พยายามเป็นสามเท่า ตอน3 : ถนนหิมะ

ถ้าอยู่ดีๆตาคุณมองไม่เห็น
คุณจะยังเรียนหนังสือจนจบได้ไหม
จะทำงานที่คุณเคยทำอย่างไร

จะยังพยายามต่อไปหรือเปล่า

ชีวิตเรา นอกจากจุดเปลี่ยนในเรื่องจิตใจตอนเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว
จุดหักเหที่สุดทางทัศนคติของเราเกิดจากการได้พบหนังสือของคนๆหนึ่ง ที่ตามองไม่เห็น แต่ยังจดจำได้ ว่าดวงดาวงดงามแค่ไหน

คนธรรมดาที่แสนยิ่งใหญ่ในความรู้สึกของเรา


วันหยุดยาวตอนปีใหม่ เรากลับไปเยี่ยมบ้าน
หนังสือเล่มนั้นวางอยู่บนหัวนอนของแม่
เราหยิบมาอ่านระหว่างนั่งรอแม่อาบน้ำ
กว่าจะรู้ตัว เราก็อ่านจบเอาตอนเกือบสว่าง

แล้วก็ตั้งใจว่าจะต้องไปพบคนเขียนให้ได้

หนังสือเล่มนั้นเล่าถึงชีวิตของคนๆหนึ่ง
ที่มาตาบอดเพราะอุบัติเหตุเอาตอนกำลังเรียนหนังสือสักม.ต้นได้

ที่น่านับถือคือ “ใจ” ของคนเขียนค่ะ
ท่านต้องพยายามอย่างหนัก ในการใช้ชีวิต หลังจากที่ตามมองไม่เห็น

แค่จะเดินให้ได้เหมือนคนอื่น ก็ต้องฝึกแล้วฝึกอีก

แค่เราอ่านถึงตอนนี้ก็ขนลุกแล้ว
ต้องอาศัยความกล้าขนาดไหนนะ คนที่เคยมองเห็นมาตลอด
ถึงจะกล้าหลับตาเดินออกถนน

แล้วเราเองล่ะ คนที่มองเห็นได้ทุกสิ่ง
แต่ไม่เคยมองอนาคตของตัวเองได้ชัดเจน
แล้วยังไม่กล้าออกถนน เดินไปบนเส้นทางของชีวิตจริงๆซะอีก


เราโทรศัพท์ไปนัดอาจารย์ด้วยข้ออ้างว่าจะไปสัมภาษณ์ค่ะ
ทำหนังสือก็ดีอย่างนี้แหละ J

หลังจากได้คุยกับท่านแล้ว
เราคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจลาออกจากงาน
ก้าวออกถนนใหญ่

ทางเดินชีวิตที่แม่อยากให้เราเดิน
แต่เราไม่ยอม เพราะอ้างว่าไม่ชอบ
แต่ที่จริงเราไม่กล้าต่างหาก

เราไม่กล้าไปเรียนไกลบ้าน
ภาษาเราก็ไม่เก่ง หนาวก็หนาว
เรากลัวหนาวน่ะ

ขนาดเชียงใหม่หน้าหนาว เรายังไม่ชอบเลย
บ้านเราเองแท้ๆ

ถ้าไปเจอหิมะ ต้องตายแน่ๆ...
ตอนเด็กๆก็คิดได้แค่นั้น
>
แต่ถ้าคนที่มองไม่เห็นทางคนหนึ่ง
กล้าเดินออกจากบ้าน ขึ้นรถเมล์
กล้าที่จะตกท่อ และหกล้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เพื่อที่จะเดินบนทางชีวิตไปได้อย่างสง่างามเหมือนคนอื่นๆ

แล้วทำไมเราจะไม่กล้า ออกไปมองโลกกว้าง
และเผชิญความหนาวบ้างล่ะ
ตาเราก็ออกจะดี และเสื้อกันหนาวดีๆมันก็ให้ความอบอุ่นได้นี่นา

ตอนนี้ เราไม่กลัวหิมะแล้วล่ะค่ะ

Create Date : 25 พฤศจิกายน 2549 Last Update : 25 พฤศจิกายน 2549 0:27:43 น. Counter : 360 Pageviews.		3 comments
Share Tweet