Bloggang.com : ด้วยรักจากน้องติ่ง : สุดท้าย....แด่แหนม

สุดท้าย....แด่แหนม

3 ปีที่เราได้อยู่ด้วยกันมา มีแต่เรื่องราวน่ารักๆ เกิดขึ้น

แหนมเป็นหนูแฮมสเตอร์ พันธุ์ winter white สีขาวละมุน ขนนุ่ม วาสนานำพาหนูแหนมมาอยู่กับครอบครัวที่บ้านตอนช่วงเดือนมกราคม ปี 2547 ตอนนั้นใกล้วันเกิดน้องเนย

ช่วงนั้นเด็กๆ กำลังฮิตเลี้ยงหนูแฮมสเตอร์กัน ปีนั้นแม่ไม่อยู่บ้าน เด็กๆ เลยพาแหนมมาบ้านได้โดยง่ายดาย หุๆๆๆๆ

ตอนที่แหนมมาถึงบ้าน แหนมอายุได้ 3 สัปดาห์ ตัวเล็กนิดเดียว จำได้ว่า พอๆ กับเหรียญ 10 บาท หูเพิ่งงอกออกมาให้เห็นหน่อย

แหนมมาถึงช่วงปีใหม่ บ้านจึงเปิดเพลงเสียงดังอึกทึกครึกโครมมาก แหนมจึงคุ้นเคยกับเสียงเพลง เสียงทีวี ตอนนั้นยังไม่มีบ้านให้แหนม เพราะเราทุกคนรู้สึกว่า บ้านหรือกรงที่เขาขายๆ กัน มันเล็กไป จึงตกลงใจว่า จะต่อบ้านให้แหนมกันเอง เพราะฉะนั้น แหนมจึงต้องนอนในกล่องนมไทย-เดนมาร์ครอไปก่อน

แหนมมีผ้ายืดนุ่ม ขี้เลื่อย กับถ้วยดินเป็นสมบัติส่วนตัว มีแตงกวาชิ้นเล็กๆ เป็นอาหาร ตอนนั้นคนขายบอกมาว่าอย่าเพิ่งให้อาหาร ให้กินแตงไปก่อน เราก็ให้แต่แตง ปรากฏว่า....

หลายวันต่อมา แหนมท้องเสียรุนแรง กัดเราเลือดออก ขาดน้ำปางตาย อาการร่อแร่ ดีว่าพี่นุ่มสังเกตดี รีบเอาน้ำมาป้อนแหนม ส่องไฟให้แก้หนาว แหนมจึงมีอาการดีขึ้น ถึงได้เริ่มให้อาหารอย่างอื่นกับแหนม เราจึงรู้ว่า แหนมโตจนแทะอาหารได้ดีแล้ว

บ้านของแหนมเสร็จแล้วเรียบร้อย เป็นกระจกใสขนาด1x0.5 เมตร มีชามข้าว ของเล่น 2 ชิ้น และอ่างน้ำ แหนมได้อยู่ในบ้านของเขาเองแต่นั้นมา

แม่กลับมาเจอแหนม ไม่ได้ว่าอะไร ทั้งๆ ที่แม่ไม่ชอบหนู แต่กลับกลายเป็นว่าแหนมได้รับความเมตตาเป็นพิเศษ แม่เอาใจแหนมสารพัด เหอๆๆๆ กะเทาะเปลือกเมล็ดทานตะวันให้ เอานู่เอานี่ให้กิน จนแหนมอ้วน อ้วนมากๆ อ้วนเกินไป อ้วนจนไม่อยากทำอะไร ถ้าไม่เคยเห็นหนูสัปงก แหนมทำได้ แม่จึงให้แหนมลดความอ้วน

หญ้าลดความอ้วนทำให้แหนมนอนอย่างเดียว ไม่ยอมกินอะไรเลยจนสุดท้าย ที่บ้านลงความเห็นว่าหยุดยาดีกว่าให้แหนมนอนแบบนี้ แหนมจึงกลับมาคึกคักอีกครั้ง แต่ก็ผอมลงไปพอสมควร กลับเป็นหนูหุ่นดีตามเดิม

ตอนนั้นใครมาเจอแหนมก็อดเอ็นดูมันไม่ได้ แหนมกลายเป็นจุดสนใจของบ้าน จนกระทั่งวันหนึ่ง

พี่เหน่งเอาขวดน้ำมาให้แหนมไว้ดูด ความสูงของขวดน้ำใกล้เคียงกับความสูงของบ้านแหนม เรื่องจึงเกิดขึ้น

แหนมปีนออกมาจกาบ้านของมันเอง ลงจากโต๊ะ หนีหายออกไปจากบ้าน ตอนนั้นแหนมอายุประมาณ 1 ขวบแล้ว กำลังซน แหนมหายไปได้ 4 วัน ทั้งๆ ที่รู้ว่าแหนมอยู่ในบ้าน แต่ก็หาไม่เจอ ไม่รู้ไปหลบอยู่ที่ไหน จนกระทั่งมันวิ่งออกมาเอง

