ถนนโลกีย์ 33

ถนนโลกีย์ 33

Nov 17 11:20 Am

ความเงียบทิ้งตัวลงมารายรอบผมกับเฮียกวง...
ห้องทำงานสีฟ้าอ่อน มีโต๊ะทำงานขนาดกลางสีขรึมหนึ่งตัว เก้าอี้พนักสูงของเจ้าของห้อง เก้าอี้เล็กสำหรับผู้มาติดต่ออีกสองตัว ตู้เอกสารเหล็กหนึ่งใบที่มีเซฟลูกเล็กๆวางทับอีกที
โซฟาหนังเทียมกับโต๊ะวางเล็กราคาถูกวางชิดกับผนังห้อง และตู้เย็นอีกหนึ่ง ทั้งหมดมีอยู่แค่นี้ ไม่มีเอกสาร หรือหนังสือพิมพ์วางเกะกะ
แต่ที่ไม่มีเลยแน่ๆอีกอย่างคือฝุ่น ไม่มีฝุ่นจับอยู่เลยในห้อง แม้ว่าจะเป็นมุมที่เล็กที่สุดของห้อง เฮียกวงเป็นคนเกลียดความสกปรก เกลียดมากที่สุดกว่าทุกอย่าง...
อุณหภูมิในห้องถูกปรับให้พอดี แต่ผมกลับหนาวเยือกไปถึงขั้วหัวใจ ปลายเท้าผมเริ่มสั่นน้อยๆ

ผมยังคงนั่งคอตก ลูบสันมือขวาที่เป็นแผลจากฟันของไอ้ยียวนนั่นอยู่บนโซฟา ตามองกระเบื้องปูพื้นสีขาว แล้วนับช่องมันกลับไปกลับมา
เฮียกวงเอนหลังพิงเก้าอี้ทำงานที่เอนไปจนสุด ตามองพัดลมประดับเพดาน ในมือเดาะปากกาลูกลื่นราคาถูกเป็นจังหวะ
มันน่าจะกินเวลาไปกว่าห้าชั่วโมงแล้ว ผมรู้สึกอย่างนั้น ทั้งๆที่ความจริงมันอาจจะผ่านไปแค่ยี่สิบนาที......
แอร์ยี่ห้ออะไรวะ ทำไมมันถึงไม่มีเสียงอะไรเลย เห็นแต่ไอเย็นบางๆที่ถูกพ่นออกมาจากช่องลม.............
เหมือนเรากำลังเล่นเกมส์กันอยู่.... ใครขยับก่อนแพ้......

ในที่สุดความเงียบในห้องเราก็สิ้นสุดลง เมื่อเฮียตงเปิดประตูผลั๊วเข้ามาโดยมีเสียงหัวเราะลงลูกคออย่างถูกอกถูกใจนำเข้ามาก่อน...
"ไอ้กวง... ไอ้ดวงมันบอกกูละ.. มึงไม่ต้องด่ามันหรอก.. ไอ้เหี้ยชัยนี่แม่งหลายครั้งละ... มันยังโดนน้อยไป.. คราวหน้ากูจะถ่วงน้ำแม่งเลย" เฮียตงหัวเราะชอบใจแล้วเดินมาตบบ่าผม
ให้ตายห่า.... ผมต้องเกร็งตัวฝืนไว้ ไม่ให้หลบการสัมผัสจากเฮียตง บ้าชิ่บ!!! จู่ๆผมก็เกิดอาการขยะแขยงเฮียตงขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ผมยังชื่นชมวิธีหาเงินของแกอยู่เลย
"มึงยกให้มันเถอะ... " เฮียตงสำทับ ก่อนเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบเครื่องดื่มพลางขยับคอเสื้อเชิ้ตฮาวายเป็นเชิงไล่ลมร้อนท่ามกลางเสียงฮัมเพลงอารมณ์ดี
ผมเห็นเหงื่อเม็ดเล็กที่จับอยู่ตามจอนผมเฮียตง ไม่ต้องเดาผมก็พอจะรู้ว่าเฮียตงเพิ่งทำอะไรมา...

ผมรู้สึกถึงสายตาของเฮียกวงที่มองเจาะทะลุเข้ามาจนถึงใส้ทุกขดของผม.. ผมไม่กล้าสบตา เพราะรู้ว่าถ้าผมทำอย่างนั้น เฮียกวงก็จะรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้น
รู้ทั้งๆที่ตัวผมเองอาจจะยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำไป......
เฮียกวงไม่ใช่เสือร้าย แต่เป็นงูเหลือมขนาดยักษ์ที่ม้วนตัวรอเหยื่ออยู่บนต้นไม้อย่างใจเย็น และถ้าจำเป็น มันก็สามารถที่จะรอนิ่งๆอย่างนั้นได้เป็นอาทิตย์ๆ
ก่อนที่จะทิ้งตัวลงมารัดเหยื่อเคราะห์ร้าย ให้ขาดใจตายทีละนิด แล้วค่อยกลืนกินเข้าไป...

"มึงออกไปก่อน... "มันคือสี่ประโยคแรกที่เฮียกวงพูดกับผมตั้งแต่ผมถูกเรียกเข้ามานั่งในห้อง ผมขยับจะลุก
"เฮ้ย..." เสียงเฮียตงทำผมชะงักกึก..
"เด็กที่มึงรับมา.. แม่งเอาโคตรมันเลยว่ะ ร้องดังชิ๊บหาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า...." เฮียตงหัวเราะลงลูกคอ
"เดี๋ยวมึงบอกไอ้เป็ดเอาเงินให้น้องมันอีกซักห้าพันนะ แล้วมึงพาน้องไปซื้อเพจเจอร์ด้วย...กูจะได้ตามง่ายๆ"
ผมพยักหน้ารับทั้งที่ยังก้มหน้าซ่อนสายตาอยู่... ในใจเจ็บแปร๊ปขึ้นมาเหมือนโดนเข็มแหลมยาวทิ่มเข้าตรงกลาง..
นาทีนั้น ผมอยากจะเอาอะไรยัดปากให้แม่งหยุดพูดซักที
แต่ผมก็ทำได้แค่พยักหน้ารับคำ.. ผมขี้ขลาดเกินไป.......

มันไม่ใช่เรื่องเงิน... เงินสดในเป้ผมมีมากกว่าสามหมื่นบาท
และผมไม่ลังเลใจเลยที่จะให้เธอ เงินแค่นี้ สองสามอาทิตย์ผมก็หาได้แล้ว
มันเป็นเรื่องของความขี้ขลาดของผมเอง....
ผมต่อสู้กับตัวเองมาตลอดทาง... ผมคิดจะช่วยเธอ...
แต่...............
ผมกลัวเกินไป... ผมกลัวว่าเฮียตงจะรู้ว่าผมทำอะไรลงไป
ผมเป็นลูกน้อง.. เฮียตงเป็นเจ้านายที่ให้ข้าวให้น้ำผมมากว่าสี่เดือน
ผมไม่กล้าพอที่จะหักหลังเฮียตง จากผู้หญิงที่ผมพึ่งเจอได้ไม่ถึงชั่วโมง...
ผมกลัวว่าผมจะตกงาน ผมกลัวว่าผมจะถูกทำร้าย จากนิสัยโมโหร้ายของเฮียตง
และสุดท้าย... ผมกลัวความผูกพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเธอ....
ผมยังรับผิดชอบชีวิตใครไม่ได้.. ความต้องการของเธออาจจะมากกว่าเงินหนึ่งหมื่นบาท...
ถ้าผมช่วยให้เธอผ่านครั้งนี้ไป.. เธอจะผ่านครั้งหน้าไปได้ไหม?
ถ้าไม่.. ใครจะเป็นคนดูแลเธอ.....
คำถามต่างๆนาๆเหล่านี้หล่นลงมาใส่ตาชั่งเป็นห่าฝน ระหว่างความถูกต้อง และความขี้ขลาด
มันสาดใส่ด้านของความขี้ขลาดจนล้นปรี่ ตาชั่งค่อยๆเอียงลงมา...
ความกลัวของผมชนะ.... ผมช่วยเธอได้.. แต่ผมไม่ได้ทำ...

ตอนนี้... มันกลับต่างกันออกไป เหมือนมือของผีร้ายที่ปิดตาผมคลายออก ผมเห็นความกักขฬะของมนุษย์ที่กระทำต่อกัน
ความน่ารังเกียจน่าสะอิดสะเอียนเห็นแก่ได้ รื่นรมย์บนความทุกข์ของมนุษย์ด้วยกันเอง
น้ำหนักของความเลวร้ายที่ผมเพิ่งจะรู้สึกและสัมผัสได้เหล่านี้ ถ้าวางเพิ่มลงไปในตาชั่งด้านของความถูกต้อง อีกแม้แต่เพียงข้อเดียว
มันจะต้องเอียงวูบลงจนชนะความกลัวของผมแน่..........
น่าเสียดาย..... ผมรู้ช้าเกินไป.....

................................................

นกนั่งก้มหน้ามองมือตัวเองที่กำเงินปึกเล็กๆไว้แน่น มือขาวซีดไร้สีเลือดสั่นระริก....
เธอนั่งหลังตรง หันข้างให้ผมอยู่บนเก้าอี้หวายในสวนหย่อมด้านหน้าโรงแรม...
ใต้ต้นลั่นทม.... ลั่นทมที่มีดอกสีขาว รูปทรงน่าพิศวง ตกเกลื่อนอยู่รอบๆตัวเธอ
เธอเหมือนนางฟ้าตัวเล็กๆที่ถูกฉีกปีกออก จนกลับขึ้นไปบนสรวงสวรรค์ไม่ได้อีกแล้ว....
ผ้าโพกผมสีชมพูนั่นหายไปแล้ว... ลิปสติกสีอ่อนก็หายไปด้วย.. เหลือแต่รอยช้ำห้อเลือดที่ริมฝีปาก..
ชายเสื้อลูกไม้มีรอยฉีกขาด และต้นคอขาวผ่อง ถูกแต้มด้วยสีชมพูอมม่วงเป็นวงๆ....
ที่ปลายขนตายาวงอน มีหยดน้ำตาใสๆเม็ดเล็กๆเกาะอยู่....................
ความเห็นใจเธอเอ่อท้นขึ้นมาจนถึงลำคอผม.. ลำคอที่ตีบตัน.. จนพูดอะไรไม่ออก...

ผมเดินเข้าไปโอบเธอไว้เหมือนอยู่ในมนต์สะกด นกสะดุ้งเฮือก แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผม เธอก็ผวากอดผมเข้าที่เอว
ทั้งน้ำตาที่ไหลพร่างพรู และทั้งเสียงสะอึกสะอื้นร่ำให้ มันช่างเหมือนเศษแก้วคมกริบ บาดลึกเข้าไปในหัวใจผมเป็นแผลเหวอะหวะ
ผมดึงตัวเธอมาแนบกับตัวผมไว้จนแน่น น้ำตาของเธอซึมเข้ามาในเสื้อยืดชั้นในผมจนชุ่มโชก
กายที่สั่นสะท้าน หัวใจที่แตกยับเยิน มันต้องใช้เวลานานแค่ไหนหนอ จึงจะรักษามันได้.....
ผมกระชับตัวเธอเข้ามาหา จนเราแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน...
......................
..............................

ผมดึงมือเธอให้ลุกจากที่นั่น.. นกเดินตามอย่างว่าง่าย มืออีกข้างของเธอยังกำเงินแน่นพลางใช้หลังมือปาดน้ำตาอยู่ไปมา
นกยังสะอื้นอยู่ เธอก้าวขาเปะปะ แล้วแต่ว่าผมจะจูงมือเธอไปทิศใด...
มันเหมือนเราเดินในเขาวงกต หมอกควันหนาทึบจนเรามองไม่เห็นแม้แต่มือตัวเอง...
แต่ละก้าวหนักอึ้ง.................................. เราจะเจอทางออกกันเจอมั๊ยนะ?

ผมพาเธออกจากที่นั่นจนได้.......... เหล่าปีศาจร้ายตบมือกันเกรียวกราวกันอีกครั้งกับผลงานสุดประทับใจที่พวกมันสร้างขึ้น....

.........................................................................................

-มีต่อ-

Create Date : 21 ตุลาคม 2552		4 comments
Last Update : 22 ตุลาคม 2552 10:05:51 น.
Counter : 487 Pageviews.
Share Tweet