Bloggang.com : ดาเรน : .... นอกคอก .... (บทที่ 17)

.... นอกคอก .... (บทที่ 17)

บทที่ 17

“โล่งอก!..” แม่ดลร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นลูกชาย

“อะไรหรือแม่?..” ดลแปลกใจ ตกใจพอกัน

“เรา กลับมาแล้วครับ” เก๋าฟินไม่เลิก

“ยี้!..” ดลย่นจมูกใส่เก๋า

“ลืมไปว่างานเขาเร่งจะเอาวันนี้..แม่ห่อกล่องไว้แล้วรอให้ดลไปส่ง” มองข้าวของพะรุงพะรังที่ดลและเก๋าถืออยู่

“อาอี้..” เก๋าอ้าปากพูด

“แม่ของเก๋าให้บะจ่าง ผัดกะหล่ำปลีและขนมบัวลอยมา..ผมเอาไปเก็บก่อน” ดลรับของจากมือเก๋าเข้าหลังบ้าน

“วางไว้บนโต๊ะเดี๋ยวแม่จัดการเอง..” หันมาทางเก๋า “ขอบคุณแม่ของเก๋ามาก..ดลไปรบกวน”

“ไม่เป็นไรครับ..อี้ชอบดล” เก๋าพูดเรื่องจริงหรือเปล่าไม่รู้

“เก๋า..เก๋า..” ดลเบรก กลัวเก๋าจะพูดอะไรประหลาดๆ ที่ไม่ใช่เรื่องจริง

“แล้วปลาล่ะ?” เก๋าทำไม่รู้ไม่ชี้ถือถุงปลาเข้าหลังบ้าน

“ไว้ในนี้ก่อน..” ดลเทปลาหางนกยูงใส่หม้อเก่าที่ไม่ได้ใช้แล้ว “แล้วจะมาปูที่นอนให้นะ” ดลหมายถึงเจ้าปลา

“ให้เราเหรอ?” เก๋าได้ที..ต่อความ

“ไปว่ะ!” ดลแกล้งขึงขัง ตัดไฟแต่ต้นลม ดันเก๋าออกจากครัว

“โห!..พูดเข้า”

สองหนุ่มช่วยกันหิ้วห่อกล่องขึ้นรถเมล์

“ถามอะไรหน่อย..” นั่งกันมาสักพักดลเป็นฝ่ายถามขึ้น

“เยอะๆ ก็ได้” เก๋านั่งนิ่งอยู่นานกับความคิดที่ยากเดา

“วันนี้ได้ไปเห็นบ้านและครอบครัวของนาย..” มองหน้าเก๋า “ฐานะความเป็นอยู่ดีกว่าเรามากมายแต่ทำไมชอบแกล้งคนที่แทบไม่มีอะไรอย่างเรา”

“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า..ฮะ..ฮะ..” เก๋ามองกลับ..จ้องตา

“อะไร!” ดลไม่ยิ่งหย่อน..ขมึงตาสู้..นึกหาวิธีเอาตัวรอดจากความสัมพันธ์ประหลาดที่เพื่อนจอมเกเรกำลังแกล้งทำ

“จะบอกให้นะ..” วางมือลงบนต้นขาดล “นายมีสิ่งที่เราไม่มีซึ่งสำคัญกว่าฐานะและเงินทอง”

“ไม่รู้หรอกนะว่านายหมายถึงอะไร..” จับมือเก๋าออก “ที่นายมีอะไรนั้นเราไม่เห็นอิจฉาหรือคิดอะไร..ใครจะมีอะไรจะเป็นอะไรก็แล้วแต่ เราดำรงชีวิตของเราและทำตัวให้ถูกต้องตามหน้าที่ของเราก็พอ”

“นี่ไงๆ..หนึ่งในสิ่งที่นายมี แต่เราไม่มี..ความเป็นผู้ใหญ่เกินตัวและเสน่ห์เมตตาที่ใครได้เห็นได้รู้จักต้องรักใคร่” เก๋าหลบตา

“รักใคร่!..” ดลตาโต เลิกคิ้ว “ใครที่ไหนรักเรา?”

“คุณครู เพื่อนแทบทุกคน และ..”

“เราก็เกเรและทโมนไม่แพ้นาย โดนตี โดนทำโทษบ่อยพอกับนาย คุณครูจะรักเราทำไม..” ดลขัดขึ้น “เพื่อนๆ ก็มีบ้างที่ชอบและไม่ชอบเรา..อย่างนายไง เกลียดเรา ชอบแกล้งเรา”

“ป่าว!..” เก่าเถียงทันที “ตอนแรกเห็นนายเมื่อปีที่แล้ว เราคิดว่านายน่ารักดีไม่ได้เกลียดไม่ได้นึกอยากแกล้งอะไร แค่อิจฉานิดหน่อยที่หน้าตาหล่อขณะที่เราขี้เหร่”

“ไม่นะ..ก็ดีนี่” ดลหลุดปาก..เอาใจ หรือจากใจ!

“ดล..” แวบหนึ่งวิ้งๆ ในดวงตาเก๋า “ไม่จริงหรอกเรารู้ตัวดี”

“เหตุที่นายทำตัวเป็นคู่อริกับเราล่ะ?”

“จำครูพัชรีที่มาฝึกสอนเมื่อปีที่แล้วได้ไหม?”

“ได้..ครูพัชรีเกี่ยวอะไรด้วย”

“พวกเราไม่ชอบคุณครูเพราะจู้จี้ขี้บ่นและชอบจับผิดนักเรียน” เก๋าฟื้นความหลัง

“ใช่ๆ..รวมทั้งเราด้วย..” ดลตาวาวเหมือนเมื่อครั้งเป็นเด็ก “เรายังเคยจับลูกกิ้งกือไปใส่กระเป๋าครู”

“แล้วไง..” เก๋าค้อน “ครูเหมาว่าพวกเราทำ..นั่นช่างเถอะ..” ทำท่าคิด “ตอนกล่าวคำอำลา..ชิ!..” ค้อนอีกครั้ง “จะลอกคำพูดท้ายๆ ของครูให้ฟัง..”นักเรียนทุกคนเป็นเด็กดี มีเกเรบ้างตามประสาเด็ก ครูอยากให้ทุกคนตั้งใจเรียนและประพฤติดีเหมือนเด็กชายดลดนัย”

“ยังอุตส่าห์จำได้ เราลืมไปแล้ว” ดลพูดปด..จำได้ว่าเมื่อจบคำชมของครูพัชรีเขาถึงกับน้ำตาซึม..เกลียดคุณครูแบบเด็ก แอบแกล้งแอบยี้ แต่ครูก็รักเขา

“ยังให้หนังสือภาษาอังกฤษเป็นรางวัล..ชิ!..” เก๋าทำหน้าย่นแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้ม “อ่านเป็นหรือเปล่าไม่รู้..เด็กดีของครูพัชรี”

“เนี่ยนะต้นเหตุของการอิจฉา..เปลี่ยนจากเพื่อนเป็นศัตรู รักเป็นเกลียด” ปากต่อว่า ตามองถนน

“ก็นิดหน่อย..แต่ไม่ได้เปลี่ยนนะยังเหมือนเดิม..หมั่นเขี้ยวอยากแกล้งทุกเวลาที่เห็นนาย..และ..” เก๋าอึกอัก

“แปลกว่ะ!..” ดลรู้ทันอย่างเคย..ดันตัวเก๋าไปทางบันไดรถ “จำได้ว่าป้ายหน้าคือซอยบ้านนาย..กลับบ้านเถอะนะยังไม่มืดเท่าไหร่ อาอี้จะเป็นห่วง”

“ทำไมอย่างนี้ล่ะ!..” เก๋าเลิ่กลั่ก..รถจอดตามกริ่งสัญญาณที่ดลกด

“พรุ่งนี้ถ้าว่างเราจะไปหาที่บ้าน..” ดลดันเก๋าลงบันไดรถจนได้ “สัญญา!” คิดในใจว่าคงไม่ผิดที่พูดไม่จริงกับเพื่อนที่ไม่รู้จะมาไม้ไหน

ดลไม่รู้หรอกว่าใครคนหนึ่งกำลังพูดไม่ออกเสียงกับรถเมล์ที่วิ่งจากไป

“เรา..รัก..นาย”