไงแกก็เป็นหมาที่น่ารักที่สุดในสายตาฉันและครอบครัวฉันอยู่ดี
ลาก่อนนะ ไอ้จ่อย
ฉันหวังว่าเพลงๆนี้คงจะอธิบายความรู้สึกทั้งหมดของฉันในวันนั้นได้ ฉันไม่หวังให้แกเข้าใจฉันหรอก ขอแค่แกรับรู้ก็พอแล้ว
--------------------------------
| Create Date : 09 พฤศจิกายน 2554 |
| Last Update : 9 พฤศจิกายน 2554 20:18:01 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 469 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Nanatakara  วันที่: 13 พฤศจิกายน 2554 เวลา:1:12:14 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [