Bloggang.com : ดาเรน : .... นอกคอก .... (บทที่ 11)

.... นอกคอก .... (บทที่ 11)

บทที่ 11

พักกลางวัน..วันจันทร์

“ดลดนัย..” ครูประสงค์ขึ้นมาที่ระเบียงห้องเรียน

“ครับ..” ดลกำลังยินพิงลูกกรงมองเพื่อนๆ ในสนาม ไม่ได้ลงไปเล่น ขายังไม่หายสนิท เก๋าเองก็มองด้วยสายตาแปลก ดลกลัวโดนแผนลับในใจ

“ครูอยากให้เธอ..” หยั่งเชิงดล แล้วมองเลยลงไปข้างล่าง “เป็นนักกีฬาของโรงเรียน”

“บาสเก็ตบอลใช่ไหมครับ?..” ดลตาวาว..เขาอยากเป็นนักบาสฯ ได้วิ่ง ได้เลี้ยงลูก ได้กระโดดยืดตัวแย่ง ชู๊ดลูก..ดลฮยากตัวสูงใหญ่อย่างพี่ๆ นักบาสฯ ของโรงเรียน

“ชอบเล่นหรือ?..” ครูประสงค์หันกลับพิงลูกกรง “มีนักบาสฯ มากแล้ว..ตัวสำรองก็เต็มอัตรา”

“บอลหรือครับ?” ดลเสียงอ่อย

“เฮ่ย!..” ขยี้หัวดล “โรงเรียนเราไม่มีทีมฟุตบอลสักหน่อย..ครูจะให้เธอเป็นนักวิ่ง”

“วิ่ง!”

“ใช่..เมื่อปีที่แล้วจำไม่ได้หรือ เธอเกือบได้เหรียญรวม”

“จำได้ครับ..แต่..” ปีที่แล้วยังเด็ก ไม่มีภาระอะไร..ปีนี้ ไม่ว่ากีฬาอะไรดลก็คงเป็นตัวแทนของโรงเรียนไม่ได้ เพราะกีฬาต้องการเวลาฝึกซ้อม

“แต่อะไร..ครูไม่ได้ต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้..” มองเท้าดล “ให้เท้าหายสนิทแล้วเรามาฝึกซ้อมกัน”

“เอ่อ..” ดลจะอธิบายอย่างไรเรื่องความรับผิดชอบทางบ้านที่มีอยู่..ยิ่งเดี๋ยวนี้พ่อไม่ช่วยอะไรเลย

“คิดให้ดี..” โยกไหล่ดล “ครูไม่อยากให้เธอคิดหรอก อยากบังคับมากกว่า”

“ผม..ผม..”

“มีคะแนน..ที่สำคัญมีเบี้ยเลี้ยงให้ด้วย” ดึงตัวดลเหมือนจะกอด แต่ไม่ “ครูไปละ”

ปีที่แล้ว..งานกีฬาสีของโรงเรียน

“เฮ้!..เฮ้!..” เสียงเชียร์ของเพื่อนๆ และผู้ปกครอง..ดลกำลังวิ่งอยู่บนลู่

“ไอ้หนูวิ่ง..ดลวิ่ง..จะชนะแล้วลูก!..” แม้หูอื้อแต่ดลจำได้ว่าเป็นเสียงของป้าข้างบ้าน..พ่อแม่ดลไม่ได้มา..ป้าก็ไม่ได้มาเป็นกำลังใจโดยตรง ลูกชายคนเล็กของแกอยู่แผนกประถม แกมางานของลูกชาย

“สีน้ำเงินอยุธยาเข้าเส้นชัย..” เสียงโฆษกดังทั่วสนาม “เบอร์ 7 ด.ช. ดลดนัย ชั้นม.1”

“ฮึ!..ฮื้อๆ..” ดลยืนหอบอยู่ข้างสนาม..เขาได้เหรียญทองสองประเภทแล้ว ยังเหลืออีกหนึ่งคือวิ่ง 100 เมตร แต่ตอนนี้เหนื่อย

“กินน้ำสิ!” เก๋าเพื่อนชอบแกล้งยื่นขวดน้ำให้

“อื้อ..ขอบใจ..” ดลจิบน้ำ สงสัยว่าทำไมวันนี้เก๋าทำดีด้วย “ร้อน..” ยกชายเสื้อยืดสีน้ำเงินขึ้นเช็ดเหงื่อ “นายแข่งรายการต่อไปกับเราใช่ไหม?”

“ใช่..กินอีกสิ นิดเดียวจะหายเหนื่อยได้ไง..” เก๋าจ่อขวดน้ำที่ปากดล “หมดขวดแหละดีจะได้มีแรงวิ่งแข่งกับเรา..สีแดงอู่ทอง”

“เฮ้ย!..อึก..อึก..” สังหรณ์ใจว่าเดี๋ยวคงจุก แต่ตามใจเพื่อน

“ถ้าชนะ 100 เมตร นายเป็นฮีโร่แน่..” มองไปที่กลุ่มกองเชียร์น้องประถม “ดูสิ ไม่ใช่ขั้นตัวเองแข่งสักหน่อย เชียรเสียงลั่นเชียว” ยิ้มมีเลศนัย

“ปวดฉี่..” ดลกุมท้อง “กลั้นไว้นานแล้ว ไปปล่อยก่อน” ค่อยๆ เดินไปหลังโรงเรียน..ปวดไม่เท่าไหร่ ทำท่าจะจุกนี่สิ

สรุปว่ามัวแต่เข้าห้องน้ำ เบาไม่ว่าหนักตามมาด้วย..เก๋าชนะวิ่ง 100 เมตรอย่างต้องการ

“ออด..ออด..” สัญญาณเตือนเข้าเรียน ดลยังยืนมองเพื่อนๆ อยู่ที่ระบียง ไม่รีบร้อนอะไร สองก้าวก็เข้านั่งที่..มองเรื่อยเปื่อยไปอาคารตรงข้าม..พี่ไกกำลังเดินเข้าห้อง

“ช่างเถอะ!..” น้อยใจนิดหน่อย หันกลับเข้าห้องเรียน

“เฮ้ย!..มีแล้วว่ะ” จ้อย เพื่อนจอมทะลึ่งที่เคยอยู่ห้องเดียวเมื่อชั้นม.1 ปล่อยมือจากกางเกงของดลแล้วเดินเข้าห้อง ง.

เกมส์ทะลึ่งที่เพื่อนเกเรบางคนรวมทั้งจ้อยชอบทำคือดึงกางเกงด้านหน้าของเพื่อนที่เดินสวนมาตรงซิบ..ตั้งแต่ปีที่แล้วแม้แต่เก๋าก็ชอบทำ..คำพูดที่ดลได้รับเสมอคือ “ยังไม่มี” มาวันนี้รู้สึกเจ็บๆ คันๆ พร้อมคำพูดใหม่ “มีแล้วว่ะ”

“ดลหยุดตั้งหลายวันทำไมไม่ทบทวนวิชาที่ขาดเรียน..” ไม่รู้มาทางไหน “ปั้บ!” ชวิกตีก้นดลก่อนเดินเข้าห้องของตัว

“นั่นสิ!..” เก๋าหยีตา “เดี๋ยวเราเอางานมาให้ลอก”

“นายน่ะหรือ?”

“เราไม่ได้เหลวไหลอย่างที่คิด เกเรส่วนหนึ่ง แกล้งเพื่อนส่วนหนึ่ง การเรียนยอดเยี่ยม!” เน้นกำปั้นตรงหน้าดล

“อ้วก!..” เป๋งทำท่าอ๊อก “เพี้ยน เปี้ยน เปี๋ยน”

“เม่ง!..” เก๋าเข้าใส่..”อะไรของมรึงวะ” ลืมดล ลืมงานที่ว่า

“ดลดนัย!” ครูประสงค์ดักอยู่เชิงบันได

“เฮ้ย!..” ดลวิ่งตึกๆ ลงมา ไม่คิดว่าเป็นครู “ครับ..ครับ..”

“อะไร?..” ยิ้มกับอาการเลิ่กลั่กของดล “ตกลงว่าอย่างไร”

“ไร?..อ๋อ!..ครับ..”

“ครูก็เกินไป ยังไม่ทันข้ามวัน..เอาเถอะๆ..” ชูชุดกีฬาหอบใหญ่ที่พะเนินอยู่บนลำแขน “เพิ่งเบิกมา..แบ่งไปถือหน่อย”

“ครับ..” ดลตั้งใจรีบกลับไปช่วยแม่ทำงาน แต่จะปฏิเสธได้อย่างไร “ห้องพละใช่ไหมครับ” คว้าชุดกีฬาเดินลิ่ว กะว่าจะหลบไปอีกทางเมื่อวางชุดกีฬาที่ห้องพละแล้ว

“นายคนนี้..ฮะ..ฮะ..” ครูประสงค์เดินตาม..อะไรบางอย่างอยู่ในใจ “เฮ้อ!” ถอนหายใจ ถ่วงเวลา ให้มโนธรรม ให้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่ในที่ๆ สมควร

“อ้าว!..” ครูประสงค์แปลกใจที่ดลยังอยู่ คิดว่าจะรีบไปเล่นซน “นึกว่ากลับไปแล้ว”

“ไปละครับ..” ดลลืมแผนสนิท มัวเพลินดูตู้ปลา “ชอบครับ”

“เดี๋ยวก่อนดลดนัย..” อีกความคิดหนึ่งแวบมา “ตามครูเข้ามาในห้อง”

“ครับ..” ดลได้แต่ตำหนิตัวเอง เขาน่าจะรีบกลับทันที หรือจะพูดความจริง “ผม..”

“ยืนบนเก้าอี้ดูบนชั้น” ครูประสงค์ออกคำสั่ง มองดลที่ทำตามอย่างว่าง่าย

“ครับ..” ดลเขย่งชะโงกมองชั้นเก็บของ..กล้ามเนื้อละอ่อนเกร็งแทบทุกส่วน โดยเฉพาะท่อนเปล่าเปลือยที่พ้นขอบขากางเกงลงมา..แม้จะไม่ใช่ชายหนุ่มแต่ดลก็เกินวัยเด็ก ผิวไม่ขาว ขนอ่อนรำไรทั่วท่อนขา

“เห็นกล่องพลาสติกใสที่มีหูหิ้วบนฝาไหม?..อะ..แอ๊ค..แอ๊ค..” จู่ๆ ครูประสงค์ไอขึ้น

“เป็นอะไรครับ..” ดลกระโดดลงบนพื้น มือถือกล่องสี่เหลี่ยมที่ครูประสงค์ต้องการ “ฮะ..ฮะ..ครูไอจนหน้าแดง” ดลไม่รู้หรอกว่าครูประสงค์ไม่ได้ไอ แต่สำลักน้ำลายที่กลืนอย่างรวดเร็ว หน้าแดงเพราะอารมณ์..และความละอายใจ

ดลเดินกลับบ้าน พร้อมปลาสีสวยสองสามตัวในกล่องพลาสติก ตู้ปลาใบแรกของครูประสงค์

ครูประสงค์ผู้หวังดีและใจดีของเด็กชายดลดนัย