|
|
ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 20
ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 20
Nov 01 09:22 Pm
******
-ต่อ-
คุณอยากให้เรื่องนี้เป็นยังไงต่อ...
-ผมออกมาจากห้องน้ำ ซุกหน้าเข้าไปที่หว่างขาเธอ ทำให้มันฉ่ำ แล้วก็ใส่แท่งเนื้อของผมเข้าไป
หรือ..
-ผมออกมาจากห้องน้ำ ห่มผ้าให้เธอ ลงไปกินเหล้าต่อ แล้วรอเวลาอาหารเช้ากับเธอ
.........
.........
อืมม มันแย่หน่อย..... ผมทำอย่างแรก
ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ..... ผมแค่เป็นผู้ชาย
.........
มันไม่มีความอ่อนหวาน หรือโรแมนติกอะไรทั้งนั้น มันมีแต่ความใคร่
ความต้องการที่จะปลดเปลื้องความหื่นกระหายของตัวเอง
สำนึกและความถูกต้องถูกถอดกองเอาไว้พร้อมกางเกงในผมบนพื้นห้องตั้งแต่แรกแล้ว
ตอนนี้ผมมีโอกาส และนึกเหตุผลไม่ออกซักข้อที่จะปล่อยให้มันผ่านไป
เอาเถอะ ถึงมันจะมีเหตุผล ผมก็คงไม่ใส่ใจมันอยู่ดี
ผมไม่ใช่พระเอกในละครทีวี ที่มีนางเอกสาวสวยมานอนสลบอยู่ข้างกันบนเตียงแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ที่แย่กว่านั้นคือ เมื่อนางเอกตื่นขึ้นมาก็เข้าใจว่าตัวเสียอะไรต่อมิอะไรไปแล้ว
แต่ที่แย่ที่สุดคือ ไอ้พระเอกที่ตื่นมา ก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรนางเอกไปรึเปล่า
แล้วมันก็แต่งงานกัน เพื่อความรับผิดชอบอันสูงส่งของพระเอกและท่ามกลางน้ำตาคลอเต้าของเหล่าแฟนๆ.... มัน..... ตลกดี...
ผมกล้าเดิมพันว่า... ถ้าไอ้พระเอกคนนั้นมาอยู่ในห้องของผมตอนนี้ และมีปอยอยู่บนเตียงแบบนี้ มันคงไม่ยอมอาบน้ำเลยด้วยซ้ำ
............................
คุณผู้หญิงจะเดิมพันกับผม!!! แต่คุณผู้ชายจะไม่!!!
คุณผู้หญิงกล้าเดิมพัน เพราะเชื่อในความดีของผู้ชาย......... คุณผู้ชายไม่เดิมพัน เพราะไม่เชื่อในตัวผู้ชายด้วยกันเอง........
..........................................
..........................................
ขอโทษด้วยครับ สำหรับท่านที่เกลียดความจริง
............
............
ผมทำมันแบบที่ไม่มีความอ่อนโยนปนอยู่
น้อยครั้งมากจริงๆ ที่ผมจะทำมันแบบนี้ มันไม่มีศิลปะอะไรเลย เป็นแค่การเดินหาจุดหมายแบบเป็นเส้นตรง
ปอยพยายามขยับตัวเพื่อลดความอึดอัดของเธอจากผมตามสัญชาตญาน เธอเริ่มรู้สึกตัว ปรือตาขึ้นมามองผม
หลังจากรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เธอก็หลับตาลงแล้วกัดริมฝีปากล่างแบบพยายามที่จะกลั้นอารมณ์
ผมค่อนข้างแน่ใจ ว่ามีการต่อต้านในตอนแรก แต่มันก็บางเสียจนแทบไม่รู้สึก หลังจากนั้นมันก็เป็นการตอบสนอง
มันยากที่คุณจะฝืนตัวเองให้ไม่รู้สึกร่วมอะไรเลย มันคือข้อบังคับของธรรมชาติ ยิ่งขวาง มันก็จะยิ่งเชี่ยว
เธอกอดผมเอาไว้แน่น ขาเธอถูกยกขึ้นมาเกี่ยวตัวผมเอาไว้ ตัวของเธอสะท้านตามแรงกระแทกของผม
ผมมาไกลเกินกว่าที่จะพาเธอกลับไปจุดเริ่มต้นเพื่อออกเดินพร้อมกันแล้ว
ตอนนี้ผมแค่จะเดินไปหาจุดหมาย วิธีไหนก็ได้ ช่างแม่งเหอะ แค่ไปถึงเท่านั้น
เสียงครางของเธอพาผมไปได้ง่ายขึ้น และมันก็ไปถึงซะที
ผมทรุดตัวลงทับทาบเธอ จูบเธอเบาๆที่แก้ม เธอทำเสียงอู้อี้รับ
หลังจากนั้น ผมก็จำไม่ได้แล้วว่า สติถูกกระชากออกจากตัวตอนไหน
...............
...............
ที่เดิม ผมรู้ว่าผมกำลังฝัน มันเป็นความฝันที่ผมโคตรจะเกลียด
ในฝัน...ผมจะอยู่ในบึงน้ำกว้างใหญ่สุดตา และจะยืนบนทางเดินสี่ห้าลำไม้ไผ่ที่เรี่ยน้ำ
มันยุบตัวลงที่ครั้งที่ก้าวเดิน ในท้องน้ำที่มืดสนิทนี้ ไอ้เวรนั่น มันรอผมอยู่ข้างล่าง
ไอ้ปลาบ้าตัวนั้น มันมีครีบและหนามแข็งชูชันอยู่รอบๆ ตัวเต็มไปด้วยเกล็ดสีดำ และมีกลิ่นคาวจัด
ขนาดมันใหญ่พอๆกับรถบรรทุก ทุกครั้งที่มันขยับตัว แรงกระเพื่อมของน้ำก็จะทำให้ทางเดินไม้ไผ่ ไกวตัวไปมา
และมันก็จะโผขึ้นมาจากน้ำ ในขณะที่น้ำแตกกระจายจนมองไม่ทันชัด มันก็งับเอาบางส่วนของร่างกายผมด้วยฟันที่คมกริบ......
เสียงกระดูกผมแตกต่อเนื่อง มันช่างชัดเจนเหลือเกิน
มันกระชากและสะบัดจนเนื้อหนังของผมหลุดออกจากกัน
เจ็บเหมือนกับไม่ใช่ความฝัน บ่อยครั้งที่ผมพยายามจะสู้ แต่ส่วนใหญ่มักจะไร้ผล
ผมจะถูกมันงับเข้าหนักๆอีก มันโจนทะยานขึ้นแล้วกระแทกผืนน้ำเหนียวข้นดำดิ่งลงสู่ความมืดมิดใต้บึงนรก น้ำเย็นเฉียบและขุ่นคลั่ก
ผมสำลักและหายใจไม่ออก และก่อนที่ความฝันของผมจะฆ่าผม ผมก็มักจะดิ้นรนสะบัดตัวเองจนหลุด
และโผขึ้นผิวน้ำพร้อมกับบังคับให้ตัวเองตื่นขึ้นจากความฝันที่บ้าคลั่ง
แต่คืนนี้ ดูเหมือนความเจ็บปวดมันยาวนานเหลือเกิน ผมเริ่มหายใจไม่ออกจริงๆแล้ว
เสียงกริ่งโทรศัพท์กรีดร้องขึ้นพร้อมกับอาการสะดุ้งของผม รอดตายอีกครั้งแล้วกู
เหงื่อผมเปียกชุ่มบนหมอน มันแย้งกับอากาศที่เย็นเฉียบจากเครื่องปรับ
ผมพยายามตั้งสติ และทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด แล้วมองไปรอบๆ
ปอยหล่ะ เธอหายไปไหนแล้ว
"ปอย"ผมเรียกเธอด้วยเสียงที่แหบครือจนไม่เหมือนเสียงตัวเอง
เงียบ.... เธอไม่อยู่ในห้องแล้ว
เธอคงหนีกลับกรุงเทพไปแล้วมั้ง สิ่งที่ผมทำเมื่อคืนก็ไม่ควรได้รับการให้อภัย
อืมม.. แต่ผมจะเรียกร้องการอภัยทำไมกันนะ ในเมื่อผมไม่ได้รู้สึกผิดเลยนี่หว่า
เสียงกริ่งดังรัวขึ้นอีก ผมโหย่งตัวขึ้นรับและพึ่งเห็นกางเกงขาสั้นสีสดใสกับเสื้อกล้ามสีขาวพาดอยู่ปลายเตียง
ผมยิ้มให้ตัวเองก่อนกรอกเสียงลงในกระบอกโทรศัพท์
"พี่ตื่นรึยังคะ ..."เสียงสดใสของปอยในโทรศัพท์ทำให้ใจผมชื้นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
"ครับ .. น้องปอยอยู่ไหนเนี่ย "
"อยู่ร้านพี่จอยค่ะ นั่งดื่มกาแฟคุยกันอยู่ .......
แปรงสีฟันอยู่ในห้องน้ำนะคะ.. แล้วเสื้อกับกางเกงพี่อยู่ที่เตียง
เร็วๆนะคะ นี่สิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว พี่ๆเค้าชวนไปทานข้าวกันที่บ้านอำเภอ ..ปอยเอาของมาเก็บในรถหมดแล้วนะคะ
พี่ลงมาได้เลยค่ะ "เสียงเธอดูสดใสแวววาว จนผมอยากจะลอดสายโทรศัพท์ไปจูบเธอซะเดี๋ยวนั้นเลย ให้ตายห่า
ผมรับคำ และหลังจากจัดการตัวเองเสร็จ และเดินลงมาจากโรงแรม ผมก็ดูกลมกลืนกับนักเที่ยวคนอื่นๆ
เอาละวะ มันคือเครื่องแบบของเขตปกครองพิเศษนี่แหล่ะ
.........
ผมจุดบุหรี่สูบระหว่างที่เดินเข้าไปที่ร้าน ลมทะเลพัดเอาอากาศร้อนแบบแห้งๆเข้ามาปะทะ ผมกวาดตามองหาเธอ
แล้วผมก็เจอ....
ให้พระเจ้าถีบหน้าผมซิวะ... เด็กสาวที่อยู่ในกางเกงผ้าขายาวเสื้อยืดพับแขนคนเมื่อคืนนี้ไปไหนแล้ว
ที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าก็คือ ผู้หญิงที่ดูน่ารักที่สุดในแปดโลกนี้แล้ว ปอยอยู่ในผ้าทะเลสีเหลืองสดใส ที่เธอรวบชายทั้งสองข้าง
มาผูกไว้ที่ต้นคอ และปล่อยชายอีกสองข้างให้ทิ้งตัวลงมา อวดแผ่นหลังที่สวยเรียบเนียน และเรียวขาที่ได้รูปแหวกผ่านผ้าออกมา
พระเจ้ากับผมเท่านั้นที่รู้ ว่าเธอมีอะไรซ่อนเอาไว้ใต้ผ้าทะเลผืนนั้น เธอกวักมือเรียกผมพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
ผมก้าวไปหาเธอเหมือนมนต์สะกด แต่ก็สะดุดจากเสียงเรียกที่ฟังดูเอาจริงเอาจัง
"เฮ้ย... เมื่อคืนแกทำอะไรน้องปอยของชั้น"
-มีต่อ-
| Create Date : 06 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 6 ตุลาคม 2552 12:28:12 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 515 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: aftertime  วันที่: 8 ตุลาคม 2552 เวลา:10:30:50 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ผู้ผ่านทาง
เพื่อนร่วมเวลา
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ได้โปรด Up ตอนต่อไปได้แล้ว ฮือๆๆ