|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | |
|
 |
|
|
ชีวิตในวันที่ค้นเจออะไรบางอย่าง |
|
วันนี้เป็นวันที่ความคาดหวังของตัวเองเริ่มสูงขึ้นวันที่ผมได้ผลักดันให้น้องสาวคนกลางที่กำลังดรอปเรียน สิ้นหวังกับชีวิตอยู่บ้านได้งานดี ๆ ทำ ได้เป็นคนแรกของแผนกใหม่ของบริษัทมือถือยี่ห้อดังเลยนะ อืม... ว่าไปก็อิจฉามันอยู่นะ...
โดยวันนี้สิ่งที่ผมพบเลยคือ การเขียนเล่าเรื่องครับ ซึ่งในระยะนี้อยู่ดี ๆ ผมก็อยากจะเขียนเล่าประสบการณ์ อาจะเป็นเพราะผมกำลังพยายามสลัดตัวเองให้หลุดออกจาก กรอบเดิม มุ่งหาอาชีพในฝันที่ผมจะได้สนุกกับมัน ไปพร้อมกับได้เงินเลี้ยงปากท้องครับ จะว่าไป ที่ผมพบเลยคือผมอยากเป็นนักเขียนครับ ซึ่งผมพบว่า อาชีพนี้ไม่เคยอยู่ในสารบบความคิดผมเลยตั้งแต่เด็ก..
ถ้าจะให้นึกย้อนไปจริง ๆ ผมก็แค่เป็นคนที่ชอบวิชาสังคมและเวลาเขียนบรรยายอะไรแต่ละทีมันจะ พล่ามไปได้เรื่อย ๆ จนบางทีเลยหน้ากระดาษตำตอบก็มี
ผมก็แค่คิดว่ามันมีเรื่องให้พูด มีเรื่องให้เล่านี้หน่าทำไมจะเล่าให้มาก ๆ ไม่ได้ละ
ด้วยเหตุนี้ทำให้ผมเริ่มเล่าเรื่อง ต่าง ๆ ที่ผมไปเจอมาและตอนนี้มีกระทู้หนึ่งติด Pantip trend ไปแล้ว ไชโย !!!
ซึ่งผมสารภาพตามตรงว่าตอนที่เขียนก็ไม่ได้คาดหวังเลยสักนิดว่าจะมีมาคนจะชอบ ก็แค่อยากเขียน สิ่งที่ผมได้ไปเจอมา ให้คนที่เขาสนใจคล้าย ๆ ผมกำลังหาไกด์ไลน์ได้อ่านบางทีอาจจะมีประโยชน์กับเขาก็ได้ บางทีถ้าไม่ใช่จะได้ไม่ต้องไปเสียเวลาแบบผม
และทั้งนี้ก็แอบหวังในใจลึก ๆ ว่ามันจะปูทางไปสู่อะไรสักอย่างในอนาคต...ซึ่งอะไรก็ไม่รู้ละ..
โดยการได้เขียนนี่มันช่วยผมได้มากเลยนะ เพราะหัวผมมันมีไอเดียที่ผุดออกมา (ฟุ้งซ่าน) ขึ้นมาในหัวแทบทุก ๆ วินาที
แต่พอมันได้เขียน มันกลายเป็นได้ชะลอความคิดไปในตัวแล้ว ค่อย ๆ กลั่นออกมาเป็นคำพูดเป็นตัวหนังสือ มันกลายเป็นระบบมากขึ้น ผมได้พบว่าตัวเองนั้น ทำไมหนอ ! แต่ก่อนไม่จดบันทึกไอเดียและเรื่องที่อยากทำ แล้วโน๊ต ๆ ไว้บ้าง ป่านนี้อาจมีธุรกิจอะไรเจ๋ง ๆ ออกมาให้ตัวเองภูมิใจให้แม่ภูมิใจไปแล้ว
ซึ่งทักษะการเขียนนั้น ผมยกเครดิตให้ช่วงเวลาที่บวชเลยครับ...
คือ ผมนั้นได้ไปบวชพระมา 3 ปี ครับ นานไหม ?
บางคนก็บอกว่า นานมาก บางคนก็บอกว่า โคตรนาน บางคนก็ว่า โอ้โหทำไมบวชนานจัง...
5555 เออสรุปว่ายังไม่มีใครบอกผมบวชไม่นานเลยนะ หรือใครว่าผมบวชไม่นานบ้างครับ...
เข้าเรื่อง... วัดที่ผมบวชเป็นวัดอยูต่างจังหวัดห่างจาก กรุงเทพฯ ประมาณ 300 กิโลนิด ๆ เอง
ซึ่งวัดเราจะมีไฮไลท์ของพระเณรบางอย่างที่ได้ลุ้นกัน เวลาจะเข้าพรรษคือการได้จับฉลากเพื่อขึ้นเทศน์ในวันพระ
การเทศน์ในวันพระนั้นจะแบ่งเป็นเทศน์เช้าเย็น ตอนเช้า 9 โมง ตอนเย็น 1 ทุ่ม เฉลี่ยแล้ว 3 เดือนที่เข้าพรรษานั้นจะมีพระขึ้นธรรมมาสผลัดกัน สัปดาห์ละ 2 รูป 1 เดือน 8 รูป 3 เดือน 24 รูป
ซึ่งพระในวัดที่ผมเคยบวชนั้นบอกเลยว่า เป็นวัดที่มีพระเยอะที่สุดแบบว่า เกินค่าเฉลี่ยมาตราฐานไปแบบสุดกู่ปลายตะโกน !
เพราะว่าวัดแถว ๆ นั้นอย่างมากวัดหนึ่งมีพระ 1 รูป 2 รูป บางวัดร้างครับ ! หรือวัดเจ้าคณะอำเภอมี 5 รูปกว่านี้ก็ถือว่าเยอะแล้วแต่ว่าวัดผมยืนพื้นเฉลี่ยต่อปีคือ 40 รูป ! ทำไมพระเยอะขนาดนี้ไว้จะมาเหลาให้ฟังครับ
ด้วยเหตุนี้เพื่อความทั่วถึง ให้พระใหม่และพระเก่าได้ฝึกฝนแสดงฝีมือกันอย่างเสมอภาค ทำให้ต้องเกิดการจับฉลากขึ้นมา เอาตามจริง ไม่เคยมีใครอยากจับได้เลย ! เพราะว่า กลัวทำพลาด เพราะเวลาพลาดแล้วมันอ๊ายอาย 5555 โยมนั่งอยู่เต็มเลย บางคนอาจคิดว่ามันง่ายจะตายแค่ขึ้นไปท่องตามสมุดเทศน์ แต่จริง ๆ ไม่เลยครับ มันมีอะไรมากกว่านั้น...
เชื่อไหมว่าแค่ นะโมตัสสะ นี่มีลูกเล่นด้วยนะ 3 ชั้น 5 ชั้น 9 ชั้น ต้องลงจังหวะให้ถูกอย่างไร ต้องขึ้นอะไรก่อนต้องมีเสียงยืด ตอนไหนต้องมีเสียงขาด ๆ ตอนไหน มีบอกละเอียดยิบถึงขนาดตอนขึ้นธรรมาสน์ (เก้าอี้ที่พระเทศน์) ต้องเอาเท้าข้างไหนขึ้น หรือเท้าต้องชี้ไปทางไหน !
คือแบบพระรูปไหน คร่ำหวอดในวงการนี้ ท่านดูแค่การเดิน ฟังแค่การขึ้นนะโม ฯ มานี่รู้เลยพระรูปไหนมีครู ไม่มีครู เพราะฉะนั้นในสายตาโยม ๆ อย่างเราก็เหมือนง่ายแต่จริง ๆ มีลูกเล่นเยอะอยู่นะ
ด้วยเหตุนี้แหละตัวผมเมื่อได้บวชแล้วตอนช่วงเข้าพรรษาก็เลยได้จับฉลากไปกับเขาด้วยแต่ขอสปอยล่วงหน้าเลยว่าไม่เคยจับได้สักปี ! แต่ ! ผมมีพระที่ท่านให้เทศน์แทนทุกปีเหมือนกัน !
ปีแรกนี่ได้ขึ้นสองเที่ยวเลยครับ กัณฑ์เทศน์ที่ผมแต่งไว้ก็หายไปซะละ ไม่งั้นว่าจะเอามาลงหน่อย สนุกสนานชอบใจหลาย ๆ คนเลย ผมยังแปลกใจกับผลตอบรับเลยนะ...
ซึ่งจากการได้พยายามแต่งกัณฑ์เทศน์เองนี้แหละครับเป็นเหมือนจิ๊กซอว์ตัวหนึ่งที่ให้ผมได้ฝึกปรือการเขียนถ่ายทอดเรื่องราวออกมา แหม.. ตอนเขียนนี้ กัณฑ์เทศน์หนึ่ง ก็ประมาณ 2400 คำ จะใช้เวลาอ่านประมาณ 20 นาที แต่แหม แก้แล้วแก้อีก ทวนแล้ทวนอีก แหงนหน้า มองนาฬิกาที เวลาหายไปเป็นชั่วโมง ๆ เลย มันเพลินและสนุกขนาดนั้น....
ตัดฉับ ! มาที่ปัจจุบัน ด้วยเหตุนี้แหละครับทำให้ผมเริ่มคิดว่า นักเขียนบทความหรืออะไรเทือก ๆ นี้ น่าจะเหมาะกับผมนะ
เพราะผมเคยอ่านบทความของพี่คนหนึ่งครับ ผมถือว่าเขาเป็นคนมีบุญคุณกับผมเยอะนะ แม้ผมจะจำเขาไม่ได้ แต่เขาให้แง่คิด และสอนเกี่ยวกับ สิ่งที่ใช่กับสิ่งที่ชอบมันต่างกันยังไง แบบเห็นภาพ
พี่เขาบอกว่าตัวเขาเองตอนวัยรุ่นชอบเล่นกีตาร์ชอบร้องเพลง แต่ทำไมโตขึ้นเขาไม่ได้เป็นนักร้องดังละ... อืมเขาก็ชอบมันนี่ทำไมเขาทำไมได้ละ ทำไมเอ้ยยย... ทำไมหว่า... ?
โดยสรุปแล้วเขาก็บอกว่าที่เขาชอบดนตรี เขาชอบเล่นกีต้าร์นั้นเขาไม่ได้ชอบมันจริง ๆ ครับ เขาแค่ชอบตอนที่เขาได้ขึ้นเวทีได้ดื่มด่ำกับเสียงปรบมือและการเป็นจุดสนใจเฉย ๆ เท่านั้น
แต่การที่จะได้ถึงจุดนั้นมันไม่ใช่แค่นั้นไง เพราะการที่นักดนตรีคนหนึ่งจะประสบความสำเร็จได้นั้นมันต้องซ้อม ๆ ๆ ๆ มันต้องทุ่มเทกับการฝึกฝน โดยวินาทีแห่งการขึ้นเวทีกับช่วงเวลาของการซ้อมนั้นถ้าเทียบแล้วมันเหมือน ชีวิตแมลงจักจั่นเลยนะ
จั๊กจั่นนั้น มีหลายสายพันธ์นะครับอย่างจั๊กจั่นดง นั้นเชื่อไหมครับ มันใช้เวลาอยู่ใต้ดินเป็นตัวอ่อนกินน้ำเลี้ยงจากรากไม้อยู่ 15 ปี เพื่อรอเวลาลอกครอบออกมาสยายปีกผสมพันธ์ ประสบความสำเร็จ ! แล้วก็ตายลงภายในเวลาประมาณ 2 เดือนเท่านั้น ! โอ้วชีวิต...
ด้วยเหตุนี้แหละครับ บางสิ่งเราชอบมันจังเลย แต่ทำไมเราไม่เห็นเป็นสุดยอดในสิ่งนั้นได้เลย ให้ผมเดาก็คงเพราะชอบแค่ตรงผลลัพธ์มันก็ได้นะ...
ส่วนตัวผมเหรอครับ หึหึ เหมือนกันเลยมีเรื่องชอบเยอะมากกก แมลงก็ชอบ สัตว์ทั้งหลายแหล่ ชอบหมด วิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ พระพุทธศาสนา ตู้ไม้น้ำ ปลา การ์ตูน วันพีช ไปจนถึงการเล่นกล้าม ! เยอะแท้ !
แต่ทั้งหมดนั้นผมก็มาวิเคราะห์แล้วว่า ผมชอบมัน เพราะชอบที่ผลลัพธ์แล้วทั้งนั้นไม่ได้ชอบที่จะได้สร้างมันหรือไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับมันที่จะทำให้มันพัฒนาตัวผมเองได้เลยสักอย่าง
เพราะฉะนั้นแล้ว ผมก็มาเจอการเขียนนี่แหละครับ ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นอาชีพได้จริง ๆ เหรอ แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่า แม้มันจะไม่ได้เป็นอาชีพในอนาคตก็ไม่เป็นไร ....
เพราะอะไรเหรอครับ เพราะมันคือสิ่งที่ผมอยากทำ ไม่ใช่แค่สิ่งที่ผมชอบครับ...... 
บายครับ
| Create Date : 06 มีนาคม 2563 |
| Last Update : 6 มีนาคม 2563 23:29:58 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 291 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
