|
| 1 | 2 | 3 | 4 |
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
วันครบรอบ
วันนี้เหมือนว่ามีอะไรซักอย่าง...เหมือนลืมอะไรไป... แต่อยู่ดีดีมีความรู้สึกว่าอยากร้องไห้... ก็เลยมาดูใจตัวเองว่าทำไมถึงอยากร้องไห้ ทั้ง ๆ ที่ปรกติไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ง่าย ๆ อยู่ ๆ ก็นึกถึงยายขึ้นมา...วันนี้.. 27 มิถุนายน 2551 ...วันที่ยายเสีย...
แปลกนะ...เราไม่ใช่คนที่จะผูกพันธ์อะไรกับยายขนาดนั้น เรียกว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย เหมือนเป็นหลานคนเดียวที่ไม่ได้รู้สึกสำนึกผูกพันธ์เหมือนหลานคนอื่นๆ ที่พอกลับบ้านจะต้องเข้าไปกอดหอมแก้มยาย เพราะเหมือนทุกอย่างทำตามหน้าที่เท่านั้น จะไปเรียนยกมือไหว้ กลับมาบ้านยกมือไหว้ เหมือนทำไปให้เสร็จ ๆ ปีใหม่หลาน ๆจะมานั่งให้ยายอวยพร สงกรานต์-รดน้ำดำหัว แต่เราขอทำหน้าที่ช่างภาพละกัน อย่างน้อยก็มาทำหน้าที่ แล้วยายก็จะแจกตังค์หลาน ๆ ก็ไม่แปลกอะไรที่พอถึงช่วงนี้ทีไรเราก็จะแยกตัวออกมา...แต่ที่โชคดีคืออย่างน้อยแม่เข้าใจ...อาจเป็นเพราะแผลที่มันฝังมาตั้งแต่เด็ก ๆ และมันก็มากขึ้นทุกวันที่มันทำให้เรากับยายสมานกันไม่ติดอาจจะด้วยความคิดเห็นของคนต่างวัยหรืออะไรก็ช่าง...ตอนเด็ก ๆ จะรู้สึกสบายใจทุกครั้งถ้าไม่ได้อยู่ที่บ้าน...เพราะที่บ้านมียาย...
แต่จนแล้วจนรอด...เหมือนเป็นเวรกรรม...หลานที่นอกคอกคนนี้กลับเป็นคน ๆ เดียวที่ได้อยู่กับยาย(แบบจำเป็น) ในบั้นปลายชีวิต เป็นคนเดียวที่ได้เช็ดขี้เช็ดเยี่ยว อาบน้ำ ทำทุก ๆ อย่างให้อย่างที่ไม่เคยมีหลานคนไหนได้ทำ
เพราะตอนนั้นลาออกจากงานมาเรียนโท เลยเป็นคนเดียวที่จะหนีธีสิสกลับบ้านไปดูแกได้ตอนเด็ก ๆ จะพูดอยู่เสมอว่าถ้ายายตายก็คงดี จนกระทั่งแกเป็นอัลไซเมอร์ก็อยากให้แกไปเร็ว ๆ จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากใครเป็นโรคนี้คนเป็นน่ะไม่เท่าไหร่หรอกนะ แต่คนดูแลซิอาจเป็นบ้าก่อนก็ได้
แต่พอใกล้วันที่แกจะเสีย แม่บอกให้เก็บบ้าน เก็บของใช้ยายให้เรียบร้อย พอตอนเก็บเสื้อผ้าแกมาพับเท่านั้นไม่รู้ว่าลูกสะอื้นมาจากไหนก็พึ่งจะเข้าใจไอ้คำที่ว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา...ครานี้ได้เห็นโลงศพจริง ๆ...เมื่อวานยังไปซื้อ ผ้าอ้อมผู้ใหญ่มาไว้ให้ห่อใหญ่คุยกับพ่ออยู่ว่ายายจะได้ใช้มั๊ยพ่อ พ่อบอกว่า บอกไม่ได้หรอกไม่แน่แกอาจจะได้ใช้จนหมดเลยก็ได้เพราะวันที่เรากลับไปถึงบ้านเห็นญาติบอกว่าเมื่อวานแกนอนไม่ได้สติ แต่พอเราไปถึงแกลุกนั่งได้ ยิ้มได้ ก็คิดว่าแกจะดีขึ้นเรื่อย ๆ
มีคนแก่คนนึงพูดให้เราสงสัยแกบอกว่าขาบวมนะ หายบวมแล้วก็เดินได้แล้ว แต่เรารู้สึกว่าเหมือนมีความรู้สึกแปลก ๆ เลยไปถามป้าว่าหมายความว่ายังไง...ป้าบอกว่า คนแก่ถ้าขา แขนบวม แล้วถ้ายุบก็จะเสีย...ป้าก็บอกให้เตรียมตัวไว้...คงใกล้เต็มที...
และสุดท้าย...แกก็ไม่ได้ใช้ผ้าอ้อมเลยซักชิ้น...แกเสียคืนนั้นเอง... เราก็เป็นหลานคนเดียวที่อยู่กับยายตอนยายเสีย... เป็นคนโทรแจ้งญาติทุกคน เป็นคนไปแจ้งมรณบัตร จัดการงานศพทุกอย่างจนเสร็จ...
หลังจากงานเสร็จก็กลับไปเรียนตามปกติ...แต่เหมือนมีอะไรหายไป...เพราะทุกครั้งที่โทรกลับบ้านหาแม่ก็จะต้องถามว่ายายกินข้าวรึยังกินกับอะไร...ต่อไปนี้จะไม่มีแล้ว...กลายเป็นว่าขับรถอยู่ดีดีน้ำตามันก็ไหลออกมาเองอยู่เป็นอาทิตย์
ไอ้ที่เคยบอกว่าไม่รัก...นี่คือรักเหรอ...หรือแค่ความรู้สึกผูกพันธ์...
entry นี้กว่าจะได้ลงบล๊อคก็ผ่านเป็นวันใหม่ไปซะแล้ว
วันที่ยายเสียก็เป็นวันที่เหลนยายอีกคนเกิดมาซะด้วย
แต่เสียดายที่ทั้งสองคนไม่มีโอกาสจะได้เจอกัน
จริงๆไม่อยากเขียนเรื่องเศร้า... และในชีวิตนี้ไม่เคยเลยที่จะเขียนเรื่องของยาย... แต่สงสัยยายจะอยากให้เราเขียนถึงละมั๊ง... (ไม่อยากจะบอกเลยว่ามีกลิ่นลอยมาวูปนึงซะด้วย..)
แค่นึ้ก่อนนะคะทุกท่าน
อรุณสวัสดิ์ค่ะ
Create Date : 28 มิถุนายน 2554 |
|
1 comments |
Last Update : 28 มิถุนายน 2554 5:11:05 น. |
Counter : 620 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|