..คืนวันที่หลงลืมจากปลายนิ้วที่เลอะเลือน..และ..จุด จุด จุด..(ตอนที่ 14)

.. 14 ..





มีอีกหลายชีวิต หลายเหตุการณ์ในชุมชนชาวจีนที่อยากเล่า..





คงต้องรวบรัดเรื่องของยุ่นให้จบไวๆ ..อย่าว่ากันนะยุ่น..





ห้องแถวที่เราอยู่ ด้านหน้าเป็นประตูบานเฟี้ยมพับได้..ไว้สองด้านถ้าคิดจะเปิดบ้าน และเป็นอย่างนั้นแทบทุกบ้าน นอกจากไม่มีใครอยู่หรือเวลากลางคืน..มีเหมือนกันที่จะค่อยพับทีละบานและไล่ลงกลอนแต่ละบานนั้น..เหลือสองบานตรงกลาง (ที่บ้านมักทำ เพราะไม่ได้ทำมาค้าขายอะไร)



ตกกลางคืน (วันที่ตกโคลน) ผมนั่งฟังวิทยุอยู่อยู่ข้างล่าง..ประตูแง้มไว้อย่างเคย

“พ่อหรือครับ?..” ประตูเปิดออก..ผมรอพ่อกลับบ้าน

“เด็กแหง่หรือไงครับ ติดพ่อติดแม่”

“ยุ่น..อ๊ะ!..” แวบแรกที่เห็นนึกว่ายุ่น..แต่ไม่ใช่

“ผมเอง..ไม่ใช่ยุ่น..” หน้าที่ยิ้มเมื่อครู่กลับบึ้ง “เข้าไปได้ไหม..เอ่อ..จะมาพูดเรื่องยุ่น”


สรุปว่า..ฮั้ว ไม่อยากให้ผมวุ่นวายกับน้องชายเขามากเกินไป..หลายเหตุผลที่ยกมาอ้าง..”ตกลง” (จำได้ว่าตอบไปอย่างนั้น)..ผมก็ไม่ได้อะไรนักหนา..ยุ่นต่างหากที่เป็นฝ่ายเข้ามา..เฝ้าน้องชายนายให้ดีแล้วกัน นายฮั้ว!

อะไรไม่ว่า..ฮั้วนั่งคุยอยู่นานทั้งที่มีจุดประสงค์เดียว วกๆ วนๆ..และแล้วผมก็โดนจนได้....พ่อกลับมา..ทำตาเขียวใส่..ดุ (ฮั้วกลับไปแล้ว) สั่งห้ามไม่ให้ผมคุยกับยุ่นอีกต่อไป (55..พ่อนึกว่าฮั้วคือยุ่น..ผมไม่อยากชี้แจง เดี๋ยวจะสั่งห้ามอีกคน..เห่อ..ตกลงผมเป็นลูกสาวหรือลูกชายกันแน่!)




เรื่องอื้อฉาวประจำห้องแถว (อะนะ) เงียบไปเป็นเดือน..ยุ่นหายหน้าไป..ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเพลง..พรรณไปอยู่กับยาย..เห็นแต่นายฮั้วแทบทุกหัวค่ำตอนกลับจากมหาวิทยาลัย (ก่อนนี้ไม่เคยเห็น)





สามเดือนต่อมา..


“ก๊อกๆ..”

“หือ!..” ผมแปลกใจ..ไม่เคยมีใครเคาะประตู..เงยหน้าขึ้นมอง (นั่งทำการฝีมืออยู่บนพื้น)..สิ่งที่เห็นคือพวงกระบอกข้าวหลาม (จิงๆ..มะได้ทะลึ่ง)..ต่อมาคือเจ้าของพวงกระบอกข้าวหลาม+1..”ยุ่น”

“ตี๋ครับ..ผมเข้าไปได้ไหม?”

ยุ่นผอมไปมาก..ผิวคล้ำ..หน้าแดง ตัวแดง

“หายไปไหนมา?..” ทั้งที่ไม่อยากถาม แต่ก็ถามออกไป “เป็นเดือนๆ”

“เฮียฮั้ว..” ยุ่นนั่งลงข้างๆ

“ไม่กลัวเขาว่าหรือที่มาหาผม..”

“ไม่อยู่..” ยุ่นคงอยากเห็นผม..หันมามอง..สายตาหม่น “ตี๋ยังเหมือนเดิมนะ..”

“ฮะ..ฮะ..” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน..ไม่อยากให้มาม่า ทั้งยุ่นและผม “เห็นด้วยหรือ?”

