จันทร์จรเรืองเรื่อฟ้า..........หมดใส
เมิงมาบงามขาวไหล..........เหลือบเลื่อม
ออนชอนเหน็ดเหนื่อยใจ..........เมาะม่อย ไปเฮย
เรียมงีบหลับมิดเนื้อ..........บ่มีที่เอื้อแฝงเทียม

ออนชอนดึกหนึ่งไคว่..........กลางคืน
ก็เท่านอนเหนือผืน..........แผ่นผ้า
หนาวเย็นซะลาบตัวสึง..........ขนปวด นักเฮย
บ่อมีที่อิงเมาะไว้..........ลุกนั่งไห้จุกคิง

“ธนูสายฟ้า” เรื่องราวของชนเผ่าไท หรือ ไต ชนเผ่าที่คล้ายกับเป็นต้นกำเนิดของชาวล้านนาในครั้งก่อน ในครั้งนั้นเกิดเหตุอาเพสขึ้นกับผู้ชายชาวไท ที่จะหายตัวไปอย่างลึกลับในคืนแรมสิบห้าค่ำ ทุกคนเชื่อว่าเป็นฝีมือของนางมดร้ายที่คอยจับผู้ชายไปเป็นทาส วิธีที่จะกำจัดนางมดร้ายผู้นี้ไปได้ก็คือต้องให้พรหมจรรย์และพรหมจารีออกตามหาธนูสายที่สามารถยิงได้ครั้งเดียว และต้องยิงจากมือของพรหมจารีเท่านั้น สองหนุ่มและหนึ่งสาวแห่งเผ่าไทเมืองจึงต้องรับภาระตามหาธนูสายฟ้าเพื่อกำจัดมดร้ายให้สำเร็จ แต่ระหว่างทางก็ต้องเจอกับเรื่องราวมากมายเป็นบทพิสูจน์ถึงจิตใจอันแข็งแกร่งของตัวละคร

ในตอนแรกที่เห็นเล่มนี้พวงพะยอมนึกว่าจะเป็นวรรณกรรมประเภทเกี่ยวกับความเชื่อล้านนา เพราะดูจากนามปากกาคุณมาลา คำจันทร์ แต่พอลองอ่านแล้วผิดคาดค่ะกลายเป็นแฟนตาซีซะงั้น ต้องยอมรับจริงๆว่าเรื่องนี้อ่านตอนแรกๆแล้วปวดหัว งงในการบรรยายของคุณมาลา อย่างเช่น ‘ลูกชายอ้ายแก้วอีอุ่นล่วงหน้าขึ้นไปประมาณห้าวา ลูกชายอ้ายแก่นอีหนุนจงใจถ่วงฝีเท้าช้าลง ลูกสาวอ้ายผาอีบัวพลอยช้าตาม’ เจออย่างนี้แล้วพวงพะยอมเกือบจะช็อตโน้ตตามว่าใครลูกใคร ฮะๆ แล้วก็เป็นอย่างนี้ทั้งเรื่องจนเริ่มจะชินๆ พอชินแล้วก็เลยเริ่มซึมซับสำนวนของคุณมาลาที่เขาใช้เวลาพัฒนามาทั้งชีวิต นับว่าเป็นสำนวนเป็นเอกลักษณ์มากค่ะ ให้ความรู้สึกว่าเรามีส่วนร่วมในนิยายที่อ่าน

แต่ในส่วนของพล็อตพวงพะยอมไม่เห็นความแตกต่างจากแนวแฟนตาซีทั่วไป คืออ่านตอนแรกก็สามารถเดาตอนสุดท้ายได้เลย เป็นการต่อสู้กันระหว่างความดีกับความชั่วที่เห็นกันซึ่งๆหน้า และความดีความชั่วในจิตใจของตัวละครแต่ละตัว มีสอดแทรกความเชื่อของล้านนาโบราณเป็นระยะๆ ตัวละครแต่ละตัวมีการพัฒนาขึ้นอย่างเช่น ฟ้าลั่น คนหล่อแห่งบ้านไทเมือง ในตอนแรกก็รักสาวแสงดาวไม่ยอมนอนนางกับใคร แต่พอเจอมาเจอสาวบัวไหลนางนกต่อที่มดร้ายฟ้าหยาดส่งมาเพื่อฆ่าบรรดาหนุ่มสาวที่จะมาฆ่าตัวก็หลงมัวเมาอยู่กับกามารมณ์เลิกนึกถึงจิตใจของแสงดาวทันที แต่สุดท้ายก็กลับมาตายรังเดิมคือสาวแสงดาว

เรื่องนี้สำหรับพวงพะยอมคิดว่าเฉยๆนะคะ ไม่ได้ปลื้มมากมายเพราะอย่างที่บอกไปคือการบรรยายชวนงงในช่วงแรก พล็อตเรื่องไม่ได้ฉีกแนวหรือพลิกแพลงอะไรไปนอกเหนือจากแฟนตาซีทั่วๆไป แถมยังไม่มีตัวละครตัวไหนที่จะสามารถทำให้พวงพะยอมรู้สึกผูกพันจนมีส่วนร่วมได้มากมาย ถ้านับเรื่องอื่นของคุณมาลา ส่วนตัวแล้วชอบเขี้ยวเสือไฟค่ะ จำได้ว่าอ่านตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้วชอบมาก รู้สึกมันให้อะไรเยอะกว่าเรื่องนี้

แต่ที่กรี๊ดที่สุดในเรื่องนี้คงจะเป็นตำราภีรุวเวท ซึ่งเป็นตำราที่สะกดจิตผู้ชายมาเป็นทาสของเราได้ อ่านแล้วกิเลสขึ้นค่ะ อยากได้มาครอบครองจนตัวสั่น ถ้าได้มาแล้วจะเปิดฮาเร็มให้สมใจอยากเลย



พวงพะยอม.