|
ถนนโลกีย์ 36
ถนนโลกีย์ 36
Nov 21 01:22 Am
'ตัณหา' ผลไม้แห่งความหอมหวาน .. ลำต้นและกิ่งก้าน ถูกถักทอมาจากความเจ็บปวดรวดร้าว ราดรดด้วยน้ำตา และทะนุบำรุงด้วยความโหยหา ไม่มีผู้ใดจะปฏิเสธอำนาจยั่วยวนแห่งมันได้ และเมื่อผลสุกงอม ไฟปรารถนาก็จะลุกจ้าขึ้นแผดเผา กลิ่นของมันยิ่งกำจรไปไกลถึงสวรรค์ชั้นฟ้า ทั้งยังชำแรกยั่วยวนลงสู่นรกภูมิ ผลไม้ต้องสาปแห่งสรวงสวรรค์ ทำให้เหล่าทวยเทพร่วงหล่นจากทิพย์วิมานมานักต่อนักแล้ว และยังเหล่าภูติที่ตะเกียกตะกายแย่งชิงกันขึ้นมาสู่พื้นภิภพอีกเล่า....
ไฉนเลยมนุษย์ธรรมดาอย่างเรา...... จะสามารถแข็งขืน.............. ...................................... ......................................
วันนี้เข้าวันที่สามแล้ว ที่ผมใช้เวลาที่มีขลุกอยู่กับนก เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ผมอยู่กับเพศตรงข้าม แล้วไม่คิดถึงเรื่องนั้น... นกไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น ผมรู้สึกเป็นหน้าที่ ที่จะต้องดูแลปกป้องเธอ ไม่ใช่เพื่อครอบครอง.. แต่เพื่อคุ้มครอง........... ผมสบายใจที่ได้อยู่กับเธอ.... ความสดใสและมองโลกในแง่ดีของเธอ ทำให้ผมเป็นสุข ผมสบายตาที่ได้มองดูเธอ.... มองทุกอิริยาบทของเธอ มองปลายนิ้วเรียวยาว มองขนตายาวงอน มองแก้มอมชมพูที่ไม่มีการแต่งแต้ม ผมไม่รำคาญต่อความอยากรู้อยากเห็นของเธอ และพยายามที่จะตอบคำถามเธอให้ได้ทุกเรื่อง ผมระวังที่จะไม่ให้เธอร้อน หรือเย็นจนเกินไป แดดชายทะเลที่เผาผิวผมจนเกรียมแดง ก็ไม่ได้สัมผัสแม้ปลายเท้าของนก อาหารที่อร่อยที่สุด ขนมรสชาดเยี่ยมที่สุดที่ผมสามารถเสาะแสวงหามาได้... แค่เธอปรายตาผ่านหรือหยิบจับอะไก็ตาม อีกไม่กี่นาที สิ่งนั้นก็จะตกเป็นของเธอ ผมยินดีแลกมันกับรอยยิ้มของนก แค่นั้นแหล่ะ ผมยินดี.... เธอช่างน่าทะนุถนอม.... ไม่รู้สินะ.. ผมคงตกเป็นทาสเธอแล้วมั้ง คุณรู้มั๊ยล่ะ ว่าอาการแบบนี้มันคืออะไร บอกผมหน่อยก็ดีนะ..........
เพจเจอร์ดังขึ้นอีก.. มันเรียกผมไม่ต่ำกว่าสิบครั้งแล้วในหนึ่งชั่วโมงนี้ ระยำจริง.. เวลาของความสุขเล็กๆน้อยที่นานครั้งจะผ่านเข้ามา... ผมก็ยังออมมันไว้ไม่ได้ ผมถอนตาจากสาวน้อยที่เดินเปลือยเท้าเตะคลื่นอยู่ชายหาด กวาดตาไปรอบๆให้แน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี แล้วจึงเดินข้ามถนนไปที่ตู้สาธารณะ "มึงไปทำเหี้ยอะไรอยู่ที่ไหนวะ!!!!!" เสียงเป็ดตะโกนผ่านโทรศัพท์อย่างมีอารมณ์ ผมหัวเราะตอบเป็นเชิงแก้ตัวเบาๆ "หัวเราะเหี้ยอะไรไอ้สัตว์.. มึงกลับมาด่วนเลย.. ที่นี่แม่งเกิดเรื่อง" เป็ดยังตะโกนอยู่ ผมขยับกระบอกโทรศัพท์ออกจากหูเพื่อลดเสียง "เฮ้ย!!! มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึง คนแม่งเต็มบ่อน ทำไมต้องกูวะ..." ผมสวนไปอย่างเริ่มมีอารมณ์ พลางมองไปที่ชายหาด นกหันมาโบกมือให้ ผมโบกมือตอบ.. "เฮียกวงถูกยิง!!! เค้ารู้กันทั้งเมืองแล้ว.. มึงไปมุดหัวอยู่ที่ไหน!!!" เป็ดกระแทกหูโทรศัพท์ใส่ผมอย่างเหลืออด แต่ผมไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอก มือผมยังถือโทรศัพท์ค้างอยู่ ผมตัวชาตั้งแต่คำว่าเฮียกวงถูกยิงแล้ว ใครยิง... เรื่องอะไร.. ที่ไหน... เมื่อไหร่... ตายห่ามั๊ย...แล้วพวกเราที่เหลือจะเอายังไง... ขนที่คอผมลุกเกรียว มือเผลอเอื้อมไปลูบปืนที่เหน็บอยู่ข้างหลัง... มันเป็นเรื่องที่ผมไม่ได้คิดเอาไว้ก่อน ผมไม่ได้คิดว่าความตายอยู่ใกล้ตัวผมขนาดนี้... ผมรู้ว่าจะมีวันนี้ แต่ไม่คิดว่าจะเร็วแบบนี้ ผมวิ่งข้ามถนนไปลากนกที่ตกใจและงุนงงมาขึ้นไอ้แก่ แล้วกระโจนออกจากชายหาดทันที.....
บ้าชิ่บ.. ไอ้พวกผีห่าสารเลวนั่นมันไม่ยอมแพ้ มันไม่ยอมให้ผมได้พัก พวกมันเริ่มละครฉากใหม่กันอีกแล้ว...
-มีต่อ-
Create Date : 23 ตุลาคม 2552 |
Last Update : 23 ตุลาคม 2552 21:36:12 น. |
|
4 comments
|
Counter : 654 Pageviews. |
|
|
|
โดย: BZY2NITE IP: 10.19.161.127, 58.147.0.186 วันที่: 23 ตุลาคม 2552 เวลา:21:48:42 น. |
|
|
|
โดย: prempcc วันที่: 23 ตุลาคม 2552 เวลา:22:10:45 น. |
|
|
|
โดย: Kiddo & i วันที่: 24 ตุลาคม 2552 เวลา:0:15:24 น. |
|
|
|
โดย: nok IP: 192.168.0.29, 202.57.176.35 วันที่: 24 ตุลาคม 2552 เวลา:9:27:16 น. |
|
|
|
|
|
|
ผู้ผ่านทาง
เพื่อนร่วมเวลา
|
|
|
|
|
|
|
^^