คราวแรกรอดมาได้ คราวนี้ก็ต้องรอดแหละ .... เมื่อฉันพร้อมแล้วฉันก็กระโจนลงน้ำทันที อีกแล้วครับท่าน...น้ำทะเลเค็ม จริงๆ..คราวนี้ก็เหมือนคราวแรก ฉันขึ้นๆลงๆอยู่ประมาณ 2-3 ครั้ง อาการปวดหูก็มีบ้างเมื่อฉันเริ่มดำดิ่งสู่น้ำทะเลลึก คราวนี้ฉันเห็นเจ้าแมงกะพรุนสายชัดเจนและหลบไปอย่างไม่คิดจะแตะมันอีกเลย คุณเอพาฉันดำดิ่งไปสู่ความสวยงามใต้ท้องทะเลลึก ผ่านแนวหมู่ปลาและปะการังที่ไหวลู่ไปตามแรงน้ำเมื่อเราว่ายผ่านเข้าไปใกล้ ฉันเห็นอะไรไหวๆไปมา เมื่อเข้าไปใกล้ถึงได้รู้ เจ้าปลาหมึกน้อยนั่นเอง เจ้าปลาหมึกน้อยว่ายไปมาอยู่แถวแนวปะการัง คุณเอพาฉันเข้าไปใกล้ ฉันได้แต่มอง เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นปลาหมึกตัวเป็นๆอย่างใกล้ชิดในทะเลที่ไม่มาจาก จานกับข้าวหรือ พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ปลาหมึกตัวใหญ่จัง...อยากกินหมึกไข่นึ่งมะนาว... คุณเอชี้ให้ฉันไปดูอะไรสักอย่างที่แทรกตัวอยู่ในแนวปะการัง...คุณเอให้ฉันเอื้อมือไปตรงกลางระหว่าง “อะไรๆนั่นแหละ” เฮ้ย....ไอ้เจ้าอะไรที่ว่ามันหุบเข้ามาได้ อยากจะกรี๊ด แต่ทำไม่ได้ ขืนทำ ได้สำลักน้ำตายอยู่หน้าหอยนั่นแหละ....พอมันหุบเข้ามาเท่านั้นแหละถึงบางอ้อ...เจ้าหอยมือเสือนี่เอง หอยมือเสือเป็นหอยที่ใหญ่ที่สุดในโลก และพบเฉพาะแนวปะการังเท่านั้น คุณเอพาฉันไปแถวทุ่นปะการังจำลองที่ถูกทิ้งอยู่ใต้ทะเลเพื่อเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์น้ำ ฉันเพลินเพลินอยู่กับทิวทัศน์ใต้ท้องทะเล จนกระทั่งคุณเอทำสัญญาณว่า ขึ้นได้แล้ว พอใกล้ถึงผิวน้ำ ฉันเห็นแมงกะพรุนสายลอยเต็มไปหมด หลบๆ ฉันพยายามว่ายหลบแต่ก็ไม่พ้น ก็เล่นลอยเต็มทะเลจะหลบได้ไงเนี่ย....เอาน่า ประสบการณ์ ไม่ลองไม่รู้.. เมื่อขึ้นเรือได้ ฉันรีบอาบน้ำจืดและทาคาราไมด์อย่างทันที คุณเอบอกว่าคราวนี้ 11เมตร 41 นาทีนะ เหอ เหอ ฉันได้ใบประกาศว่าผ่านหลักสูตรดำน้ำแบบ Discover Scuba Diving เย้...คุณเอกับเจนยังเอาหนังสือสัตว์น้ำในทะเลมาให้ฉันดูแล้วถามว่าเจออะไรบ้าง ฉันเปิดหนังสือดูแล้วก็ชี้ๆ ว่า เจอนั่น เจอนี่ ไม่รู้หรอกว่าตัวอะไร จำได้แต่รูปและสี เพื่อนร่วมทริปเดินเข้ามาเมียงมองฉัน แล้วถามว่า ยูเจ็บไหม เจอแมงกะพรุนเหรอ? แหม..ตัวฉันลายพร้อยสีชมพูขนาดนั้น...ไม่เจ็บ..ไม่คันเลยเน๊อะ..

ฉัน เจน และคุณเอแลกเบอร์อีเมลล์กัน พร้อมกับสัญญาที่ว่าจะกลับมาอีก ฉันกล่าวขอบคุณ..คุณเอที่อดทนสอนตัวภาระอย่างฉันในวันนี้...เจนแนะนำให้ฉันไปเรียนดำน้ำเพิ่มเติมที่กรุงเทพ ฉันยิ้ม พร้อมสัญญาว่าเราจะติดต่อกัน และฉันจะกลับมาภูเก็ตอีกแน่นอน มิตรภาพมากับรอยยิ้มเสมอสำหรับฉัน ... เพื่อนเดินมาเปิดประตูห้อง พร้อมหัวเราะ..”เพิ่งรู้ว่าตุ๊กแก...ทาคาราไมด์”
ฉันกลับเข้ามาอาบน้ำ สระผม เพราะเพื่อนจะพาไปกินอาหารทะเลในเมือง ทายสิ..ฉันสั่งอะไรเป็นอาหารมื้อเย็น...ถูกต้องนะคร้าบบบ...ปลาหมึกนึ่งมะนาว..ขอกินให้หายอยากหน่อยเหอะ...เพื่อนพาฉันชมวิวราตรีที่ภูเก็ตอีกรอบก่อนกลับที่พักไปเก็บของ เพราะวันนี้เพื่อนไปจองทัวร์ไปเกาะพีพี มาแล้ว ฉันนั่งง่วงไปตลอดทาง เหนื่อยจัง

วันรุ่งขึ้น เพื่อนแทบจะแซะฉันจากที่นอนเพื่อไปเที่ยว เรา 2 คนไปยืนรอรถมารับที่หน้าโรงแรมตอน 7โมงเช้าพอดี รถตู้จากทัวร์มาเรามาถึงท่าเรือรัษฎาเพื่อนที่จะต่อเรือใหญ่ไปยังเกาะ พี พี หรืออาจจะเป็นเพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ก็ไม่รู้ ผู้คนมากมาย วันที่ฉันไปนั้นมีคณะทัวร์จากมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพมาด้วย ดังนั้นผู้คนจึงมากมายเป็นพิเศษ ที่นั่งภายนอกมีคนจับจองมาหมดแล้ว ฉันและเพื่อนจึงตรงเข้าไปนั่งในเคบินเรือด้านใน หลายที่นั่งเกือบทั้งหมดถูกจับจองโดยนักศึกษาจากเมืองกรุง เพื่อนเลือกที่จะนั่งอีกฟากหนึ่ง พร้อมหยิบเอ็มพี 3 ขึ้นและผ้าเช็ดตัวหนุนหัว เป็นอันรู้แล้วว่า เพื่อนฉันเตรียมตัวเข้าสู่ภวังค์นินทรารมย์ ส่วนฉันก็หยิบกล้องถ่ายรูปเดินออกไปถ่ายรูปบรรยากาศข้างนอกก่อนที่จะกลับมาภายในตัวเคบิน อาจเป็นเพราะลมแรง หรือคนเยอะ ทำให้ฉันถ่ายรูปท้องทะเลและฟ้าสีครามได้ไม่มากมายเท่าไรนัก เสียงพูดคุย เสียงหยอกล้อกัน แว่วเข้ามาเป็นระยะ ฉันถอนหายใจและหลับตาลง พร้อมกับเพลงที่เริ่มบรรเลง

เสียงประกาศภายในเรือเตือนว่าอีก 10 นาทีจะถึงอ่าวมาหยา สถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ชื่อดังเรื่องหนึ่ง ฉันก็รีบหยิบกล้องออกไปทันที แต่เนื่องจากทัวร์นี้ไม่มีโปรแกรมจอดแวะที่อ่าวมาหยา ฉันเลยได้แต่แค่เก็บบรรยากาศผ่านทางรูปถ่ายได้เท่านั้นเอง

ภาพความสวยงามของอ่าวมาหยาหลังจากผ่านแนวทิวเขาทะมึนที่ตั้งตระหง่านปิดบังความสวยงามที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าฉันก็คือ สีน้ำทะเลจากสีฟ้าเข้มได้แปรเปลี่ยนไปเป็นสีเขียวมรกต ตัดกับหาดทรายขาวอยู่ไม่ไกล เมื่อมองไกลๆเหมือนกับว่าธรรมชาติต้องการปกปิดความงดงามนี้ไม่ให้ผู้ใดได้ล่วงเร้นเข้ามาได้ อาจจะเป็นแพราะแรงโปรโหมตจากภาพยนตร์เรื่องดังเรื่องนี้หรือเปล่า ทำให้ผู้คนมากมาย หลั่งไหลมาจากสารทิศเพื่อมาชมความงานของอ่าวแห่งนี้ อ่าว มาหยา..

นั่งเรือต่อไปสักพัก เราก็มาถึงยังหมู่เกาะพีพี เกาะสวรรค์แห่งหนึ่งในท้องทะเลไทย พีพีในวันนี้เปลี่ยนแปลงไปหลังจากเกินคลื่นยักษ์สึนามิอย่างมาก ภาพร้านรวง โรงแรม และทางเดินภายในเกาะพีพี แสดงให้เห็นถึงแนววิถีชีวิตของชาวเกาะแห่งนี้ในอีกแง่มุมนึง ภาพเรือหางยาว และจำนวนนักท่องเที่ยวที่หลั่งไหลมายังเกาะแห่งนี้ ทำให้ฉันรู้ได้เลยว่า ที่นี่ก็ยังเป็นเกาะสวรรค์สำหรับนักเดินทางอยู่เหมือนเดิม

หลังจากอิ่มหนำกับอาหารกลางวันแล้ว ฉันและเพื่อนก็เริ่มเดินออกสำรวจรอบๆเกาะพี่พี ร้านที่นี่ ส่วนมากจะเป็น ร้านนำเที่ยว ร้านดำน้ำ ร้านขายเครื่องประดับ หรือเสื้อผ้า สำหรับชาวต่างชาติเสียเป็นส่วนใหญ่ เพื่อนแนะว่า ถ้าจะซื้อของให้ถามด้วยนะว่าราคาคนไทยเท่าไหร่??

ฉันติดใจร้านโรตีบนเกาะพีพีมากกว่า มีคนแนะนำว่าโรตีบนเกาะพีพีอร่อยมาก มาถึงที่ไม่พลาดหรอกที่จะลองกิน แป้งเกรียมๆร้อนๆ โรยหน้าด้วยน้ำตาลและนมข้นหวาน บอกลาตาชั่งได้เลย .....

เราเดินต่อไปยังหาดทรายขาว ทะเลในวันนี้ยังสวยเหมือนเดิม ไม่สิ..สวยกว่าเดิม สะอาดกว่าเดิม ที่หาดทรายขาวนั้น มีนักท่องเที่ยวทั้งจากบ้าเราเองและจากต่างแดนอยู่มากมาย บ้างก็อาบแดด บ้างก็เล่นกีฬาทางน้ำ บ้างก็นั่งคุยกัน ภาพทิวมะพร้าวที่สูงเสียดไปบนฟ้ากว้างตัดกับแนวทะเลสีเขียวมรกต เหมาะสำหรับการเอนกายหลับตาหยุดเวลาไว้ ณ ที่แห่งนี้เป็นอย่างมาก

ได้เวลาขึ้นเรือแล้ว ฉันและเพื่อนโบกมือลาเกาะพีพี แห่งนี้ เพื่อที่จะเปลี่ยนเรือเล็กไป Snorkelling ที่ แถวๆทะเลแถบไม่ไกลจากเกาะพีพี นัก คราวนี้ไม่มีถังดำน้ำ ไม่มีตะกั่วถ่วง ไม่มีครูสอนดำน้ำ มีแต่งห่วงยาง(ส่วนตัว)และเสื้อชูชีพเท่านั้น

ไม่รอช้า ฉันรีบกระโจนลงน้ำทะเลสีเขียวมรกตทันที ภาพสัตว์น้ำตัวน้อยในท้องทะเลไทยยังสวยเหมือนเดิม ภาพปลาน้อยใหญ่ และแมงกะพรุนสายยังตามมาหลอกหลอนฉันอีกเหมือนเดิม ฉันมองเห็นแนวปะการังพัดโบกสะพัดไปมาตามแรงน้ำอยู่ไหวๆ ฝูงปลาน้อยใหญ่ที่อาศัยอยู่ในบริเวณแนวปะการัง พากันว่ายไปมา ไม่สนใจอะไร ข้อดีของการ Snorkelling คือ ไม่ต้องมีอาการปวดหู

นอกจากฉันแล้ว ยังมีเด็กน้อยวัย 3 ขวบที่พ่อกับแม่พามาเล่นน้ำใส่เสื้อชูชีพลอยไปลอยมาอยู่ในทะเล ฉันเมียงๆมองๆเด็กที่ทำงานในเรือ บางคนตัวเล็กกว่าฉันอีก โห...ดำน้ำอึด แถมว่ายน้ำเร็วยังกับปลา ไม่ใส่เสื้อชูชีพด้วย แต่ก็อาจจะเป็นเพราะวิถีชีวิตที่ผูกพันกับท้องทะเล ดำน้ำทุกวัน ว่ายน้ำทุกวัน ไม่แปลกที่วิถีการดำเนินชีวิตของพวกเขาจะกลมกลืนไปกับวิถีแห่งท้องทะเล

“ดูปลานีโมไหม..อยู่แถวนี้เอง” พี่ที่ลงไปเป็นหน่วยช่วยเหลือในน้ำตะโกนถามฉันและเพื่อน เอาสิ....เราสองคนพยักหน้าก่อนที่จะว่ายน้ำตามไป ฉันเห็นเจ้าปลานีโมตัวน้อยจากระยะไกล สวยเหมือนในการ์ตูนเลย ไม่ไหวแล้ว....เห็นพอให้ผ่านสายตาฉันก็รีบว่ายกลับไปยังเรือทันที เพราะอะไรหน่ะเหรอ.....เจ้าแตนทะเลหน่ะสิ หยุบยั่บไปหมด ....ฉันและเพื่อนเพลิดเพลินอยู่กับการดูแนวปะการังและฝูงปลาน้อยใหญ่อยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะกลับขึ้นเรือ แน่นอน...เมื่อวานตัวยังลายจากแมงกะพรุนไฟ วันนี้ยังจะเพิ่มความลายจากแตนทะเลอีกเหรอเนี่ย หลังจากอาบน้ำจืดแล้วก็เป็นทีของฉันที่ต้องทาคาราไมด์แก้อาการคันแล้ว นับว่าการเอายาสีชมพูกลิ่นหอมนี้มาไม่เสียหลาย เพราะหลายคนในเรือก็มาขอแบ่งปันเจ้าน้ำยาสีชมพูนี้อยู่เรื่อยๆ ไม่เว้นแหมแต่เพื่อนของฉัน..

เรากลับมาที่ท่าเรือที่เกาะพีพีเพื่อที่จะเปลี่ยนเรือใหญ่มุ่งกลับสู่ท่าเรือรัษฎา ฉันหันกลับมามองอีกทีก็พบว่าเพื่อนหลับไปแล้ว ยังไม่ง่วงเลย..แอบคิดในใจทำไมตัวเองมันอึดอย่างนี้ เลยเดินออกไปถ่ายรูปบรรยากาศภายนอก ก่อนที่จะกลับเข้ามานั่งที่เดิม นั่งได้สักพักรู้สึกคัน..ฉันเลยคว้าเอาเจ้าขวดยาคู่ชีพมาทาแขนและขา ก่อนที่จะหลับไปเพราะไม่รู้จะทำอะไร...

ฉันมาถึงท่าเรือรัษฎาเกือบห้าโมงเย็น ก่อนที่จะเดินไปหารถตู้กลับไปยังโรงแรมที่พัก วันนี้เป็นวันสุดท้ายของฉันที่ภูเก็ตแล้ว เพื่อนพาไปซื้อของฝากและน้ำพริกกุ้งเสียบเจ้าอร่อยก่อนที่จะพาไปกินหมูกะทะส่งท้าย คืนสุดท้ายที่ภูเก็ต ท่าทางฉันจะหิว กินอย่างกับยัดทะนาน .....

ฉันติดนิสัยเขียนโปสการ์ดส่งไปหาเพื่อนๆ ไม่ว่าจะไปที่ไหน ฉันต้องพยายามหาร้านขายโปสการ์ดส่งไปหาเพื่อนๆอยู่เสมอ

ฉันมาถึงสนามบินภูเก็ตก่อนเวลาประมาณ 2 ชั่วโมงกว่า เนื่องจากตอนเช้ามืดเกิดอลเวงขึ้น เพื่อนฉันเกิดอาการอาหารเป็นพิษ ต้องรีบพาส่งโรงพยาบาลกันอย่างทุกลักทุเล แถมคนป่วยมีหน้ามาบอกอีก ว่าฉันกินเยอะกว่ามัน ทำไมฉันไม่เป็นอะไร ... เพื่อนต้องนอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาลอีก 1 คืน โดยมีเพื่อนๆและน้องๆที่ทำงานมาเยี่ยม ใจจริงฉันไม่อยากทิ้งเพื่อนไปในเวลานี้เลย แต่ได้เวลากลับแล้ววันอังคารฉันมีนัดสำคัญด้วยสิ เพื่อนหันมาพยักหน้าแล้วบอกว่า อยู่ได้ สบายๆ รีบกลับไปเหอะ เบื่อขี้หน้าแล้ว...เราโบกมือลากันและสัญญาว่า เราจะกลับมาพบกันใหม่ที่ กรุงเทพ

