โห กว่าจะสมัครบล็อกได้ ไอ้ที่อยากเขียนก็ไม่รู้จะเขียนอะไรละ แต่ก็นะ อยากเริ่มทำอะไรสักอย่าง ไม่อยากปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆ
อยากสมัครตั้งแต่เมื่อคืน เอาไว้เขียนในสิ่งที่อยากพูดแต่ไม่ได้พูด หลายสิ่งที่อยากบอก แต่ไม่รู้จะบอกใคร ไม่รู้บอกไปแล้วมันจะช่วยอะไร ไม่รู้บอกไปแล้วใครจะอยากฟัง
จะเล่าอะไรดีล่ะ อ้อ ใช่ เรื่องเมื่อคืน ที่ทำให้เรารู้แน่ๆเลย ว่ามันยังอยู่ มันยังไม่หาย มันไม่-มี-วัน-หาย และสักวัน มันต้องเกิดขึ้นแน่ๆ
เราเป็น depression รู้จักกันเนอะ โรคซึมเศร้า ให้เล่าตอนนี้เลยก็คงยาว เอาเป็นว่ามันพีคมากๆตอนปีที่แล้ว พีคจนแบบเข้าโรงพยาบาลนอนวอร์ดจิตเวช 2 รอบ ต้องดรอปเรียนไปเกือบปี
แต่แล้วมันก็ดีขึ้น
ใช่ ดีขึ้น ดีขึ้นมากๆ ดีขึ้นจนเรารู้สึกว่ามันคงหายแล้ว เรากลับมาเป็นปกติแล้ว แต่ผ่านมาไม่ถึงปี เราก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่ ที่เคยดีขึ้น แต่มันก็แค่ชั่วครู่ ที่ดำรงอยู่ได้ด้วยยา พอหยุดยาไป มันก็กลับมาอีก และมันก็คงอยู่กับเราไปจนกว่ามันจะจบ
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ แหลกสลาย น่าจะเป็นคำที่บรรยายสภาพจิตใจเมื่อคืนได้ดีที่สุด เป็นวันที่ อืม... จะว่าไงดี เอาจริงก็ยังสงสัยอยู่ ปกติโดนแบบนั้นก็ไม่น่าจะรู้สึกอะไรขนาดนี้ หรือที่ผ่านมามันรู้สึก แต่เราทำเป็นไม่รู้สึกกันนะ แต่ก็นั่นแหละ สุดท้ายเมื่อคืนก็นั่งหัวเราะแทบบ้า หัวเราะทั้งน้ำตา ไม่รู้จะขำอะไรนักหนา ขำจนเหนื่อยเลย
แล้วก็เลยพบว่า วิธีที่จะหยุดความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น คือหาอะไรที่เจ็บกว่าแทน (แอบคิดว่านี่ล่ะมั้งเหตุผลที่คนชอบทำร้ายตัวเองกัน)
เราเป็นคนติดนิยาย ชอบนิยายดราม่าๆ เจ็บปวด ซึ่งปกติมันก็ฟินอ่ะแบบมันจะเจ็บจี๊ดๆตรงหน้าอก ฟินดี เราก็เลยใช้นิยายนี่แหละ เบนความสนใจให้ไปโฟกัสตรงนั้นแทน
เราชอบเซฟนิยายเก็บไว้ เรื่องๆดี เอาไว้อ่านซ้ำ หรือไม่ก็เฉพาะตอนดราม่าๆ ละมันมีเรื่องนึง ที่พระเอกเป็น Bipolar ซึ่งแบบ คนเขียนบรรยายความรู้สึกของคนเป็น Depressiom ได้ดีมากๆ แบบที่ว่า ถ้าใครถามว่าเป็น Depression มันเป็นยังไง ก็อยากจะยื่นเรื่องนี้ไปให้อ่านเลย
ก็นั่นแหละ เมื่อคืนก็เลยเปิดเรื่องนี้มาอ่านอีกรอบ รู้สึกต่อลมหายใจได้อีกฮึดนึง มันเป็นฟีลที่แบบ ตอนอ่านมันเหมือนกำลังจมน้ำ ละพอสูดลมหายใจลึกๆ ก็เหมือนโผล่ขึ้นมาจากน้ำ
เพราะก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ปกติจะเล่าให้เพื่อนฟัง มีเพื่อนคนนึงที่สนิทมาก มากๆๆๆๆๆๆ แต่ตอนนี้อยู่ต่างประเทศ แถมก็มีเรื่องเครียดของตัวเองอีก จะเอาเรื่องเครียดของเราไปโยนใส่เขาอีกก็คงไม่ดี จะให้บอกหมอ? เอาจริงก็เพิ่งไปหาตอนต้นเดือน แบบตรวจเช็คสามเดือนไรงี้ ก็พยายามจะบอกแล้วนะ ว่าเออ มันมีช่วงไม่โอเค แต่หมอก็ไม่ได้ว่าอะไร เหมือนมันเป็นเรื่องปกติ หรือมันจะเป็นเรื่องปกติ แต่เราคิดว่ามันไม่ปกติเองนะ แต่ก็นั่นล่ะ ก็รู้สึกว่าหมอก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี และสุดท้าย มันก็ยังอยู่
ก็อย่างที่บอก คงต้องอยู่แบบนี้ไปจนจบ ไม่น่ามีอะไรช่วยได้ อยู่แค่ว่ามันจะจบตอนไหน และจะจบยังไงเท่านั้นเอง
ถ้าพรุ่งนี้ว่าง คงได้มาเขียนอีก ยังมีเรื่องอยากเล่าอีกหลายเรื่องเลย อยากเล่าตอนพีคด้วย มหากาพย์ในความรู้สึกมากๆตอนนั้น แต่ไม่รู้จะจำได้หรือเปล่านะ รู้สึกความทรงจำมันเลือนๆ แต่เดี๋ยวมาลองดู
เอาจริงก็สนุกนะ เหมือนได้ระบาย ความจริงได้ไอเดียมาจากการไปทำงานสัมภาษณ์ละเขาแนะนำว่าถ้ามีปัญหาให้เขียนไดอารี่ แต่เป็นพวกไม่ชอบเขียนอ่ะ ถนัดพิมพ์มากกว่า ก็เลยคิดถึงการเขียนบล็อกขึ้นมา
ยังไงก็ตาม ถ้ามันเกิดขึ้นอีก ขอให้สำเร็จนะ
อวยพรให้เราด้วยล่ะ
Cup Oil
| Create Date : 17 มีนาคม 2560 |
| Last Update : 17 มีนาคม 2560 23:25:06 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 330 Pageviews. |
 |
|
แวะมาทักทายจ้าา ^__^ อิอิ 
แต่ไม่รู้จะเขียนยังไง เอาเป็นว่า
เราอวยพรให้นะคะ สู้ๆนะกับทุกๆเรื่องเลย :)