คุณแม่เจ้าอารมณ์กับก้าวเล็กๆของลูก
ใกล้ถึงวันแม่ ตั้งใจจะเขียนเรื่องของแม่ เลยหาข้อมูลกว้างๆผ่านกูเกิ้ล การเป็นแม่ในยุคนี้ไม่ง่ายเลย ถึงจะไม่เคยมีลูก แต่ก็เคยเลี้ยงหลานตอนเป็นเบบี๋สัก 2 เดือนได้มั่ง ต้องทำเองทุกอย่างเพียงลำพัง เวลาเพียงเท่านั้นก็พอจะรับรู้ได้ถึงความเหนื่อยยาก ที่มีความสุข เป็นความทรงจำที่จะไม่มีวันลืมเลย รู้สึกดีมากๆ หลังจากนั้นก็มีลูกเป็นน้องหมามาตลอด แต่สิ่งที่เห็นอยู่บ่อยๆตอนนี้คือ คุณแม่เจ้าอารมณ์มีมากขึ้น จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ อยากบอกว่าความเป็นคนเจ้าอารมณ์ไม่ได้เป็นผลดีกับใครเลย ไม่ว่าจะเด็กหรือแม้กระทั่งเจ้าตัวเอง
ได้พบข้อมูลด้านล่างนี้อ่านแล้วเห็นด้วยเป็นอย่างมากเลยก๊อปปี้มาฝากเพื่อนพ้องน้องพี่เช่นเคยค่ะ
"อารมณ์" ไม่ใช่ "บุคลิกภาพ" จะใช้เหตุผลของผู้ใหญ่ มาตัดสินเด็กไม่ได้ ทารกพูดไม่ได้ก็ร้องไห้ โตอีกหน่อยก็ยังไม่เข้าใจเวลาถูกดุ ไม่เข้าใจว่าทำไมจับมีดไม่ได้ ทีคุณแม่ยังจับได้เลย คุณแม่หวงล่ะสิ!
เด็กเล็กมีวิธีคิดไม่เหมือนเรา ตราบใดที่ภาษาเขากับเรายังไม่เชื่อมกัน ความเข้าใจนิยามสิ่งต่างๆ ในโลกไม่เหมือนกัน จะปรับโทษเขาก็ไม่ยุติธรรม
เด็กไม่ได้อยากโมโหขึ้นมาเองเฉยๆ ยกเว้นลูกเธอจะเป็นเด็กพิเศษ ส่วนใหญ่ที่เจอ คือการเลี้ยงแบบกระตุ้นให้เด็กต้องโมโหนี่แหละ
คนเจ้าอารมณ์ ขี้โมโห มักยึดเหตุผลฝั่งของตัวเป็นหลัก พอเป็นคุณแม่ก็ลืมว่าเด็กมีธรรมชาติของเขา จะคาดหวังให้เด็กกินเป็นเวลา ป้อนอะไรก็รับ ค่ำลงก็หลับปุ๋ย นั่งนิ่งเป็นลิงป่วย ไม่ซน ไม่คุ้ยของ คาดหวังให้เด็กรู้เองว่านี่ปลั๊กไฟเล่นไม่ได้ โอย! นั่นไม่ใช่เด็กแล้วค่ะ
คุณแม่เจ้าอารมณ์ จะเหนื่อยกับการเลี้ยงลูกมากกว่าคนอื่นหลายเท่า ยามที่เธอแผดเสียง หรือซัดเพียะด้วยอารมณ์จิตใต้สำนึกเด็กจะรับไว้ทันที เด็กร้องไห้ แม่กรีดเสียงใส่ เด็กจะตะเบ็งเสียงกลบให้ดังขึ้น เพราะเขารับรู้ว่าคนเราเวลาโกรธแล้วขึ้นเสียงเป็นเรื่องปรกติ ก็ทีคุณแม่ยังทำบ่อยๆ เลย
คุณแม่เจ้าอารมณ์ มักมีช่วงอารมณ์ ปรี๊ด พอพายุจางก็รู้สึกผิด พยายามมาเอาอกเอาใจ เด็กจะรู้สึกว่าคุณแม่ไว้วางใจไม่ได้ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ขึ้นๆ ลงๆ ความเจ้าอารมณ์มักมาคู่กับความไม่สม่ำเสมอ เหตุการณ์เดียวกันบางครั้งก็ดุ บางครั้งก็ไม่ว่า คำของแม่จึงไม่มีน้ำหนัก แม่ก็ว่าลูกดื้อ พูดไม่ฟัง
หลายสิ่งในโลกนี้ ต้องการบันไดก้าวแรกคือความไว้วางใจ ความรักฉันท์แม่ลูกก็ใช่ เด็กต้องการความมั่นคง สม่ำเสมอ ไว้วางใจได้ ถ้าความสัมพันธ์ถูกพัฒนามาดี ขอแค่เห็นคุณแม่ในสายตา เด็กก็สงบได้ เพราะรู้ว่ามีแม่เป็นหลักให้พึ่งพิงได้ แค่มีคุณแม่ก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว
ความรู้สึกมั่นคงทางจิตใจเป็นสิ่งที่จะติดตัวคนเราไปจนโต เวลาพบเจอปัญหาอะไรก็จะแก้ไขและผ่านไปได้ดีกว่าคนที่มีอารมณ์ไม่มั่นคง
Thanks for source @ //dungtrin.com/mag/?45.doctor
Create Date : 31 กรกฎาคม 2556 |
|
34 comments |
Last Update : 5 สิงหาคม 2556 10:31:51 น. |
Counter : 2614 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: moresaw 5 สิงหาคม 2556 9:34:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: พรไม้หอม 5 สิงหาคม 2556 16:53:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: **mp5** 7 สิงหาคม 2556 20:58:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: **mp5** 12 สิงหาคม 2556 13:17:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: พรไม้หอม 12 สิงหาคม 2556 14:32:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: พรไม้หอม 12 สิงหาคม 2556 14:33:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: moresaw 12 สิงหาคม 2556 18:33:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: Pikake 13 สิงหาคม 2556 8:54:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: tuk_ora 13 สิงหาคม 2556 12:31:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: มี๊เก๋&ซีทะเล (kae+aoe ) 14 สิงหาคม 2556 11:05:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: **mp5** 18 สิงหาคม 2556 21:48:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: อุ้มสี 20 สิงหาคม 2556 20:11:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: **mp5** 24 สิงหาคม 2556 21:58:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: มนัสวี IP: 14.207.237.67 22 เมษายน 2557 12:46:05 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [?]
|
My Profile : I'm R-Ma, SOprapa, deco_mom, ป้าโส,แม่หมาโก้
เกิดเมืองส้มโอ โตเมืองคนงาม ข้ามไปอยู่เมืองโอ่ง ก่อนจะมาเป็นชาวกุงเตบ
ปัจจุบันมีลูกเป็นหมา เป็นอาม่าของหมาอีกสามตัว ล่าสุดเป็นมะเร็งอีกอย่าง อย่างหลังนี่เป็นอย่างไม่เต็มใจแต่ก็ได้อะไรหลายอย่างจากการที่เป็น
เวลาในแต่ละวันส่วนใหญ่หมดไปกับการทำงาน-ดูแลน้องหมา DIYของใช้ฯลฯ-ปลูกต้นไม้-ดูทีวี-เข้าเฟสฯกับไลน์กันตกกระแส เวลาที่จะแวะเข้าบล็อคจึงไม่ค่อยมากอาศัยตอนที่สบายใจเคลียร์งานเสร็จแล้ว..บ่นซะอย่างยาวแค่อยากจะบอกว่ากับทุกคนว่าถ้าเงียบๆไปแสดงว่างานกำลังกระหน่ำเจ้อยู่จ้า...
Mail 2 Me.
|
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ความไว้วางใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตครอบครัวจริงๆครับ