เพื่อนคุยยามเหงา

...เหล้าแก้วแรกถูกชงจากเด็กเสริฟหน้าตาจิ้มลิ่ม คาดคะเนว่าอายุคงไม่เกิน 18 ขวบ “ ผสมอะไรดีค่ะ “ นั่นเป็นประโยคที่หล่อนถามผม ก่อนหน้านี้เป็นบริกรชายที่มารับถามไถ่เรื่องเครื่องดื่ม “ เหล้าโซดา น้ำแข็ง “ ผมตอบอย่างเสียไม่ได้ ในใจไม่ได้คิดฟุ้งซ่านถึงกำหนัดที่ควรจะสวมบทเจ้าชู้ยักษ์แม้แต่น้อย ผมนั่งดื่มเพียงคนเดียว หลัง
จากเริ่มจะเซ็งๆกับชีวิต เห็นร้านตกแต่งดูเงียบสงัด น่าจะเหมาะสำหรับเป็นสถานที่นั่งสมาธิ มากกว่าร้านอาหาร
บรรยากาศในร้านตกแต่งสไตล์เรียบง่าย ที่นั่งพร้อมทั้งโต๊ะเป็นไม้ไผ่ ก่อนนั่งต้องเอามือลูบก่อน เพราะเสี้ยนอาจ
มีผลต่อก้นของผู้นั่ง เหล้ารีเจนซี่ 1 แบบ กับแกล้ม 2 อย่าง ดูจะเพียงพอสำหรับค่ำคืนนื้ บุหรี่ถูกจุดขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกับปริมาณการชงของเหล้าในแต่ละแก้ว วันนี้แขกดูน้อยผิดปกติ จนผมแทบจะทึกทักไปเองว่า ร้านคงเอาใจผมไม่ต้อนรับแขกมากอย่างที่ควรจะเป็น เหล้าถูกชงอีกครั้ง ผมเหลือบมองป้ายชื่อของบริกรสาวอย่างพินิจพิเคราะห์ ระยะประมาณ 5ฟุต พอจะอ่านออกลางๆว่าชื่อ “ อ้อ”
“ พี่ค่ะ “ เสียงหล่อนเรียกผม ผมแสร้งหันรีหันขวางไปมา ทั้งๆที่รู้ว่าเค้าเรียกนี่แหละ พร้อมทำหน้าเหรอหราชี้นิ้วไปที่ตัวเอง “ ต้องการน้อง ๆไปนั่งเป็นเพื่อนไหม “ นั่นไง หล่อนเริ่มจะพรีเซนต์สินค้าตามสูตร ผมโบกมือชี้โบ๊ชี้เบ๊ พร้อมบอกปฏิเสธอย่างไร้เยี่อใย หล่อนคงมองผมผิดคิดว่าต้องการมาหาความสุขเหมือนชายโสดทั่วๆไป
นี่ขนาดผมอุตสาห์เลือกร้านที่ไม่มีอย่างว่าแล้วเชียวยังไม่วาย การปฏิเสธครั้งนี้ทำให้หล่อนหน้าเจื่อนๆไปพอสมควร ออกจะแดงด้วยซ้ำไป ผมนึกโทษตัวเองที่ปากพร่อยไม่มีวาทศิลป์ในการพูดจา ผมเหลือบมองนาฬิกาเพิ่งจะ สามทุ่มครึ่ง ยังมีเวลาอีกตั้งนานกว่าร้านจะปิด ฤทธิ์เหล้าทำผมเคลิ้มไปไม่น้อยและเริ่มจะเหงากับการนั่งละเลียดสุราคนเดียว “ อ้อ “ ผมร้องเรียกบริกรสาว “ ข้อเสนอเมื่อสักครู่ยังมีอยู่ใช่ไหมครับ “ ผมทวงสิทธิที่รีบร้อนปฏิเสธไป “ ค่ะ แต่ตอนนี้น้องๆเค้าออกไปข้างนอกกันหมดแล้ว เหลือแต่อ้อคนเดียว “ เอาล่ะซิ ผมคิดในใจ
ตั้งแต่ย่างกรายเข้ามาในร้าน ผมก็เห็นผู้หญิงในร้านแค่ 3 คนคือ อ้อ,แคชเชียร์,กับอีกคนที่ทำงานในครัว นอกนั้น
บริกรก็เป็นผู้ชายทั้งหมด “ ครับ...ได้ไม่มีตัณหา” ผมพยายามข่มใจตัวเอง หลังจากนั้นไม่นานหล่อนก็สลัดคราบบริกรสาว เป็นเพื่อนที่พร้อมจะพูดคุยกับผมได้ทุกเรื่อง หล่อนเข้ามานั่งติดชิดริมผนังตรงซ้ายมือผมพร้อมก้มตัวเป็นเชิงขอโทษเพื่อจะเข้าไปนั่งในด้านใน ประโยคแรกของการสนทนาเริ่มต้นขึ้นด้วยการถามชื่อ ผมบอกไปตามตรง ไม่ได้คิดจะปิดบัง เรานั่งคุยกันจนพอจะทราบว่าหล่อนเป็นคนจังหวัดหนึ่งในภาคเหนือตอนล่าง จบ ม.3 ก็ตามพี่สาวเข้ากรุงเทพฯ เคยโดนว่าที่พี่เขยปล้ำ แทนที่พี่สาวจะปกป้องกลับด่าทอหาว่ายั่วว่าที่พี่เขย หล่อนจึง
ต้องออกมาดิ้นรนชีวิตตามลำพังเคยเป็นสาวโรงงาน ได้ไม่นานก็ออก ที่มั่นสุดท้ายของหล่อนจึงก้าวเข้ามาเป็นผู้หญิงกลางคืนอย่างเต็มภาคภูมิ “ เคยคิดจะเรียนต่อบ้างไหมครับ “ คำถามนี้ของผมทำหล่อนแทบจะสำลักน้ำนางเอก “ คิดค่ะ ทุกวันนี้ก็เรียน กศน.ใกล้จะจบ ม.6 แล้ว หลังจากนั้นจะไปสมัครเข้ามหาวิทยาลัยเปิด “
หล่อนพูดไป ดวงตาดูมีประกาย ความหวังอย่างแรงกล้า มันน่าเขกกะโหลกตัวเองที่ผมดูแคลนคิดว่าเธอไม่ใฝ่รักเรียนในตอนแรก เหล้าพร่องไปพอสมควรจนเกือบจะหมดแบน ผมเองก็เริ่มจะมึนๆ ไปไม่น้อย “ พี่มีครอบครัวยังค่ะ “ หล่อนถามผมอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ ยังครับ “ ผมตอบตามตรง “ ไม่น่าเชื่อ” หล่อนลังเล “ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ” ผมย้ำ “ งั้นขอเบอร์โทรหน่อยซิ “ ผมยื่นนามบัตรให้พร้อมให้หล่อนเช็คบิล
ก่อนกลับหล่อนไปส่งผมขึ้นรถ ผมเพิ่งแหงนหน้ามองหล่อนชัดๆก็คราวนี้ รูปหน้าเรียวเหมือนไข่
คิ้วดกดำ จมูกเป็นสัน ปากสวยได้รูป ผิวขาวเนียนอย่างภูมิลำเนา มันทำให้ใจผมหวั่นไหวไปพอควร น่าเสียดายที่ดันมาเห็นเอาตอนจะกลับ ผมบอกลา และรับปากจะมาใหม่ในวันต่อไป

Create Date : 22 เมษายน 2549		4 comments
Last Update : 8 กรกฎาคม 2550 12:36:42 น.
Counter : 558 Pageviews.
Share Tweet