ช่วงนี้ถ้าใครไปที่ฟาร์ม (เฉพาะที่ได้รับเชิญนะจ๊ะ ขาเจือกไม่เกี่ยว)
คงจะตกใจกับสภาพอิชั้นที่กลายสภาพเป็นคนเหล็ก
มีที่ไหนเกษตรกรใส่เสื้อเกราะทำงานในฟาร์ม
เสื้อเกราะพยุงหลังเน้อ ไม่ใช่เสื้อเกราะกันกระสุน
เกิดจากอาการเจ็บป่วยเรื้อร้งบวกกับความไม่เจียมตัว
ที่ยังซ่าส์ทำงานกรรมกรทั้งๆ ที่หลังไม่อำนวย
เลยต้องกลายเป็นอีเดี้ยงไปชั่วคราว เฮ้อ ...
แต่เรื่องค้าขายยังดีอยู่ มี order สม่ำเสมอ
ขายดีจนไม่อยากขายเพราะเหนื่อย
(อ่านแล้วกระอักเลือดตายไหม ไอ้พวกหมาหางด้วนทั้งหลาย)
ชีวิตมีความสุขดี ไปดูหนัง กินข้าว ซื้อหนังสือ ฟังเพลง
ไม่ต้องเหนื่อยนั่งสร้างภาพ ไม่ต้องดิ้นรนแก้ตัว
ไม่ต้องร้อนรนเป็นไฟลนก้นเหมือนบางคน ชิล ชิล ว่ะ


"จะบอกให้มึงรู้ ชีวิตกูมีความสุขโคตรสบายดีมาก"



เดือนก่อนพี่คนหนึ่งสั่งซื้อไส้เดือนไป 5 กิโล
คนขายคุยโม้คำโต
"ของผมมีเป็นร้อยร้อยกิโล จะซื้อเท่าไหร่ก็ได้"
พี่ชายได้ฟังหลงเชื่อ (อีกแล้ว) โดนโกงกิโลไปคราวก่อนยังไม่เข็ด
รีบโอนเงินไปให้เสร็จสรรพ นัดหมายวันกันเรียบร้อย
แล้วไอ้ตัวดีก็ออกลาย โทรมาเลื่อนนัดบอกว่า
ติดงาน ติดธุระ ขอเลื่อนไปก่อน
อ้อยเข้าปากหมา เอ๊ย ปากช้างแล้วนี่หว่า ต้องยอมให้มัน
แล้วก็โทรมาอีกว่า เกิดอุบัติเหตุ ไม่สะดวกแล้ว ขอให้รอก่อน
พี่ชายใจดีของชั้นชักยั๊วะยกเลิก ไม่ซื้อมันแล้ว
ให้โอนเงินคืนกลับมา แล้วก็เหมือนเดิม
โทรมาเลื่อนแล้วเลื่อนอีก มีธุระมากมายจนไม่สามารถ
ปลีกเวลาโอนเงินคืน ขอให้รอ รอ รอ รอ
กว่าจะได้เงินคืนก็ครบเดือนพอดี โชคยังดีอยู่
ไม่เหมือนน้องชายอิชั้นทีโดนดาบค่าไส้เดือนไปหลายพัน
ป่านนี้ยังไม่ได้เงินเลย ชวด ฉลู ขาล เถาะไปตามระเบียบ



คนเราสมัยนี้หากินกันแปลกแปลก
ทั้งโกงกิโล ทั้งตัดราคา ทั้งชักดาบ ทั้งโฆษณาชวนเชื่อ
ทำกันไปได้สารพันวิธี เก่งกันจริงจริงเรื่องทำเลวเลว
ตอนนี้ตลาดก็ปั่นป่วน ตัดราคากันสารพัน
เห็นเมื่อก่อนเห็นตั้งตัวประกาศกันปาวปาว
"ต้องขายราคาตัวละ 5 บาท ใครขายตัดราคากันเอง
ถือว่า ทำผิด ต้องยึดราคากลางไว้"
แต่ทำไมตอนนี้ถึงกลับกลายเป็นตลาดเสรี
ใครใคร่ขายเท่าไหร่ขาย ใครใคร่ค้าเท่าไหร่ค้า
กลืนน้ำลายกันซึ่งซึ่งหน้า เห็นกันจะจะครับพี่น้อง
ตัวตั้งตัวตีนี่แหละตัวดีนัก อย่านึกว่า คนอื่นจะจำไม่ได้
ที่ให้คนอื่นเขาเลี้ยงเยอะเยอะ จะขายได้ตัวละ 5 บาท
อนาคตสดใสไปได้ไกลแน่นอน
คำพูดเหล่านั้นมันหายไปไหนหนอ



คนธรรมดาความรู้เท่าหางอึ่งอย่างชั้น
ไม่รู้หรอกว่า blue ocean red ocean แปลว่าอะไร
เรียนมาน้อย ได้ปอหก ตกปอเจ็ด ปัญญาเท่าหางอึ่ง
รู้แค่พ่อแม่สั่งสอนมาว่า อย่าไปขี้โกงใคร
จะค้าขายต้องซื่อตรง ซื่อสัตย์ ขายให้เต็มกิโล
ชั้นก็ยึดถือคำพ่อแม่สั่งสอนมาโดยตลอด
ค้าขายกับใครไม่เคยโกงแม้แต่ขีดเดียว มันบาป
ถึงคนซื้อไม่รู้ แต่คนขายต้องรู้อยู่แก่ใจ
แต่ก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมตาชั่งหลายๆ ที่มันมีแค่หกขีด
แสดงว่า คนพวกนั้นจงใจทำชั่วใช่ไหมคะ ฮิ้ววววววว



เบื่อบ่น เบื่อด่าแล้วเข้าเรื่องที่ฟาร์มต่อดีกว่า
ใส่เสื้อเกราะทำงานไม่ค่อยถนัดเอาเสียเลย
จะยกนั่น ยกนี่ก็ต้องทำให้ถูกท่า ถูกทาง
เพราะโดนบล็อคหลังด้วยเสื้อเหล็กทั้งตัว
ลีลาตอนนี้จึงคล้ายซอมบี้ปนคนเหล็ก ดูพิกลพิกล
แต่ก็ดีแล้วที่ขยับตัวไม่ค่อยสะดวกแบบนี้
ทำอะไรอะไร จะได้ไม่ต้องโลดโผนเกินกำลัง
ถนอมแรงไว้ งานยังมีอีกเยอะมากมาก
กะละมังปุ๋ยที่ยังไม่ได้ร่อนอีกเป็นร้อยร้อยกิโล
สร้างบ่อใหม่เสร็จแล้วก็ยังลงไส้เดือนไม่หมด
เหลือให้ต้อง harvest อย่างเยอะ
แต่คิดแล้วก็ภูมิใจ และขอชมตัวเอง
"เก่งว่ะ" อิ อิ อิ



ไอ้งานอื่นๆ ที่สาธยายมายังไม่เท่าไหร่
แต่เรื่อง รบกับหญ้า นี่สิ ไม่อยากจะเอ่ย
เห็นเตียนเตียนอยู่ไม่ถึงสองเดือน ฝนตกไม่กี่ห่า
หญ้าก็พากันชูช่อใบเรียวเขียวสลอน
ทำยังไงถึงจะรบชนะเสียทีหนอ ขี้เกียจตัดอ่ะ เหนื่อย
แต่ถ้าให้เทปูนเต็มพื้นที่ ตอนนี้ก็บ่จี๊ ยังไม่มีงบ
คงไม่มีทางเลือก ให้หัวแบนจัดการดีกว่า



นานๆ มาช่วยสักที ตัดหญ้าไปแล้วกันนะน้า