อำลาชีวิตบนสังเวียน

อำลาชีวิตบนสังเวียน
ผมกับดำยังคงต่อยมวยควบคู่ไปกับการเรียนอย่างต่อเนื่อง ดำได้เป็นแชมป์เปี้ยนสมใจ ส่วนผมยังคงย่ำต๊อกต่อยมวยพร้อมสร้างสถิติใหม่ให้กับวงการมวยวัดคือ “ แพ้น็อคตลอด” จนมีคนกระเซ้าเหย้าแหย่หาว่าผมต่อยแก้บน ผมเฝ้าสังเกตเห็นเด็กทั้งใหม่และเก่าเดินเข้าออกค่ายมวยเป็นว่าเล่น บ้างก็ประสบความสำเร็จ บ้างก็ล้มเหลว นอกนั้นก็เลิกรากันไป ที่เก่งๆหน่อยอย่างผม ก็หน้าด้านหน้าทนอยู่มันไปเรื่อยๆอาศัยเช็ดปัดกวาดค่ายทดแทนพระคุณ เพราะผมย้ายถิ่นฐานจากบ้านพ่อบ้านแม่มาปักหลักอยู่ในค่ายอย่างสมบูรณ์แบบ โดยไม่ต้องรอเทียบเชิญจากกลุ่มผู้สนับสนุน
วันนี้หัวหน้าค่ายและบรรดาผู้สนับสนุนมาพร้อมเพรียงกันเป็นพิเศษ ทันใดนั้นเอง รถบีเอ็มดับเบิ้ลยู สีดำก็มาจอดอยู่หน้าค่ายมวย ทุกคนเดินเข้าไปต้อนรับชายวัยกลางคนผิวขาว “ สวัสดีครับเสี่ย “ หัวหน้าค่าย ทักทายอย่างเป็นกันเอง ทั้งคณะสนทนากันอย่างออกรสออกชาด พอจะจับประเด็นได้ว่า ต้องการนำนักมวยในค่ายเหิรฟ้าข้ามมหาสมุทรไปปั้นให้เป็นยอดมวยเอกประดับวงการมวยไทย เมื่อเรื่องนี้แพร่กระจายออกไปทำให้นักมวยในค่ายหลายคนเกิดแรงฮึด ขยันซ้อม ด้วยหวังว่าตัวเองจะติดเป็นหนึ่งในโครงการดาวรุ่งมุ่งสู่ลุมพินี แม้กระทั่งผมเองที่ถือเป็นนักมวยเอกในค่าย ( เอกที่ว่าคือหนึ่งเดียวที่ยังสะกดคำว่าชนะไม่เป็น )
สถิติการชกของผมกับดำต่างกัน “ ราวฟ้ากับเหว เปลวเทียนกับสปอร์ตไลน์ “ ดำชนะมารวด 15 ครั้ง ส่วนผมแพ้มารวด 8 ครั้ง เป็นการชกในรูปแบบมวยวัดทั้งสิ้น ไม่เคยขึ้นชกมวยรายการแม้แต่ครั้งเดียว และนั่นเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจที่ซ่อนไว้ในซอกหลืบของง่ามแง่งตรงโสตประสาท จริงอยู่ผมแพ้มาตลอด แต่ที่แพ้เป็นเพราะคู่ชกตัวใหญ่บ้าง เจอมวยซุ่มจากที่อื่นมากินเดิมพันบ้าง ( ผมมักมีข้ออ้างเสมอเวลาทำผิด ) ความก้าวหน้าในชีวิตนักมวยของผมจึงสั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัด ถ้าเป็นคนอื่นคงเลิกไปนาน พ่อกับแม่ก็ร่ำๆจะขอร้องให้หยุดทรมานตัวเองแล้วตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสืออย่างลูกคนอื่น พ่อกับแม่คงไม่ทราบว่า ผมขอแค่เพียงชนะซักครั้งผมก็จะเลิก
ภาพของความเป็นผู้ชนะยังคงไม่ปรากฏในประวัติศาสตร์การต่อสู้บนผืนผ้าใบของผม
หลังจากไม่ประสพผลสำเร็จในการตะบันหน้าคน ผมก็เริ่มหันเหชีวิตให้กับการศึกษาเพราะคิดว่าอย่างไรเสียก็น่าจะพอพึ่งพาอาศัยได้ในยามวิกฤต อีกอย่างเงินเก็บจากการชกมวยของผมก็ไม่มีแม้แต่แดงเดียว เพราะต่อยแต่ละครั้งยังไม่พอส่งดอกแชร์ให้แม่เลย ( อันนี้แม่....ผมแอบบ่นให้ฟัง )
เมื่อจบชั้น ปวช.ผมก็เลิกต่อยมวยอย่างเด็ดขาด ด้วยวันอันไม่ถึง 17 เต็มนักตามคำแนะนำของ
ทิดชวนอดีตนักมวยระดับแชมป์มวยรอบเวทีช่องสิบหาดใหญ่ “ อายุขนาดนี้เลิกได้กำลังดี ถ้าเลย 20 เดี๋ยวโรคพากิลสันจะถามหา “ ผมก็เชื่อแก ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโรคพากิลสันที่ว่าเป็นเช่นไร
ย้อนกลับมาที่ค่ายดาวรุ่งมุ่งสู่ลุมพินี มีนักมวยในค่ายได้ไป 2 คน หนึ่งในนั้นคือดำ ส่วนอีกคนนัยว่าให้ไปเป็นเพื่อนไว้พูดคุยยามเหงา ในส่วนของดำเองมีรายการต่อยในเวทีมาตรฐานอย่างลุมพินี ผลคือดำแพ้น๊อค และสุดท้ายก็เลิกราหันเห มาเป็นอาจารย์สอนมวยตามวิชาชีพที่เรียนมาแทน ปัจจุบันค่ายมวยได้ถูกเวนคืนกลายเป็นถนนสี่เลนสวยหรู คงทิ้งไว้แต่ภาพความทรงจำเมื่อครั้งอดีต ภาพชีวิตของผู้คนต่างๆ ในตัวละครทุกตอนล้วนแล้วแต่มีความหมาย
สุดท้ายนี้ขอไว้อาลัยให้กับการจากไปของดำอย่างไม่มีวันกลับด้วยอุบัติเหตุบนท้องถนน จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ร่วมๆเกือบ 8ปี ยังคงรักและอาลัยอาวรณ์ถึงเพื่อนเสมอ มิเคยลืมเลือน ไปดีเถอะดำ........นักชกผู้พิชิต

Create Date : 13 พฤษภาคม 2549		4 comments
Last Update : 7 ตุลาคม 2549 14:04:29 น.
Counter : 585 Pageviews.
Share Tweet