ถอนหายใจ...ตาทอดตรง
ภูเขาช่างสวยงาม ยิ่งใหญ่ และซับซ้อน
เมฆช่างหลามล้น เรี่ยปุยล้อคมเขา
แข้งขาเริ่มยุบยิบ ด้วยคมหญ้า
ความชื้น และแมลง

ลงน้ำปราดปราด บนกระดาษ
เลือกสีสัน วาดพู่กัน ละเลงสี
แต่งนิดเน้นหน่อยสังเกตเงา
เหลือบมองข้างตัวหลายครั้ง


ในเขียวของหญ้า ไม่ได้มีแต่หญ้า
ในม่วงของดอกไม้ ไม่ได้มีแต่ม่วงอ่อนสดใส
เขียวมีทั้งเขียวแก่ เขียวเข้ม เขียวสด อมน้ำตาล
ม่วงน้อยหวานนิด ม่วงเข้มตัดขาว
และม่วงอมแห้ง ที่เหี่ยวหดย่นยู่


ได้ภาพใบเล็กมาสองใบ
เพื่อนที่รออยู่ในร่มต่างแปลกใจ
ท้องฟ้า ทิวเขาออกกว้างใหญ่
ทำไมจึงได้ดอกไม้กระจ้อยร่อย
กับหญ้าแหลมปนใบไม้มนจิ๋วมา

ฉันอมยิ้มกับคำที่เพือนว่า
คนที่ได้โปสการ์ดจากแกต้องสำคัญมากแน่
เพราะลงทุนไปนั่งวาดกลางแดดนานขนาดนี้
ตอนนี้ทั้งสองภาพมีเจ้าของเรียบร้อยแล้ว
เพียงแต่เจ้าของยังไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง