|
ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 21
ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 21 Nov 02 11:41 Am ******
ผมชะงักกึก สมองอันพร่ามัวของผมถูกบังคับให้ค้นหาชื่อที่เป็นเจ้าของเสียงเร็วจี๋ ผมภาวนาอย่าให้เป็นปริม พี่สาวของปอย เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ผมคงถูกปริมฆ่าตรงนี้แน่ แต่ก่อนที่สมองอันยับเยินของผมจะตอบสนอง เจ้าของเสียงแหบห้าวจากการร้องเพลงและพูดคุยเมื่อคืนนี้จนทำให้ผมจำไม่ได้ ก็เดินมาด้านหลังตบโครมเข้าที่บ่า "เป็นไงแก เมื่อคืนทำอะไรน้องรึเปล่า"พี่จอยระมือจากบ่าลงมาโอบเอวผมให้เดินไปหาปอยที่โต๊ะพร้อมกัน ผมดึงหัวใจที่มันหล่นลงไปที่ตาตุ่มกลับขึ้นมาที่หน้าอกซ้ายเหมือนเดิม แล้วยิ้มให้พี่จอยแทนคำตอบ "อืมมมม ดีละ น้องเค้าชอบแกหนิ อย่าทำให้เค้าเสียใจหล่ะ พี่ชอบน้องคนนี้มากนะโว๊ย"พี่สาวผมลดเสียงลงจนเกือบเป็นกระซิบ หลังจากการก้าวยาวๆอีกสองก้าว เธอก็วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะที่ปอยนั่งอยู่ "ปอย เดี๋ยวพี่เคลียร์ร้านแป๊ปนึงเนาะ พี่จองโต๊ะที่ครัวปรีชาเอาไว้แล้ว ร้านโปรดของไอ้เจ้านี่มัน ...เราไปรถพี่แดงกัน โอเคนะจ๊ะ.."เธอยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำก็ก้าวฉับๆออกไปแล้ว พี่จอยเป็นแบบนี้ คล่องแคล่วกระฉับกระเฉง และเข้มแข็งอยู่เสมอ เธอเคยประสบอุบัติเหตุร้ายแรงชนิดเปิดกระโหลกควักสมองออกมาซ่อมกันเลยทีเดียว อืมม์ ไม่ต้องเดาหรอกครับ... คุณถูก มันมาจากความรักนั่นแหล่ะ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะรอดมาได้ แต่เธอก็รอด เราคงเป็นพวกเดนตายเหมือนกัน ผมยิ้มให้แผ่นหลังของเธอ ก่อนหันมาสะดุ้งกับสายตาโคตรดุของปอยที่จ้องเขม็งมาที่ผม....
ความเงียบเร่งก่อกำแพงคอนกรีตขึ้นมาล้อมเราเอาไว้ แต่สายตาของปอยคมแข็งกว่า มันทะลุความเงียบมาจ่อปลายคมกริบไว้ที่ขั้วหัวใจผม ถ้าผมขยับ สายตาของเธอคงฆ่าผมแน่
ผมเสทำเป็นควานหาซองบุหรี่ แต่เตรียมตัวตั้งรับเต็มที่ เธอส่งไฟแช็กมาให้ แบบช้าๆ ช้ามากๆจนผมคิดว่ามันอาจจะต้องใช้เวลามากกว่าสามวันกว่าจะถึงมือผม ผมถอนหายใจยาว ตัดสินใจสู้ตาเธอ "ปอยจะกลับแล้ว เมื่อเช้า..."เสียงเธอเรียบ มั่นคง ผมพยักหน้ารับ ผมไม่ถาม ปล่อยให้เธอควบคุมสถานะการณ์ โต๊ะที่เรานั่งกัน อยู่ติดกำแพงหินเตี้ยๆหน้าร้านที่ยกสูงขึ้น ผุ้คนเดินไปมาตรงฟุตบาทที่อยุ่ในระดับต่ำกว่าเรา มันทำให้ผมรู้สึกถึงความเป็นส่วนตัวกลางความวุ่นวาย สีของทะเลสวยกว่าเมื่อคืน ริ้วคลื่นสะท้อนแดดเป็นประกายวิบวับ แม่ผีเสื้อกลางคืนทั้งหลายกลับรวงรังกันหมดแล้ว เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น ไม่เคยมีรอยคราบอะไรเกิดขึ้น เหมือนน้ำทะเลได้ซัดเข้ามาชำระล้างมันไปหมด และ เหมือนแสงอาทิตย์ตามเข้ามาแผดเผาความชั่วร้ายทั้งหมดทั้งมวลซ้ำอีกครั้ง ถ้าเรามีแต่กลางวัน ความเลวทั้งหลายจะลดลงบ้างไหมหนอ แว่บนึง ผมนึกถึงแว่นกันแดดอันโปรดที่อยู่หน้ารถ เปล่า...