..... บทที่ 24 ..... บทที่ 24 ชายผ้านุ่งสีขาวสะบัดอยู่ข้างหน้า..หินไม่ได้เงยหน้าสูงกว่าระดับพื้นเลย เขาอยู่ในชุดผ้านุ่งและเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว เดินตามหลังศักดิ์ซึ่งแต่งตัวอย่างเดียวกัน... ลิลลี่และป้ายวนเดินตามมาห่างๆ พร้อมกับพ่อแม่ของลายที่ยังมีแววเศร้าหมองปรากฏอยู่..แสงแดดยามเช้าสะท้อนเงาบนหัวของพ่อนาคศักดิ์และหนุ่มหิน..ขบวนเดินกันเงียบๆ วนขวาสามรอบโบสถ์ ชาวบ้านสองสามคนช่วยกันอุ้มนาคข้ามธรณีโบสถ์โดยมีญาติๆ คือลิลลี่ป้ายวนและพ่อแม่ลายร่วมประคองตัวนาค..ศักดิ์ตัดสินใจบวชเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้แม่ อีกส่วนหนึ่งมอบให้สองพี่น้องที่เขามีส่วนทำให้ได้รับชะตากรรมที่เลวร้ายถึงแก่ชีวิต นอกจากนั้นป้ายวน คุณลิลลี่และพ่อแม่ของเดือนก็ยังได้รับผลอานิสงส์ครั้งนี้ด้วย... แสงแดดเช้าส่องเข้าทางหน้าต่าง..ศักดิ์นั่งพิงผนังโบสถ์หันหน้าเข้าพระประทานเพื่อเตรียมกล่าวคำขอบรรพชาอุปสมบท ในมือที่ยกพนมหว่างอกมีผ้าไตรวางพาดอยู่..ภาพนี้คงเป็นภาพสุดท้ายของศักดิ์ที่จะพิมพ์อยู่ในหัวใจของหินตลอดไป... หินนั่งมองศักดิ์ด้วยน้ำตาคลอหน่วย..ชายคนนี้เป็นคนพาเขามารู้จักโลกกว้าง ทั้งในส่วนที่ดีและร้าย ได้มาพบเหตุการณ์และผู้คน โดยเฉพาะความรู้สึกของผู้คนที่มีต่อเขา ความรักของหลายๆ คนที่มอบให้เขาในฐานะต่างๆ กัน..แต่ที่ยิ่งใหญ่ไม่อาจจะลืมเลือนได้คือความรักของศักดิ์ที่มอบให้เขาจนนาทีสุดท้ายที่จะละจากเพศฆราวาสไปเป็นบรรพชิต... ศักดิ์ชำเลืองมองหินที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ในชุดสีขาวเพื่อเตรียมบวชเณร..นายน้อยของเขาเมื่อโกนหัวแล้วยิ่งมองน่ารักเหมือนหุ่นโชว์เสื้อ อย่างที่เขาเคยนึกเปรียบ..เขาขอรู้สึกดีๆ กับหินอีกสักสองสามวินาที ความรู้สึกที่มีตลอดมาตั้งแต่หินยังเป็นเด็กไร้เดียงสาวิ่งเล่นที่อู่เรือ..แม่กลอง ศักดิ์เป็นคนพาหินมาตกระกำลำบากจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดหลายครั้งหลายครา ซึ่งหลายๆ ครั้งนั้นเป็นเพราะพรหมลิขิตและโชคชะตา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นชีวิตก็คือชีวิตไม่ใช่นิยายหรือละคร ศักดิ์ตระหนักดีแล้วว่า ความรู้สึกดีๆ และความรักที่เขามีให้หินตลอดมานั้นไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับชีวิตหินทั้งหมด หินยังเด็ก ยังมีโลกกว้างและสิ่งที่จะได้พบพานอีกมากมายนัก...เท่าที่ผ่านมา..ที่ได้รัก..ที่ได้ร่วมชีวิตกัน ศักดิ์มีความสุขมากพอแล้ว..ชั่วชีวิตที่เหลืออยู่ ศักดิ์ไม่ขอรักใครอีกแล้วนอกจากหิน..แต่ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าคงไม่มีหินอีกแล้วในโลกของบรรพชิตของเขา..ศักดิ์คงต้องลืมหินในวินาทีนี้..และตลอดไป... หินบวชเณรอุทิศส่วนกุศลให้ลายเพียงวันเดียว เพราะไม่อยากอยู่เป็นตัวสร้างกิเลสให้กับหลวงพี่ศักดิ์ที่มุ่งมั่นจะบำเพ็ญธรรมด้วยความบริสุทธิ์ใจ อีกอย่างหินไม่มั่นใจว่าจะไม่ร้องไห้คิดถึงและสงสารลาย..หินยังจำติดตาถึงภาพของลายที่ยิ้มให้ก่อนจะพลัดตกลงไปในน้ำ..ยังจำภาพกระแสน้ำฟัดฟาดร่างของหนุ่มลายที่เสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยชีวิตคนที่เขารัก..คนรักที่ไม่ได้รักเขาเท่าไหร่เลย..คนรักที่มองเห็นความรักของลายเป็นเพียงความรู้สึกฉาบฉวยของเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น... ลายคงไม่มีโอกาสรู้ว่าคนที่ลายรักนั้นก็รักลายไม่น้อยกว่ากันเลย เพียงแต่ว่าลายยังเป็นเด็กเขาจึงไม่อยากส่งเสริมให้ลายหลงทาง..ทำไมเขาจะไม่รับรู้ถึงความมีน้ำใจแสนงามของลาย..ทำไมเขาจะไม่สังเกตเห็นความเดือดร้อนใจแทน และพยายามแก้ไขปัญหาให้แทบทุกกรณี..ทำไมเขาจะไม่มีความสุขและอบอุ่นที่มีลายอยู่ใกล้ๆ..รู้ไหม?..เขาแอบดูลายสร้างเต็นท์นอน ทำราวตากผ้า หรือแม้แต่ทำกับข้าวและหุงข้าวไหม้ๆให้เขากิน... “จะมีประโยชน์อะไรที่ผมเพิ่งมารู้สึก..เพิ่งอยากให้ลายรู้ว่ารัก..เพิ่งอยากบอกรักกับลาย...ผมรักลายมากครับ” หินน้ำตาไหลซึม... “ลายครับ ผมจะใส่สร้อยเชือกเส้นนี้ตลอดไป” หินกุมพระไว้ตรงขั้วหัวใจ... ลิลลี่ติดต่อพ่อแม่ของหินที่แม่กลองและพาหินกลับบ้าน ส่วนบ้านขาวหลังคาสีช็อกโกแลตนั้นลิลลี่ยกให้หินและพระศักดิ์..ถ้าพระศักดิ์สึกออกมาเมื่อไหร่ลิลลี่ก็พร้อมจะโอนให้เป็นชื่อของพระศักดิ์โดยสมบูรณ์ เพราะพระศักดิ์เป็นคนนำลูกชายกลับคืนมาให้เธอ และเป็นคนช่วยชีวิตหินจากการพยายามกระโดดลงสายน้ำป่า..ป้ายวนยังคงได้รับเงินเดือนเพื่อดูแลบ้านต่อไปจนกว่าพระศักดิ์อยากจะมาเป็นเจ้าของ ลิลลี่เองตั้งใจจะกลับไปอเมริกาสักพักเพื่อสะสางงานที่ทิ้งมานาน และเพื่อเตรียมหาโรงเรียนให้หินเข้าเรียน... ดอกสายหยุดที่บ้านแม่กลองหอมกว่าเมื่อก่อนที่หินจะจากบ้านไป แม่ของหินแปลกใจที่หินเก็บมาปักแจกันทุกวัน บางคืนเอาไปวางไว้ข้างหมอนทั้งๆ ที่เหี่ยวและไม่มีกลิ่นแล้วก็ตาม “มันมีความหลังบางอย่างครับ” หินตอบข้อข้องใจของแม่ “ถ้าหินชอบ แม่จะแยกให้อีกหลายๆ กอนะจ๊ะ” “ขอบคุณครับ..ไม่มีใครดีกับหินเท่าแม่เลยครับ หินรักแม่มากครับ” หินกอดและหอมแก้มแม่ “ขอโทษค่ะ ฉันถือวิสาสะเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ...เอ่อ...ไม่มีประตูให้เคาะค่ะ” ลิลลี่นั่นเองเดินขึ้นเรือนผ่านพื้นกระดานโล่งไม่มีหลังคามาที่ศาลากลางลานบ้านที่หินนั่งออเซาะแม่อยู่ “สวัสดีครับคุณลิลลี่ มาเมืองไทยเมื่อไรครับนี่” หินยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะคุณแม่ของหิน ฉันจากเมืองไทยไปเกือบปี มาเที่ยวนี้ตั้งใจจะมาตกลงอะไรกับหินหน่อยค่ะ” ลิลลี่ทักทายและบอกจุดประสงค์ที่มาหา ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ลิลลี่คิดไม่ตกว่าสมควรจะบอกหินดีหรือไม่เรื่องที่เธอคือแม่ของหิน แต่เมื่อได้มาเห็นภาพสองคนแม่ลูกมีความสุขกันดีอย่างนี้ ลิลลี่ตัดสินใจจะไม่บอกอะไรกับพวกเขา..ก็เธอไปจากเขาเอง ถึงแม้จะไม่ได้เจตนาก็ตาม แม่ที่ฟูมฟักเลี้ยงดูมาควรจะเป็นคนได้รับความรักมากกว่าเธอ “สบายดีหรือครับคุณ ผมยังระลึกถึงคุณและทุกๆ คนที่นครสวรรค์เสมอครับ” หินหน้าเศร้าเมื่อพูดถึง ‘คนที่นครสวรรค์’ “เชิญคุณลิลลี่คุยกับหินตามสบายนะคะ ฉันจะไปหาอะไรมารับรองค่ะ” แม่หินเลี่ยงไปหลังครัว...ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าลิลลี่คือใครเพราะข่าวลือซุบซิบที่อู่เรือเมื่อปีที่แล้วที่ลิลลี่มาหาข้อมูลเกี่ยวกับศักดิ์และลูกน้อยที่หายไปของเธอ..ลูกน้อยที่สองผัวเมียเจ้าของอู่เรือเก็บมาเลี้ยง..อีกอย่างที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าลิลลี่กับหินมีความเกี่ยวเนื่องกันทางสายเลือด..รูปร่างหน้าตาที่เหมือนอย่างกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกัน... “น้ำมะตูมเย็นๆ ค่ะ” แม่หินวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ..ใจเธอนึกนิยมน้ำใจของลิลลี่ที่ไม่เคยสักครั้งที่จะเอ่ยเรื่องนี้ออกมา ไม่ว่ากับหินหรือกับเธอ...น่าสงสารนักกับสายตาของแม่ที่ไม่อาจเรียกลูกที่นั่งอยู่ตรงหน้าว่าลูก เธอจึงเดินออกมาปล่อยให้ลิลลี่ได้อยู่กับหินตามลำพัง... “ปีนี้หินเรียนจบขั้นเตรียมอุดมแล้ว เคยคิดอยากจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศบ้างไหม?” ลิลลี่ภาวนาขอให้หินตอบตกลง “ไม่เคยคิดครับ..แต่คงดี ถ้าได้ไปเรียน” เหมือนหินกำลังนั่งพูดกับตัวเองอยู่หน้ากระจกเงา... หินรู้มานานแล้วว่าคุณลิลลี่คือแม่ผู้ให้กำเนิด หินรู้ซึ้งถึงบุญคุณข้อนี้เสมอ..แต่แม่ที่เลี้ยงดูเขามา แม่ที่ให้ความรัก ให้ชีวิตเลือดเนื้อจนเติบโตขึ้นมานี้ก็มีบุญคุณอันใหญ่หลวงเช่นเดียวกัน... โชคดีเหลือเกินที่คุณลิลลี่ไม่ได้พูดอะไรออกมาให้เป็นเรื่องกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของทุกๆ คน..โดยเฉพาะกับหิน... ...ส่งท้าย... เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักผมเป็นลอยสลวย อยู่ในชุดกางเกงยีนและเสื้อสูทสปอร์ตสีน้ำตาลทองเข้ากับสีผม จมูกโด่งเป็นสันปลายงอนขึ้นเล็กน้อย ตาคมคิ้วเข้ม ริมฝีปากอิ่ม มีหนวดเครารำไรบนใบหน้าที่หล่อหวานนั้น เที่ยวบินนี้มีผู้โดยสารไม่มากนัก หินจึงเลือกนั่งริมหน้าต่าง ส่วนลิลลี่คงนั่งอยู่ที่ๆได้รับเลขหมาย..ทั้งสองคนจะไปบอสตัน เมืองบ้านเกิดของลิลลี่ ซึ่งก็คือบ้านของตาแท้ๆ ของหินนั่นเอง แม้หินจะเพิ่งเคยขึ้นเครื่องเป็นครั้งแรกแต่ก็ไม่เคอะเขินอะไร รูปร่างหน้าตาเป็นทุนให้ดูดีอยู่แล้ว มีสาวๆ แอบมองด้วยความชื่นชม บางคนแอบซุบซิบเสียดายที่หน้าหล่อๆ ของหินมีหนวดเคราเข้ามาบดบัง สาเหตุที่หินไว้หนวดไว้เคราทั้งๆ ที่หน้าตาสะอาดสะอ้าน เพราะเขาต้องการให้ตัวเองดูดุน่ากลัวในสายตาของคนทั่วไป..หินไม่อยากถูกใครรักอีกแล้ว เท่าที่ผ่านมาความรักของเขามีแต่การสูญเสีย ส่วนของเขานั้นเขาทนได้ แต่การมีความรักแล้วทำให้คนรักต้องสูญเสีย เป็นเรื่องที่หินไม่อยากพบเจอ โดยเฉพาะหนักหนาถึงขั้นสูญเสียชีวิต..อย่างลาย..คนที่หินยังคงเสียใจอยู่จนทุกวันนี้... ข้างนอกหน้าต่างมีเมฆลอยอยู่เกลื่อนฟ้า มองต่ำลงไปเห็นเมฆลอยนิ่งอยู่เป็นแพ เหมือนครั้งหนึ่งที่หินและลายนั่งดูทะเลหมอกที่ช่องเย็น..ป่านนี้ลายอยู่ไหนนะ?.. ตั้งแต่วันที่ลายลอยละลิ่วลงภูเขาพร้อมกับสายน้ำ ก็ไม่มีใครพบเห็นร่างของลายอีกเลยแม้จะคันหากันสักเท่าไร... “ลายครับ ลายอยู่ไหน..ผมคิดถึงลาย...” หินพึมพำออกมา คงไม่มีใครคิดว่าในร่างกายที่แข็งแรงจะมีความรู้สึกอ่อนแอซ่อนอยู่..หินนั่งมองหมู่เมฆและคิดถึงความหลังเก่าๆ ที่ช่องเย็น แล้วเขาก็ผล็อยหลับไป... “หินครับ...ช่วยผมด้วย...ผมอยู่นี่...ผมรักหินครับ...” เสียงลายดังก้องมาจากหมู่เมฆและผืนฟ้าเบื้องล่าง..... “หินสักลาย...หลายๆ คน หลายๆ เหตุการณ์ช่วยกันสักลายลงบนหินก้อนนี้...ดูด้วยตาเหมือนมันจะเป็นลายนะครับ...แต่จริงๆ แล้วหินก็คือหิน...ไม่มีวันสักอะไรลงไปได้หรอก...จริงไหมลาย ” “ แสงเดือน”   Create Date : 24 มิถุนายน 2551 20 comments Last Update : 24 มิถุนายน 2551 17:49:01 น. Counter : 1827 Pageviews. Share Tweet

มาได้งัยเนี่ยะ   โดย: ป้าลี IP: 61.7.174.201 24 มิถุนายน 2551 19:13:59 น.

... หวัดดีค่ะ ปู่ดีน.. .. ปู่เขียนช้าจัง อำไม่อยู่ตั้งไม่ทันใจเลยอ่ะค่ะ อิอิ ลุ้นๆๆๆๆ ... สบายดีนะคะ ระลึกถึงเสมอค่ะรักษาสุขภาพด้วยนะคะ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย อิอิ รีบๆๆเขียนๆๆ เร็วๆๆค๊า คนอ่านใจร้อน .. อิอิ ปู่ดีน สู้ๆๆ   โดย: ธารสีม่วง 25 มิถุนายน 2551 20:15:31 น.

ดีจ้า คุณธารสีม่วง... ก็คนแก่นี่น้า... ว่าแต่ว่าอ่านของเค้ารึเปล่าล่ะนี่... หรือแค่ปากหวานให้คนแก่ชื่นใจ... ก็ "หินสักลาย" อวสานลงในบทที่ 24 นี้แล้ว... รู้ป่าว... ภาคต่อไปคือ "สโตน เฮนจ์" ครับ... ขอเชิญคุณธารสีม่วงอ่านต่อได้เลยครับ... "สโตน เฮนจ์" ก็ใกล้จะจบแล้วเหมือนกัยนครับ...แง แง แง... ปู่ดีนคงคิดถึงเขาทุกๆคน...แง แง แง... ปู่ดีน ครับ.....   โดย: ดาเรน IP: 124.121.178.87 25 มิถุนายน 2551 20:32:45 น.

สวัสดีค่ะคุณดาเรนดีใจที่ได้รู้จัก คนชอบต้นไม้เหมือนกัน คุณชอบเขียนหนังสือ ป้าชอบอ่านพอดีกัน เลยค่ะ   โดย: ป้าแอ๊ค่ะ (Naaee58 ) 4 กรกฎาคม 2551 16:19:26 น.

ป้าแอ้ครับ... ป้าแอ้จะอ่านเรื่องประหลาดๆ ของหินได้หรือครับ? ยินดีเช่นกันครับ... ดีน ดาเรน ครับ.....   โดย: ดาเรน IP: 124.121.175.253 7 กรกฎาคม 2551 11:27:59 น.

ว่าจะเข้ามาอ่านเรื่องนี้สักหน่อยเพราะป้าลีพูดถึงบ่อย แต่ป้าบอกไปเอาหนังสือที่ป้าค่ะเลยแวะมาเยี่ยมแทน   โดย: ammataya 22 กรกฎาคม 2551 3:30:10 น.

สวัสดีครับคุณ ammataya ... ขอบคุณมากครับที่สนใจและแวะมาให้กำลังใจ... คนเขียนหนังสือก็แค่นี้ละครับที่ต้องการ... อ่านไปอย่านึกตำหนินะครับ สำนวนอาจเป็นเด็กไปหน่อย... กำลังรื้อเขียนใหม่เพื่อร่วมประกวดในโครงการหนึ่งครับ... เป็นกำลังใจให้ผมนะครับ... ดีน ครับ.....   โดย: ดาเรน IP: 124.121.176.229 23 กรกฎาคม 2551 9:09:13 น.

เป็นกำลังใจให้คนเขียนหนังสืออยู่แล้วค่ะ พยายามต่อไปนะค่ะ   โดย: ammataya 29 กรกฎาคม 2551 19:06:30 น.

