แผนลวง ติดบ่วงรัก บทที่ ๗

แผนลวง ติดบ่วงรัก บทที่ 7

     เช้าวันนี้เมืองวดีตื่นเช้ากว่าปกติทั้งๆ ที่เมื่อคืนกว่าจะได้กลับ ชายแดนไม่ยอมให้เธอกลับมาง่ายๆ สองหนุ่มชายแดนกับผู้กองวรเวชต่างก็ชนแก้วกันพูดรำลึกถึงความหลังในวัยเด็กที่เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเลยแม้แต่น้อยถึงแม้ว่าจะเฮฮาตามประสาเพื่อนเก่ามาเจอกัน แต่ชายแดนก็ยังไม่วายที่จะพาลพาโลมาหาเธอ

‘คนเรานะ เจ้าเล่ห์แต่เด็ก ยังไงโตมานิสัยมันก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก’ แม้ว่าเขาจะหมายถึงคนอื่น แต่สายตาชายแดนที่มองมายังเธอตลอดเวลาแล้วจะให้เข้าใจเป็นอย่างอื่นได้ยังไง ขนาดว่าเธอแอบนินทาในใจเขาก็ยังไม่วายเหมือนมีพรายกระซิบรู้ จ้องมายังเธอ แถมยังพูดใส่หน้าเธออีกว่า ‘แช่งอะไรผมในใจรึเปล่าคุณน้องวิลล์ มองไม่กระพริบเชียว’ สายตาหาเรื่องที่จ้องมา เธอจำได้ไม่ลืม แล้วมันเรื่องอะไรเธอต้องมาใส่ใจด้วยเนี่ย

  หญิงสาวบิดขี้เกียจขับไล่ความเมื่อยขบ จริงๆ อยากขับไล่ความคิดบ้าๆ ที่อยู่ในหัวสมองเธอตอนนี้ออกไปให้หมดด้วยซ้ำไป

“เฮ้อ…ตามมาหลอนแต่เช้า”เธอบ่นอุบอิบก่อนจะลุกจากที่นอนไปเข้าห้องน้ำด้านนอก พอเปิดประตูออกไปเจอคุณตาทรงศักดิ์กำลังจะเดินลงบันไดไป

“คุณตาไปไหนแต่เช้าคะแต่งตัวซะหล่อ”

“เข้าเมืองไปรับเพื่อนตาจ๊ะ เออ..ตาจะให้พักเรือนหลังเล็กด้านหลังสวนโน่นก่อนนะตาให้แม่นวลไปทำความสะอาดแล้วล่ะ”

“ค่ะ คุณตา”

เรือนหลังเล็กติดแม่น้ำด้านหลังเป็นบ้านของเธอที่คุณตายกให้ แต่เธอมักจะมานอนบนเรือนหลังใหญ่ด้านหน้าเป็นเพื่อนคุณตา ส่วนเรือนหลังเล็กนั้น หญิงสาวมักใช้เวลาที่อยากพักเงียบๆไปนอนเล่นมากกว่า 

บ่อยครั้งที่มักใช้เป็นเรือนรับรองแขก เพราะตกแต่งไว้อย่างน่ารักเหมาะสำหรับพักผ่อน ต้นไม้ใหญ่ร่มเย็น แต่ช่วงหลังๆ มัวแต่ยุ่งๆ งานไม่ได้มีเวลาไปพักผ่อนยังเรือนริมน้ำแต่คุณตาก็ให้แม่บ้านไปทำความสะอาดเป็นประจำสม่ำเสมอ

      “เออปีนี้ก็ 25 แล้วสินะ วันเกิดหลานปีนี้ตามีอะไรพิเศษจะให้หลาน” คุณตาพูดยิ้มๆ

      “อะไรคะคุณตาขา” 

      “เอาไว้ถึงวันก่อนสิเดี๋ยวไม่ตื่นเต้น”

      “โอยอีกตั้งหลายเดือน”

      “นั่นแหละรอไปก่อน ฮ่าๆ” คุณตาโบกมือให้แล้วเดินลงบันไดไป ตาชุมคนขับรถประจำตัวคุณตารอรับอยู่ข้างล่าง

      “เพื่อนคุณตา ใครกันหนอ ต้องสนิทกันมากแน่ๆ คุณตาไปรับถึงในเมืองเย็นนี้ต้องรีบกลับมาสวัสดีซะแล้ว” เมืองวดีพึมพำ พร้อมเดินงัวเงียๆ เข้าห้องน้ำไป

       เมืองวดีพออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอมองไปยังนาฬิกาโบราณที่แขวนไว้

       “ยังไม่โมงเช้าเลยกินกาแฟที่บ้านดีกว่า” หญิงสาวเดินไปเคาน์เตอร์บาร์เล็กๆ ตรงมุมห้อง ปกติเธอมักไปฝากท้องมื้อเช้าที่สปาเพราะคุณตามักจะออกไปสวนแต่เช้า จะได้ทานข้าวกับคุณตามักจะเป็นมื้อเย็นหรือไม่ก็วันที่เธอหยุดอยู่บ้านซะมากกว่า คุณตามักพูดแหย่เธอประจำว่า

       ‘เดี๋ยวนี้เป็นหลานบ้านโน้น จนลืมบ้านนี้เลยนะ’

        เธอก็รู้ว่าคุณตาบ่นแบบไม่จริงจังอะไรก็คุณย่าเป็นเพื่อนคุณตามาตั้งแต่สมัยเป็นหนุ่มเป็นสาวกัน ไม่สิต้องเรียกว่าเคยเป็นคู่รักกันด้วยซ้ำ แต่พอคุณย่าย้ายบ้านไปก็เลยขาดการติดต่อต่างคนต่างก็มีครอบครัวเป็นของตัวเอง แต่พอได้เจอกันอีกครั้งมิตรภาพความเป็นเพื่อนยังคงมีอยู่ แถมพอเธอพูดโดยไม่คิดในวัยเด็กกลับไปจุดประกายให้ทั้งคุณตาคุณย่า

        เมืองวดียกกาแฟพร้อมหยิบขนมปังปิ้งออกมานั่งที่โต๊ะรับแขกเล็กๆตรงชานหน้าบ้านหญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมากดดูข้อความที่คุณย่าส่งมาให้เธอขึ้นมาอ่านอีกครั้ง

        ‘ย่าจะกลับไปเร็วๆนี้ ไม่ต้องเป็นห่วง สบายดี’

         คำถามมากมายผุดในหัวของเธอ ‘คุณย่าไปอยูที่ไหน ไปทำอะไร ทำไมต้องเป็นความลับ’ คำถามที่วนเวียนถามแทบตายก็ไม่มีคำตอบ จนกว่าท่านจะกลับมาอย่างน้อยก็สบายใจได้ว่าท่านไม่ถูกลักพาตัว

       “กลับมาเร็วๆนะคะ คุณย่า หนูกำลังถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ร้ายอยู่” หญิงสาวพูดกับโทรศัพท์ที่มีข้อความจากคุณย่าแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง

       “บ้าแล้วเราพูดกับโทรศัพท์ก็ได้” เมืองวดีส่ายหน้าพร้อมยกขนมปังขึ้นมากัดกินสายตาทอดมองไปยังเบื้องหน้า ต้นลำใยสูงใหญ่ สี่ต้นเรียงรายบริเวณด้านหน้า

      ‘เรามาอยู่ที่นี่กี่ปีแล้วนะ สี่ปีแล้วสิ ตั้งแต่จบมหาวิทยาลัยในตัวเมืองเวลาผ่านไปเร็วจริงๆ’ สี่ปีที่กลับมาหญิงสาวไม่ได้ช่วยงานในสวนคุณตามากนักเพราะคุณตาบอกงานสวนเป็นงานผู้ชายเอาไว้หนูหาคนมาช่วยดูแลสวนดีกว่าคุณตามักพูดติดตลกกับเธอแบบนี้ และพาเธอไปฝากทำงานกับคุณย่าแทน

       สี่ปีที่เธออยู่ที่นี่ก็ไม่เห็นพ่อหลานชายคนโปรดของคุณย่ามาหาเลยแต่ช่วงที่เธอไปเรียนในตัวเมืองเขาจะมารึเปล่า เธอไม่ได้สนใจเพราะช่วงเรียนเวลาเธอมาหาคุณตาก็จะขลุกอยู่แต่ที่สวนของเธอเท่านั้น

        หญิงสาวมองท้องฟ้าที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝนช่วงนี้อากาศเป็นแบบนี้ตลอด กำลังจะเริ่มเข้าหน้าฝนต้นไม้ในสวนเริ่มออกดอกกำลังจะออกผลอีกไม่นานก็เก็บไปขายได้ แต่พอฟังข่าวพยากรณ์อากาศว่ามีพายุลูกใหม่กำลังจะเข้ามาอีกหญิงสาวก็หวั่นใจ ปีนี้ฝนมาเร็วมาก ตกแทบจะทุกวัน นี่พายุลูกใหม่จะเข้ามาอีก

