ถนนโลกีย์ 50

ถนนโลกีย์ 50

Nov 26 04:30 Am


ร้านเหล้าริมหาดของคู่อาฆาตผมมีคนนั่งอยู่สองสามโต๊ะ จากสิบกว่าโต๊ะ
ไอ้เดียร์น่าจะยังนั่งอยู่ข้างใน ลมทะเลเงียบกริบ ราวกับจะรู้ว่าจะเกิดพายุร้ายขึ้นอีกในไม่ช้านี้
เราจอดรถอยู่ฝั่งตรงข้าม ลูกน้องอเล็กซ์สองคนขับเลยไปจอดหน้าร้าน
พวกมันเลือกโต๊ะเก้าอี้นอกร้าน แต่ก็ไม่ไกลเกินไปที่จะเห็นเคาว์เตอร์เก็บเงินของร้าน
เช่นกัน.....รายละเอียดของร้านและเป้าหมายถูกผมถ่ายทอดเอาไว้ให้พวกมันหมดแล้ว
มัจจุราชเข้าสิงที่เด็กอยากโตบนทางนักเลงทั้งสองคนจนเงาทะมึนไหววูบวาบ
พวกมันสั่งเบียร์มาดื่ม และรอ..........

จักรไม่อยู่ที่นี่ ไอ้นักเซิร์ฟรออยู่ที่ตู้โทรศัพท์ข้างหลังผม ห่างไปราวสองเสาไฟฟ้า
และรอที่จะกดโทรเข้าไปร้านเพื่อขอสายเดียร์ อย่างงครับ นี่คือการชี้เป้า
ถ้าคนที่มีลักษณะเดียวกันกับไอ้เดียร์ลุกขึ้นรับโทรศัพท์จากใครก็ไม่รู้ ที่โทรมาขอคุยด้วย ก็นั่นแหล่ะ ไม่ผิดตัวแน่ๆ
ผมมองดูเวลา อเล็กซ์ดูกระสับกระส่ายและอึดอัด จักรคงโทรเข้าไปแล้ว
เพราะเด็กหนึ่งในสองคนออกมายืนสูบบุหรี่หน้าร้านเป็นสัญญาน ใจผมเต้นรัวเร็วขึ้น แต่ก็พยายามเหลือเกินที่จะควบคุมสีหน้าให้ปกติ
และภาพที่เห็นผ่านกระจกประตูข้างรถหลังจากนี้คือ....
เด็กหนุ่มที่สูบบุหรี่เสร็จ ก้าวคร่อมรถและสตาร์ทเครื่องรอ ก่อนที่เราจะได้ยินเสียงเหมือนประทัดดังลอดกระจกเข้ามาสี่ห้าครั้ง
พร้อมกับแสงไฟที่เหมือนแสงแฟรชจากกล้องถ่ายรูปวูบวาบ เสียงผู้หญิงกรีดร้อง แก้วหรือขวดที่หล่นแตกกระจาย
เสียงโต๊ะล้มโครมครามและผู้คนวิ่งหนีตายออกมาจากร้านกันสับสนอลหม่าน
เด็กหนุ่มคนที่เหลือก้าวออกจากร้านแบบถอยหลังออก ปืนในมือวาดไปมาเป็นการขู่..
ก่อนที่จะกระโดดซ้อนคร่อมมอเตอร์ไซค์เพื่อให้คนขับบิดคันเร่งพาหนีจนไฟท้ายรถวูบหายไปในความมืดในชั่วพริบตา....

ผมกับอเล็กซ์หันมามองหน้ากันแว่บหนึ่ง ไม่มีใครรู้หรอกว่าฝ่ายตรงข้ามคิดอะไร แต่ที่แน่ๆก็คือ ตอนนี้เหลือแค่มึงกับกูสองคนละ เราจะเอาไงกันดี....
ตอนนี้ผมนั่งในรถอยู่คนเดียว พร้อมระเบิดมืออีกสองลูก แต่พวกมันมีสามกับปืนอีกสอง(อย่างน้อยนะ)
ท่ามกลางผู้คนที่กำลังวุ่นวายสับสนนี้ พวกมันอาจจะไม่ลงมือกับผม แต่ก็ไม่แน่ ในรถมันเก็บเสียงได้ไม่เลว
หรือ......
ถ้าผมดึงสลัก มันก็ยังมีเวลาพอที่จะหนี มันไม่ได้ตูมขึ้นมาเลยเมื่อไหร่ เวลาอีกสองสามวินาทีก็มากพอที่จะยัดลูกตะกั่วใส่หัวผม แล้วค่อยหนี
และถ้าผมคิดได้.. พวกมันก็ต้องคิดได้......
เราทั้งหมดเริ่มขยับตัวกันอย่างอึดอัด ใครล่ะ... ที่จะลงมือก่อน...
แสงไฟหน้าของไอ้ตั๊กแตนส่องผ่านกระจกหลังเข้ามา มันกระพริบสองครั้งตามแผนของเรา
คนขับรถยนต์เข้าเกียร์ แล้วค่อยๆเคลื่อนออกจากที่นั่นอย่างนุ่มนวลไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต

ถ้าผมไม่ถูกเสียบเข้าที่เอวซะก่อน
ผมก็จะลงข้างหน้าอีกราวสี่ห้าเสาไฟฟ้าตามข้อตกลง มือผมกำแน่นที่ระเบิดจนรู้สึกเหมือนตะคริวเริ่มกินเข้าที่นิ้วแล้วสิ
ทันทีที่รถหยุดสนิท และก่อนที่จะมีใครทำอะไร ผมก็ชูระเบิดขึ้น ยิ้มให้ทุกคนท่ามกลางความงุนงงของพวกมัน
ผมบีบกระเดื่อง แล้วดึงสลักออกพร้อมกับบอกทุกคนว่า
"วิ่ง....."
ทุกคนตาค้างอยู่ชั่วอึดใจก่อนที่จะลนลานคว้าล็อกประตูพร้อมโวยวายกันเสียงหลงก่อนที่จะพยายามวิ่งออกจากรถให้พ้นรัศมีระเบิด
ไม่ต้องตื่นเต้นครับคุณ ผมดึงสลักออกก็จริง แต่มันจะยังไม่ทำงานหรอกจนกว่าผมจะปล่อยกระเดื่อง
นั่นแหล่ะชนวนที่เป็นเชื้อปะทุมันถึงจะถูกจุดขึ้น
แต่มันต้องใช้ความกล้าและบ้าจนถึงขีดสุด ถ้าคิดจะทำแบบนี้
จักรกดสวิชท์ให้ไฟสปอร์ตไลท์หน้ารถสว่างขึ้น
ส่องไปทางที่อเล็กซ์กับพวกวิ่งออกไป ก่อนยิงปืนลูกซองขึ้นฟ้าอีกสองนัดเป็นการข่มขวัญพร้อมกับหัวเราะร่วนเหมือนคนบ้า
ผมใช้ยางหนังสติ๊กที่เตรียมมา รัดกระเดื่องระเบิดแนบกับตัวมันเองเอาไว้ไม่ให้มันดีดออก แล้ววางไว้ที่เบาะรถ
แบบนี้ มันจะทำให้ไม่มีใครกล้ายุ่งกับมัน เพราะถ้ายางหลุดออก มันก็ตูม
เสียงปืนเรียกให้คนแถวนั้นหันมามองที่เรา ถึงแม้มันจะค่อนข้างไกลสายตาก็เถอะ
ผมกรีดห่อโคเคนที่หอบหิ้วติดมาจากเป้ แล้วสาดมันไปทั่วเบาะรถ
ยัดกระดาษแผนที่เข้าที่เก็บของหลังเบาะหน้า ก่อนที่จะมุดออกมา
จักรหัวเราะร่วน ก่อนซัดลูกซองเข้าที่ล้อหลังอีกข้างละนัดจนฝุ่นจากการระเบิดของยางคลุ้งไปหมดแล้วตวัดถุงผ้าขึ้นสะพายไหล่
ผมกระโดดขึ้นท้ายไอ้ตั๊กแตน จักรบิดคันเร่งพาเราเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆที่จะพาเราออกถนนใหญ่ที่จะกลับไปสู่จุดนัดหมาย
เราหัวเราะกันเหมือนคนบ้า เรารอดออกมาว่ะ แต่ที่ไม่รอดแน่ๆคือ.....ไอ้อเล็กซ์
รถยนต์ก็ของมัน โคเคนจำนวนไม่น้อยก็อยู่ในรถมัน
แผนที่คอนโดเฮียตงก็อยู่ แผนที่ร้านไอ้เดียร์พร้อมวันเวลาก็อยู่ แถมหัวกระดาษยังจั่วถึงอเล็กซ์ทั้งสองฉบับ
มันบอกวันเวลาที่จะลงมือกำจัดเหยื่อทั้งสองไว้อย่างละเอียด ผมตั้งใจทำสำเนาเสียบซ่อนเอาไว้ที่เก็บของหลังเบาะหน้าอีกสองฉบับ
จักรกดหา191หลังจากที่โทรหาเดียร์ บอกเล่าถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นราวกับตาเห็น แน่นอนพวกเขาสนใจมัน
ทุกอย่างครบ ยาเสพติด ฆ่ากันตาย แล้วตำรวจคนไหนจะทิ้งโอกาสที่จะดังครั้งนี้...
ทีนี้คนที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนก็ต้องเป็นมันบ้างแล้ว ผมระเบิดเสียงหัวเราะสู้กับเสียงไอ้แก่อย่างกลั้นเอาไว้ไม่ไหว
หัวเราะจนน้ำตาผมปลิวตามลมออกไปเป็นสาย ผมหัวเราะแทนเป็ด หัวเราะแทนงู และแทนความปวดร้าวทั้งหลายที่สุมอยู่ในอกจากหลายๆวันมานี้
เหมือนกับว่าผมจะไม่แพ้นะ ยกนี้....
หึ หึ ความสำเร็จนี่มันช่างเย้ายวนเหลือเกิน
ผมแหกปากตะโกนประสานเสียงกับจักรให้ความอัดอั้นมันแตกตัวจากเราไปพร้อมกับสายลม......



เสียงของไอ้แก่ตั๊กแตนครางรอบเดินเบาฟังเหมือนมันกำลังอารมณ์ดี จักรยังคร่อมมันอยู่ขณะที่ผมยืนคุยอยู่กับแตน
"พี่ฝากให้แตนเยี่ยมงูด้วย... " ผมกอดแตนเอาไว้แน่น ผมนับถือน้ำใจและความกล้าของผู้หญิงคนนี้
เงินหนึ่งแสนที่ผมแบ่งให้เธอมันไม่ได้มากมายหรอก เพราะผมรู้ว่ามันจะถูกเผื่อแผ่ไปถึงงู แตนกอดตอบผมแน่น
ผมรู้ว่าแตนเป็นสุข การแก้แค้นมันช่างหอมหวาน....
"พี่กลับไปอยู่กรุงเทพเถอะนะ ที่นี่มันไม่เหมาะกับพี่หรอก.." แตนคลายกอดแล้วยิ้มให้ผม
"ไม่มีที่ไหนเหมาะกับพี่หรอกแตน.... " ผมยิ้มให้เธอก่อนที่เราจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน....




..................................................

เรือเร็วพุ่งฝ่ายอดคลื่นท่ามกลางความมืด มีเพียงไฟส่องสว่างดวงเล็กๆและไฟสัญญานกระพริบให้แค่พอรู้ระหว่างชาวเรือด้วยกัน
ผมควรจะค้างที่ระยอง แต่ก็ทนไม่ไหว ผมอยากกอดนกเต็มที แค่จะรอให้ถึงพรุ่งนี้ ผมก็ทนไม่ไหวแล้ว
จักรชูขวดเบียร์ให้ผม ผมยกตอบให้ เบียร์เย็นเฉียบตอนตี่สี่บนเรือเร็ว อืม.. มันไม่เลวเลยทีเดียว
ผมชูขวดเบียร์ขึ้นไปบนฟ้าที่ดำมืด หูเหมือนจะแว่วเสียงปรบมืออย่างไม่ค่อยเต็มใจอยู่สี่ห้าแปะ ผมแอบยิ้มให้มัน
'ยกนี้กูชนะ.. ' ผมกระซิบกับตัวเอง...


-มีต่อ-

Create Date : 17 พฤศจิกายน 2552		0 comments
Last Update : 25 มกราคม 2553 11:40:38 น.
Counter : 696 Pageviews.
Share Tweet