ตอนน้ำท่วมตอนเม.ย.54 ในที่สุดเธอก็จากฉันไปจนได้แต่มันก็นานมากแล้วใช่มั๊ย นานจนเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว มีทั้งที่เธอไม่ค่อยจะเชื่อฟังเท่าไรนัก เธอมักจะชอบออกไปข้างนอกบริเวณบ้านทั้งๆ ที่ฉันอยากจะให้เธออยู่ในบ้าน เธอเป็นรุ่นแรกที่มาอยู่ในครอบครัวของเรา ตอนน้ำท่วมตอนเม.ย.54 อีก 3 เดือนเธอก็จะครบ 14 ปี บริบูรณ์ (เพราะเธอเกิดเมื่อตุลาคม 2541 )ฉันจำได้ว่าตอนนั้นแม่ของฉันได้ยกให้เธอกับเด็กผู้หญิงคนนึงแต่เธอร้องทั้งคืนจนเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่เอาเธอก็เลยมาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของเราและก็เป็นลูกรักเพราะเธอขาวสะอาดขนของเธอนั้นไม่เหมือนกับครอกเดียวกัน  เพราะในพี่ๆ น้องๆ ของเธอนั้นขนจะเป็นลอนๆ ฉันจึงให้เธออยู่ในบ้าน เธอเป็นอะไรที่ไม่เหมือนกับทั่วๆไปเพราะเธอไม่เคยที่

จะเห่า ไม่เคยที่จะขู่ ไม่เคยที่จะกัดกับใครเลย เธอเป็นอะไรที่ ถ่ายเป็นที่เป็นทาง ตั้งแต่วันนั้นจนถึงเมื่อวานซืน 24/7/54 เธอเริ่มที่จะเปลี่ยนไป เพราะทุกๆวันที่ฉันออกเวรตอนเช้าฉันจะมีไก่ทอดไปให้เธอด้วยเสมอ(กระดูก) เราทานด้วยกัน บางครั้งเนื้อเยอะไปหน่อยกระดูกเลยมีน้อยฉันก็ได้แบ่งเนื้อไก่ให้เธอได้ลิ้มลองบ้างแต่รู้สึกว่าเธอจะไม่ค่อยชอบทานสักเท่าไรนัก เธอชอบกระดูกมากกว่า เพราะเวลาเธอเคี้ยวเธอจะมีความรู้สึกของความแข็งแรงของฟันของเธอ...ฉันฟังแล้วรู้สึกเสียวฟันมากๆ แต่เรามีความสุขกันมากในการรับประทานอาหารเช้าด้วยกันในทุกๆวัน....เธอไม่ทานอะไรเลยแม้กระทั่งน้ำเธอก็ยังไม่แต่ต้องมันเลย      แล้วพอมาถึงเมื่อวาน 25/7/54 เธอนอนซม เธอไม่กระดุกกระดิกเลย ฉันมองเธอแต่ไม่รู้จะช่วยเธอยังไง จึงได้แต่เรียกเธอเหมือนกับที่เคยเรียกเธอในทุกๆ วัน “ไหนนู๋ยุ้ยอ่าเหวอๆ” เหมือนเธอจะได้ยินในสิ่งที่ฉันได้เรียกหา เธอก็เพียงแต่ร้องเพื่อที่จะทักตอบแต่น้ำเสียงของเธอฉันรู้ดีว่ามันทรมานมาก ๆ เธอเจ็บปวด ฉันรู้ แล้วเธอก็จากไปโดยที่ไม่มีวันกลับ เมื่อวันที่ 25 หรือที่ 26 นี่แหละฉันมิอาจที่จะรู้ได้เพราะฉันต้องทำงานในตอนกลางคืน ทุกคนในบ้านใจหาย กับการจากไปของเธอ เพราะเธอก็คือสมาชิกคนหนึ่งในบ้านของเราที่อยู่กับเรามาถึงเกือบ 14 ปี......

หลับให้สบายเถอะนะ ยุ้ยเอ๋ย  เธออันเป็นที่รักของพวกเรา ทุกๆ คน และ เธอยังบริสุทธิ์มาถึงวาระสุดท้ายของชีวิตของเธอ....ยุ้ยเอ๋ย

25/7/54

5/7/54