จำได้ว่าร้องไห้โฮเลย วิ่งหาข้าวหาน้ำกันจ้าละหวั่น แล้วแหนมก็กลับเข้าบ้านของมัน

ดูเหมือนว่าบ้านเล็กจะคับแคบไปแล้วสำหรับแหนม หลายครั้งหลายหนที่มันปีนออกมา แล้วก็หายไปหลายๆ วัน จนกระทั่งน้องฟิล์มเด็กข้างบ้าน ทำบ้านแหนมพัง แหนมถึงได้อาศัยอยู่ในบ้านของเรา เป็นสมาชิกในบ้านหลังใหญ่ ไร้ขอบเขต

จะว่าไป ก็ไม่ใช่ว่า เราจะไม่หาบ้านหลังใหม่ให้แหนมอยู่ แต่ทว่ามันเคยอยู่โล่งจนเคยแล้ว กล่องใหญ่ แค่ไหน มันก็ไม่อยู่ มีอยู่ครั้งนึ เอาตระกร้ามาให้มันอยู่ รู้มั้ยว่ามันทำยังไง

มันแทะ และแทะ และแทะ จนรูใหญ่พอ แล้วมันก็ออกมานั่งคารู รอจนคนในบ้านมาพอเห็นคนในบ้านมากันหมด มันก็เดินออกมา เดินกลับเข้าไปใหม่ แล้วก็เดินออกมา แล้วก็วิ่งไป

ในที่สุด พวกเราก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของแหนม จานข้าว กับขวดน้ำ จึงถูกกำหนดให้วางไว้ตรงมุมหนึ่งของบ้าน แหนมจะมีเวลาออกมารับประทานอาหาร เป็นอย่างนั้นตลอดมา

คนที่ถูกแหนมกวนบ่อยที่สุดคงเป็นพี่นุ่ม เพราะเค้านอนชั้นล่าง ปูที่นอนกับพื้นไม่ให้ปวดหลัง แหนมมีความสามารถในการปีน ดังนั้น มันจึงปีนขึ้นที่นอน ไปเลียพี่นุ่มเป็นประจำ ครั้งนึงที่แหนมขึ้นไปเล่นด้วยแล้วพี่นุ่มไม่สนใจ เลยโดนมันงับซะหูบวม เหอๆๆๆๆๆๆ

แหนมออกมาเล่นกับคนในบ้านสม่ำเสมอ ตอนเช้าเด็กๆไปโรงเรียน ก็ออกมาขอขนม เย็นๆ ก็ออกมาอีกรอบ เป็นแบบนี้ไม่เคยขาด แม้แต่ช่วงที่แม่ป่วย แหนมก็ยังออกมาเล่นกับแม่เป้นประจำ จนแม่ไม่อยู่แล้ว แหนมก็ยังเป็นเช่นนั้น แหนมยึดห้องทำงาน กับใต้บันไดเป็นบ้าน เป็นอย่างนั้นมาแสนนาน จนย่างเข้าปี 2549

แหนมอายุมากแล้วสำหรับหนูแฮมสเตอร์ 2 ขวบกว่า เริ่มหูตาฟ่าฟาง จมูกไม่ค่อยแม่นยำ ปีนี้หนาวมาก แต่แหนมก็ยังไม่ยอมอยู่กล่อง
พื้นบ้านเย็นขนาดไหน แหนมก็ยังวิ่งไปวิ่งมา ขนนู่นขนนี่ไปเก็บตามเรื่องของมัน

ช่วงเดือนธันวาแหนมค่อนข้างขี้โมโห เลือกกิน กินนั่นิดนี่หน่อย ไม่ค่อยกินเยอะเหมือนเดิม ใครให้กินไม่ถูกใจก็จะโดนแหนมงับ จนแหนมถูกพี่นุ่มตี แหนมจะรักพี่นุ่มมากกว่าใครๆ ในบ้าน จะนอนบนมือพี่นุ่มได้เลย ให้พี่นุ่มเกาพุงเกาท้องหลับปุ๋ย โดนพี่นุ่มตี แหนมก็คงเสียใจ แต่หลังจากนั้นมา แหนมก็ไม่กัดใครอีก

วันพฤหัสฯ แหนมออกมากินผักตอนหัวค่ำ ก่อนขนกลับบ้านตามปกติ ต้องใช้วิธีเดินเขย่งเอา เพราะพื้นบ้านเย็นมาก ตกดึก แหนมออกมาวิ่งเล่น อยู่เป็นเพื่อนเราเล่นคอมเหมือนเดิม แล้วก็กลับเข้าบ้านไป

เช้าวันศุกร์ไม่มีใครเจอแหนม ทั้งวันก็แล้ว จนกระทั่งวันเสาร์ แหนมก็ยังไม่ออกมา ตกค่ำ พี่ศิกับเด็กๆ ได้กลิ่นเหม็นๆ ที่ใต้บันได้ แต่ก็ยังไม่มั่นใจ ทีแรกเราก็ไม่คิดว่าจะเป็นแหนม ไม่มีใครคิด แต่ยิ่งดึก กลิ่นยิ่งแรง

