นึกก่อนนะ
จำได้แล้ว ลด 10% เฉพาะค่าเครื่องดื่ม คือลดไป 7 บาท (แค่นั้นเอง) จ่าย 125 บาท
ซื้อเสร็จหันกล้บมา คุณพระ....คนต่อแถวล้านแปดแสนเจ็ด
เมื่อกี้ไม่มีสักคนเดียว
พนักงานทำเร็วนะคะ เคลียคิวได้รวดเร็วมาก
ไม่มีที่ให้นั่งกินที่ร้าน ต้องย้อนกลับมาเก้าอี้ม้ายาวหน้าห้องตรวจ
ถ่ายรูปได้แปบเดียว คุณพ่อได้เรียกชื่อพอดี
......ก็น่ากินดีนะ......
เก้าอี้นั่ง 3 คน ที่เมื่อกี้เราขยับให้แม่ลูกคู่นึงนั่ง พอคุณพ่อลุกไป เค้าก็ขยับมานั่ง 2 คน วางกระเป๋าแทน แล้วก้มหน้าก้มตากด กด กด
คนแก่ที่เราลุกให้เค้านั่งเมื่อกี้ ก็นั่งสบาย โดยไม่คิดจะขยับเพื่อให้นั่งได้อีกคน
ทุกคนนั่งเก้าอี้แค่ 2 คนทั้งนั้น ทั้งๆที่มันนั่งได้ 3 คน ปล่อยให้คนที่ยืนก็ยืนไป
หิ้วของพะรุง พะรัง ยืนตรงไหนดี ที่ยืนยังแทบไม่มี
ยังดีที่กาแฟใส่ถุงหูหิ้วมา ลองดูด บน ล่าง หวานขมต่างกัน ต้องคนเอาเอง
ในสภาพทุลักทุเล คนให้เข้ากันไม่สะดวกเลย
ดูดกาแฟแล้ว พยายามพิจารณา มันไม่อร่อยเลยแฮะ
ลองหลับตา ดื่มด่ำรสชาด...อืม..เหมือนโอเลี้ยงว่ะ
ลองขนมสิ เปิดกล่องลำบาก อยากนั่งลงไปกับพื้น แต่กลัวอับอายไปถึงพ่อ
กินแล้วก็ไม่รู้รสชาด
เอากลับมาลองกินที่บ้าน ใส่จาน เวฟ 10 วินาที ใช้มีดส้อม มันอร่อยกว่ายืนกัดด้วยมือเลอะๆ ท่ามกลางสายตาผู้คนเยอะเลย
ไม่รู้สึกติดใจ ขนาดที่ต้องกาดอกจัน 7,000 ดอก
คราวหน้าต้องลองสาขาอื่น นั่งกินในร้านดู แล้วค่อยตัดสินใจอีกที
หมายเหตุ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ อาจไม่ถูกใจ ขออภัยค่ะ