|
|
ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 14
ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 14
Oct 21 03:07 Pm
-ต่อ-
ลูกบิลเลียดสีดำบนพื้นสีเขียวบนโต๊ะพลู วิ่งซวนเซอย่างขี้เกียจไปหล่นลงหลุมบนซ้ายมือ
สมาชิกในโต๊ะเหล้าเจ็ดแปดคนที่รอลุ้นผลของมัน ตบมือ กรี๊ดกร๊าดกันอย่างถูกอกถูกใจ
ส่วนข้างที่ถือหางผม บ่นกันพึมพัม
เพราะราคาของผู้ที่ถือหางผม คือเตกีล่าสามชอท....ไม่มีใครต้องจ่ายหรอก แต่ต้องดื่มให้หมดรวดเดียว
ผมตบมือให้พี่แดงสองสามแปะ พร้อมส่งยิ้มตามไปด้วย
"เฮ้ย... ตั้งใจเล่นหน่อยดี่ พี่ชนะมาสองเกมแล้วเนี่ย" พี่แดงอ้อมโต๊ะมาตบไหล่ ท่ามกลางเสียงเฮฮาจากโต๊ะเหล้าของเราที่อยู่ข้างๆ
"มันจะมอมน้องเค้าอะดี่...."เสียงพี่จอยตะโกนข้ามโต๊ะมา เรียกเสียงฮาได้ครืนใหญ่
"อุ๊ยตายจริง งั้นพี่ช่วยแพ้อีกซักสองเกมได้ปล่าวคะ ปอยยังไม่ไปไหนเลยเนี่ย "ปอยรับมุกกลั้วหัวเราะ พี่ๆหัวเราะกันร่วน ผมยิ้มรับ
"ถ้ารู้ว่าจะมาเจอพี่ๆที่น่ารักขนาดนี้ ปอยหลอกพี่เค้ามาตั้งแต่สองทุ่มละค่ะ"
อารมณ์ขันของเธอ เรียกเสียงหัวเราะเคล้าเอ็นดูได้จากรอบโต๊ะ
ผมยิ้ม... เด็กบ้านี่ฉลาด...
ตั้งแต่เข้ามาร่วมวงกับรุ่นใหญ่
ปอยไม่มีอาการเคอะเขินหรือทำตัวให้น่าเบื่อ จังหวะเธอดี รู้ว่าอะไรควรพูด ไม่ควรพูด
ยังไงมันก็เป็นสังคมไทย ความอ่อนน้อมถ่อมตน ยังเป็นอาวุธที่ดีเสมอสำหรับผู้เยาว์
"อีกเกมส์มั๊ย" พี่แดงยกแก้วเบียร์ให้ผม..
"ยอมละพี่ พี่เล่นโคตรดีเลย" ผมยิ้มสำทับตามไปอีก ไม่มีใครชอบแพ้หรอก
แต่ผมต้องชั่งน้ำหนักในสถานะการณ์นี้ก่อน ว่าแพ้แล้วได้อะไร
ชนะล่ะ จะได้อะไร เมื่อขึ้นตาชั่งแล้ว ผมก็มองไม่เห็นประโยชน์จากการชนะ...
พี่แดงพยักหน้าเชิงเสียดาย เขาคงติดใจรสชาดของชัยชนะ เป็นเรื่องธรรมดา ทุกคนเสพย์ติดมัน
ผมเดินอ้อมมากอดปอยกึ่งต้นคอกึ่งหัวไหล่ข้างหลัง แนบหน้ากับผมเธอ รู้สึกถึงแรงต้านในวูบแรก
แต่แล้วมันก็หายไป ปอยกอดตอบที่แขนผม เธอคงรู้สึกได้ว่า มันไม่ใช่การลวนลาม
ผมแค่อยากจะกอดเธอ.... มันช่างอบอุ่น...
....................
....................
"เอ้านี่... พี่เตรียมห้องให้ละ ตามสบายเลยนะน้อง"พี่แดงรับกุญแจจากลูกน้องที่โรงแรมแบบบาหลีของแก(ผมชอบมาก เพราะมันเป็นโรงแรมที่ไม่มีประตูห้องน้ำ)
แล้วโยนโครมมาตรงหน้าผม
วงสนทนาชะงักนิดนึง แล้วก็ไม่มีใครสนใจ
ผมอึ้งนิดนึง.. รายการนี้มันไม่ได้อยู่ในคิว "ไม่เป็นไรครับพี่ ผมเกรงใจ"ผมเหลือบตามองดูปอย
เธอใจแข็ง ผมรู้ว่าเธอบังคับตัวเองที่จะไม่มองมาทางผม
"ขอบคุณค่ะพี่แดง.. "เธอพนมมือไหว้สวย หยิบกุญแจขึ้นจากโต๊ะ แล้วหันมาทางผม
"เดี๋ยวพี่ไปเปิดห้องใหม่เอาเองนะ ห้องนี้ปอยจอง"เธอหันมายิ้มหวานเชี๊ยบ พร้อมๆกับที่โต๊ะหัวเราะกันครืน
ผมยิ้มตอบ และเชื่อว่าเธอไม่ได้พูดเล่น ผมชูแก้วให้เธอ.. ลมทะเลพัดพัดวูบเข้ามา
เหมือนจะเข้าข้างเธอ.. แต่ยิ้มเยาะผม..
ผมเริ่มรู้สึกอึดอัด.... การขอตัวออกมาซื้อบุหรี่น่าจะพอช่วยผมได้บ้าง............
..................
..................
ผมเลี่ยงออกยืนสูบบุหรี่หน้าร้าน
กลิ่นคาวโลกีย์ดูจะอบอวนอยู่เต็มชายหาด
มันไม่ใช่กลิ่นสัตว์ทะเล มันเป็นกลิ่นสัตว์มนุษย์...
...................
...................
ถาม-ถ้าจัดมนุษย์ทุกตนมัดรวมกันแล้วโยนลงทะเลพร้อมกัน มันจะทำให้ระดับน้ำทะเลสูงขึ้นหรือปล่าวหนอ?
ตอบ-ก็คงไม่.....
แต่เราไม่เคยเข้าใจมันเลย เราไม่เคยทำความเข้าใจกับ'ความจริง'เลยว่า.... 'เรา'ไม่ได้มีประโยชน์สักกระผีกลิ้นเดียวกับโลกใบนี้เลย
ช่างน่าเวทนา.......
..................
..................
แสงไฟจากสะพานปลาที่ทอดลงไปในทะเลฝั่งตรงข้ามพัทยาใต้ ดูราวกับลูกแก้วลูกเล็กๆที่ไหลกันมาตามรางแห่งเวลาแล้วหล่นลงมากระทบแก้วบางใบใหญ่ที่บรรจุความทรงจำของผมจนเต็มปรี่ให้เกิดรอยรั่วร้าว และมันก็ค่อยๆไหลออกมา..........
....................
เมืองนี้ไม่ใหม่สำหรับผม เมื่อนานมาแล้ว ผมเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เป็นแรมปี
....................
....................
ตั้งแต่เล็ก.. ผมเรียนรู้ว่าการเป็นเด็กหน้าห้องและตั้งใจเรียน มันทำให้ผมได้รับคำชมเชยและรางวัล
การที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ก็เป็นความปวดร้าวอย่างหนึ่งที่ผมพยายามที่จะใช้คำชมเชยกดมันเอาไว้
ผมทำได้ค่อนข้างดี ผู้ใหญ่ดูจะมีความสุขและชื่นชมกับการทำตัวของผม
และก็อีกแหล่ะ การได้สนิทชิดเชื้อกับเพื่อนหญิงน่ารักๆหลายคนก็เป็นผลประโยชน์ต่อเนื่อง
แต่... เหรียญมันก็ต้องมีสองด้าน
กลุ่มเพื่อนหลังห้องและเพื่อนๆของพวกเขา กลับอยากจะให้ผมเรียนรู้และยำเกรงพวกเขา ในแบบที่เขาเป็น
และในบ่ายวันหนึ่ง ที่อากาศช่างแสนดี ท้องฟ้าสวยงามสดใส
ผมก็ถูกพวกมันรุมกระทืบกลางสนามบาสเกตบอลกลางแจ้ง ที่พื้นซีเมนต์ร้อนฉ่า
ผมจำได้ดีการที่พยายามร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆที่ยืนมุงดู และพยายามคลานหนีจากความบ้าคลั่ง
และสิ่งที่ผมได้รับคือแววตาที่ตื่นกลัว เด็กผู้หญิงบางคนร้องให้ บางคนตัวสั่น บางคนเชียร์
และบางคนถือโอกาสนี้เข้ามารุมกินโต๊ะผม ราวกับเป็นการเขียนใบสมัครเพื่อเข้าสู่กลุ่มที่กำลังเล่นงานผมอยู่
กลิ่นเลือดคาวจัดปร่าลิ้นอุ่นๆ ไหลเข้าปาก บางส่วนไหลย้อนเข้าจมูก ผมสำลักปนหอบหายใจ มือที่พยายามปิดป้องตัวเองก็เหมือนจะไม่รับความรู้สึกอะไรแล้ว
...................................
พวกมันใช้ตีนเขี่ยให้ผมหงายหน้าขึ้นมา แล้วระดมเตะ กระทืบ เข้ามาอีกครั้ง
ผมเจ็บจนชา แวบนึงของความทรงจำ ผมมองเห็นท้องฟ้า มันสวยกว่าทุกวัน เฆมสีสวย ดูจะตั้งใจจัดตัวเองให้เป็นรูปทรงที่สวยพิเศษ... ผมยิ้มให้เฆม(ผมคิดว่าผมยิ้มนะ)
เวลาช่วงนั้นเหมือนมันยาวนานเป็นแรมปี... จนกระทั่ง...
ความสนุกสนานของพวกมันหยุดลง บางคนหอบหายใจจนตัวโยน บางคนมีน้ำลายย้อยออกมาที่มุมปาก
แว่บหนึ่ง ผมคิดถึงหมาบ้าที่ถูกรุมตีจากคนบ้าแถวบ้าน(ใช่ครับ ผมรู้สึกว่าพวกมันคือคนบ้า)
และคงจะเป็นการห้ามจากพวกมันกันเอง ผมได้ยินแว่วๆว่า พอแล้วๆ 'เดี๋ยวมันตาย'
ดูสิ... ความขี้ขลาดของมัน ในวินาทีสุดท้าย มันก็ยังจะกลัวตัวเองเดือดร้อนจากการที่ได้ทำร้ายผม
ผมกระเสือกกระสนลุกขึ้น แต่ถูกตอบรับด้วยการเตะรวบเข้าที่หน้าอกอีกครั้งจนกระเด็นล้มลงอีกครั้ง
คนเตะหันไปยิ้มปนหอบหายใจให้พวกพ้อง แล้วเผื่อแผ่รอยยิ้มไปถึงสาวน้อยหลายคนที่มุงดูอยู่..
ให้พระเจ้าเตะปลายคางผมเถอะ!! ผมเห็นเด็กผู้หญิงบางคนยิ้มตอบ และแนบความชื่นชมมากับแววตา
.....................................
..................................
ผมพยายามเฮือกสุดท้ายที่จะลุกขึ้น เลือดแดงฉานตัดกับเสื้อนักเรียนสีขาวราวกับปฏิมากรรมชั้นเลิศ คงจะขู่ขวัญมันอยู่บ้าง
ผมเดิน คลาน เพื่อที่จะออกจากตรงนั้น เพื่อนบางคนถลันเข้ามาประคอง แต่ผมผลักพวกเค้าออก
แล้วลากตัวเองเข้าไปที่ห้องอาบน้ำ พยายามเปิดน้ำเพื่อล้างเลือด และจะอาศัยละอองน้ำกลบเกลื่อนน้ำตา ผมอายมากพอแล้ว และไม่ต้องการจะอายอีก..
ผมลื่นล้มอีกครั้ง และสายน้ำที่เย็นเฉียบก็โปรยปรายลงมาปลอบโยนและซึมเข้าไปข้างในช่วยทำให้คราบแข็งของความเศร้าที่เกาะแน่นในหัวใจผมให้นุ่มลง
....................................
.......................................
-มีต่อ-
| Create Date : 03 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 3 ตุลาคม 2552 16:14:04 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 386 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ผู้ผ่านทาง
เพื่อนร่วมเวลา
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [