|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
[นานๆที-สีโปสเตอร์]...โปสการ์ดถึงน้องบนดอย
'รับ สมัครพี่ๆ "คนรักโปสการ์ด" ทุกคนร่วม -รับ-และ-ส่ง- โปสการ์ด
จากน้องๆ บนดอยโรงเรียนบ้านอาดุ จ.เชียงราย วิธีง่ายๆ แค่โพสที่อยู่ไว้
จากนั้นก็คอยโปสการ์ดบนดอยเดินทางลงมาหา แล้วก็เขียนตอบกลับไปหา
น้องๆ เพื่อส่งคืนแบบใจแลกใจ ตั้งแต่วันนี้-เที่ยงคืนของวันพุธนะคะ ^0^'
เมื่อก่อนสงกรานต์ ฉันสมัครเข้าร่วมโครงการเขียนโปสการ์ดถึงน้องๆ บนดอย
กับพี่ที่รู้จักกันคนหนึ่งในเฟสบุ๊ก ชมรมคนรักโปสการ์ดนั้น ฉันเข้าไป
แวะๆ เวียนๆ ครั้งแรกเมื่อ 3-4 ปีก่อน ตั้งแต่ยังเป็นเว็บคนรักโปสการ์ด
ตามมาในมัลติพลาย จนกระทั่งมีเฟสบุ๊ก 'นายโปสการ์ด'
เจ้าของเว็บยังเขียนโปสการ์ดโต้ตอบกับเหล่าสมาชิกอย่างต่อเนื่อง
ส่วนฉันเป็นขาจร วอบไปแวบมา ไม่ค่อยได้ส่งหาใคร
ตามข้ออ้างดั้งเดิม คือไม่ค่อยมีเวลา พี่ๆ เพื่อนๆ ก็ดูจะเข้าใจ
แต่เจอหน้าเวลาไปมีทติ้ง(ซึ่งดันไปบ่อยกว่าส่งโปสการ์ด)ทีไร
พี่ๆ ก็ทวงทุกที เดี๋ยวนี้มีเฟสบุ๊กยิ่งทวงง่าย
กิจกรรมนี้เข้าทางฉันตรงที่เริ่มกิจกรรมตอนปิดเทอม
แม้จะต้องฝึกงานจันทร์-ศุกร์ ตามเวลาออฟฟิศ ที่เลิกตรงเวลาบ้าง
เลิกช้าบ้าง แต่มีข้อดีคือ ไม่มีการบ้าน ดังนั้นจึงค่อนข้างมั่นใจ
ว่าจะมีเวลาเขียนถึงน้องๆ แน่ๆ ต้องไตร่ตรองให้ดี
เพราะเมื่อตัดสินใจร่วมโครงการแล้ว ต้องตอบอย่างสม่ำเสมอ
จะลอยแพน้องๆ ที่รอคอยไม่ได้เชียว
หลังจากโพสต์ชื่อและที่อยู่ไว้ เราก็ฝึกงานไปตามปกติ
จนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง ในกล่องรับจดหมาย
ก็มีกระดาษสีขาวๆ จ่าหน้าถึงเราถึงสี่ใบ จากผู้ส่งคนเดียวกัน
เฮ่ย! อะไรกัน จดหมายลูกโซ่หรือเปล่า
แต่พอพลิกไปอีกด้านก็เห็นรูปภาพฝีมือน้องๆ
พร้อมข้อความขอบคุณตัวโตๆ (โดยที่เรายังไม่ได้ทำประโยชน์ใดๆ
แกน้องเค้าเลย)เป็นการกระตุ้นให้เราตอบกลับโดยเร็ว
บางคนลงชื่อ(ที่ตัวเล็กกว่าคำขอบคุณหน่อยหนึ่ง)มาด้วย
พลิกกลับมาเห็นวงเล็บชื่อตัวเล็กๆ ไว้ใกล้ๆ ชื่อที่อยู่
เพิ่งทราบภายหลังว่าทั้งหมู่บ้านนั้นเป็นชาวเขาและไม่มีเลขที่บ้าน
จะมีก็แต่บ้านของคุณเจ้าของชื่อที่ส่งมาเพียงบ้านเดียว
ให้เราจ่าหน้าถึงคนนี้พร้อมกับวงเล็บชื่อน้องด้วย
:::โปสการ์ดจากน้องๆ ทั้ง 4 คน:::
เห็นแล้วก็อมยิ้มค่ะ เดินขึ้นบันไดไปอ่านไปยิ้มไป
คิดถึงภาพวาดของตัวเองตอนเด็กๆ เรื่องภาพวาดนี้
ออกจะเป็นเรื่องสากล ว่าเด็กทุกคนจะมองเห็นรูปทรงพื้นฐาน
คล้ายๆ กันหมด มองธรรมชาติแล้ววาดออกมาง่ายๆ
ภูเขาเป็นสามเหลี่ยม หรือ V คว่ำ ดวงอาทิตย์มีรัศมี
เป็นเส้นๆ แฉกๆ มีหัวใจ มีต้นไม้ ที่เคยทดสอบกับเพื่อน
นับสิบคนในคณะแล้วว่า ตอนเด็กๆ เคยวาดมาแบบนี้เหมือนกัน
:::ภาพนี้ส่งถึงน้องชมพู่:::
น้องชมพู่ วาดต้นไม้กับใบไม้ที่คล้ายๆ ใบแปะก้วยส่งมาให้เรา
มีรูปหัวใจเล็กๆ สีชมพูห้าดวงอยู่ด้านล่าง เราอาจจะด่วนสรุป
ไปเองว่าน้องวาดอย่างที่เราเห็น จริงๆ น้องอาจจะไม่ได้วาด
สิ่งที่เราบอกเลยก็ได้
ชื่อน้องชมพู่ทำให้เรามีไอเดียวาดโปสการ์ดใบแรก
อยากวาดภาพที่มีผลไม้อยู่เยอะๆ แล้วมีชมพู่แทรกอยู่
ทายว่าน้องจะหาชมพู่เจอไหมเอ่ย
ใช้สีโปสเตอร์ที่ไม่ได้ใช้มานาน ล่าสุดวาดไปภาพเดียวตอนปี 1
ในวิชา ARCH PRESENT ซึ่งเป็นภาพที่ค่อนข้างเละเทะ เนื่องจาก
ใช้พู่กันด้ามเดียวไม่ยอมเปลี่ยนเบอร์ แน่นอนว่าเกรดไม่ดี
:::ภาพนี้ส่งถึงน้องเจนจิรา:::
เหตุผลที่เลือกใช้สีโปสเตอร์ เพราะ
1. รีบกลับบ้านช่วงสงกรานต์ หาสีน้ำในห้องรกๆ ไม่เจอ
จำได้ว่าที่บ้านมีพู่กันเยอะมาก ส่วนสีโปสเตอร์และกระดาษร้อยปอนด์
แบบที่คุณภาพพอใช้ สามารถหาซื้อได้เมื่อกลับบ้าน เลยเผ่นขึ้นรถ
โดยที่ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย
2. สีโปสเตอร์เป็นสีที่นิยมใช้สมัยประถม-มัธยม เด็กกว่านั้นใช้สีไม้
(ที่บ้านไม่มี) อยากวาดภาพให้น้องๆ ด้วยอารมณ์เด็กๆ หน่อย
พ่อกับแม่ถามว่า ใช้โปสการ์ดที่เราเคยพิมพ์ไว้ไม่ได้หรอ
หนูเห็นโปสการ์ดที่น้องส่งมา แล้วคิดว่ายังไงก็ต้องวาดลูกเดียวค่ะ
โปสการ์ดของน้องเจนจิรา เป็นรูปดวงอาทิตย์ ภูเขา และก้อนเมฆ
แม้จะใช้รูปทรงคล้ายๆ กันกับที่เคยเห็น แต่ตอนนี้เห็นความต่างที่ปริมาณค่ะ
ภูเขาของน้องเค้าซ้อนกันเป็นสิบๆ ลูก เป็นภาพที่เด็กพื้นราบ
