..คืนวันที่หลงลืมจากปลายนิ้วที่เลอะเลือน..และ..จุด จุด จุด..(ตอนที่ 2)

..2..





จากข่าวพระราชสำนักเมื่อคืน..


ผู้แทนพระองค์ไปทำการฉลองพระป้ายเนื่องในเทศกาลตรุษจีนที่พระราชวังบางปะอิน..

ข่าวพระราชสำนักคือรายการทีวีที่ผมสามารถดูได้อย่างราบรื่น..จะว่าราบรื่นก็ไม่ใช่นัก ..รายการอื่นคนข้างเคียงอิดออด..งอแง..ไม่ยอมให้ดู..”ก็ดูไปสิ”..เธอบอก แต่กระแอมไอ ปวดหัวปวดท้อง ให้พลิกตัวให้ ฯลฯ ตลอดเวลา

ที่ว่าไม่ราบรื่นเพราะขณะดูนอกจากจะเร่งเสียงจนสุดวอลลุ่มทั้งจากจอภาพและกล่องรับสัญญาณแล้ว เธอยังช่างซักถามเนื้อหาข่าวและมีข้อสงสัยต่างๆ นาๆ..ต้องปิดเสียงเพื่อตอบคำถาม (ดังๆ ชิดหู) และอธิบายให้เธอเข้าใจ..อะนะ..เมื่อปิดเสียงแล้วจะรู้ข้อความข่าวเหล่านั้นอย่างถูกต้องหรือ..ไม่..ก็ต้องมั่ว..พอมั่วไปเธอจับได้ก็ถูกต่อว่า..งอนอีก

จะเป็นรายการนินทาไหมนี่!..ไม่นะ..แค่ระบายให้ฟังเท่านั้น

อะไรไม่ว่า..เธอจะรู้สึกหนาวทุกอุณหภูมิ..บางคืนหนาวมาก (ของเธอ) ให้ปิดแอร์..คิดดู..บ้านเราเป็นคอนกรีต ถูกแดดทั้งวัน..ห้องนอนเป็นกระจกรอบด้านชิดระเบียงไม่ได้ติดมุ้งลวดเหล็กดัด เปิดประตูไม่ได้เพราะทั้งยุงและผู้ประสงค์ร้ายจะเข้ามา

ความจริงย่อมเป็นความจริง..ร้อนสิครับ..เธอคนขี้หนาวคลุมโปง เหงื่อออกทั้งตัว..ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า..เธอลุกนั่งไม่ได้ ขยับร่างกายเกือบไม่ได้เลย..คนเปลี่ยนเสื้อเช็ดตัวจะขนาดไหน..ที่สำคัญน้ำหนักเกือบแปดสิบ..พลิกไปพลิกมา เปลี่ยนเสื้อ ผ้านุ่ง..แขน ไหล่ หลังระบม (ผม)

คืนหนึ่ง..หลังจากเปลี่ยนเสื้อตัวที่สี่..ผมถลันออกมานอกห้อง เหงื่อโทรมตัว..ตีอก..ขยี้หัว..ตะโกนก้องโถงบันได (ฉากในเรื่อง “สวนสัตว์สนาน”) ตะโกน “ร้อน..ร้อน..ร้อนโว้ย..จะบ้าแล้ว”..ที่ว่าจะบ้าไม่ใช่เพราะความเหนื่อย แต่เพราะหนักใจกับความรู้สึกของเธอที่อยู่บนเตียงจมน้ำเหงื่อที่อาจเป็นสาเหตุให้เป็นหวัดไม่สบาย

ไม่ใช่ผมคนเดียวที่เหนื่อย เธอเองก็เริ่มเหนื่อยและปวดเมื่อยกับการพลิกตัวไปมา..หยุดโวยวายโอดครวญ..ผมได้ทีแอบเปิดแอร์ เริ่มที่ 29 องศา..ค่อยเพิ่มทีละนิดจนถึง 26 องศา..ความเงียบสงบจึงเกิดขึ้น (ตีสามแล้ว) จนถึงเช้า

ช่วงเวลาที่ดีก็มี..หลังจากทำความสะอาดร่างกาย..ทายา ทาแป้งหอมกรุ่นทั้งสองคน..ผมเลื่อนเตียงเหล็กอี๊ดอ๊าดเข้าเทียบเตียงคนไข้ของเธอ (สาเหตุนี้ผมจึงไม่สามารถมีห้อง เตียง เครื่องนอนสวยๆ อย่างใครอื่นเพราะต้องเลื่อนเข้าออกตลอดทั้งคืน)..จับเธอตะแคงมาทางทีวี..ผมนอนหัวระดับอกหันหลังพิงตัวเธอดูทีวีเช่นกัน..แขนซ้ายโอบไปด้านหลังกอดขาเธอ..เธอก็กุมหัวผมคุยไปดูข่าวพระราชสำนักไป..หลับบ้างตื่นบ้างจนข่าวจบ..แล้วเธอผู้หลงลืมก็กลับมาอย่างเช่นทุกคืน

ก่อนนี้..เคยอ่านข้อความจากชายหนุ่มคนหนึ่ง..รำพึงรำพันถึงหน้าที่ความรับผิดชอบต่อแม่พิการอัมพาต..ที่สุด..สร้างบ้านใหม่ ห้องแอร์ เครื่องช่วยหายใจ..ลาออกจากงานเพื่อดูแลพยาบาลแม่ตลอด 24 ชั่วโมง..ตอนที่อ่านนั้น ใจหนึ่งนึกนิยมความกตัญญูของเขา แต่ก็อดอคติไม่ได้ว่าทำไมต้องทำถึงขนาดนั้น..อวดการเป็นคนดีของตัวเองกระมัง..ตอนนี้เข้าใจความรู้สึกของหนุ่มคนนั้นแล้ว..เพราะไม่มีใคร เป็นลูกคนเดียวของแม่จึงเป็นหน้าที่ๆ สมควรทำ..แต่คนไม่ใช่เครื่องจักร จึงบางครั้งต้องการความเห็นอกเห็นใจบ้างจากใครก็ได้

ผมไม่ใช่ลูกคนเดียว..มีพี่น้อง แต่เขาเหล่านั้นมีครอบครัวที่ต้องแชร์ความรักความรับผิดชอบให้ ไม่ใช่เพื่อความกตัญญูเพียงอย่างเดียว..จึงบางทีเป็นเดือนที่ไม่มีใครมาเยี่ยมเยือน คงมีแต่ผม “Home Mama Alone” เท่านั้น

วันหนึ่ง..หลังจากเหนื่อยกับเธอทั้งคืน..รุ่งเช้าแทบยืนไม่อยู่ (ไม่ได้นอน)..อีกภารกิจประจำตอนกลางวัน..เธอยังเรียกด้วยสาเหตุจำเป็นบ้าง ไม่จำเป็นบ้างตลอดทั้งวัน (สาเหตุสำคัญคือกลัวการอยู่คนเดียว..กลัวเสียชีวิตเพียงลำพัง) ..ผมเองแทบไม่ได้ทำอะไรของตัวเองเลย..หนักเข้าตอนบ่าย..ผมร้องออกมาคับบ้าน “แม่จะฆาตี๋..แม่จะฆ่าตี๋..” (แม่เรียกผมว่าตี๋)

เมื่อวาน (20) ลูกๆ มาเยี่ยมแม่พร้อมซองแต๊ะเอีย..แม่พูดคุยซักถามชีวิตของแต่ละคน รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง..ชีวิตครอบครัวเรารู้สึกผ่อนคลาย..ความสุขเดิมๆ ในคืนวันที่หลงลืมย้อนมาเยือนให้ชื่นใจชั่วขณะ


จากหัวข้อเรื่อง..ข่าวในพระราชสำนักเนื่องในพิธีบวงสรวง ฉลองพระป้ายในเทศกาลตรุษจีน

โสตประสาทรับรู้กระท่อนกระแท่นของผม (ได้ยินเสียงบรรยายบ้าง ไม่ได้ยินบ้าง) ที่เสาหน้าวัง (ใช่ป่าว?) เสาหนึ่งสลักไว้ว่า “ไม่มีความรักและสามัคคีใดยิ่งใหญ่เท่ารักสามัคคีระหว่างญาติพี่น้อง”


อีกเสาหนึ่งสลักไว้ว่า “ทั่วปฐพีนี้หาความผิดของพ่อแม่ไม่มี”

 

Create Date : 21 กุมภาพันธ์ 2558		2 comments
Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2558 11:01:19 น.
Counter : 754 Pageviews.
Share Tweet