ไม่ไหวแล้ว รู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ เลยต้องตัดสินใจรื้อใต้บันไดตอนตี 1 กว่าๆ แหนมนอนหลับสนิทอยู่ในรังของมัน มดเริ่มขึ้นแล้ว ตัวแข็งไปแล้ว ไม่มีแหนมแล้ว

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครรู้ แหนมแก่ หรือไม่สบาย ไม่มีใครรู้ ทั้งๆ ที่คืนก่อนแหนมยังวิ่งเล่นแข็งแรง ออกมาทักทายกันตามปกติ วิธีทักทายของแหนมคือ ย่ำถุงก๊อบแก๊บที่วางไว้ให้ เป็นอันรู้กันว่าแหนมมาแล้ว

30 ธันวาคม 2549

แหนมอายรวมุได้ 3 ขวบ
ศพของแหนมถูกฝังไว้ในสวนที่บ้าน ตอนตี 2 คืนนั้นดู Sun Flower ไม่สนุกเลยให้ตายเถอะ ดูไปน้ำตาก็ไหลไป ตั้งแต่แม่ตาย ยังไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้ ปีนี้เสียสมาชิกในครอบครัวไป 1 คน กับ 1 ตัว

ระหว่างแม่ กับแหนม เทียบกันไม่ได้อยู่แล้ว แต่ถ้าเลือกได้ เราก็ไม่อยากจะเสียใครไปทั้งนั้น

3 ปีที่ผ่านมามีความทรงจำดีๆ มากมาย ไม่มีรูปแหนมมาแปะไว้เพราะไม่เคยถ่ายไว้เลย แต่ในความทรงจำที่ดี มีแหนมอยู่ในนั้นตลอดไป

หลับให้สบายนะ หนูที่น่ารักที่สุดในโลก.......

++++++++++++++++++++++++++++++++

ข้อมูลของ หนูแฮมสเตอร์ พันธุ์ Winter White
//www.hamstergang.com/species/index.html

Create Date : 04 มกราคม 2550

Last Update : 4 มกราคม 2550 0:52:53 น.

6 comments

Counter : 470 Pageviews.

วันหลังลงรูปนู๋แหนมให้ด้วยนะคะ คงจะน่ารักน่าดูเลย
ฝันดีค่า...

โดย: fonrin

วันที่: 4 มกราคม 2550 เวลา:1:08:37 น.

ขอให้มีความสุข

คิดสิ่งใดให้สมปราถนา ทุกๆประการ

สุขภาพร่างกาย แข็งแรง

ร่ำรวย ยิ่งๆๆขึ้นไป

นะค่ะ

ได้ไปเที่ยวไหนบ้างป่าวค่ะนี่

เริ่มต้นการทำงาน

อย่าง มีความสุข นะค่ะ

edit @ 2007/01/03 16:46:58

โดย: STAR ALONE (STAR ALONE

) วันที่: 4 มกราคม 2550 เวลา:2:38:30 น.

บ้านคงเหงาไปอีกหน่อย ไม่มีตัวจุ้นมาแอบกัดเท้าตอนนอน (แบบที่ไอ้อ้อมันโดนแต่หนูยังไม่เคยโดน)
แหนมคงไปอยู่เป็นเพื่อนแม่น่ะพี่ แม่จะได้ไม่เหงา มีทั้งพี่น็อคทั้งแหนม...เนอะ

โดย: หนูเอง IP: 203.155.167.103 วันที่: 4 มกราคม 2550 เวลา:10:33:58 น.

โดย: suthan (ราม-ไทย-จีน

) วันที่: 4 มกราคม 2550 เวลา:12:00:22 น.

ขอโทษทีครับเผลอไปกด Enter ข้อความเลยว่างไปอันนึง
เสียใจด้วยกับการจากไปของ คุณแม่และ แหนม
ถึงแม้ว่าแหนมจะไม่ได้อยู่แล้วก็ตาม
แต่ความทรงจำของแหนมคงไม่ได้จางหายไปไหน
มันจะคงอยู่กับคุณไปตลอด......

เข้มแข็งไว้นะครับ

โดย: suthan (ราม-ไทย-จีน

) วันที่: 4 มกราคม 2550 เวลา:12:03:37 น.

เกิดขึ้น คงอยู่ ดับไป เรื่องธรรมดาโลก

เสียใจกับเพื่อนด้วย

ปล.แต่ไม่จำเป็นต้องรีบฝืนทำใจหรอกนะ เสียใจให้นานเท่าที่ตัวเองต้องการจะเสียใจคงดีกว่า

ปล.อีกที คห.สองนั่นเขาอ่านรายละเอียดในบล็อคบ้างหรือเปล่าน่ะ?

โดย: tokei/tookei

วันที่: 4 มกราคม 2550 เวลา:15:24:11 น.