ได้ยินเรื่องที่คุยกันวันนี้ ก็เลยตามมาดูซะงั้น อิอิ.. ไม่ได้เข้านานมาก เพิ่งเห็นเขามีให้คะแนนเวลาคอมเม้นท์ด้วย หุหุ แล้วบล็อกพี่ร้างไปมั๊งเนี่ย ดีนเอ๊ย   โดย: ตามมาดู IP: 125.24.98.89 13 กันยายน 2551 22:50:44 น.

มาร่วมเป็นกำลังใจให้นักเขียนอีกคนค่ะ   โดย: malarn cha 14 กันยายน 2551 13:33:38 น.

สวัสดีครับผม   โดย: my_oom 25 กันยายน 2551 12:24:23 น.

ศิษย์เก่าคลองบางหลวงเหมือนกัน ดีใจจริง ๆ   โดย: พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง 28 กันยายน 2551 8:31:22 น.

ตกลงคุณถมก็ศิษย์เก่าที่เดียวกับ ดีน ดาเรนหรือผมก็ใช่ดีใจจริงๆ   โดย: naydin 28 กันยายน 2551 19:33:55 น.

จินตนาการบรรเจิดมาก   โดย: ใสซื่อดื้อตาใส 29 ตุลาคม 2551 10:38:45 น.

เนื่องในวาระดิถีขึ้นปีใหม่ ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย จงปกปักรักษา คุ้มครองให้ท่านและครอบครัว มีความสุขความเจริญ ด้วยอายุ วรรณะ สุขะ พละ ปฏิภาณ ธนสารสมบัติ ปรารถนาสิ่งใด ที่เป็นไปด้วยความชอบธรรม ขอให้สำเร็จสมความปรารถนา ทุกประการ เทอญ จากใจ...โสดในซอย   โดย: โสดในซอย 3 มกราคม 2552 13:22:18 น.

แวะมาอ่านต่อครับ   โดย: ต้นไม้ขี้เหงา 17 มิถุนายน 2552 2:11:29 น.

แวะมาอ่านครับ ในวันว่างช่วงหยุดพักร้อน   โดย: ravio 15 ตุลาคม 2552 10:28:35 น.

สนุกปนเศร้านะครับ ตกลง ตั้งแต่วันที่ลายลอยละลิ่วลงภูเขาพร้อมกับสายน้ำ ก็ไม่มีใครพบเห็นร่างของลายอีกเลยแม้จะคันหากันสักเท่าไร... “หินครับ...ช่วยผมด้วย...ผมอยู่นี่...ผมรักหินครับ...” เสียงลายดังก้องมาจากหมู่เมฆและผืนฟ้าเบื้องล่าง..... ลายตายไหม เห็นร่างหรือยัง จบแล้วหรอครับคุณดาเรน   โดย: จินตนาการ IP: 221.128.100.58 30 มิถุนายน 2554 1:26:56 น.

คุณจินตนาการช่วยอ่านต่อเรื่อง "สโตน เฮนจ์" ด้วยครับ ... คือเรื่องต่อเนื่องจาก "หินสักลาย" ... แล้วต่อด้วยเรื่อง "ธี" ... "ธี" ยังไม่จบเลยครับ ... คุณจินตนาการไม่ตาลายหรือครับ ... ดาเรน ...   โดย: ดาเรน (ดาเรน ) 30 มิถุนายน 2554 10:06:04 น.

ไม่ตาลายหรอกครับ สนุกก็เลยเพลิน ผมไม่รู้ว่าเรื่องต่อกันเพราะอ่านตามชื่อเรื่องที่ชอบก่อนนะครับ สลับไปมา เดี่ยวจะอ่านตามที่คุณดาเรนบอกนะครับ ขอบคุณนะครับผม   โดย: จินตนาการ IP: 221.128.100.58 30 มิถุนายน 2554 21:24:31 น.