Bloggang.com : ดาเรน : "คือรัก" (บทที่ 10)

"คือรัก" (บทที่ 10)

บทที่ 10

วันหนึ่งบุรุษไปรษณีย์นำจดหมายมาส่ง..ไม่น่าเชื่อว่ามาจากป๋อง

“แปลกใจละซี..” ป๋องเริ่มแบบห้วนๆ “แหงนหน้าดูเหนือประตูก็เห็นเลขที่บ้าน..”

“จดหมายของใครหรือพี่ตี๋?” ระยะหลังแขกติดผมเหมือนเงาตามตัว กลับจากโรงเรียนปุ๊บมาขลุกอยู่ด้วย บางทีให้ผมสอนการบ้าน

“หมอฟันส่งจดหมายเตือนให้ไปทำฟัน” ผมไม่ได้โกหก แค่พูดไม่หมด..ป๋องเป็นหมอฟัน และคนที่หมอป๋องอยากให้ไปรักษาคือแม่

“อ๋อ..” แขกหันไปหัดสอยผ้ากับน้อย

“ถ้ามาบอกด้วยตัวเองตี๋คงไม่ต้อนรับ เผลอๆ จะไล่ส่งเอาด้วย..” มีกระดาษอีกแผ่นหนึ่งแนบมา “ผมส่งแผนที่ร้านทำฟันของผมและเพื่อนมาให้ อยู่ไม่ไกลจากบ้านตี๋ นั่งรถเมล์ไม่เกินสิบป้ายก็ถึง ถ้าคุณแม่มีปัญหาเกี่ยวกับฟันตี๋พาไปได้เลยนะ..”

ความจริงปัญหาเรื่องฟันของแม่ไม่หนักหนาอะไร ที่บอกกับป๋องว่าจะไปรักษานั้นแม่แค่อยากลองใจเพื่อนใหม่ของผม

“อยากให้ตี๋เชื่อใจผมเรื่องเพื่อน เราเป็นเพื่อนกันจริงๆ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ที่เห็นผมเหมือนนัวเนียกับเขาเพราะ..ตี๋รู้จักคำว่าเพื่อนสาวไหม..ผมกับเพื่อนยังไม่เบี่ยงเบนมากขนาดนั้นแต่ก็ใกล้เคียง..”

ถึงจะเชื่อเรื่องเพื่อน แต่อีกเรื่องผมไม่แน่ใจ

“การกระทำของผมวันนั้น ทีแรกแค่อยากทำตลก แต่ทำไปทำมามันเกิดอารมณ์ขึ้นจริง แต่ก็แค่นั้น เผอิญไอ้เพื่อนมันยืนมองอยู่ข้างๆ และดันเกิดอารมณ์ด้วย..ที่ตี๋เห็น และโมโหผลักผมหงายตึงนั่นแหละ..”

ผมจะเชื่อคำชี้แจงของป๋องดีไหม?

“ว่างเมื่อไหร่ตี๋ไปหาผมนะ เป็นร้านเล็กๆ เรากำลังช่วยกันตกแต่งร้านอยู่.. ประหยัดงบน่ะ..ไปหาผมนะ..”

ประโยคต่อมาทำให้ผมร้อนที่แก้ม

“ผมคงไม่กล้าพูด..แต่ขออนุญาตเขียนไว้ตรงนี้..ผมรักตี๋ครับ”

“จดหมายยาวจัง..” แขกเห็นผิดสังเกต “ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะพี่?”

“จุ๊ๆ..” ยกนิ้วแตะริมฝีปาก พูดเบาๆ “แอบกินเบียร์มาสองสามอึกน่ะ”

“ให้ผมบ้างสิ”

“ค่ำๆ ก่อน” ผมมองหน้าแขก นึกสงสาร แต่ผมก็จริงใจกับเขา..อาจจะมากกว่าป๋องที่มีแต่คำพูดและของกำนัล

“คืนนี้หรือพี่?”

“ฮื่อ!..ปิดบ้าน แม่ขึ้นนอนแล้วแขกค่อยมานะ” ผมไม่ได้แกล้งพูดเอาใจแต่นึกเอ็นดูและอยากกอดแขกจริงๆ

สองวันต่อมา..วันอาทิตย์

“ไปเที่ยวกันไหมแขก?” ตั้งแต่ฝักใฝ่กับกิเลสตันหาการงานเริ่มถดถอย คงไม่มากจนถึงเสียงาน..แค่หยุดวันอาทิตย์บ่อยเท่านั้น

“พาผมไปดูหนังนะพี่ตี๋..” แขกมองสาวๆ ลูกน้องที่ทยอยกันเข้าร้าน “งานล่ะพี่?”

“มอบงานไว้ให้ทำแล้วกัน..เราคงไม่เที่ยวกันทั้งวันหรอก” นึกเอ็นดูที่แขกห่วงงาน

ศูนย์การค้าเล็กๆ แห่งหนึ่งย่านชุมชนไม่ไกลจากบ้านนัก..ตามแผนที่จากป๋อง..น่าสงสารแขก..เหมือนถูกหลอก..แต่ไม่ใช่ ผมดูหนัง กินสุกี้ ช็อบปิ้งกับแขก..หลังจากนั้นพากันไปแอบดูร้านทำฟัน..ด้านหลังศูนย์การค้าคือที่ตั้งของร้านหมอป๋อง..เวลาต่อมาแม่เรียกอย่างนี้เสมอไม่ว่าร้านจะใหญ่ขึ้นหรือย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ ย่านหรูไฮโซ และไม่น่าเชื่อว่าเราสองคนแม่ลูกไม่เคยรู้จักชื่อร้านเลย

แขกไม่เฉลียวใจว่าผมกำลังทำอะไรอยู่..ถึงรู้ว่าผมแอบมาดูร้านป๋องแขกก็คงไม่ว่าอะไรนอกจากเก็บไว้ตัดพ้อตอนกลางคืน..ไม่ใช่แขกคนเดียวหรอกที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่เมื่อเห็นภาพบาดใจ ผมก็รู้สึกคล้ายกันกับภาพที่กำลังจะเห็น แม้ทำใจไว้แล้วตามคำชี้แจงของคนต้นเรื่อง

โชคดีที่เยื้องร้านป๋องเป็นร้านขายเสื้อผ้า ผมทำทีเข้าไปเลือกซื้อ..แขกได้เสื้อยืดเพิ่มอีกสองตัวและกางเกงเหนือเข่าอีกหนึ่งตัว..ระหว่างที่แขกสาละวนเลือกเสื้อผมเฝ้ามองร้านทำฟันที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์นั้น

ไม่จริงอย่างที่เขียนบอกในจดหมาย..ป๋องคงนึกไม่ถึงว่าผมจะมาดู..ร้านไม่เล็กอย่างที่คิด เป็นห้องกระจกสวยงาม ขนาดกำลังตกแต่งอยู่ยังดูดีมาก..มองเข้าไปในร้าน หนุ่มคนหนึ่งใส่กางเกงยืดสั้นไม่สวมเสื้อแต่ใส่รองเท้าถุงเท้าเรียบร้อยยืนอยู่บนเก้าอี้ กำลังใช้สว่านเจาะโครงฝ้าหลังคา

ไม่เคยเห็นเต็มตา นึกไม่ถึงว่าป๋องจะมีรูปร่างและมัดกล้ามแข็งแรงสวยงาม ผมยืนมองค้างอยู่..สายตา กระแสจิตคงส่งไปถึงแม้จะเป็นด้านหลัง..ป๋องรู้สึกตัวหันมาทางผม

“กลับบ้านเถอะแขก..” ผมรีบถามราคา ชำระเงิน ดันหลังแขกออกจากร้าน “เรามากันนานแล้วเป็นห่วงร้าน”

“ผมก็ว่าอย่างนั้น” แขกเห็นดีกับผมแทบทุกเรื่อง..ความน่ารักของแขกอย่างหนึ่ง

“ช้าไปเสียแล้ว!”

“แหมพี่..ฮะ..ฮะ..” แขกหัวเราะ ไม่เข้าใจคำอุทานของผม “เพิ่งออกจากร้านเองจะให้ถึงบ้านรวดเร็วได้อย่างไร”

“ก็ว่าสิ..ฮะ..ฮะ..” ผมหัวเราะตาม เบี่ยงตัวเข้าด้านซ้าย ก้มหน้าหัวเราะ หวังให้แขกช่วยบังสายตา แต่ไม่วายชำเลืองมองไปที่ร้านป๋อง

ป๋องไม่ได้อยู่บนเก้าอี้แล้ว เดินออกมาเกือบหน้าร้าน..หนุ่มเพื่อนของป๋องตามออกมาจากด้านใน..เช็ดเหงื่อที่หลังและยื่นแก้วน้ำให้..แค่นี้พอแล้วที่ผมจะจินตนาการต่อ..พอแล้วสำหรับความเชื่อใจที่ป๋องร้องขอ

“พี่ตี๋เป็นอะไรหรือ?” แขกพอจับความรู้สึกได้ แม้ผมจะไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา

“เปล่า..ไม่ได้เป็นอะไร..” วินาทีนั้นผมนึกอยากประชดป๋องบ้าง..รู้ดีว่ากำลังมองอยู่เช่นกัน “เหนื่อยนิดหน่อย..” ยกแขนขึ้นพาดบ่าโอบไหล่แขก..ถ้าป๋องจะยกกรณีนี้ขึ้นต่อว่าผมก็จะอ้างว่าไปเที่ยวกับน้องข้างบ้านที่ป๋องรู้จักดี..ทำไมจะไม่ได้

“สงสารพี่ตี๋..” แขกพูดแปลก “ทำไมผมจะไม่เห็นพี่ป๋องกับแฟนของเขา..” แขกชำเลืองไปที่ร้านแวบหนึ่ง “ผมรักพี่นะ” โอบเอวและจุ๊บเร็วๆ ที่แก้มผม

Create Date : 10 ตุลาคม 2557

Last Update : 10 ตุลาคม 2557 15:57:02 น.

0 comments

Counter : 1196 Pageviews.