ถนนโลกีย์ 40

ถนนโลกีย์ 40

Nov 23 08:15 Am

แสงจากโคมไฟหน้ารถมอเตอร์ไซค์ระยะไกล กระพริบช้าๆสองครั้ง เร็วอีกสามครั้ง ผมกระพริบตอบอย่างเดียวกัน
และเมื่อการสนทนาด้วยแสงของเราจบลง รถมอเตอร์ไซค์คันนั้น ก็เคลื่อนตัวเข้ามาหาผม....
ผมอยู่ในซอยลึกเกือบจะสุดหาดจอมเทียน มันมีทางเข้าทางเดียว ปลอดภัยสำหรับการเผชิญหน้า แต่ก็ไร้ทางหนีถ้ามีอะไรผิดพลาด..

ปกติแล้ว...... พวกเราไม่ได้ยุ่งยากกันขนาดนี้หรอกนะ แทบจะนั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันเลยแล้วค่อยแลกของกับเงิน
แต่นี่ ไอ้เดียร์ไม่ได้มาเอง แถมของเราก็ยังเป็นของร้อน มันร้อนซะจนเป้หลังผมแทบจะลุกเป็นไฟ
เพราะฉนั้น อะไรที่มันจะช่วยลดความผิดพลาดได้บ้าง ผมก็จะทำ... ถึงแม้ว่ามันจะดูงี่เง่าไปหน่อยก็เถอะ...

ตอนที่เป็ดเพจบอกให้ลูกค้าผมย้ายที่ มันอยู่ในสายตาผมตลอด ผมต้องแน่ใจจริงๆ ว่าไม่มีใครตามเรามา ทั้งจากพวกมันและผม
และเมื่อผมมั่นใจแล้ว จึงให้เป็ดเพจบอกให้มันกลับมาที่เดิม คู่กรณีผมคงหงุดหงิดไม่น้อย.... ช่างแม่ง.. ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ

ผมน่าจะประเมินเหตุการณ์รุนแรงกว่าความเป็นจริงไปซักหน่อย ภาพของคู่ค้าที่เดินเข้ามาหายังดูเด็กมาก หน้าตาสะอาดสะอ้าน ผมตัดสั้นเรียบร้อยจนดูเหมือนเด็กมัธยม
น่าจะไม่เกินสิบแปด ผมคะเนในใจ มือกุมปืนที่ซ่อนไว้ในเป้แต่ปลายกระบอกปืนส่องไปทางเป้าหมายเริ่มคลายออก
มันมาคนเดียวอย่างที่ตกลงกันไว้...........อืมม ทุกอย่างก็ดูน่าจะเรียบร้อยดีนี่นา...

"พี่เดียร์ให้ผมมา... " ผมพยักหน้าให้
"เงินกูล่ะ... " ไอ้ตี๋ยกถุงพลาสติกหูหิ้วให้ผมดู
"มึงเอาออกมาให้กูดู.." ไอ้ตี๋พยักหงึกหงักพลางควักปึกเงินขึ้นมาโชว์ผม แสงไฟจากหน้ารถผมส่องไปที่มัน
"กรีดด้วย.." ผมสั่งให้มันกรีดปึกเงินให้ผมดู ความหนาของมันผมโอเคแล้ว แต่ต้องให้แน่ใจว่าไอ้ที่ยัดใส้อยู่ข้างในไม่ใช่กระดาษหนังสือพิมพ์
ไอ้ตี๋กรีดเงินให้ผมดูช้าๆ ระยะห่างของเราประมาณห้าเมตร มันไม่ไกลเกินไปที่ผมจะมองเห็นได้ ก็โอเค..มันดูโอเค... ที่นี้ก็แค่ลุ้นว่ามันไม่ใช่เงินปลอมแล้วกัน

ผมโยนกล่องขนมปังให้ มันกลิ้งไปที่พื้นสี่ห้ารอบ มือขวาผมกำด้ามปืนแน่นขึ้น ไอ้เหี้ยเอ๊ย.. ถ้ามันเสือกเป็นขนมปังขึ้นมาจริงๆ ผมจะทำไงวะ...
ผมอาจจะปล้นมันเลย... ไม่รู้สินะ.. ถ้ามันจะต้องมีศัตรูเพิ่มขึ้นอีกซักคน ก็คงจะไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วมั้ง...

