วันนี้เป็นวันที่ อารมณ์ของฉันคุกรุ่นไปด้วยความรู้สึกมากมาย ที่เกินบรรยายจริงๆ เบื่อความอ่อนแอในหัวใจของตัวเอง ทำไมฉันถึงเป็นคนร้องไห้ได้ง่ายดายขนาดนี้ วันนี้เป็นวันสำคัญ ของคนที่เคยอยู่ในความทรงจำสีจาง เมื่อ วัยเด็ก แต่ไม่ใช่ แสงสว่างที่กระทบผิวในยามเช้า ของทุกวัน เพราะคนคนนั้น ไม่ได้อยู่ในความรู้สึกในปัจจุบันเลย แต่เป็นได้เพียง ความทรงจำสีจางๆ ที่เป็นความทรงจำสีเทา ขนาดความทรงจำยังเป็นสีเทาเลย (คิดดูสิ) อยากจะพูดอะไรมากมายที่พูดออกไปไม่ได้ ไม่ได้โกรธ หรือเกลียดอะไรเลย แต่ที่ทำไป ก็เพื่อปิดบังความรู้สึกของตัวเอง ไม่รู้ว่าในอนาคตอะไรจะเกิดขึ้น แต่ฉันไม่อยากรู้สึกไม่ดีกับคนคนนี้เลย เวลาผ่านไปฉันรู้แล้วหละ มันไม่ใช่ความรัก แต่ฉันก็ไม่ได้ ต้องการให้เธอมารัก แต่แค่ความเป็นเพื่อน เรายังเป็นให้กันไม่ได้เลย สำหรับเธออาจจะเป็นได้ แต่สำหรับฉัน ฉันจะพยายาม การทำอะไรที่ไม่คิดในวันนั้น ส่งผลมายังปัจจุบันที่เป็นอยู่ กับสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออก ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ฉันก็หวังอยากจะให้เธอ พบเจอแต่สิ่งดีๆ หลายครั้งที่ต้องทำเป็นปิดหูปิดตาไม่รู้เรื่องอะไร แต่จริงๆ รับรู้อยู่เต็มหัวใจ