ไม่มีทางจินตนาการถึง หรือกล้าวาดแน่ๆ ถ้าไม่เคยเห็นมาก่อน
หรือเห็นอยู่ทุกวี่ทุกวันแบบน้องๆ เค้า
ภาพของน้องเจนจิราทำให้เราเดาเอาว่าน้องน่าจะชอบรูปวิว
เลยวาดภูเขากับบึงน้ำตอนดวงอาทิตย์ตก ลงสีไปลงสีมา
ดันขรึม และเศร้าจนทุกคนที่บ้านลงความเห็นว่าอย่าส่งให้น้องเลย
ดูไม่ค่อยเหมาะกับเด็กเท่าไหร่(มีบางคนแอบอยากเก็บไว้เอง ฮ่าๆ)
:::ภาพนี้ส่งถึงน้องสุนารี:::
โปสการ์ดจากน้องสุนารี มีลวดลายๆ คล้ายๆ พายุหมุน
กับหัวใจ 5 ดวง ไม่แน่ใจว่าน้องอยากบอกอะไร
ศิลปินรุ่นจิ๋วแถมไม่ได้เจอกัน คุยกันตรงหน้า ยากจะเดา
จินตนาการของเค้าจริงๆ ค่ะ
เราไม่รู้จะวาดตอบด้วยรูปอะไรดีเลยวาดบึงน้ำอีกรูป
กะให้สีสดใสกว่าเก่า คราวนี้ใส่รุ้งด้วยในน้ำมองเห็นปลา
มีดอกบัวสีชมพู ดูสดใสกว่ารูปเก่าเยอะ (แต่เชื่อเถอะว่ารูปนี้ก็ไม่ได้ส่ง)
:::ภาพนี้ส่งถึงน้องอรณิชา::
หัวใจดวงใหญ่สีแดงมีก้าน และวงกลมสีแดงมีก้านเคียงกันมา
คิดถึงดอกไม้สมัยเด็กที่มีดอกเป็นหัวใจแล้วเติมใบเติมก้านเหลือเกิน
อยากจะวาดดอกไม้ให้น้องคนนี้ ตั้งใจจะวาดทานตะวัน
ไม่ใช่ทานตะวันธรรมดา จะให้เกสรมันเรียงกันเป็นรูปหัวใจด้วย
แต่ไม่รู้ว่าความเป็นเด็กเรามันลด จินตนาการหดหายแล้วหรืออย่างไร
ทำให้หันไปถามคนในครอบครัวว่า วาดเกสรเป็นรูปหัวใจ
เป็นการให้ข้อมูลที่ผิดแก่เด็กหรือไม่ ทุกคนบอกว่าไม่ควร
เราจึงไม่วาด
บวกกับเริ่มสำนึกว่าตัวเองลงแรงกับภาพบึงสองภาพไปมาก
รายละเอียดยิบ ชักจะเหนื่อย เราน่าจะวาดอะไรง่ายๆ
เลยวาดทานตะวันสองดอก เทือกเขาที่ลงสีเหลืองสดใส
ฟ้าคราม และบอลลูนรูปหัวใจ วาดเสร็จเร็วมาก แล้วก็เหลือง
แบบภาพแวนโก๊ะเลยเชียว
แต่ทานตะวัน ก็ดันซับซ้อนไปอีก คือคนวาดไม่อยากจะโชว์
ด้านหน้าดอก หรือด้านที่เค้าหันหาดวงอาทิตย์ ดันอยากจะหันหลังดอก
ให้คนดู เพื่อให้หน้าดอกหันไปทักทายดอกอื่นๆ ที่เหลือทั้งหุบเขา
ซึ่งถ้าเป็นความจริง ดอกอื่นมันก็จะหันหลังให้เราหมด เพราะ
มันหันไปหาดวงอาทิตย์เหมือนๆ กัน ณ ตอนนี้อยากให้ย้อนกลับ
ไปอ่านเหตุผลในการเลือกใช้สีโปสเตอร์ข้อที่สอง
'ตอนนี้เรากลายเป็นผู้ใหญ่คิดมากไปแล้วหรือเปล่าหนอ?'