ไอ้ตี๋ควักมีดพับเล็กๆออกมาโชว์ใบเปลือยขาววับ
ทักษะในการใช้มีดของมันไม่เลว ตั้งแต่กรีดเทปกาวออก ไปจนถึงกรีดห่อ แล้วใช้ปลายมีดตักสินค้าออกมา แล้วสูดพรืดเดียวหายเข้าไปในจมูก
ไม่ธรรมดาแฮะ.. ท่าทางมันใช้ได้เลยทีเดียว ไอ้นี่มันโชกโชนเกินอายุ มิน่าล่ะ ไอ้เดียร์ถึงไว้ใจ....
ผมแบมือซ้ายออกเป็นทีทวงเงิน ไอ้ตี๋ยิ้มยิ้มร่าให้ผมพร้อมกับสาวเท้าเข้ามาส่งถุงเงินให้..
อืมมม... ผมจะซื้ออะไรกลับไปฝากนกดีนะ... หรือว่าพรุ่งนี้เราจะข้ามไปเกาะช้างกัน หนีเรื่องบ้าๆไปซักพัก...
ผมคงดีใจเกินไปที่ทุกอย่างมันดูง่ายเสียจนไม่ทันสังเกตุมีดพับที่ซ่อนแนบมากับถุง ก่อนที่มันจะแยกตัวพุ่งเข้าเสียบที่ชายโครงซ้ายผมสุดแรง
ความเย็นของเนื้อเหล็กทำเอาผมสะดุ้งเฮือก มือผมยังกำถุงเงินไว้แน่น ไอ้ห่าเอ๊ย... ผมพลาดซะแล้ว...
ไอ้เด็กหน้าขาวคนเมื่อซักครู่หายไปแล้ว ที่ผมเห็นอยู่คือผีนรก ตาของมันแดงก่ำ ผงโคเคนยังมีติดอยู่ที่ขอบจมูก รอยยิ้มแสยะมีฟองน้ำลายอยู่มุมปาก
มันใช้มืออีกข้างโน้มคอผมเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหลุดพ้นจากคมมีด
"เฮียตงฝากมาให้มึงแน่ะ...ไอ้สัตว์" ไอ้ตี๋คำรามเบาๆผ่านไรฟันข้างๆหูผม ผมสะดุ้งอีกครั้งเมื่อไอ้ตี๋กะแทกข้อมือให้มีดจมเข้ามาในตัวผมมากที่สุด
ผมทิ้งถุงเงินที่ดันทะลึ่งไปรับเอาไว้ทั้งสองมือ ลนลานคว้าข้อมือมันไว้ ไม่ให้มันบิดมีด หรือลากมีดขึ้นลง นั่นมันหมายถึงแผลที่ผมอาจจะไม่มีทางเอาชีวิตรอด
ความกลัวเข้ามาลูบไล้ต้นคอผมจนหนาวเยือก ไอ้ตี๋กระชากคอผมเข้าไปหามันแล้วพยายามดันมีดสวนออกมา
บ้าเอ๊ย.. นี่กูต้องมาตายตรงนี้กับไอ้เด็กนี่จริงๆหรอวะ... แล้วนกล่ะ เออจริงสินะ.. มีคนรอผมอยู่นี่นา....
ผมแยกเขี้ยวกัดฟันรวมรวมกำลังเรียกสติสัมปชัญญะสุดท้ายให้มารวมกัน ใช้พลังงานอย่างที่ไม่เคยใช้มาก่อนชีวิต จับข้อมือมันไว้ทั้งสองมือ... เหมือนมันจะไม่ได้ผล
สติของผมเข้ามาวูบนึง ผมตัดสินใจล้มมอเตอร์ไซค์พร้อมตัวเองลงไปทางมัน.... ได้ผล ไอ้แก่พลิกหงายท้องไปทับมันมันไว้ พร้อมกับขาผมอีกข้าง
คมมีดสอดลึกเข้ามาอีกตามแรงหงาย ช่างแม่ง.. ลึกอีกหน่อยจะเป็นไรไป...
มือซ้ายผมยังบิดข้อมือมันอยู่... ตัวผมก็ยังฟุบทับอยู่ด้วย ต่างคนต่างดิ้น....
มือขวาผมควานเปะปะไปจนเจอด้ามปืนที่ซ่อนอยู่ในเป้จนได้ เอาล่ะ ผมสูดลมหายใจจนสุดขั้วปอด แล้วจิ้มปลายกระบอกปืนทั้งๆที่อยู่ในเป้เข้าที่หน้าอกมัน
แต่ก็นะ... ระยำ... ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวไหนผลักมือผมลงไปที่บั้นเอวของมันแทน หึ หึ ผมกลัวมันตาย... ไม่รู้ทำไม...
ผมกลัวมันตายทั้งๆที่มีดมันยังปักอยู่ที่ชายโครงผมเนี่ยแหล่ะ ตลกดี..
เหมือนไอ้ตี๋คงฉุกคิดได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มันทิ้งมีดแล้วพยายามดิ้นออกจากการจับยึดของผมให้ได้ แต่มันไม่เป็นผลหรอกนะ
เพราะทันทีที่ผมตั้งตัวได้.... ที่ผมพยายามจะจับคือนิ้วของมัน มันเล็กและจับได้มั่นคงกว่า และมันจะมั่นคงยิ่งขึ้น ถ้าคุณบิดมันไปด้วย
ความกลัวย้ายจากต้นคอผม กระโจนเข้าไปอยู่ในลูกตาของมันแทน
ผมยิ้มเศร้าให้มัน... หักนิ้วกลางมันไปด้านหลังมือจนได้ยินเสียงกระดูกแยกออกจากกัน พร้อมๆกับเหนี่ยวไกให้กระสุนทะลุผ่านเป้ไปเข้าแถวๆเอวมันไม่น้อยกว่าห้านัด
คราวนี้เป็นทีของมันที่จะสะดุ้งบ้าง และผมยังได้เปรียบอีกนิดหน่อยจากเสียงแหกปากร้องของมันด้วย....
ปลอกทองเหลืองของลูกปืนร้อนฉ่า กระเด็นไปมาในเป้ ควันปืนพร้อมกลิ่นดินปืนฉุยออกมาจากเป้....
ผมฝืนใจตะเกียกตะกายผลักมอเตอร์ไซค์ออก คลานออกมาหอบหายใจที่มีแต่ไอฝุ่นคละคลุ้ง... แล้วฝืนยืนขึ้น
ไอ้ตี๋งอตัวเหมือนกุ้ง ร่างมันงอก่องอขิง เลือดเริ่มซึมจากแผลออกตามรูกระสุน มันซึมออกมาเร็วมาก
อาจจะเป็นด้วยแสงที่ค่อนข้างน้อย สีของมันจึงออกจะคล้ำ แต่ก็ผุดออกมาไม่ขาดสาย
ยิ่งคุณกลัวมากเท่าไหร่ หัวใจคุณก็จะเต้นแรงขึ้น มันหมายถึงการขนส่งเลือดก็จะเร็วและแรงขึ้นตามไปด้วย
มันไหลลงมาที่พื้น ที่หญ้า ที่ก้อนกรวด....
ไอ้บ้าเอ๊ย... รองเท้าผมเลยต้องเลอะเลือดไปด้วย ผมจะตายรึเปล่าก็ไม่รู้สิ แต่ผมไม่ชอบให้รองเท้าเปื้อนเลือดเลยว่ะ..
เลอะก็เลอะวะ ผมตัดใจ... ความเจ็บปวดเริ่มแผ่ซ่านขึ้นมาจากชายโครง ผมลองไอดู อืม... ไม่มีเลือด คงไม่โดนปอดผมละมั้ง
ไอ้นี่ก็ร้องอยู่ได้... ผมใช้แรงที่เหลือกระทืบลงไปที่คอหอยมันอีกที มันยกมือกุมคอ ทำเสียงคร่อกๆ ตาเหลือกขึ้นข้างบนจนเห็นแต่ตาขาว
ผมย่อตัวลงมองมันใกล้ๆ โอย.. เจ็บชายโครงโว๊ย... ผมจะได้เห็นหน้านกอีกมั๊ยวะ.. อืม.. ไว้ก่อน เดี๋ยวผมเก็บงานกับไอ้นี่อีกนิด
ผมเลือกสะบ้าหัวเข่าทั้งสองข้าง แล้วส่งกระสุนที่เหลือลงไปอย่างเท่าๆกัน การยิงผ่านเป้ มันทำให้เสียงปืนลดลงกว่าครึ่ง
บรรจงให้ลูกกระสุนมันควงสว่างลงไปปั่นกระดูกหัวเข่าแบบหมอเห็นก็คงส่ายหน้าหากคนไข้ยังต้องการเอามันมาต่อกันอีก
ผมยิ้มให้มันอีก.... "กูฝากนี่ไปให้เฮียตงด้วย......." ผมกระทืบมันซ้ำอีกครั้ง แต่คราวนี้ลงไปที่สันจมูก...................

