|
|
ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 17
ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 17
Oct 28 01:01 Pm
-ต่อ-
เรามีความฝันใหม่ๆกัน เราอยากจะดัง อยากมีชื่อเสียง ซึ่งมันคงหมายถึงเงินทองมากมายที่จะไหลตามมา
เรารู้แค่นั้น เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ้าถึงวันนั้นจริงๆแล้ว เราจะจัดการกับมันยังไง แต่มันก็ช่างหอมหวานซะเหลือเกิน
จนเมื่อวันหนึ่ง'เม่น'มือกลองในวง ก็ติดต่องานแรกเข้ามาให้เรา
"อีกห้าวันเล่น พวกมึงเตรียมไว้ซักสามสิบเพลง เป็นงานแต่งงานญาติกูเองว่ะ วงที่เค้าติดต่อไว้เบี้ยว กูเลยขอเสียบ" เม่นพูดหน้าตาจริงจัง
ทุกคนพยักหน้ารับอย่างงงๆ ผมมือเย็นเฉียบ นี่จะเป็นครั้งแรกของผมบนเวที ผมต้องร้องเพลงกับเล่นกีตาร์ไปด้วย
เพื่อนร่วมวงก็ดูจะไม่ค่อยสบายใจนัก เราเคยเล่นกันอย่างมากสุด ก็แค่ประกวดโฟล์คซองเล็กๆน้อยๆ
ผมจะแต่งตัวยังไงดี จะทำได้มั๊ยนะ จะมีเสียงปรบมือหรือปล่าว คนฟังจะขอเพลงอะไร
ไม่มีใครถามเรื่องค่าตอบแทน ทุกคนลืมหมด ขอให้ได้เล่นเถอะ เรายอมทุกอย่าง....
หลังจากนั้น เราก็เริ่มซ้อมกันอย่างเอาเป็นเอาตายที่บ้านไอ้เม่น ที่ดัดแปลงห้องใต้ดินที่โรงงานฟอกยีนส์ของครอบครัวมันเป็นห้องซ้อม
โดยมีน้ำตาลคอยวิ่งส่งข้าวส่งน้ำคู่กับนิว แฟนไอ้เม่น แล้วเราก็ได้ไปเล่นกันจริงๆ
......................
......................
"พวกมึงเล่นซ่นตีนอะไรกัน.. ทำแบบนี้ งานเค้าเสียหายหมด พอกันทีกับพวกมึง กูเอือมระอาเต็มทีแล้ว"
เสียงตวาดเกรี้ยวกราด ดังลั่นพร้อมกับเสียงปาข้าวของกันโครมคราม น้าชายไอ้เม่นโกรธจัดจากผลงานของเรา
เม่นผลักประตูห้องซ้อมเข้ามา แก้มบวมแดง น้ำตาคลอเบ้า พูดเสียงสั่นๆ"เฮ้ย...วันนี้พอแค่นี้เถอะ น้ากูด่าเละเลย"
พวกเรากระวีกระวาดเก็บข้าวของ ไอ้ตือมือกลองปล่อยเสียงหัวเราะคิ๊กออกมา มันคงกลั้นไม่ไหวและมันก็รีบพึมพัมขอโทษตอนไอ้เม่นเดินปรี่เข้ามาตบหัวเต็มเหนี่ยว
จะไม่ให้มันหัวเราะได้ยังไงละครับ... ในเมื่องานมันพังไม่เป็นท่า เจ้าสาวถึงกับร้องให้ เจ้าบ่าวก็กัดฟันกรอดๆ คงอยากเข้ามากระทืบเราเต็มแก่...
เอาล่ะ..
เรื่องมันเป็นอย่างี้ครับ เรื่องมันมาจากเพลงของพวกเรา.... เราไม่เคยซ้อมเพลงประเภทอื่นกันเลย นอกจากเพลงร็อก หรือเฮฟวี่เมตัล
เพราะฉะนั้น ทุกจังหวะของงานที่ออกแบบไว้อย่างแสนหวาน ก็มาพังเพราะเรา
เราเล่นเพลงมหาฤกษ์ตอนที่พ่อแม่ผู้ใหญ่ออกมาพูดอวยพรไม่เป็น เมื่อเขาขอให้ทุกคนยืนขึ้น และดื่มให้เจ้าบ่าวเจ้าสาว เราจึงใช้เพลงไฟนอล เคาท์ดาวน์ของวงยุโรปแทน
เรียกอาการปากอ้าตาค้างจากแขกและเจ้าสาวได้เป็นอย่างดี ที่ร้ายกว่านั้น พวกเขาต้องยืนขาแข็งรอเราจนจบเพลง ซึ่งน่าจะไม่ต่ำกว่าสี่ห้านาที แทนเพลงมหาฤกษ์ที่ยาวแค่สิบห้าวินาที
หลังจากเพลงจบ แขกเหรื่อทั้งหลายคงยังไม่แน่ใจ ว่ามันจบจริงหรือยัง คุณหญิงคุณนายต่างๆจึงยืนถือแก้วเครื่องเครื่องดื่มชูค้างไว้แบบนั้น..
แขกผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าภาพก็ชูแก้วค้างอยู่ด้วยและหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง เมื่อผมพยักหน้าให้ว่าเพลงจบแล้ว นั่นแหล่ะ เสียงไชโยให้คู่บ่าวสาวจึงดังขึ้นมาแบบกระท่อนกระแท่น
แขกในร้านวันนั้น จึงได้ทานอาหารโต๊ะจีนเคล้ากับ สกอลเปี้ยนหรือแวนฮาเล่นแทน
จนกระทั่งมีแขกที่พยายามจะเข้ามาช่วยแก้สถานะการณ์ ด้วยการขอขึ้นมาร้องเพลง'นกเขาคูรัก'เรายังมองหน้ากันเลิ่กลั่ก อะไรวะ นกคูรัก กูไม่รู้จัก
สรุป แขกรับเชิญจึงได้ร้องเพลงกับเสียงปรบมือเข้าจังหวะของแขกคนอื่นแทน แทรกไปด้วยเสียงหัวเราะคิ๊กคักจากหนุ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเราที่อยู่ในงานเป็นระยะๆ
ที่แย่กว่านั้น นักดนตรีที่แต่งตัวกันซะร็อกเต็มที่ โดยเฉพาะไอ้เม่น มันเล่นใส่เสื้อหนังสีดำพร้อมหมวกทรงสูงที่ยืนเหงื่อแตกพลั่กๆอยู่
ก็ตบมือให้จังหวะไปกะเค้าด้วย...................
หลังจากที่แม่งาน ทนเห็นพวกเราฉีกหน้าบ่าวสาวกันไม่ไหวแล้ว จึงเข้ามาขอให้พวกเราลงจากเวที และไปให้พ้นๆจากตรงนั้นก่อนจะโดนตีนเจ้าบ่าว..
เรื่องมันก็เป็นอย่างงี้ล่ะครับ แล้วจะไม่ให้ไอ้ตือมันขำได้ยังไง
เราออกมานั่งหัวเราะกันเองอีกเป็นชั่วโมงๆ แต่ก็สังหรณ์อยู่ว่า เพื่อนเม่นคงจะต้องโดนเล่นงานเป็นแม่นมั่น
แล้วมันก็โดนจริงๆ..............
พวกเราหยุดซ้อมกันไปสี่ห้าวัน เหมือนจะเข้าสู่บรรยากาศปกติ ผมนั่งคลอเคลียอยู่กับน้ำตาลใต้ต้นจามจุรีตอนเช้า รอเข้าแถวหน้าเสาธง
มีไอ้ตุ้ยมือเบสนั่งแต่งเนื้อเพลงใส่ทำนองที่เราแต่งกันขึ้นมาอย่างตั้งอกตั้งใจ
ไอ้เม่นวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาเราหน้าตาตื่น ไอ้ตือขยับตัวอย่างระแวดระวังภัย
"เฮ้ย..พวกมึง"มันหยุดหอบหายใจ"เฮ้ยๆๆๆๆ พวกมึง มีคนเค้าติดต่อพวกเราผ่านน้ากูมาให้พวกเราไปเล่นที่ร้านเค้าว่ะ"
เท่านั้นเอง ความชุลมุนก็เกิดขึ้น ไอ้เม่นตอบคำถามที่พวกเราระดมใส่จนปากคอสั่น...
ใช่จริงๆนั่นแหล่ะ ในกลุ่มของแขกที่มางานแต่งงาน อยากได้วงแบบเราไปเล่นที่ร้านอยู่พอดี... ปีศาจได้ร่างสัญญาของมันอีกครั้งหนึ่งแล้ว....
....................................
....................................
มันเป็นลูกกวาดชั้นดีที่ซ่อนยาพิษอยู่ข้างใน บนถนนสายดนตรี มีนักดนตรีเกิดขึ้นใหม่เป็นร้อยเป็นพันทุกวัน
แต่มีสักกี่คนกัน ที่จะตะเกียกตะกายไปได้ถึงฝั่งฝัน เราเห็นแต่คนที่ประสบความสำเร็จ แล้วคนที่ไม่ล่ะ เค้าอยู่ที่ไหนกัน?
ในร้านเหล้าเก่าๆ? ค่าตัววันละสองร้อย ใช้เหล้าและอดีตเป็นกับแกล้มประคองซากชีวิตไปวันๆ หรือชีวิตนักดนตรีมันต้องสาป?
โอกาสจะเข้ามาหาคุณน้อยครั้งมาก และบางครั้ง มันก็เป็นกลลวง
ยากแค่ไหนที่คุณต้องฝ่าฟัน ยาเสพย์ติด การพนัน เซ็กส์ และการพัฒนาฝีมือ ที่จะผ่านมันไปได้เพียงเพื่อจะพบว่า ตัวเองแก่เกินไปที่จะทำอะไรแบบนั้นได้อีกแล้ว
บ่อยครั้งที่เราไปเล่นดนตรี แล้วเวลาของเราถูกจัดอยู่ในช่วงที่ดีที่สุดของร้าน นักดนตรีแก่ๆเหล่านี้ ก็จะมีหน้าที่เหมือนเล่นเปิดวงให้เรา
บ่อยครั้งเช่นกัน ที่ผมเห็นสายตาที่มองเราอย่างเวทนา ที่เห็นเรากำลังวิ่งไล่กันอยู่บนถนนเส้นเดียวกับเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย และถ้าหมดแรงวิ่ง เขาก็คงเดินมาทันเรา
เงาหลังงองุ้มของนักดนตรีที่เดินอยู่ข้างหน้า ดูมากมายจนน่าใจหาย...
แต่เราไม่รู้กันตัวหรอกนะ เพราะเราก็มองพวกเขาแบบเวทนาด้วยเหมือนกัน
พวกเราหาเงินได้ไม่น้อย คืนหนึ่งเล่นอย่างน้อยสามที่ เริ่มสี่ทุ่มกว่าจะเลิกก็ตีสี่ ที่นึงหกร้อยบาทขาดตัวแถมเหล้าฟรีอีกที่ละหนึ่งชุดพร้อมอาหารเย็น
แต่ถ้าเราไม่กิน เราก็ขอเปลี่ยนเป็นกับแกล้มได้ หนึ่งพันแปดร้อยบาทต่อคืน ไม่รวมทิป มันเท่ากับเงินเดือนเด็กเสิร์ฟทั้งเดือน ตอนนั้นเหล้าแสงโสมก็แค่แบนละ120บาท
เราระเริงกันเต็มที่ ผมเริ่มมีปัญหากับน้ำตาลบ่อยขึ้น เนื่องจากการขาดเรียนและเธอก็ไม่สามารถมานั่งเฝ้าผมได้ทั้งคืน....
แล้วปัญหาใหม่ของวงก็ก้าวเข้ามา..... เจ้าของร้านสองในสามที่ ต้องการให้เราเพิ่มนักร้องหญิง...
ความยุ่งยากเริ่มตั้งเค้ามาแต่ไกล............
-มีต่อ-
| Create Date : 05 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 5 ตุลาคม 2552 13:00:40 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 395 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ผู้ผ่านทาง
เพื่อนร่วมเวลา
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
555 ฮามากค่ะลุงขา
หนูแต่งงานลุงช่วยมาร้องเพลงนี้ให้หน่อยนะ 5555
เจ้าบ่าวหนู หยิบไม้กวาดขึ้นมาโยกแน่เลยอ่ะ