Bloggang.com : ดาเรน : ของขวัญวันเปิดเทอม

ของขวัญวันเปิดเทอม

“ของขวัญวันเปิดเทอม”
โดย...ดีน ดาเรน.

ฝนตกแรงเหลือเกิน...

ผมงุ้มตัวไปข้างหน้า กอดกระชับถุงกระดาษสีน้ำตาลใหม่เอี่ยมให้แนบกับอก พยายามให้เปียกฝนน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

โชคดีที่วันนี้ผมขายกระดาษได้หมด ไม่อย่างนั้นคงเปียกแฉะเสียของหมดแน่ คุณคงจะเคยเห็นกระมัง ตามร้านขายอาหารจะมีเด็กเร่เข้าไปขายกระดาษนิ่มห่อเล็กๆสำหรับใช้เช็ดหน้า เช็ดปาก หรือเช็ดมือก็ได้

ไอ้เหวง...เด็กในตลาดชวนผมให้ไปขายกระดาษด้วยกัน มันบอกว่ามันเคยขายมาแล้ว ถ้าขยันและตื้อเก่งก็จะมีรายได้วันละหลายบาท แต่มีข้อแม้ว่าผมจะต้องให้มันยืมชุดนักเรียนหนึ่งชุด...ผมถามแม่ แม่ก็บอกว่าตามใจ ผมจึงตกลงกับได้เหวง แต่มีปัญหานิดหน่อย คือผมมีชุดนักเรียนที่ยังใช้ได้อยู่สองชุด ชุดหนึ่งขาดจนปะแล้วปะอีกอีกชุดหนึ่งยังไม่ค่อยขาด แน่ละผมต้องให้ชุดแรกกับไอ้เหวง ก็ไม่มีปัญหาอะไรเพราะตรงกับระยะปิดเทอม แต่นี่อีกสองวันโรงเรียนจะเปิดแล้วผมไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร

ฝนยิ่งตกแรงขึ้นลมก็แรงด้วย บางทีกรรโชกเสียจนผมเกือบจะถลาลงไปกับพื้นถนน ดีไปอย่างฝนตกอย่างนี้ไม่ค่อยมีสุนัขมาคอยเห่าให้เสียวน่อง แต่ก็ไม่ดีที่สายฝนหนาๆนี้มันบังผมจากสายตาของคนที่เมตตารับผมขึ้นรถอยู่บ่อยๆ

ตอนกลางวันเหวงมันช่วยพ่อขายก๋วยเตี๋ยวเพราะอย่างนั้นกว่าเหวงและผมจะออกไปขายกระดาษกันได้ก็เย็นจนเกือบค่ำนั่นแหละ เรามักขายตามย่านที่มีร้านอาหารมากๆเช่นแถวประตูน้ำและสีลม ส่วนมากเราจะขายที่นั่นเสมอแทบทุกคืน เหวงมันสอนให้ผมตื้อให้คนเขาซื้อ ถ้าเขาบอกว่ามีแล้วก็ต้องบอกให้เขาซื้อเพื่อช่วยเหลือการศึกษาของเราเป็นต้น นอกจากนี้ยังต้องทำท่าละห้อยละเหี่ยให้เขาสงสารและเห็นใจอีกด้วย...เหวงเขาเก่งเรื่องอย่างนี้แต่ผมทำไม่ค่อยได้ ถ้าเขาบอกไม่ซื้อผมก็เร่ไปที่โต๊ะอื่นต่อไป เพราะฉะนั้นคืนหนึ่งๆกว่าจะถึงสองยามเหวงจะขายได้มาก ส่วนผมนั้นได้ประมาณไม่เกินครึ่งหนึ่งของเหวงเสมอ แต่ผมก็พอใจ ดีกว่าจะไม่มีรายได้อะไรเสียเลย

เรานั่งรถเมล์เล็กและรถสองแถวกลับบ้าน กระเป่ารถจำเราทั้งสองคนได้ บางทีเขาก็เก็บค่าโดยสาร บางทีก็ไม่เก็บ แต่ถ้าเก็บเรามักขอให้เขาลดลงครึ่งราคา คือเท่ากับเสียค่าโดยสารคนเดียวเขาก็ยอม บ้านของเหวงอยู่ที่ตลาดหน้าโรงหนัง เมื่อลงจากรถสองแถวแล้วเขาก็เข้าบ้านได้เลย แต่ผมต้องเดินต่อเข้าไปตามถนนประชาชื่นอีกสักสองหรือสามกิโลจึงถึงบ้าน เพราะช่วงนี้ไม่มีรถแล้วถ้าเกินเที่ยงคืน

เดินตากฝนดึกอย่างนี้ไม่ดีเลย ทั้งหนาวทั้งกลัว ผมกลัวเวลาฟ้าแลบแปล๊บๆ กลัวฟ้าผ่า เพราะดูเหมือนจะมีผมเท่านั้นที่โดดเดี่ยวอยู่บนถนนโล่งๆนี้ คืนไหนถ้าไม่มีใครเมตตาหยุดรถรับผมก็ดุ่มๆไปคนเดียว เมื่อยนักผมก็หยุดนั่งพักที่ป้ายรถเมล์ บางทีก็แหงนดูดาวบนท้องฟ้า...ทำไมเวลาดึกๆดูฟ้ากว้างเสียจริง ดาวก็มีเยอะแยะ ผมแหงนมองหากลุ่มดาวตามที่ได้เรียนในวิชาภูมิศาสตร์ บางทีก็เจอบางทีก็ไม่เจอพอหายเหงาและเป็นเพื่อนเดินกลับบ้าน

เดินได้ครึ่งทางก็ถึงทางรถไฟ ตั่งแต่ย้ายมาอยู่ที่บางซื่อนี่ผมยังไม่เคยเห็นรถไฟวิ่งผ่านรางนี้เลย แม่บอกว่ามีรถวิ่งแต่น้อยจนผมไม่เคยเห็น ช่างเหมือนกับพ่อผมเสียจริงแม่บอกว่าเป็นคนรถไฟและตายแล้ว แต่มีคนบอกผมว่ายังไม่ตาย จะอย่างไรก็ตามพ่อไม่เคยโผล่มาให้ผมเห็นเลย ตั้งแต่จำความได้ก็มีแม่และผมอยู่ด้วยกันเพียงสองคนเท่านั้น

แม่ผมทำขนมขาย แต่เพราะมีทุนน้อยและบ้านเราอยู่ไกลชุมชนแม่จึงทำขายวันละกระจาดเล็กๆเท่านั้น ที่แม่ทำบ่อยและอร่อยดีคือข้าวต้มมัดหรือข้าวต้มผัดนี่แหละผมเรียกไม่ค่อยถูก...แม่จะตื่นขึ้นมาขูดมะพร้าวแต่มืดทุกวันและทำอะไรกุกๆกักๆอยู่ที่เพิงบ้าน จนรุ่งสางเมื่อผมตื่นขนมของแม่ก็สุกพอดี

แม่กระเดียดกระจาดขนมไปขายตามหมู่บ้านจัดสรรต่างๆ ถึงแม้ที่ๆผมอยู่จะเป็นสลัมแต่ใกล้ๆกันมีหมู่บ้านจัดสรรสวยๆอยู่หลายแห่ง แฟลตทหารก็มีสองแห่ง แม่เดินเร่ขายไปเรื่อย ถ้าใครเคยเห็นแม่ค้ากระเดียดกระจาดข้าวต้มมัดและหิ้วฟ่อนยอดผักบุ้งขายอยู่ละก้อใช่แม่ผมละ ที่แม่ขายของคู่กันตลกๆอย่างนี้เพราะเวลาแม่ไปซื้อใบตองที่สวนข้างบ้าน แม่ก็ขอซื้อยอดผักบุ้งที่อยู่ในร่องสวนมาด้วย แม่ว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ผมไม่แน่ใจว่าแม่เปรียบเทียบได้ถูกต้องหรือเปล่า

เพราะเหตุที่แม่ตื่นแต่เช้ามืดนั่นเองแม่จึงไม่สามารถนั่งรอรับผมซึ่งกลับบ้านดึกๆทุกคืนได้ ผมเองก็สบายใจที่รู้ว่าขณะที่ฝนตกหนักอย่างนี้แม่คงกำลังนอนหลับอยู่อย่างเป็นสุข ผมรักและภูมิใจในแม่ของผมมากเพราะเรามีอยู่กันเพียงสองคนเท่านั้นและแม่ก็ทำขนมอร่อยด้วย เมื่อสองสามวันที่แล้วแม่เล่าว่ามีคุณนายคนหนึ่งติดใจขนมของแม่และขอร้องให้แม่ไปช่วยทำขนมในงานบวชลูกชายของแก แม่ดีใจมาก ไม่ใช่ดีใจที่จะได้รับค่าแรงงามๆ แต่ดีใจที่มีคนชื่นชอบในฝีมือของแม่...เย็นนั้นเองหลังจากขายขนมหมดแล้วแม่เจียดเงินที่มีอยู่ซื้อผ้าขาวอย่างดีมาชิ้นหนึ่ง คนขายบอกว่าไม่หดไม่ยืด ยิ่งซักยิ่งขาวยี่ห้ออะไรๆฟอไร้นี่แหละ แต่แม่มีเงินไม่มากพอจะจ่ายเป็นค่าตัดเสื้อ แม่จึงซื้อด้ายขาวมาหนึ่งหลอดและเข็มสอยผ้าห่อหนึ่งแล้วแม่ก็หยิบเสื้อตัวเก่าออกมาวางทาบลงบนผ้าที่ซื้อมา แม่วางพลิกไปพลิกมาทางด้านโน้นด้านนี้แล้วก็พับผ้านั้นเก็บไว้กับกองเสื้อ

อีกวันหนึ่งแม่ไปขอยืมกรรไกรจากเจ๊ขายปลาหมึกปิ้งข้างบ้านมา แม่คลี่ผ้าผืนนั้นออก วางเสื้อตัวเก่าลงไปเป็นแบบตัด แม่รีๆรอๆที่จะงับกรรไกรลงบนผ้านั้น แต่แล้วแม่ก็เอากรรไกรไปคืนเจ๊ทั้งๆที่ยังไม่ได้ตัดอะไรเลย แม่บอกว่าแม่ไม่กล้าตัดเพราะกลัวจะเสียผ้า แต่แม่ก็จะตัดในวันใดวันหนึ่งก่อนจะถึงวันงานบวชลูกชายคุณนาย แม่อยากดูสะอาดเรียบร้อย และแม่ก็เชื่อว่าพอจะเย็บตามแบบได้ถึงแม้จะไม่ดีนักก็ตาม

ผมคิดว่าเมื่อก่อนนี้แม่คงเป็นคนที่อยู่ในสังคมที่ดีกว่าทุกวันนี้ เพราะผมสังเกตว่าแม่พูดจาไพเราะกว่าชาวบ้านแถวที่ผมอยู่ แม่รักและเข้าใจผมไม่ดุด่าอย่างแม่ของน้องหนึ่งที่อยู่ข้างบ้าน แม่ไม่เคยทะเลาะกับชาวบ้านเลย อีกอย่างหนึ่งคือแม่ชอบฟังเพลงเพราะๆเย็นๆเช่นเพลงของสุนทราภรณ์เป็นต้น บ้านเราไม่มีวิทยุหรอกอาศัยฟังที่เหลือลอยมาจากบ้านอื่นน่ะ เพลงทางทีวีแม่ก็ชอบดูเมื่อก่อนนี้ที่ผมยังไม่ได้ไปขายกระดาษเช็ดหน้า เวลาหัวค่ำผมมักจะไปยืนดูทีวีที่ร้านกาแฟปากตรอก ถ้าวันไหนมีรายการเพลงผมจะรีบวิ่งไปบอกแม่ให้ออกไปดูด้วยกัน แม่มักจะหิ้วกระป่องพลาสติกใบเล็กไปด้วยเพื่อซื้อโอเลี้ยงไว้ดูดเวลาดูทีวี ไอ้หมงขายกาแฟจะได้ไม่ว่าว่าเราไปยืนเกะกะหน้าร้านมัน

ผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าตั้งแต่ผมไปขายกระดาษแม่คงไม่ได้ดูทีวีเลย ผมเสียอีกได้ดูทุกวันที่ร้านขายของแถวที่ไปขายกระดาษ คือที่สีลม พูดถึงสีลมเมื่อผมได้เห็นครั้งแรกนั้นผมแปลกใจว่าทำไมถึงมีร้านขายของมากมายอย่างนั้น และคนซื้อก็มีมากกว่าหลายๆเท่า ไม่ว่าจะนึกอยากได้อะไรก็มีขายแทบทุกอย่าง ทีแรกผมไม่นึกอยากได้อะไรจริงๆหรอกแกล้งนึกไปเล่นๆอย่างนั้นเอง จนกระทั่งจวนจะเปิดเทอมนี่ผมจึงนึกได้ว่าผมควรจะมีชุดนักเรียนใหม่อีกชุดหนึ่งเพื่อไว้ซักเปลี่ยนกันกับเหวง เท่าที่มีอยู่สองชุดนี่ให้เหวงไปชุดหนึ่งแล้วผมจะต้องใส่ชุดเดียวทั้งเวลาไปเรียนหนังสือตอนกลางวันและไปขายกระดาษตอนกลางคืนมันคงเหม็นแย่

เงินที่เป็นกำไรจากการขายกระดาษผมให้แม่หมด แต่แม่ให้ผมเก็บไว้ครึ่งหนึ่งขณะนี้พอจะซื้อได้เพียงกางเกงตัวเดียวเท่านั้น เมื่อแม่รู้ความประสงค์ของผมแม่หน้าหมองลงเพราะแม่ยังช่วยอะไรผมตอนนี้ไม่ได้ หมู่นี้ฝนตกบ่อยมากแม่ขายขนมไม่ค่อยหมดแทบทุกวัน ผมก็บอกว่าไม่เป็นไร ได้กางเกงใหม่ตัวหนึ่งดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

อีกสองเสาไฟฟ้าก็จะถึงบ้านแล้ว ผมหนาวเหลือเกินรีบงุดหน้าเดินให้ไวๆ ฝนก็ตกเสียจริงเชียว เฮ้อ!แม่คงคลุมโปงหลับอุตุอย่างแสนสบาย ผมชักนึกเกเรอิจฉาแม่ขึ้นมานิดๆ ซ้ำนึกพาลอิจฉาไปถึงเด็กผู้หญิงลูกสาวเสี่ยร้านขายของที่หน้าตลาดไม่ได้ พอเห็นโฆษณาทางทีวีที่ว่า...ของขวัญวันเปิดเทอมของคุณหนูคือ...เอ รองเท้าหรือปากกานี่แหละผมจำไม่ได้ เธอเป็นต้องร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรจะให้พ่อแม่ซื้อให้ให้ได้

เปิดเทอมนี่ผมก็จะมีของขวัญเหมือนกัน เป็นของขวัญที่ผมภูมิใจเพราะผมหามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของผมเอง..เมื่อตอนเย็นผมรีบออกจากบ้านเร็วกว่าที่เคยเพื่อจะได้ไปซื้อกางเกงก่อนที่ร้านจะปิด เหวงจะเป็นคนถามและต่อรองราคาให้ พอไปถึงสีลมฝนก็เริ่มตกและตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ร้านค้าต่างๆกำลังจะรีบเร่งปิด ผู้คนแออัดหลบฝนกันตามป้ายรถเมล์บ้าง ตามชายคาร้านค้าบ้าง ส่วนมากมักจะกางร่มกันฝนสีต่างๆแลดูสวยงาม ใครๆก็พากันเตรียมตัวกลับบ้านกันนอกจากเหวงและผมที่เพิ่งจะเริ่มงาน...แต่ก็มีเฮียคนหนึ่งแกร้องขายอะไรปาวๆอยู่อย่างไม่สะทกสะท้านกับสายฝนที่กำลังกระหน่ำอยู่ ผมเฝ้ามองดูเฮียคนนั้นก้มๆเงยๆอยู่ท่ามกลางคนซื้อที่มุงอยู่โดยรอบก็รู้ว่าแกขายร่มพับได้สีสวยนั่นเอง...ความคิดอย่างหนึ่งแวบขึ้นมา...เอ หรือแทนที่ผมจะซื้อกางเกง ผมเอาเงินนี้ไปซื้อร่มให้แม่ดีไหม เวลาผมเห็นแม่กระเดียดกระจาดขนมเดินตากฝนกลับบ้านผมใจเหี่ยวๆยังไงไม่รู้ ยิ่งเห็นขนมเหลือเปียกน้ำอยู่เต็มกระจาดผมอยากจะร้องไห้เสียให้ได้

เห็นแสงริบหรี่จากตะเกียงน้ำมันก๊าดวอมแวมอยู่ข้างหน้าผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ผมสู้อุตส่าห์เดินกอดร่มมากับอกเพื่อไม่ให้มันเปียก...พรุ่งนี้เช้าแม่จะได้เห็นมันใหม่เอี่ยมถอดด้าม...

แม่จะรักผมเท่าที่ผมรักแม่ไหมนะ.....

Create Date : 05 มกราคม 2551

Last Update : 19 มกราคม 2551 11:32:31 น.

2 comments

Counter : 325 Pageviews.

โดย: kanok_noi

วันที่: 5 มกราคม 2551 เวลา:16:34:56 น.

อ่านไป..ก็นึกในใจ ว่าจะคุยอะไรกับดีน ถึงจะดี..

ดีนเคยรู้จักผู้หญิง "งามพิศ" ไหม..
นั่นแหละ ..งานเขียนของดีนในความรู้สึกพี่เป็นอย่างนั้นนะ..

เรื่องนี้ก็ดี..อานแล้วทำให้ซึมซับในความรักของลูกคนหนึ่งที่พึงมีต่อแม่..

โดย: สีน้ำฟ้า

วันที่: 5 มกราคม 2551 เวลา:23:38:35 น.