เหมือนมันจะเป็นแรงเฮือกสุดท้ายของผม ไอ้เหี้ยนั่นเงียบไปแล้ว ตายห่าหรือเปล่าก็ไม่รู้สิ.....
แต่ผมเริ่มจะมึนๆแล้ว เลือดผมเองซึมผ่านขอบกางเกงลงมาที่ต้นขา มันเหนียวแปลกๆ.... มันเหนอะหนะ แล้วก็แห้งเร็ว..

ไฟหน้ารถของมอเตอร์ไซค์คันนึงสาดเข้ามาในซอย อะไรวะ นี่มันซอยตันนี่นา... ใครจะเข้ามาทำไม.. หรือว่าเป็นเฮียเดช.... บ้าจริง!!!!
ผมกัดฟันฝืนใจโซเซไปหยิบเงินในถุงยัดใส่เป้ ไอ้ยาบ้านั่นช่างมันเถอะ ผมจะเอาไปขายให้ลิงที่ไหน....
อีกเฮือก....ผมพยายามคลานไปที่ไอ้แก่เพื่อยกมันขึ้น ผมต้องหนีออกจากที่นี่ เดี๋ยวนี้...
ถึงแม้ว่าผมจะไม่มีแรงบี้มดซักตัวนึงก็ตาม......
ไอ้แก่ล้มลงมาทับผมอีกที.... คราวนี้ผมคงสิ้นหวังจริงๆแล้วสิ....
ไฟหน้ารถส่องเข้ามาใกล้จนถึงตัวผม... เสียงอุทานคุ้นหูและเสียงสบถด่า แว่วมาแต่ไกล
บ้าจริง... เสียงนี่มัน คุ้นหูสิ้นดี..........
ผมยิ้มออกจนได้... ไอ้งูกับแตนนี่หว่า.. พวกมันมากันยังไงวะ......

-มีต่อ-

Create Date : 29 ตุลาคม 2552		4 comments
Last Update : 3 พฤศจิกายน 2552 10:19:46 น.
Counter : 718 Pageviews.
Share Tweet