ไม่ได้เอามากันแดด แค่อยากเอามันมาช่วยกั้นสายตาระหว่างผม กับสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมตอนนี้ "พี่บอกจะไม่ทำอะไรปอย"เธอคาดคั้น "ครับ.. พี่โกหกปอย"ผมตอบแบบไม่ต้องคิด ............. ............. เธออึ้ง และเหมือนกับว่าถ้อยคำต่างๆที่เธอเตรียมเอาไว้เล่นงานผม ถูกกลืนหายไปทีละคำ ทีละคำ ไม่มีประโยชน์อะไรกับการแก้ตัว ที่ผมบอกเธอ'ตอนนั้น' ก็เพราะผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ผมไม่อยากทำร้ายเธอจริงๆ เธอดูน่าสงสารและน่าปกป้องเป็นที่สุด แต่มันก็ต่างกับความรู้สึกเมื่อคืนนี้ ที่เธอดูยั่วยวน(ผมอาจจะคิดไปเอง)และเต็มไปด้วยแรงเสน่ห์หาที่ซ่อนเร้น และมันก็แตกต่างกับตอนนี้ เธอดูน่ารัก...... ผมบอกแล้ว.... ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ ผมก็แค่ผู้ชาย พวกคุณหวังอะไรกันหรอ?
เธอหันไปมองทะเล ลมที่พัดเข้ามาช่วยยกปอยผมออกจากแก้มเนียนใส ผมแน่ใจว่ามันไม่มีเครื่องสำอางค์ หรือถึงมี มันก็น้อยเต็มที ความรู้สึกผิดพยายามเบียดกระแซะตัวเข้ามาเกาะกุมที่หัวใจ ผมสะบัดมันออก ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมบอกมัน "เมื่อเช้า ปอยเอากุญแจรถมาฝากที่พี่จอย ปอยหาพี่จอยไม่เจอ เด็กบอกว่าพี่จอยไปนั่งดื่มกาแฟที่ริมทะเล" เธอยกน้ำส้มคั้นสดขึ้นมาจิบ "ปอยจะไม่บอกนะ ว่าเราคุยอะไรกันบ้าง แต่ปอยยืนยันว่า พี่จอยน่ารักมาก"ผมหุบปากแน่น อืมม แว่นกูอยู่ไหนวะ "มันเร็วเกินไปที่ปอยจะตัดสินพี่ ... ปอยจะดูพี่ไปอีกซักพัก...."เธอพูดเหมือนตัดสินใจอะไรเอาไว้แล้ว "พี่จะกลับไปก่อนก็ได้ ปอยจะอยู่นี่อีกซักสองวัน"ผมเงียบ เธอเงียบ .......... .......... "ถ้าพี่จะอยู่... "เธอเงียบไปอึดใจเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ "คืนนี้... พี่ห้ามทำอะไรปอย"ผมพยักหน้า "พี่สัญญาได้มั๊ย..."ผมพยักหน้า เธอมองลึกเข้ามาในตาผม "พี่กำลัง.."เธอเน้นทีละคำ"โกหกปอยอยู่ใช่มั๊ย"ผมพยักหน้าอีก เธอมองลงที่พื้น จากอาการเขย่าขาเล็กน้อย มันบอกผมว่า เธออาจกำลังอยากจะตบผมซักเปรี้ยง .......... .......... "ปอย.."ผมเรียกเธอ หลังจากที่สงบปากสงบคำอยู่พักใหญ่ๆแล้ว "เราแก้ไขอะไรเมื่อวานนี้ไม่ได้หรอก.... แต่เราทำตอนนี้หรือพรุ่งนี้ได้"เสียงผมคงเบามาก ผมรู้สึกอย่างนั้น "ก้อได้... งั้นปอยจะแก้มัน"เธอขยับตัวขึ้นนั่งตัวตรง กำมือ กางแขนออกแล้วแหงนหน้าสูดลมหายใจเข้าปอด แล้วหันมายิ้มให้ผม "แต่ต้องหลังจากสองวันนี้นะ..." .......... .......... ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย.. ทำไมต้องสองวันวะ เธอยิ้มตอบเหมือนคาดไว้อยู่แล้ว "เพราะพี่ต้องอยู่กับปอยอีกสองวัน!!"
-มีต่อ-
Create Date : 08 ตุลาคม 2552 |
Last Update : 25 ตุลาคม 2552 9:13:48 น. |
|
0 comments
|
Counter : 370 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
ผู้ผ่านทาง
เพื่อนร่วมเวลา
|
|
|
|
|
|
|