.... ลวงใจ .... (บทที่ 36)

.... บทที่ 36 ....





“อ่านอะไรอยู่?” มังกรเข้ามาเงียบๆ


“เฮ้ย!..” จรสะดุ้ง กำสมุดที่กำลังอ่านแน่น “อย่าทำอย่างคราวที่แล้วอีกนะ ผมโกรธแน่”

“รู้ตัวไหม หมู่นี้จรหน้าดุมากเวลาโกรธ..” ใบหน้าของจรดูขมึงตึงจริงอย่างมังกรให้ข้อสังเกต “แต่หล่อนะ”

“ไม่ได้โกรธสักหน่อย..” เอ็นโปนบนหน้าหายไป เปลี่ยนเป็นยิ้ม “แต่กำลังจะโกรธที่ถูกว่าหน้าดุนี่ละ”

“แล้วที่ชมว่าหล่อ..” มังกรตอแย

“โกรธมากขึ้นสิ”

“ใครเขาเป็นอย่างนี้ มีคนชมกลับโกรธ..” มังกรยื่นหน้าเข้าใกล้ “คนไรว้า”

“ก็ไม่ใช่คนนี่!” เสียงเข้ม

“เฮ๊ย!..” มังกรตกใจกับแวบหนึ่งของจร..หน้าตึง ซีดขาว ขนบนหน้าผากและขมับ

“เป็นอะไรไป?..” จรแปลกใจกับสายตาท่าทางของมังกร “มองผมเหมือนเห็นผี”

“ปะ..เปล่า..ผมคงนึกถึงเรื่องพี่ชัยชนะมากไป”

“คุณชัยชนะทำไมหรือ?”

“พี่ชัยชนะ..” มังกรจะอธิบายกับจรอย่างไร เขาเองยังหาเหตุผลไม่ได้เลยว่าทำไมพี่ชายที่ตายไปแล้วกลับมาวนเวียนอยู่ในบ้านเหมือนคนปกติ “ไม่มีอะไร”

“ว่าแต่..ผมยังไม่เห็นคุณชัยชนะเลย” จรได้ทีเบนความสนใจของมังกรจากสมุดบันทึก

“คงอยู่ในห้องกิ่งทอง”

“ผมอยากไปเยี่ยมคุณกิ่งทอง”




กิ่งทองถูกจับนอนตะแคงเข้าผนังห้อง..ป้าก้อนกำลังทำความสะอาด

“อ้าว!..คุณจร มังกร” ชัยชนะหันมาทัก

“ออกไปก่อนดีกว่า” จรกระตุกแขนมังกร

“เมื่อไหร่กิ่งทองจะหายสักที..” ชัยชนะเดินตามสองคนออกจากห้อง “เกรงใจมังกรกับป้าก้อน”

“ทำไมคุณชัยชนะไม่พาไปอยู่ที่บ้านล่ะครับ..” จรพาซื่อถามออกไป “หาใครคอยดูแลคุณกิ่งทองสักคน บ้านคุณน่าอยู่จะตาย”

“บางทีสิ่งที่ตาเห็นอาจไม่ใช่ความจริง..” ชัยชนะมองตามังกร “ใช่ไหม?”

“แขกพูดด้วย ไหงหันไปคุยกันเองล่ะครับ?..” จรไม่จริงจังนัก “ฮะ..ฮะ..ผมก็ต่อว่าไปงั้น..อะไรที่ผมเห็นแล้วไม่ใช่ความจริงหรือ”

“พี่ชัยชนะไงล่ะที่ไม่ใช่ของจริง” มังกรได้ทีโพล่งขึ้น..เขาไม่อยากให้จรเข้าใจผิด หลงไปกับภาพลวงตา ถึงเขาเองกำลังเห็นอยู่เหมือนกันแต่ก็รู้ว่าอะไรคืออะไร..เพียงแต่สงสัยว่าทำไม!

“ไปว่าคุณชัยชนะ..ไหน..ไหน..” จรได้โอกาสเพิ่มพลังให้มังกร..พลิกตัวกอด “มังกรล่ะของจริงหรือเปล่า”

“สองคนทำอะไรกัน?” ชัยชนะเพิ่งเคยเห็น อดแปลกใจไม่ได้

“อื่อ!..ของจริง..” คลายวงแขน หันกลับไปที่ชัยชนะ “ไหน..ไหน..” ตั้งใจจะทำอย่างเดียวที่ทำกับมังกร

“อึ้ยย์!..” ถอยหลังหนี “อย่านะ!..” ความจริงเพราะไม่อยากให้จรคว้าถูกความว่างเปล่ามากกว่า

“กอดเลย..กอดเลย..” มังกรร้องเชียร์

“จะเล่นบ้าอะไร นายสองคนนี่!” ชัยชนะวิ่งกลับเข้าห้องกิ่งทอง

“ฮา..ฮา..” มังกรสะใจ “ไม่แน่จริงนี่นา”

“ไม่หวงผมเลยหรือ..” จรหันมาเล่นงานมังกร “ไหนว่ารัก”

“เฮ๊ย!..ผมเคยบอกเมื่อไหร่กัน”

“เออ..” จรเพิ่งนึกได้ มังกรไม่เคยพูดสักทีว่ารักหรือชอบเขา “ไม่ได้พูดแต่ผมก็รู้ว่ามังกรรักผม”

“โมเมคิดเอาเอง ผู้ชายที่ไหนจะรักผู้ชายด้วยกัน” มังกรอำ

“อ้าว!..” จรหน้าแดง เดินหนี




“เป็นอย่างไรบ้างล่ะ?..” เจนนั่งอยู่ในห้องแล้วเมื่อจรเข้าไป “คนขี้ตู่ถูกหนุ่มปฏิเสธรัก”

“ฮึ!..” จรล็อคลูกบิด “เขาปฏิเสธให้มั่งแล้วจะรู้สึก”

“ไม่เอาน่า..” เจนยิ้มกับท่าทางหัวเสียของจร “คุณมังกรแกล้งพูดไม่รู้หรอกหรือ..เอ๊ะ..เอ๊ะ..” ชี้หน้าจร “ยังไงๆ..ชอบคุณมังกรละซี..อิๆ”

“บ้าสิ!..” จรนั่งลงข้างเจน “ช่างเถอะเรื่องนั้น..” มองเจนสีหน้าจริงจัง “จรกำลังสงสัยเรื่องคุณชัยชนะ..เขามีบ้านช่องสวยงามน่ารัก แต่ทำไมไม่พาคุณกิ่งทองไปอยู่ด้วยทั้งทีเป็นคนรักของตัว..ซ้ำเมื่อกี้มังกรยังแซวว่าพี่ชายของเขาไม่ใช่ของจริง..อะไร คนทั้งคนโทนโท่อยู่บอกว่าไม่ใช่ของจริง”

“เจนก็เคยแอบสงสัย แต่ไม่อยากยุ่งกลัวเข้าตัว”

“บางที..” จรกุมขมับใช้ความคิด “สิ่งที่เกิดกับเราสองคน อาจมีบางอย่างประหลาดๆ คล้ายกันเกิดขึ้นกับคนอื่นก็ได้ ใครจะรู้!”

“นั่นสิ!..ต้องพิสูจน์..” เจนลุกขึ้น “ยุ่งเรื่องคนอื่นจะดีหรือ เรื่องของเรายังคลี่คลายไม่ได้เลย”

“ที่จริงเรื่องของเราไม่เห็นจะต้องคลี่คลายอะไร แต่เรื่องของคนอื่นโดยเฉพาะคนที่เราเกี่ยวข้องด้วย ต้องศึกษาให้แน่ใจว่าคืออะไรแน่ ก่อนจะถลำตัวถลำใจ”

“เหว๋อออ!..” เจนกลับนั่งลง จ้องหน้าจร “จอห์นพูดอะไรออกมา!”

“เปล่า..เปล่า..” ปฏิเสธลิ้นรัว “เขาเรียกพูดไปตามเพลงน่ะ”

“เพลงรักสินะ”





สองแฝดปริศนาตกลงกันไปบ้านชัยชนะ

“ถ้ามังกรเห็นคงต้องตามไปด้วย” จรเดินเอื่อยดูลาดเลา

“เมื่อกี้ที่ออกมาเดินเล่น เจนพบทางลัดจากหลังบ้านทะลุไร่ไปถนนนั้น..” เจนหยุดคิด “ท่าทางจะไกล”

“เชื่อฝีมือจรเหอะ..” ไม่รู้เพราะอะไรจรเกิดความมั่นใจว่าเขาสามารถพาเจนไปถึงบ้านชัยชนะได้อย่างไม่ลำบาก

“ขโมย TZ-M ขับไปเหรอ?”

“ได้ไง!..” จรโยกหัวเจน “ถึงจะเข็นไปสตาร์ทไกลๆ ก็ได้ยินเสียงอยู่ดี”

“เจนวิ่งตามจอห์นไม่ไหวแน่”

“นี่แน่ะ!..” จรช้อนสองแขนอุ้มเจน

นอกจาก testosterone ที่โด๊บเข้าไปมากมายแล้ว จรยังไปรู้จากพ่อค้าร้านยาว่ามีฮอร์โมนชนิดหนึ่งกินเพื่อเร่งรัดการสังเคราะห์โปรตีนให้แก่ร่างกาย..ตามปกติแพทย์ใช้ยานี้สำหรับผู้ที่มีน้ำหนักต่ำกว่าปกติหรือเติบโตช้า และผู้ป่วยระยะพักฟื้น..ชายหนุ่มที่อยากมีกล้ามเนื้อล่ำสันอย่างรวดเร็วมักกินยานี้ ซึ่งเป็นวิธีที่ผิดและมีอันตราย..จรเองก็เช่นกัน

“อื้อฮือ!..จอห์นแข็งแรงจัง” เจนอุทาน..ตัวลอยจากพื้นเข้าสู่อ้อมแขนจร

ความแข็งแรงของจรเกิดขึ้นจากกล้ามเนื้อก็จริง แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นพร้อมกัน..ปฏิกิริยาจากการได้รับยามากเกินกำหนด..ความละโมบที่มาทีละน้อย และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ..ร่างกายที่ดูดีอยู่แล้วกลับอยากให้ดียิ่งขึ้น

ฮอร์โมนเม็ดห้าเหลี่ยมเพิ่มโปรตีนที่กินเข้าไปตีกันกับ testosterone หรือไม่จรไม่สนใจ รู้แต่ว่าเขาดูดีขึ้น บึกบึนแข็งแรงขึ้น สนองความต้องการของก้นบึ้งตัญหา..สัญชาตญาณมนุษย์ทุกผู้นาม

“ทำไมไม่ให้เจนขี่หลังอย่างในหนังล่ะ?”

“นั่นมันหนังเกาหลีและละครทีวี..” จรกระชับวงแขนออกเดินอย่างเร็วกึ่งวิ่ง แต่ยังมีอารมณ์ขัน “เราสองคนมันเรื่อง แวมไพร์ทไวไลท์..ฮะ..ฮะ..แค่ทำตัวเบาก็ไปถึงไหนๆ ได้ตามต้องการ..ฮะ..ฮา..”

จรไม่รู้สึกว่าอุ้มเจนอยู่ เขาเดินเร็วมาก จนถึงถนน และแค่พริบตาก็มาถึงบ้านหลังน้อยของชัยชนะ..ลำพังกล้ามเนื้อแข็งแกร่งและการเคลื่อนไหวเร็วเกินมนุษย์คงไม่สามารถพาสองคนมาได้เร็วมากขนาดนี้..ไม่น่าเชื่อที่จรไม่รู้สึกถึงความผิดปกตินี้





“จร!..จร!..” มังกรตะโกนโหวกเหวกไปทั่วบ้าน

“สองคนอยู่ที่บ้านชั้นเอง..” ชัยชนะอยู่หน้าห้องกิ่งทอง

“เฮ้ย..ไปทำไม..” มังกรงงที่ได้รู้..มองชัยชนะเหมือนงงมากกว่านั้น “พี่รู้ได้อย่างไรว่าอยู่ที่นั่น เมื่อกี้ผมยังแกล้งเขาอยู่เลย”

“อย่าเพิ่งถาม..” ชัยชนะบ่ายเบี่ยง “รีบตามไปเถอะ เดี๋ยวก็หนีกลับกรุงเทพฯ อย่างวันนั้นหรอก”

“อะไรของเค้า!..” มังกรมองออกนอกบ้าน..เวลาเดียวกับที่ชัยชนะซึมหายเข้าบานประตู “อ้าว!..” มังกรอุทานเมื่อหันกลับมาไม่เห็นพี่ขาย “หมู่นี้อะไรๆ แปลกขึ้นทุกที”





“แปลกจัง!..” จรยืนอยู่ข้างซากรถมอเตอร์ไซค์ “จำได้นี่นาว่าบ้านคุณชัยชนะอยู่ที่นี่..ใช่ไหมเจน?”

“คล้ายจะใช่..แต่จอห์นลองทบทวนความจำใหม่สิ เจนจำได้ไม่หมด”

“จริงสิ..” จรคิดย้อนไปเมื่อครั้งออกมาเดินหาสัญญาณโทรศัพท์ จนพบกระท่อมหลังหนึ่ง เข้าไปขอกินน้ำ และพอดีมังกรตามมาพบ “จรเคยเห็นบ้านนี้สามแบบ”

“เจนถึงไม่แน่ใจไง”

“แบบแรกบ้านธรรมดา..สอง ตอนดื้อมังกรเข้าไปดูอีกครั้ง และล่าสุดเป็นบ้านน่ารักมาก คุณชัยชนะอยู่ด้วย ก่อนเรากลับกรุงเทพฯ..เจนจำได้ไหม”

“ได้สิ..ตอนนั้นกลัวคุณชัยชนะแทบตายที่เขาจีบเจนดื้อๆ”

“วันนี้จะเจอแบบที่สี่หรือเปล่า..” จูงมือเจนไปที่ประตูบ้าน “ไม่กลัวนะเจน..เข้าไปดูกัน”

“อุ้ย!..” เจนสะดุ้ง หนูตัวหนึ่งวิ่งสวนออกมา

ไม่มีแบบที่สี่ แต่ที่เห็นคือห้องที่จรดื้อเข้ามาอีกครั้ง..คราวนี้จรไม่นึกกลัวแต่อย่างใดแม้จะมืด อับชื้น รุงรังด้วยหยากไย่..จรเดินดิ่งไปที่โลงศพด้านใน

“ช่วยหน่อยสิเจน” จรขยับฝาโลง

“ไม่!..เจนกลัว จอห์นจะเปิดทำไม?” เจนถอยห่าง แต่เหมือนมีอำนาจบางอย่างทำให้เจนกลับเข้าใกล้และเอื้อมมือไปที่ฝาโลงอีกด้านหนึ่ง

“ครืด!..” ฝาโลงเลื่อนออก

“โลงเปล่าไม่เห็นมีอะไร..” สีหน้าโล่งใจกับเจน “วันนั้นมังกรหลอกว่ามีศพอยู่..ปิดไว้อย่างเดิมเถอะ” จรดันมือเลื่อน แต่ฝาโลงหนักมากเหมือนมีอะไรดึงไว้

“หนักจัง..” เจนอดชะโงกดูไม่ได้ “จอห์น!..” เจนเสียงสั่น..ใต้ฝาโลงมีโครงกระดูกแขนค้ำอยู่..มองตามแขนลงไป โครงกระดูกทั้งตัวปรากฏขึ้น สมบูรณ์ขึ้น..ซากรุ่งริ่งของคนตาย

“อะไรนั่น!..” จรตั้งใจจะไม่กลัวอะไรร้องลั่นเมื่อเห็นความเคลื่อนไหวในโลง

ซากที่ปริ่มด้วยน้ำเหลืองแห้งลง..ศพเน่าอืดปรากฏขึ้นแทนที่..เขียวบวมหายไปเป็นเนื้อหนังธรรมดา..คนๆ หนึ่งนอนอยู่..เปลือกตาขยับลืมขึ้น

“___” จรร้องไม่ออก ขณะที่เจนทรุดลงบนพื้น..พริบตาเดียวร่างในโลงหายไป


“อ๊าก!!..” ร้องไม่เป็นภาษาคน..มือๆ หนึ่งวางบนไหล่จร

Create Date : 05 มีนาคม 2556		0 comments
Last Update : 5 มีนาคม 2556 19:07:34 น.
Counter : 852 Pageviews.
Share Tweet