Bloggang.com : ดาเรน : "สวนสัตว์สนาน" (บทที่ 19)

"สวนสัตว์สนาน" (บทที่ 19)

บทที่ 19

แน่ใจว่าอย่างไรกวักทองก็กลับมาบ้าน..ผมขี่จักรยานอย่างไม่ทุกข์ร้อนทะลุไปถึงสวนสาธารณะ

หลายปีนานมาแล้ว..ผมเคยทำห่ามอุ้มแคร์ใส่ตะกร้าหน้าแฮนด์รถ โจซ้อนท้ายพามาเล่นที่สวนสาธารณะนี้ มีเด็กวิ่งเล่นมากมาย มีเครื่องเล่นหลายอย่าง ม้าลื่น ไม้กระดก ม้าหมุน ชิงข้าโยกและชิงช้าเชือกที่แขวนกับกิ่งไม้

เด็กลูกครึ่งคนหนึ่งเข้ามาเล่นกับโจและกลายเป็นเพื่อนในเวลาต่อมา..ยังจำได้ที่เขาและแคร์แย่งกันนั่งกับโจบนปลายไม้ข้างหนึ่งเพื่อถ่วงน้ำหนักกับผมที่อยู่อีกปลายด้านหนึ่ง..บางครั้งแคร์แย่งไม่ได้กลับมานั่งกับผม สองเพื่อนซี้ถึงกับโวยลั่นที่เป็นฝ่ายแพ้..ไม่น่าเชื่อว่าทุกวันนี้เด็กลูกครึ่งคนนั้นเข้ามาอยู่ในชีวิตของผม

“ให้ตายสิโรบิ้น!” ผมอุทานในใจ

“มาทำอะไรที่นี่ครับ?” อาเจมส์..นายบังเอิญ..ผ่านมาพบผมอีกครั้ง..แต่จะว่าไป ระยะห่างกันเกือบสองปีคงไม่ได้ตั้งใจ นอกจากผมที่ตั้งใจจับผิดเอง

“ปะ..ปละ..” นายมิวคิดหาคำตอบ “เปล่าครับ”

“เล่นไม้กระดกไหม..” อาเจมส์ลงจากมอเตอร์ไซค์ “งงละซิครับ?”

“เอ่อ..” มาไม้ไหนนี่ “ไม่ใช่เด็กแล้วครับ”

“เมื่อก่อนก็ไม่ใช่เด็ก เห็นน้ามิวแย่งเล่นกับหลาน กับนายเบิร์ต”

“หือ..” แปลกใจ

“จำไม่ได้หรือว่าใครเป็นคนพานายเบิร์ตมาที่นี่” นั่งบนสนามหญ้าข้างผม

“จะค่ำแล้ว..” นึกอยู่ในใจไม่ได้พูดออกมา “เพิ่งโกนหนวดโกนเครา อาฟเตอร์เชฟหอมฟุ้ง”

“นั่นสิ..” ฉุดผมขึ้นยืน “เย็นมากแล้ว..มาไกลอย่างนี้จะกลับยังไง..” จูงมือน้ามิวที่เดินตามเหมือนไร้สติ “ซ้อนผมกลับบ้านนะ”

“ผม..” ดึงมือกลับ “ขี่จักรยานมาครับ”

“เชื่อผมสิ..” เดินไปจูงจักรยานที่จอดอยู่ไม่ไกล “ขับช้าๆ มือขวาจับแฮนด์มอเตอร์ไซค์ มือซ้ายจับแฮนด์จักรยาน..” จ้องหน้าผม “ไม่ไว้ใจละซิ”

“ผม..เอ่อ..ครับ..” เดินไปคร่อมจักรยาน

มืดแล้ว..ผมกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย

“เหมือนผมเคยเห็น คนที่ขับมอเตอร์ไซค์คู่มากับน้ามิว” โจนั่งตบยุงอยู่บนม้าหินหน้าบ้าน

“ยังไม่อาบน้ำอีก!” จูงจักรยานเข้าหลังบ้าน

“รอน้ามิว..” โจปิดประตูรั้วเล็กซอกข้างบ้าน “หนวกหูเสียงป้าเรื่องกวักทอง”

“ยังไม่มาอีกหรือ?” ผมหนาวๆ ร้อนๆ

“ไม่มาก็ดีสิ” ลดเสียงเมื่อเดินเข้าประตูครัว “คุยกันลั่นอย่างกับรู้เรื่องทั้งสองคน..เอ๊ย!..ตัว..เอ๊ย!..คน”

“รีบอาบน้ำเถอะ คุณยายหิวข้าวแย่แล้ว..” ดันตัวโจเข้าห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องแม่ “แล้วค่อยวิ่งขึ้นไปเปลี่ยนชุด”

“หน้ามิวอาบน้ำกับโจนะ..” ดึงมือผมตามเข้าห้องน้ำ “จะได้ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกัน”

“จะดีหรือ?..” เสียงก้องห้องน้ำ

“จุ๊..จุ๊..” โจแตะนิ้วกับริมฝีปาก “ค่อยๆ..” เกือบเป็นเสียงกระซิบ “น้ามิวเคยแก้ผ้าอาบน้ำกับโจนี่นา”

“นั่นตอนโจเป็นเด็ก”

“เดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นเด็ก..” โจลงมือแก้ผ้า..แอ่นด้านหน้าให้ผมดู “เห็นไหม!”

“นี่แน่ะ!..” จับโจหันหลัง “เผี่ยะ!”