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่างเครื่องบินที่จะพาฉันบินกลับไปยังกรุงเทพ ไปเผชิญปัญหาและภาระที่กำลังรอให้ฉันมาจัดการ ฉันโทรถามอาการเพื่อนอีกนิดนึง ได้ความว่า จะออกจากโรงพยาบาลเย็นนี้ เพราะค่อยยังชั่วแล้ว ดีจัง... เครื่องบินค่อยๆทะยานขึ้นฟ้า ฉันมองออกไปริมหน้าต่าง พร้อมกับบอกลาสถานที่แห่งนี้อยู่ในใจ ภาพเมืองภูเก็ตค่อยๆไกลห่างไปทุกที ฉันหลับตาลงราวกับจะเก็บความทรงจำดีๆที่ได้มาเยือน ดินแดนที่ผืนฟ้าจรดผื้นน้ำ...ที่ภูเก็ต

ข้อมูลเพิ่มเติม

ท่องเที่ยวชมปะการังด้วยใจอนุรักษ์
Green Fins //www.greenfins.org

เลือกพักในโรงแรมที่รักษาสิ่งแวดล้อม

เลือกท่องเที่ยวไปกับทัวร์ที่รักษาสิ่งแวดล้อม

ฝึกการใช้หน้ากาก ตีนกบและเครื่องมือดำน้ำให้ชำนาญก่อนลงไปดูปะการัง

ปรับหน้ากากให้แน่นพอดี ก่อนลงน้ำ

ถ้าไม่มั่นใจ ให้สวยชูชีพ

สอดส่งดูว่าเรือที่ท่านมาด้วยนั้น ใช้ทุ่นผูกเรือหรือเปล่า

ไม่ทิ้งขยะทุกชนิดลงในทะเล

กระโดดขึ้นหรือลงน้ำบนเรือให้ห่างจากแนวปะการัง

ไม่ยืนบนปะการัง ไม่สัมผัสปะการัง ปะการังบอบบางมากแตกหักได้ง่าย สัตว์บางชนิดอาจมีหนามทิ่มแทงเป็นอันตรายได้หากจับต้อง

พยุงตัวให้ลอยบนผิวน้ำ ระวังอย่าให้ตีบกบกระแทกปะการัง

อย่าโบกตีนกบใกล้พื้นทะเลจนตะกอนฟุ้งกระจายหรือกระแทกปะการัง

แน่ใจว่าอุปกรณ์ดำน้ำไม่ห้อยรุงรังจนพันกับกิ่งปะการัง

อย่าไล่ต้อนปลา อย่าให้อาหารปลา

อย่าเก็บสิ่งใดๆขึ้นมาจากท้องทะเลเป็นที่ระลึก

ถ่ายรูปด้วยความระวัง อย่ายึดเหนี่ยวปะการัง และอย่าให้ตีนกบกระแทกปะการัง

ให้ข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมเมื่อมีโอกาส

ร่วมทำความสะอาดชายหาดเมื่อมีโอกาส

ไม่ซื้อของที่ระลึกที่ทำจากปะการังและสัตว์ทะเล

คอยหาโอกาสเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตในแนวปะการัง

ขอขอบคุณ

ปอม เพื่อนสาวคนสวยที่เป็นไกด์และดูแลทุกอย่างตลอดที่อยู่ภูเก็ต

คุณเพชร น้องหุย น้องอัน สำหรับความมีน้ำใจ

พี่ทิพย์ พี่สาวสุดเฮฮา

คุณนิค คุณเอ และเจน สำหรับการสอนดำน้ำ การอดทนและอาการปวดเศียรเวียนเกล้าในการดำน้ำครั้งแรกของฉัน

น้าหลุ่ง สำหรับคำแนะนำดีๆ และคำอธิบายสำหรับเจ้าหนูจำไมคนนี้ค่ะ

พี่ป๊อบ ขอบคุณสำหรับ คำแนะนำและคำอธิบายเรื่องที่สงสัยเกี่ยวกับการดำน้ำ ขอบคุณสำหรับเสียงหัวเราะที่ซ้ำเติมเมื่อฉันโดนแมงกะพรุน ขอบคุณค่ะ

และสุดท้าย ขอบคุณ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่เข้ามาอ่านและทิ้งข้อความดีๆไว้ในบล็อกนี้ค่ะ ครั้งนี้ยาวมาก ขอบคุณจริงๆ...ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบค่ะ แหะ แหหะ

Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2550
Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2550 21:27:34 น.		64 comments
Counter : 1214 Pageviews.
Share Tweet