“ไม่ใช่..” ยุ่นยื่นมือให้ “หมายถึงตี๋ยังห่วง..และ..รู้สึกดีกับผมเหมือนเดิม” ควานหาตัวผม

“อือ..” ผมทำใจดำไม่ได้..คว้ามือยุ่นกุมไว้ “ผมยังเหมือนเดิม”



ยุ่นเล่าให้ฟัง..ฮั้วส่งยุ่นไปทำงานที่โรงงานย้อมผ้าที่จังหวัดนครปฐม..ผ้าย้อมคราม..ย้อมทีเป็นพับ..ตากบนลานกลางแจ้ง..วันๆ ยุ่นวุ่นอยู่กลางลาน ลากชายผ้าไปทางโน้นทางนี้แล้วแต่คำสั่ง..พักว่างบ้างโคนต้นไม้ (ต้นตาล..ที่ผมสงสัยและเกริ่นไว้ตอนที่ 10)

ยุ่นไม่ได้บอกว่าทำไมพี่ชายจึงส่งเขาไปทำงานที่นครปฐม..จริงอยู่..โรงย้อมผ้านั้นเป็นกิจการของครอบครัว..แต่งานก็คืองาน..คนตาบอดอย่างเขาจะต่อต้านได้อย่างไร

จากการพูดคุย..คิดว่ายุ่นรู้ถึงสาเหตุที่เขาต้องไปตกระกำลำบาก..และรู้ด้วยว่าผมก็รู้เช่นกัน



“ผมอยากกลับมาอยู่ที่นี่..” ยุ่นบีบมือผม “แต่คงเป็นไปไม่ได้..” อีกแล้วที่ยุ่นพยายามมองตาผม “ตี๋ล่ะ?”

“ผมก็อยู่ของผมที่นี่แล้วนี่นา..” แกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้กับความหมายของยุ่น..เพราะรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้เลย..ไม่เคยคิดด้วยซ้ำ “แล้วนี้ทำไมถึงมาได้?”

“ขอเขามา..ได้ยินข่าวจากวิทยุ..” สีหน้าเกรงใจ “มีการประกวดร้องเพลงลูกทุ่งจากวงดนตรีชื่อดัง..ผมอยากให้ตี๋ช่วยพาไปประกวดหน่อย..” ตาเหม่อลอย “มันอาจเป็นหนทางที่ทำให้ผมหลุดจากโรงย้อมคราม และเป็นอาชีพเลี้ยงตัวเองได้ในอนาคต”




เย็นนั้น..


เพราะมัวแต่หาข่าว เรื่องการประกวดร้องเพลง..หาสถานที่ๆ วงดนตรีนั้นตั้งอยู่..ลืมถามเรื่องวันเวลา

“ยุ่นอยู่ข้างบน..” เจ้หุยบอกเมื่อเห็นผม..คงไม่กล้าเรียก ไม่กล้ายุ่งกับเรื่องของผมและยุ่น..สาเหตุหนึ่งคงเพราะฮั้ว “ตี๋ขึ้นไปหาเองนะ”

ผมคุ้นเคยกับบ้านเจ้หุยเมื่อครั้งเล่นและตามหาพรรณ จึงไม่ตะขิดตะขวงเมื่อเดินขึ้นบันได..แต่ที่เหนือกว่าตะขิดตะขวง..คือเสียงสนทนาของยุ่นและฮั้วที่ลอดลงมาจากข้างบน

“ทำไมลื้อไม่จัดการเสียล่ะ..เหมือนจะอ้อนๆ อยู่นะ..” น้ำเสียงเหยียดๆ ของฮั้ว

“เอ่อ..” อย่างลังเล “อั๊วเคยแล้ว..”

เหมือนมีใครจับขาตรึงกับขั้นบันได..เสียงยุ่น..สังหรณ์ใจว่าสองพี่น้องกำลังคุยเกี่ยวกับผม

“เมื่อไหร่..ยังไง..ทำไมอั๊วไม่รู้” ซักถี่ยิบ

“วันนั้นที่อั๊วบอกเฮียว่าทำกาแฟหกรดกางเกง..” ผมไม่ได้เข้าข้างยุ่นและตัวเอง..สังเกตว่ายุ่นพูดตามน้ำเพื่อเอาใจพี่ชาย..แกล้งไม่ใส่ใจกับผม..ที่ทำลงไปเพราะหวังผลประโยชน์

“ถึงไหน..ถึงไหนกัน..ฮะ..ฮะ..” หัวเราะครึกครื้นกับปมด้อยของคนอื่น..รวมถึงน้องชายตัวเองที่เขาไม่รู้

“ไม่มีอะไรแค่ไหน..อั๊วคิดถึงแฟนที่ตาคลี..เผอิญไปถูกตัวตี๋เข้าก็เลย..นะ”

“แค่ถูกตัวลื้อก็เลย..อย่างนั้นๆ..”

“จริง..ถูกตัว..กอดด้วย..”

“ก็น่าอยู่หรอกนะ..”

“หมายความว่าอย่างไร?” ยุ่นสงสัย

“อั๊วเคยคุยกับตี๋เรื่องลื้อ..กลิ่นหอมสะอาด..น่ากอด”


“ไหมล่ะ?” ยุ่นจะรู้สึกจริงอย่างพูดหรือไร ผมไม่อยากรู้แล้ว


ทนฟังคำวิจารณ์ต่อไปไม่ได้..ผมลงบันไดอย่างอ่อนแรง..ต่อหน้าและลับหลังของคนชั่งไม่เหมือนกันเลย..

Create Date : 17 มีนาคม 2558		1 comments
Last Update : 17 มีนาคม 2558 14:54:07 น.
Counter : 783 Pageviews.
Share Tweet