“โอ๊ย!..น้ามิวตีก้นผม”

“ก๊อก..ก๊อก..” เสียงเคาะประตู

“เชืญครับคุณโจ” แน่ใจว่าเป็นโจเพราะตอนอาบน้ำทำท่าอยากถามอะไรบางอย่าง

“น้ามิวครับ..” โจลากผ้าห่มเข้ามา “คืนนี้ผมขอนอนด้วยคน”

“งี๊ด..งี๊ด..” โจอี้กระดิกหาง ตะกายขาโจ

“คิดถึงมากละซี้..” โจนั่งลงให้โจอี้ตะกายทั้งตัว “คิดถึงบ้างไหมครับน้ามิว?”

“อีกแล้วนะเรา..” พับผ้าห่มยู่ยี่ของโจวางบนเตียง..คิดว่าพอนอนได้สองคน ถ้าอีกปีไม่แน่ใจ “อย่าคุยเรื่องนี้ดีกว่าถ้าอยากนอนห้องน้ามิว”

“คุยเรื่องบัสในฐานะเพื่อนของผมไม่ได้หรือ ไม่เกี่ยวกับน้ามิวก็ได้” โจล้มตัวลงบนเตียง..โจอี้กระโดดขึ้นตาม

“พอๆ..” ผมอุ้มโจอี้ลง “วันนี้เราสกปรกมากรู้ตัวเปล่า พรุ่งนี้อาบน้ำแล้วค่อยขึ้น”

“โธ่!..น้ามิวทำกับโจอี้..” ทำท่าคิดอะไรได้ “แสดงว่าพรุ่งนี้ผมก็มานอนกับโจอี้ได้ละซี”

“จะพูดอะไรก็ให้ระวังหน่อย..” มองโจอี้ที่หมอบฟังอยู่ปลายเท้า “เดี๋ยวความลับรั่วไหล..หุ..หุ..”

“ที่บัสหายไป..” โจเริ่มเรื่อง “เดี๋ยว!..เดี๋ยว!..” โจยื่นตัวจากเตียงเอื้อมมือพับหูโจอี้ลงทั้งสองข้าง..เสียหลักไถลลงทับตัวผมที่นั่งอยู่ระหว่างเตียงกับโจอี้ “โอ๊ย!” โจอี้ตกใจเสียงร้อง สลัดหู วิ่งเข้ากรง

“ฮะ..ฮะ..สมน้ำหน้า..” ดันโจออกจากตัว “หนักเหมือนกันนะนี่..” โจกลับขืนตัวไว้ “อึ๊บ!..หนัก..หนัก..”

“โจจะนอนอย่างนี้ละ..เหมือนวันนั้นที่บัสนอน”

“เฮ๊ย!..” ครั้งแรกที่ผมพูดไม่สุภาพกับหลาน “วันนั้น วันไหน?” ผมเลิกดันตัวโจ ตั้งใจให้เมื่อยไปเอง

“วันที่น้ามิวไปดูหนังกับบัสแล้วเขาไม่กล้ากลับบ้านไง” โจเริ่มกอดผม

“ที่เขากอดเพราะคิดว่าน้ามิวเป็นเจ้าบ๊อบบี้..” แกะมือโจออก “และน้ามิวก็ไม่ใช่โจอี้ด้วย

“งี๊ด..งี๊ด..” โจอี้ได้ยินชื่อตัวเองนึกว่าผมเรียก รีบออกจากกรงมาเลียหน้าเลียตาโจ

“เฮ๊ย!..” ได้ผล โจกลิ้งหนีลิ้นโจอี้ลงนอนบนพื้นข้างตัวผม “เหม็น..เหม็น..”

“น้ามิวอย่าเข้าใจโจผิดๆ นะ..” สักพักโจลุกขึ้นนั่ง..หน้าแดง ยิ้มเขิน “มันมีหลายเหตุผล..” ท่าแก่แดด

“เข้าใจผิดเรื่องอะไร..” ผมตัดสินใจกอดตอบเพื่อให้โจหายเขิน “ไม่เห็นจะเป็นอะไร น้าหลานกอดกัน”

“จริงนะ!..” หลานโจคนเดิมกลับมา “เหตุผลของโจ อย่างแรกเพื่อเตือนความจำของน้ามิวให้คิดถึงบัสบ้าง อย่างที่สอง..เอ่อ..อย่าว่าโจนะ..เห็นเพื่อนๆ ในห้องชอบเล่นอะไรแบบนี้ บางทีเป็นคู่ๆ และในละครทีวีก็มี..โจก็เลยอยากลองมั่งว่าเป็นยังไง”

“กับน้ามิวนี่นะ!” แปลกใจมากกับเหตุผลของโจ

“แล้วจะให้ผมไปกอดใคร..” กอดผมอีก “นอกจากน้ามิวและบัส”

“แล้ว..แล้ว..” ผมอึกอักกับความก้าวหน้าของโจ “กอด..แล้ว..” เปลี่ยนใจไม่ถามอย่างตั้งใจ “กอดบัสเหมือนกอดน้ามิวนี่หรือ?”

“คล้ายๆ กันครับ..แต่..” ต่างคนต่างกลั้นใจเล่า กลั้นใจฟัง “มีมากกว่ากอดน้ามิวนิดหน่อย”

“มี..มีอะไร..” ว่าจะไม่ถาม แต่โจเปิดโอกาสให้ถามเอง

“เอ่อ..เอ่อ..”

“จริงด้วยน้ามิวขา..” แคร์ลากผ้าห่มเข้ามาอีกคน “วันนั้นแคร์เห็นพี่โจกอดกับพี่บัสที่โรงเรียนด้วยละ”

Create Date : 04 กันยายน 2557

Last Update : 4 กันยายน 2557 14:08:31 น.

0 comments

Counter : 515 Pageviews.