อัลวินเดอะซีรี่ย์ ตอนที่ 2 อัลวินคือ....?

พ่อผมชื่อ บลูตัส แม่ผมชื่อ โรส
อ้าวๆๆๆๆ ทำไมล่ะฮะ ผมมีชาติมีตระกูลนา
เพียงแต่บัตรประชาชนผมมันใบใหญ่หน่อยและเรียกไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง
ของคุณเป็น บัตร ปชช. ส่วนของผมเป็น บัตร พดก. แหม่..... ก็เพ็ดดีกรีไงครับ

ต้นตระกูลผมมีรูปสลักบนปิรามิด Chichen Itza ในแถบ Yucatan ด้วยนะเออ ( ที่ไหนวะ )
แถมเรายังเป็นหมาในราชสำนักอาณาจักร Aztec ของพระจักรพรรดิ Montezuma
และเรา.. ก็มีประวัติอันยาวนานมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 19 ของประเทศเม็กซิโก
( อ้างอิงจาก //fairytalesjb.exteen.com/20080202/entry )
เป็นไงล่ะ อึ้งล่ะสิ ไม่ธรรมดาเลยใช่มั๊ยผมน่ะ วะฮะฮ่า


แต่ว่า... ป๊ะผมอ่ะดิ่ นอกจากจะไม่ค่อยภูมิใจในตัวผมเท่าไหร่แล้ว ยังชอบค่อนแคะกระแนะกระแหน๋ผมอยู่นั่นแหล่ะ
เตี้ยมั่งล่ะ ตาโปนมั่งล่ะ แถมยังชอบจับผมหงายท้อง แล้วยีๆๆๆๆพุงผมจนช้ำชอก ป๊าว่ามันนิ่มดี..
"ชิวาว่าอะไรวะ... ตัวใหญ่ชิ่บ" น่านนน ประโยคนี้ล่ะ ที่ตอนเด็กๆผมได้ยินทีไร ต้องแอบไปนั่งน้ำตาซึมที่มุมห้องทุกทีไป
แต่หลังๆผมเริ่มชินละ เช๊อะ! จะใหญ่ยังไงผมก็ชิละวะ.....
Size don't matter ขนาดนั้น สำคัญไฉน ^^'

ผมเจอกับป๊าครั้งแรกที่ร้านเหล้าฮะ ช่ายยย คุณอ่านไม่ผิดหรอก
ก็ตอนนั้น ยังไม่มีกฏหมายว่า ห้ามหมาเด็ก อายุต่ำกว่าเท่าไหร่เข้าร้านเหล้านี่นา
ร้านนี้เป็นร้านโปรดของป๊าครับ เพราะลุงโอเจ้าของร้านเป็นเพื่อนป๊า
ป๊ากะลุงโอมีคุณสมบัติพิเศษนะ เป็นต้นว่าบางครั้ง พวกเค้าก็จะมีงูโผล่ขึ้นมาบนหัว ตัวเล็กมั่งใหญ่มั่ง
บางครั้งขึ้นมาเป็นฝูง ราวกับ x-men อย่างไงอย่างงั้นเชียว...
ที่สำคัญ... ป๊ากะลุงโอ สามารถกินเหล้าโดยไม่เมาได้ ไม่ว่าจะกินมากหรือนานแค่ไหนก็เถอะ
เชื่อผมเถอะ.. ผมได้ยินมากะหู ตอนกินกันน่ะ... ถ้าลุงโอถามป๊าหรือป๊าถามลุงโอว่าเมายัง? ไม่เห็นมีใครบอกว่าเมาซักกะคน

ร้าน"โอ คอนเนอร์"ของลุงโอ ตั้งอยู่ใกล้ๆม.เอกชนชื่อดังที่นึง
นั่นแหล่ะ.... คุณเดาถูกละ.... ป๊าไม่ได้ชอบบรรยากาศของร้านเท่าไหร่นักร๊อกก
ป๊าชอบไปนั่งเหล่สาวๆที่นั่นมากกว่า ฮิ๊วววววว
อ่ะ.... อ่านมาถึงตรงนี้ คุณคงเข้าใจว่าป๊าของผม เป็นนศ.หนุ่มวัยใส... ผิดครั่บ!!
ป๊าผมน่ะ จ่อๆสี่สิบในอีกไม่กี่เดือนนี้ร่อก แต่ป๊าชอบไปทำเนียน กล้อมแกล้มไปเรื่อย ผมล่ะอายแทนป๊าจริงๆเลย
"ทำไงได้ ก็บ้านเราอยู่ตรงนี้นี่หว่า... ไปที่อื่นมันไกลเว๊ย" ป๊าชอบแก้ตัวแบบนั้นครับ แต่บ้านเราก็อยู่ใกล้ม.นี้มากจริงๆ
อันที่จริงแล้ว ม.นี้มาตั้งในหมู่บ้านเราตังหาก ใหม่ๆป๊าก็หงุดหงิดเล็กน้อยจากความหนาแน่นของประชากร
แต่ไม่ช้าไม่นาน ป๊าก็ปรับตัวได้ และที่ถูกใจป๊ามากกกกกกที่สุด ก็...เอิ่มมม สาวๆน่ะแหล่ะฮะ
ก็.....สาวๆเค้าแต่งตัวกันแบ่บ... เอ่อออ.....
เพราะงั้น ป๊าจึงป่วยเป็นโรคโลหิตจางไม่ยอมหาย เห็นน้องคนนั้นก็เลือดกำเดาพุ่งปริ๊ด คนนั้นก็พุ่งปรู๊ด
ก็นะ... เลือดกำเดากระฉูดเช้าเย็น จะหายได้ไงล่ะ เฮ้ออ.....น่าสงสารป๊าเป็นที่สุด
ชีวิตก็ต้องดำเนินกันต่อไปนะ เพราะป๊าบอกว่า เราจนกันเกินกว่าที่จะย้ายบ้าน... TT


ละเหตุที่ผมได้ต้วมเตี้ยมมาอยู่กับป๊าเนี่ยนะหรอ มันเกิดจากเพื่อนสาวของป๊าคนหนึ่ง
เพิ่อนจริงๆฮะ... เพื่อนแบบห่างๆ ห่างมาก ถึงมากที่สุด เพราะป๊าเคยกระซิบบอกผมว่า
คุยกะยายนี่ ป๊ารู้สึกเหมือนคุยกับเด็กเจ็ดขวบในร่างคุณป้า( ฮา )

เรื่องของเรื่องมันเกิดจากวันดีคืนร้าย... เธอบังเกิดอารมณ์อยากจะเลี้ยงชิวาว่าไว้ประดับความแบ๊วของเธอซักตัวนึง
นัยว่า เธอคิดว่าการอุ้ม"ชิ"เดินไปเดินมา คงจะทำให้หนุ่มๆมองดูว่าเธออ่อนโยนและรักษ์โลกละมั้ง
นั่นแหล่ะ...เธอจึงจัดแจงหาผมมาครอบครองจนได้....
มันแย่มากนะ เพราะตอนนั้นผมยังเด็กมากกกก มากจนผมจำอะไรไม่ได้เลย นอกจาก...
ปากสีชมพูแปร๊ดของยายแบ๊ว กับน้ำหอมกลิ่นชวนอ๊วกเมื่อตอนที่หล่อนกระเตงผมไปไหนมาไหน
ถ้าคุณมีหมาเด็ก... กรุณาอย่าทำแบบนั้น เรายังเด็กเกินไปที่จะถูกอุ้มไปมา
เราควรจะได้นอนในที่อุ่นๆกับดื่มนมอร่อยๆ จนร่างกายเราแข็งแรงวิ่งตื๋อได้เมื่อไหร่นั่นแหล่ะ ถึงจะควร....
แต่ก็อย่างว่านั่นแหล่ะ... ความอยากแบ๊ว ย่อมมีอิทธิพลเหนือทุกอย่าง

ผมคือชิที่โชคร้ายตัวนั้น.... ให้ห่านตายเหอะ ผมไม่เข้าใจเลยว่าเธอเอาอะไรคิด
ดูเหมือนว่า เธอแค่พอใจในความเป็นชิเด็กสุดหล่อของผมเท่านั้น เธออุ้มผมออกไปไหนต่อไหนยังกะพกมือถือ
บางวันก็จับผมใส่กระโปรง เพียงเพราะชุดมันน่ารัก ลายหมีพู โลกนี้มันจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว หมาใส่เสื้อลายหมี...
( นี่คงเป็นสาเหตุที่บางครั้งผมเบี่ยงเบนทางเพศแน่นอนเลยว่ะ )
ผมมีกระเป๋าใส่ตัวเองที่สีแดงลายจุดขาวสวยเก๋ มีช่องเล็กๆให้ผมพอโผล่หัวออกมาได้ ถ้าผมเมื่อยคอ หดกลับเข้าไป
นังป๊าแบ๊วนี่ ก็จะเพียรพยายามดึงคอผมออกมาโชว์ตอนสะพายกระเป๋าจนได้
( ถ้าผมรู้ว่าใครออกแบบกระเป๋าบ้านี่ ผมจะไปงับน่องมัน ให้ห่านตายเถอะ )
นี่ยังไม่รวมเสื้อผ้าอีกไม่ต่ำกว่าสองโหล ของเล่น ขนมขบเคี้ยวที่ชวนติดคอตาย และกรงขังสีชมพูแปร๊ด
ที่แย่มากๆก็คือ... เธอไม่ได้ศึกษาเลยว่า ผมกินอะไรได้ และไม่ได้
องุ่นกับช็อกโกแล็ตที่เธอป้อนให้ผม มันเกือบจะฆ่าผมไปแล้ว กรรมจริงๆ
ตอนที่อยากได้ผม ในหัวที่เต็มไปด้วยนุ่นของเธอ... ไม่มีเมมโมรี่อยู่เลยว่า... ผมต้องอิ๊ ต้องฉี่
ช่ายยยย... เธอชอบผม แต่ทนไม่ได้กับอิ๊ก้อนเล็กๆที่น่ารักของผม( ง่า.. บางทีมันก็ไม่ได้เป็นก้อนหรอกนะ )
และเรื่องที่เธอรับไม่ได้ที่สุดคือ... ฉี่ของผม ฉี่ที่ผมบรรจงราดรดไว้ตามมุมห้อง หรือข้าวของต่างๆนาๆอย่างยากเย็น
ก็ขาผมสั้น มันเลยตั้งองศาลำบาก บางจุดที่อยู่สูงเกินไป ผมก็ต้องเขย่ง เพราะงั้น มันก็จะกระเซ็นซ่านไปมั่งนั่นแหล่ะ

มันเรื่องของหมาตัวผู้หนิครับ พวกเราต้องประกาศอาณาเขตที่ครอบครอง มันเป็นจิตวิญญาน มันเป็นเนเจอร์
อะไรที่เป็นของผม หรือที่ผมคิดว่ามันเป็น หรือที่ผมอยากให้มันเป็น ผมฉี่รดแง่งหมดแหล่ะ
มีอยู่วัน....เธออุ้มผมไปเล่นบนเตียง ด้วยความที่ผมคิดว่าหมอนมันน่ารักดี เลยตั้งใจทำเครื่องหมายไว้นิดหน่อย
แต่เผอิญว่า... ตอนนั้น...เธอกำลังหลับอยู่ ช่าย.. หนุนหมอนใบนั้นอยู่นั่นแหล่ะ...
เพราะงั้น... ผมเลยต้องถูกบริจาคไงครับ TT เศร้าชะมัดล่ะ

แต่.... ในทุกความโชคร้ายย่อมมีความโชคดีซ่อนอยู่ ป๊ารู้เรื่องผมเข้า ก็เลยขอรับมาเลี้ยงแทน
ก่อนที่ยายแบ๊วจะจับผมแลกกระป๋องแล้วถูกส่งไปทำบาร์บีคิวที่ท่าแร่ สกลนคร
ป๊าก็สารภาพแหล่ะว่า.... กะว่าจะเอาผมมาโยนๆไว้ที่บ้านล่ะ... เพราะบ้านป๊ามีหมาหลายตัวแล้ว
มีอีกตัว... ก็ไม่น่าจะเป็นไร แต่.....ป๊าคิดผิดเฟ๊ยยย ฮ่าาาาาา


เพราะผมเป็น"ชิ" ผมไม่ใช่หมา หมาก็หมา ชิก็ชิ
"ชิ"ย่อมภูมิใจในความเป็น"ชิ" และมีอะไรที่เหนือกว่าหมา เข้าใจมั๊ยป๊า 555555



"""""""""""""""""""""""""""

ตามอ่านในเฟซบุคได้ครับ....เสิร์จ "อัลวิน เดอะซีรีย์"

Create Date : 25 สิงหาคม 2554		0 comments
Last Update : 30 สิงหาคม 2554 9:05:44 น.
Counter : 950 Pageviews.
Share Tweet