จับทั้ง 4 ภาพ มารวมกันก็ดูดีไปอีกแบบแฮะ
พอวาดเสร็จไปสี่ภาพ ทุกคนในครอบครัวก็มาลงความเห็นกันอีกรอบ
บึงขรึมๆ ภาพแรกไม่ส่งแน่ บึงรูปที่สองรายละเอียดยุบยิบไป
เวลาเด็กได้ถ้าเอามาเปรียบเทียบกันจะดูไม่ยุติธรรมหรือเปล่า
รูปทานตะวันสีสดใสดี รูปนี้เหมาะ
แล้วก็มานั่งคิดอีกว่าถ้าเราเป็นเด็ก 5-7 ขวบ เราจะอยากได้อะไร
ก็มีตุ๊กตา รถไฟเด็กเล่น บล็อกต่อฯลฯ สุดท้ายเราเลยวาดตุ๊กตา
ระบายไประบายมา สีชักออกซีเปียขรึมลงเรื่อยๆ เราแก้ด้วยการ
เปลี่ยนกระโปรงจากน้ำตาลเป็นชมพู ดูสดใสขึ้น
มีการลงความเห็นกันอีกครั้งเมื่อตอนนี้ฉันมารูปที่พอจะส่งได้
3/4 รูป ปรากฏว่า พวกเรามีความเห็นพ้องต้องกันคือ
ถ้าโปสการ์ดมีรูปไม่เหมือนกัน เด็กๆ จะอยากได้ของเพื่อนอีกคนหรือเปล่า
(ฉันเริ่มรู้สึกว่าพวกเราคิดมากเกินไปจริงๆ ก็ตอนนี้)
ข้อสรุปสุดท้ายคือ 'วาดเป็นตีมผลไม้เหมือนๆ กันให้หมดเถอะ'
เท่ากับตอนนี้มีรูปที่ฉันใช้ได้ 1/4 เท่านั้น แต่เมื่อสรุปได้
เราก็ปั่นๆๆๆๆ ได้โปสการ์ดออกมาสี่ใบ(ที่จริงๆ ก็ไม่เหมือนกัน)
ทันส่งให้น้องๆ หลังสงกรานต์ตามที่ตั้งเป้าพอดิบพอดี
บล็อกนี้ทำให้ฉันคิดถึงคำพูดของรุ่นพี่คนนึง ซึ่งเหมือนพี่เค้าจะ
เอามาจากที่อื่นอีกทีว่า
'บางครั้งก็ไม่(ควร)มีคำว่าประชาธฺิปไตยในงานศิลปะ'
===========================================
ส่วนภาพบึงสองบึง ทานตะวันหันหลัง และตุ๊กตาเล่นชิงช้านั้น
เดี๋ยวจะทยอยเอามาแปะ จะได้มีบล็อกให้เขียนอย่างต่อเนื่อง ฮ่าๆ
| Create Date : 22 เมษายน 2554 |
| Last Update : 22 เมษายน 2554 3:25:33 น. |
|
19 comments
|
| Counter : 3139 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: gobuyee  วันที่: 22 เมษายน 2554 เวลา:3:26:45 น. |
|
|
|
| โดย: cruduslife วันที่: 22 เมษายน 2554 เวลา:3:31:32 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 22 เมษายน 2554 เวลา:5:47:07 น. |
|
|
|
| โดย: tempopo วันที่: 22 เมษายน 2554 เวลา:6:07:29 น. |
|
|
|
| โดย: cruduslife วันที่: 23 เมษายน 2554 เวลา:5:55:05 น. |
|
|
|
โดย: JewNid  วันที่: 23 เมษายน 2554 เวลา:6:45:48 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 23 เมษายน 2554 เวลา:6:49:28 น. |
|
|
|
| โดย: MeMoM วันที่: 23 เมษายน 2554 เวลา:9:55:00 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ  วันที่: 23 เมษายน 2554 เวลา:21:14:54 น. |
|
|
|
| โดย: matabamania วันที่: 24 เมษายน 2554 เวลา:1:58:44 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 24 เมษายน 2554 เวลา:6:08:10 น. |
|
|
|
| โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 24 เมษายน 2554 เวลา:17:02:45 น. |
|
|
|
| โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 25 เมษายน 2554 เวลา:17:23:23 น. |
|
|
|
| โดย: minporee วันที่: 29 เมษายน 2554 เวลา:23:57:52 น. |
|
|
|
โดย: โสดในซอย  วันที่: 3 พฤษภาคม 2554 เวลา:8:43:48 น. |
|
|
|
| โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 6 พฤษภาคม 2554 เวลา:17:21:22 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Im not going to tell the story the way that
it happened. Im gonig to tell it the way
I remember it.
--Great Expectations--
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [