หุ่นช่างฟ้อน ที่ถนนวัวลาย 27.12.51 จากการที่ย่าไปเที่ยวเชียงใหม่กับกลุ่มเพื่อนเมื่อปลายปีที่แล้ว กับเพื่อนบล๊อก ในโอ.เค.เนชั่น ตบท้ายด้วยการไปเที่ยวชม,ซื้อสินค้าพื้นเมืองที่ถนนวัวลาย พอไปถึงที่นั่นนัดเวลารวมพลขึ้นรถกันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ต่างคน ต่างเดินชมสินค้า และชมกิจกรรมตามรายทาง ย่าเดินถ่ายรูปเก็บรรยากาศ จนใกล้จะเดินกลับ คุณชาลีเรียกให้ย่า แวะเข้าไปดูโดยบอกว่า ย่าต้องชอบแน่ๆเลย แวะเข้าไปดูเร้ว แล้วก็จริงดังคาด ย่าดูการแสดงของหุ่นช่างฟ้อนอย่างสุขใจ แต่ถ่ายรูปมาได้เพียงนิดหน่อย เพราะแบตหมดพอดี สถานที่ตรงนั้นค่อนข้างมืด ย่าต้องเพิ่มไอเอสโอ และต้องใช้แฟลช(หัวกล้อง) ภาพจึงไม่ค่อยแจ่ม แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ภาพ เดิมทีตั้งใจว่าจะนำมาโปรโมทไว้ที่บล๊อกย่า แต่ทำไปทำมาก็ไม่ได้ช่วง จังหวะเสียที จนเวลาล่วงเลยมาครบปีพอดี ถือโอกาสนี้นำภาพมาให้ ชมกันนะคะ ย้อนไปเมื่อวันที่ 26-31 พ.ค.2552 ที่ผ่านมา พวกเราชาวไทยได้รับข่าวดี หุ่นช่างฟ้อนจากเมืองไทย โดย ศิลปินโจ-หน่า (โจ- ภาสกร สุนทรมงคล หน่า-ทรัพย์ทวี สุนทรมงคล) ชนะเลิศในสาขาวรรณกรรม The Most poetic Interpretation ในการประกวดเทศกาลหุ่นโลก ครั้งที่ 13 หรือ ที่กรุงปราก สาธารณรัฐเช็ก ในวันนั้น ที่แสดงอยู่ที่ถนนวัวลาย สอบถามได้ความว่า ปรกติก็ต้องฝึก ซ้อมทุกวันอยู่แล้วเพื่อเป็นการเผยแพร่ศิลปกรรมแขนงนี้ จึงนำมาแสดงที่นี่ ต่อมาก็ได้ทราบข่าวว่า คณะหุ่นช่างฟ้อน ได้ผลักดันตัวเอง จนกระทั่งได้เดิน ทางไปพร้อม กับคณะ หุ่นสายเสมา โดยใช้ทุนทรัพย์ส่วนตัว การร่ายรำของหุ่นเกิดจากการชักเชื่อกการกรีดนิ้วทำได้เหมือนอย่าง การร่ายรำโดยคน เสียงขับกล่อมเพลงลาวดวงเดือน โดยคุณหน่า ไพเราะ เพราะพริ้ง น่าทึ่งมากค่ะ ในวันนั้นนอกจากจะมีเพลงลาวดวงเดือน แล้วยังมีเพลงมะเมี๊ยะ ภาพอาจจะดูซ้ำๆนะคะ เพราะถ่ายจากมุมเดียว ตัวหุ่นตั้งอยู่บนตัก เพราะเป็นการร่ายรำที่ค่อนข้างอยู่กับที่ หากเป็นการรำที่มีการเคลื่อนไหวไปมา ตัวหุ่นจะผูกติดกับช่วงเอวของผู้เชิดชัก ลีลาอ่อนช้อย กรีดนิ้วฟ้อนได้อย่างสวยงาม ขับกล่อมไปพร้อมๆกับการชักหุ่น ดูงดงามลงตัว ถ่ายใกล้ๆ ให้เห็นนิ้วที่กรีดกราย เวทีเรียบง่ายแต่ถ่ายทอดเอกลักษณ์ศิลปกรรมทางเหนือได้อย่างดีเยี่ยม ด้านหน้าคือบทความที่ลงบทสัมภาษณ์ คุณโจ-หน่า จากหนังสือพิมพ์หลายๆฉบับ คุณโจ คู่ใจ คู่คิด คุณหน่า ผู้ร่วมสร้างสรรค์ผลงานอันยอดเยี่ยมครั้งนี้ค่ะ ถนนสายคนเดินของโจและหน่า เบื้องหลังการแสดงหุ่นช่างฟ้อน ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ ไปบนถนนสายชีวิตโดยไม่มีใครบังคับ ทั้งคู่เลือกที่จะก้าวเดินบนถนนสายนี้ ด้วยตัวเอง หน่า-ทรัพย์ทวี สุนทรมงคล พูดถึงอาชีพเชิดหุ่นช่างฟ้อนที่เธอทำ ร่วมกับ โจ-ภาสกร สุนทรมงคล ผู้เป็นสามี โดยก่อนจะมาเชิดหุ่นช่างฟ้อน เลี้ยงชีพ ทั้งโจและหน่าต่างก็เคยทำงานอยู่ในระบบทุนมาก่อน โจนั้นเป็นลูกจ้างทำงานออกแบบอยู่ในบริษัทโคมไฟในกรุงเทพฯ ขณะ ที่หน่าแม้จะทำงานอยู่ในเชียงใหม่บ้านเกิด แต่การเป็นครูบรรณารักษ์อยู่ใน ห้องสมุด มีชีวิตอยู่กับการจัดหนังสือเข้าชั้นไปวันๆ ก็เพียงพอจะทำให้เธอรู้สึก ไม่ต่างอะไรจากมนุษย์คนหนึ่งที่มีชีวิตแวดล้อมไปด้วยความเบื่อหน่าย พอแต่งงานกันทั้งสองจึงลาออกจากงานแล้วก็มาเปิดบริษัทผลิตโคมไฟ ด้วยกัน กิจการผลิตโคมไฟของทั้งคู่ทำท่าว่าจะไปได้สวย ยอดการสั่งซื้อจาก ลูกค้าเดือนๆ หนึ่ง ตกอยู่ที่ตัวเลขหกหลัก มิหนำซ้ำลูกค้าบางรายยังเป็นบริษัท ในต่างประเทศ ทั้งที่ญี่ปุ่นและในยุโรป ทว่าหลังจากมีความเห็นไม่ตรงกันกับ ผู้ร่วมทุนอีกราย ทำให้สองสามีภรรยาเริ่มคิดถึงชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง ชีวิตที่มี จุดหมายปลายทางอยู่กับบ้านและความเป็นจริง แม้การเดินทางครั้งใหม่จะไม่มีเงินทองและรายได้มากมายเหมือนถนน สายเก่า แต่ถนนสายนี้ก็มีบางสิ่งบางอย่างให้ทั้งคู่เก็บเกี่ยวอยู่ตลอดทาง เราเรียกบางสิ่งบางอย่างเหล่านั้นว่า "ความสุข" //hilight.kapook.com/view/23984 ไม่ง่ายเลยกว่าคุณ โจ-หน่าจะฟันฝ่าไปงานประกวดหุ่นโลกได้ ขอเป็นกำลังใจให้คุณเดินหน้าต่อ และขอปรบมือให้สำหรับผลงานอันยอดเยี่ยมครั้งนี้ ----- เพื่อเป็นการ เล่าถึงที่มาของหุ่นช่างฟ้อน ขอนำบทความบางส่วน ของคุณchaipong มาให้ท่านได้อ่าน หากสนใจบทความเต็ม อ่านได้จากลิงค์นี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ //www.bwfoto.net/ques_answ/topic.asp?TOPIC_ID=5435 หลังจากที่ทั้งคู่ประสบมรสุมทางธุรกิจเมื่อครั้งลงทุนทำโคมไฟกระดาษส่งออกต่างประเทศ เปลี่ยนชีวิตจากนักธุรกิจมาเป็นศิลปินเปิดหมวกเชิดหุ่นยังชีพอยู่ข้างถนน อาจเป็นเพราะแรงบันดาลใจประหลาดบางอย่างหรือสายเลือดของโจที่สืบ เชื้อสายมาจากย่าที่เป็นธิดาของเจ้าหญิงเมืองลาวที่แต่งงานกับกงสุลฝรั่งเศส โจประทับใจเมื่อได้เห็นหุ่นของกรมพระราชวังบวรวิไชยชาญ พระมหาอุปราช กรมพระราชวังบวรสถานมงคลหรือที่เรารู้จักในนามของวังหน้า ในพระบาท สมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว หุ่นที่เราเรียกว่า “หุ่นเล็ก” หรือหุ่นวังหน้า ซึ่งกรมพระราชวังบวรฯทรงประดิษฐ์ขึ้น โจและหน่าได้ตั้งจิตอธิษฐานขอเลียน แบบหุ่นของวังหน้าและลงมือทำหุ่นขึ้นมาเองโดยไม่ได้ร่ำเรียนจากที่ไหนมาก่อนเลย ความจริง “หุ่นเล็ก” ของวังหน้ามีสองประเภทคือหุ่นจีนซึ่งส่วนมากเป็นตัวละคร ของเรื่องซวยงัก และเรื่องหลวงจีนเจ้าชู้รวมทั้งเรื่องสามก๊ก ส่วนหุ่นไทยโดยมาก ตัวละครจะเป็นเรื่องรามเกียรติ์ แตกต่างจาก “หุ่นหลวง” ซึ่งตัวใหญ่กว่า และ ก็ไม่ใช่หุ่นแบบ “หุ่นละครเล็ก” ซึ่งต้องใช้คนเชิดสองสามคนของครูสาคร ยังเขียวสด ลูกศิษย์ครูแกร ศัพทวนิชที่เรารู้จักในนามของโจหลุยส์อันลือชื่อ หุ่นละครเล็ก ของโจหลุยส์ได้รวมเอาลีลาของผู้เชิดเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของการแสดงมีลักษณะ ประสานกันระหว่างการแสดงการเชิดหุ่นผนวกกับลีลาโขน ความประทับใจของโจและหน่าต่อ “หุ่นกระบอก” ของจักรพันธุ์ โปษยกฤตศิลปิน แห่งชาติผู้ได้รับการถ่ายทอดการเชิดหุ่นจากครูชิ้น สกุลแก้ว และครูวงษ์ รวมสุข เป็นอีกแรงบันดาลใจของการสร้างหุ่นที่งดงาม และลีลาการเชิดที่กินใจ แม้นโจและหน่าจะได้รับอิทธิพลมากมายจากครูหุ่นในแบบต่างๆกัน แต่หุ่นของ พวกเขากลับมีลักษณะที่เป็นตัวของตัวเอง พวกเขาได้สร้างหุ่นที่เป็นแบบของเขาเอง ตัวละครเป็นแบบชาวบ้านที่เหมือนสามัญชนมากกว่า เพลงที่เล่นก็เป็นเพลงพื้นถิ่น ในแบบของจรัล มโนเพชรศิลปินเพลงล้านนาผู้ล่วงลับ รวมทั้งลีลาการเชิดที่ไม่เคย ร่ำเรียนจากที่ใดอย่างเป็นเรื่องเป็นราว และที่สำคัญจากการได้นัดพบปะสนทนากัน พวกเขาบอกว่าชีวิตพวกเขาได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง พวกเขาเรียบง่ายขึ้น ปลูกผักเป็นอาหาร สร้างบ้านเองด้วยไม้รวกและไม้ไผ่ที่หาได้ไม่ยาก บ้านที่ปลูก อยู่ใช้งบไม่ถึงหนึ่งหมื่นบาท ยังชีพได้ด้วยการเปิดหมวกแสดง และใช้จ่ายเงินน้อย มีชีวทรรศน์แบบพอเพียง และมีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่มากกว่าชีวิตตอนทำธุรกิจ ที่ตกเป็นทาสของการหมุนเงินในระบบทุนที่หาเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ มีรถมีบ้านที่ผ่อน และความเป็นอยู่หรูหราแต่ไม่เคยพบความสุขสงบเย็น พวกเขาว่าพวกเขาได้พบแล้ว สำหรับชีวิตในอุดมคติ ที่เหลือก็เพียงความใฝ่ฝันในการทำงานศิลปะด้วยใจ และมี ความหวังสุดท้ายในการถ่ายทอดงานพวกเขาในการสร้างโรงเรียนสำหรับการสอน การเชิดหุ่นที่พวกเขารักก็เพียงพอ เพียงแค่นี้ก็รู้สึกว่าชีวิตไม่สูญเปล่าแล้วว่าชีวิต ไม่สูยเปล่าแล้ว จากมนุษย์เงินเดือน ผันตัวเองสู่การทำธุรกิจโคมไฟ ก่อนจะเดินทางไปสู่ผู้เปิด ตำนาน หุ่นช่างฟ้อน หนทางที่มิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่เป็นการย่ำลงบนหน ทางเดินที่เต็มไปด้วยหนามกุหลาบ แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยถอย ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ อ้อ...ปิดตู้เย็นแห่งความหวังไปเลยนะคะ ประตูและหน้าต่างได้เปิดอ้า ต้อนรับผู้ร่วมพลิกฟื้นบันทึกหน้าประวัติศาสตร์หุ่นไทย คุณคือตัวจริงในเวทีหุ่นโลกแล้วค่ะ   Create Date : 26 พฤศจิกายน 2552 20 comments Last Update : 24 กันยายน 2553 19:24:45 น. Counter : 3044 Pageviews. Share Tweet

474,526   โดย: ดา ดา 26 พฤศจิกายน 2552 15:09:22 น.

สวัสดีค่ะคุณย่า.. ช่วงนี้พี่สาวของพี่ปูไม่สบายมากๆค่ะ ขอกำลังใจด้วยนะค่ะ..   โดย: คนผ่านทางมาเจอ 28 พฤศจิกายน 2552 11:55:42 น.

หนูปู ขอให้หายไว้ๆนะคะ 475,484   โดย: ดา ดา 28 พฤศจิกายน 2552 16:19:01 น.

ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจและรูปสวยๆ (สวยกว่าตัวจริงไปนิด) ชีวิตเราสองคนเกิดมาคุ้มที่สุดคือการได้ทำให้หุ่นช่างฟ้อนเกิดขึ้นมาในยุคสมัยรัชกาลที่ 9 เป็นสิ่งเล็กๆ ที่จะทำเพื่อในหลวง และจะทำตลอดชีวิตจะไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว ขอบคุณมากค่ะ โจ หน่า   โดย: หุ่นช่างฟ้อน IP: 192.168.1.209, 112.142.135.45 28 พฤศจิกายน 2552 19:32:52 น.

มาเยี่ยมย่าดาค่ะ   โดย: Aisha 28 พฤศจิกายน 2552 22:22:14 น.

สวัสดีค่ะ.. ขอกราบขอบพระคุณคุณย่าดาที่ส่งกำลังใจ ไปให้พี่สาวของพี่ปูด้วยนะค่ะ.. ชอบอะไรๆที่เป็นของพื้นเมืองทางเหนือจัง!!   โดย: คนผ่านทางมาเจอ 30 พฤศจิกายน 2552 15:11:45 น.

คุณโจ-หน่าคะยินดีอย่างยิ่งค่ะ เล่าให้ฟังหน่อยค่ะ ช่วงที่ย่ากลับมาเดิมทีตั้งใจจะทำบล๊อกเล่าถึงเรื่องนี้แหละค่ะ แตก็ให้บังเอิญว่าช่วงนั้นยุ่งเสียเหลือเกิน คอมก็โดนไวรัสด้วยค่ะ ต้องฟอร์แมทเครื่อง สรุปทริปนั้นได้โพสไปเรื่องเดียวเองคือดอกทิวลิปที่เชียงราย ซึ่งก็เปิดไปบล๊อกเดียวโดยรวมก็ไม่ได้ทำต่อ แหะๆๆ ช่วงที่ทราบข่าวว่าหุ่นสายเสมา และหุ่นช่างฟ้อนไปประกวดหุ่นโลก ว่าจะเปิดเอนทรี่ส่งกำลังใจไปให้ โดยตั้งใจว่าจะใช้รูปชุดนี้แหล่ะค่ะ ก็ไม่ได้ทำอีกเพราะช่วงนั้นเนทที่บ้านเน่าอยู่ ได้แต่นึกภาวนาอยู่ในใจขอให้สำเร็จๆๆ ส่วนหุ่นสายเสมาย่าไม่ห่วงหรอก เพราะยังไง้ยังไงก็ต้องได้แน่นอน 476,527 สวัสดีค่ะ ป้าจู เดี๋ยวย่าแวะไปหาที่บล๊อกบ้างค่ะ   โดย: ดา ดา 1 ธันวาคม 2552 10:01:17 น.

แวะมาชมภาพและเรื่องราวดีดี อยากให้ร่วมอนุรักษ์ เพราะนับวันความสามารถประเภทนี้ น้อยลงทุกที มีความสุขนะครับ   โดย: tiensongsang 1 ธันวาคม 2552 13:49:03 น.

ชอบชุดคนที่เชิดหุ่นใส่จังเลยครับย่าดา   โดย: อนันต์ครับ 3 ธันวาคม 2552 1:58:47 น.

เก่งและมีความคิดสร้างสรรค์ มีพรสวรรค์อย่างนี้ ฝนขอเอาใจช่วยอีกคนค่ะ หนูชอบดูอะไรไทยๆ แบบนี้นะคะ แต่แปลกที่คนข้างๆ หนู เค้าไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ฝรั่งส่วนใหญ่จะชอบ   โดย: CeciLia_MaLee 3 ธันวาคม 2552 8:49:46 น.

โดย: ratana_sri 4 ธันวาคม 2552 5:17:29 น.

478,135 สวัสดีค่ะทุกท่าน ใกล้วันเฉลิมฉลององค์ในหลวงของพวกเราแล้วนะคะ ขอให้ทุกท่านมีความสุข สุขภาพแข็งแรงค่ะ   โดย: ดา ดา 4 ธันวาคม 2552 11:24:59 น.

ว่าแล้วก้อยากไปเที่ยวเหนืออีกจัง :D   โดย: dark side 6 ธันวาคม 2552 17:46:35 น.

พาหลานชายมาอรุณสวัสดิ์ค่ะ   โดย: ratana_sri 7 ธันวาคม 2552 8:47:01 น.

สร้างกริตเตอร์ หลังจากทำงานจนแทบไม่มีเวลาหายใจ วันหยุดที่ผ่านมาเลยไปเที่ยวตลาดโรงเกลือที่ จ.สระแก้วมาค่ะได้ของกลับบ้านมามากมาย เผอิญไปได้แฮร์พีช(ผมปลอม)มาค่ะสำหรับลูกศิษย์ที่อยุ่ชั้นมัธยมต้นที่ผมต้องสั้นเวลาแสดงต้องใช้ผมปลอมช่วยอยู่ทุกครั้ง ได้พักผ่อนก็สบายขึ้นและต้องเตรียมลุยงานต่อในวันที่๑๑ ในพิธีเปิดปิดกีฬาจังหวัด ครูเกศได้รับความไว้วางใจจากประธานกลุ่มให้จัดขบวนพาเหรดค่ะ คุณดาสบายดีนะคะไปเที่ยวที่ไหนมาบ้างคะ   โดย: เกศสุริยง 7 ธันวาคม 2552 23:10:09 น.

แวะมาทักทายย่าดาดาด้วยความคิดถึงค่ะ..   โดย: ทูน่าค่ะ 8 ธันวาคม 2552 8:25:44 น.

สร้างกริตเตอร์ คุณดาสบายดีนะ...........   โดย: เกศสุริยง 8 ธันวาคม 2552 22:11:47 น.

สวัสดีค่ะ.. แวะมาชวนคุฯย่าดาไปชมดอกทิวลิปค่ะ อยู่แถวแจ้งวัฒนะ..แค่นี้เองค่ะ.. เคยไปเที่ยวมาหรือยังค่ะ สวยทั้งดอกไม้และคนชมเลยค่ะ..ฮิๆ มีความสุขมากๆนะค่ะ   โดย: คนผ่านทางมาเจอ 11 ธันวาคม 2552 21:33:05 น.

คิดถึงย่าดาจังเลย   โดย: tanoy~ตะนอย 12 ธันวาคม 2552 12:55:28 น.

ผมไปดูการเชิดหุ่น โจ*หน่า ที่สวนลุม งาน International Street Show ครั้งที่ 2 ในคืนวันเสาร์ที่12ธันวาคม2552 อย่างรู้สึกประทับใจ อิ่มเอมใจ อารมณ์ตอนฟังเสียงร้อง ลาวดวงเดือน มันรื้นๆจนไหลออกมาเองเลยครับ ผมขอปรบมือให้ดังๆ รูปชุดหุ่นช่างฟ้อน แสงในรูปที่ถ่ายออกมา อันเดอร์ครับย่าดา ผมปรับแสงขึ้นบ้างแล้ว แต่ก็มีปัญหาเรื่องภาพไม่ชัดแจ่ม ผมเองก็รู้สึกเสียดายครับ ผมส่งรูปไปถึงย่าดาทั้งหมดแล้วนะครับทางฮอตเมล์ หากมีโชคดี ได้เจอคุณโจ*หน่า ผมอยากจะขอถ่ายรูปใหม่ครับ แบบแสงเวลากลางวัน และแอคชั่นแบบนิ่งๆ เพี๊ยง ขอให้มีโชคดีเถิด   โดย: yyswim 14 ธันวาคม 2552 14:14:19 น.