        “เฮ้อ….” เธอเผลอถอนหายใจออกมาดังๆลูกค้าช่วงนี้ก็ลดลง แต่ก็เป็นเรื่องปกติของช่วงโลว์ซีซัน ปีนี้คุณย่าเคยพูดไว้ว่าให้อ่านหนังสือเยอะๆจะให้เธอไปสมัครสอบสปา แมเนเจอร์อีก

        สปาแมเนเจอร์ คำนี้ทำเอาขยาดมาก ก็เธอเคยไปสอบมาแล้วนะสิแล้วปีที่เธอไปสอบดันเป็นปีแห่งการเปลี่ยนแปลงระบบการสอบเธอมุ่งมั่นเต็มที่ในปีนั้น เพิ่งทำงานใหม่ๆ ด้วย แต่พอผลออกมาว่าไม่ได้ทำเอาเธอท้อไปเลย คุณย่าก็ไม่ได้พูดถึงอีก 

       แต่ปีนี้คุณย่าพูดขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาเธอคิดหนักแต่คุณย่าบอกว่าท่านจะยื่นขอเป็นสปามาตรฐานกับทางกระทรวง ก่อนหน้าที่จะหายตัวไปไม่กี่วันยังพูดกันค้างไว้คุณย่าก็มาหายตัวไปซะก่อน แต่ปีนี้เธอจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้ใบรับรองสปา แมเนเจอร์ เพื่อคุณย่า

       เสียงรถที่แล่นเข้ามาขับมาอย่างเร็วแล้วเบรกเอี๊ยดยังลานกว้างหน้าบ้านเมืองวดีชะเง้อมองพอเห็นว่าเป็นรถใครก็เบ้ปากกลับมาสนใจขนมปังกับกาแฟตรงหน้าเธอต่อ เพียงครู่เดียวชายหนุ่มคนที่เมืองวดีไม่อยากเจอเลยเดินหิ้วถุงปาท่องโก๋ร้อนๆ มาวางบนโต๊ะ

       “ผมแวะไปตลาดมาเลยซื้อมาฝากขอกาแฟสักแก้วสิ สูตรสองเสมอนะ”

        “ที่เรือนคุณย่าก็มีกาแฟ คิดว่าพี่พรคงเสียบกระติกน้ำร้อนไว้ให้แล้วนะคะ”

        “ก็กลับจากตลาดถึงที่นี่ก่อนผมกลัวปาท่องโก๋จะเย็นหมด ไม่อร่อย เลยแวะมาขอกาแฟกินสักแก้ว ไม่ได้เลยรึไง”

         “ตกลงตั้งใจซื้อมาฝากหรือทางผ่านกันแน่”

          “ทางผ่าน..”

        แม้จะรู้ว่าชายหนุ่มตอบยียวนใส่ก็อดที่จะไม่พอใจไม่ได้ แต่ด้วยความเป็นเจ้าบ้าน หญิงสาวจำต้องลุกไปชงกาแฟมาให้หญิงสาวเดินหน้าบึ้งยกกาแฟพร้อมซองน้ำตาลและครีมผงออกมาให้

กาแฟดำร้อนๆจึงวางอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม

         “ชงเองเถอะฉันไม่รู้หรอก ไอ้สองเสมอของคุณมันคืออะไร”

         “ผมว่าผมเคยบอกคุณนะลืมแล้วรึไง สองเสมอก็กาแฟสองช้อน น้ำตาลสองช้อน ครีมสองช้อน อ้อ…ข้อนนี้ช้อนชานะ ไม่ใช่ช้อนโต๊ะจานใส่ปาท่องโก๋ล่ะ หรือจะหยิบจากถุงเลย ไม่ดีนะกระดาษไม่ปลอดภัยต่อร่างกายเรา”

         ชายแดนร่ายยาวจนเธอถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินไปยังเคาน์เตอร์บาร์อีกรอบ หยิบจานเล็กๆ ในลิ้นชักตู้ออกมาพอเดินมาที่โต๊ะก็จัดแจงเอาปาท่องโก๋ออกมาวางบนจานแล้วหันไปสนใจขนมปังคำสุดท้ายใส่ปาก

       ชายแดนเลื่อนจานปาท่องโก๋ไปข้างหน้าหญิงสาว

       “ผมซื้อมาฝากคุณที่พูดเมื่อกี๊ผมล้อเล่นน่ะ กินซะสิ เดี๋ยวจะเย็นหมด”

        หญิงสาวกล่าวขอบคุณเบาๆ มองหน้าชายแดนเหมือนชั่งใจ ‘สงสัยวันนี้ผีออก’ เธอหยิบกระดาษทิชชู่มาซับมันที่ตัวปาท่องโก๋

         “แค่นี้ไม่ทำให้อ้วนเท่าไหร่หรอกกระดาษทิชชู่ใช่จะสะอาด กินๆ ไปเถอะ”

        เมืองวดีเห็นชายหนุ่มมองเข้าไปในบ้านเหมือนมองหาคนแต่พอสบตากับเธอ เขากลับยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม

        “คุณตาไปสวนแล้วเหรอ”

         “คุณตาเข้าเมือง มีธุระอะไรกับท่าน”

        “ไม่เป็นไรเอาไว้ค่อยมาคุยกับท่านใหม่ แต่วันนี้ผมมารับคุณไปธุระกับผมหน่อย” ชายแดนเห็นอาการลังเลของหญิงสาวจึงรีบพูดขึ้นมา “ผมถามชบาแล้ว วันนี้ไม่มีกลุ่มทัวร์ลูกค้าจอง”

         “ไปไหนคะ”

         “ซื้อของแล้วให้คุณเป็นไกด์พาไปไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่ในหมู่บ้านนี้ ไม่ต้องมองแบบสงสัยคุณคุ้นเคยกว่าผม สองวันนี้วุ่นๆ เรื่องคุณย่า ตอนนี้ก็ได้แต่รอคุณย่ากลับมาผมก็ถือโอกาสไปกราบสวัสดีผู้หลักผู้ใหญ่”

         “คุณไปเองก็ได้นี่หรือให้ลุงทวนขับรถไปให้ก็ได้ อยากไปที่ไหน ฉันจะไปทำงาน”

         เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาชายแดนรีบล้วงเข้าไปยังกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือขึ้นมาดูเห็นเบอร์มือถือที่โชว์เขารีบกดรับด้วยสีหน้าเคร่งขรึมในทันทีขอตัวหญิงสาวลุกเดินไปคุยยังอีกมุมหนึ่งแต่ก็ยังมีเสียงแว่วลอดมาเข้าหูหญิงสาวที่มองตาม

        “ไงโจ้ อะไรนะ”เสียงตะโกนดังออกมาอย่างลืมตัว ก่อนที่จะลดเสียงลง “ลูกค้ายกเลิกงานค่ามัดจำไม่ได้จ่ายมาก่อนด้วย เวร..” เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังออกมาชายแดนส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

         “เออยังไม่รู้ว่ะ รอข่าวคุณย่า แกบอกว่ามีข่าวดีอะไร หา…จริงรึ แบงค์ให้กู้แล้วเรอะแกไปหาคนค้ำประกันได้ เออๆๆ อย่างน้อยก็คงพอให้มันผ่านช่วงนี้ไปก่อน ขอบใจว่ะฝากบริษัทก่อนแล้วกัน”

         แม้หญิงสาวจะไม่อยากฟังหรือแม้แต่เขาจะเบาเสียงในการคุยลง แต่ระยะที่ไม่ไกลกันนัก แถมการเบาเสียงของชายหนุ่มก็ใช่จะค่อยไปกว่าการตะโกนสักเท่าไหร่บริษัทมีปัญหา เมืองวดีจับใจความได้แค่นี้หญิงสาวเหลือบมองชายหนุ่มที่เดินกลับมานั่งกินกาแฟที่เหลืออย่างเงียบๆผิดกับเมื่อครู่ที่ยังยียวนเธออยู่

         “ฉันไปธุระกับคุณได้แค่ช่วงเช้านะบ่ายฉันมีงาน”

         “ไม่เป็นไรไปทำงานเถอะ ธุระผมไว้วันหน้าก็แล้วกัน”เสียงที่ราบเรียบยากที่เธอจะเข้าใจในอารมณ์ในตอนนี้กล่าวออกมา

          ชายหนุ่มขับรถวิ่งไปตามถนนเล็กๆไปเรื่อยๆ เขานิ่งเงียบ สมองใช้ความคิดตลอดเวลา ‘โจ้’ผู้เป็นทั้งเพื่อนและหุ้นส่วนบริษัทของเขาโทรมาบอกทั้งข่าวร้ายและข่าวดีเขาไปหาคนค้ำจากไหนนะ ปกติเรื่องการเงินของบริษัท ชายแดนจะเป็นคนจัดการแต่ช่วงนี้เป็นช่วงขาลงของบริษัทจริงๆ งานน้อยลง ทั้งยังโดนยกเลิกงานบ่อยๆโดนคู่แข่งตัดราคากันซึ่งๆ หน้า

         “คุณทำงานอะไรคะ”จู่ๆ เมืองวดีก็พูดขึ้นมาทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดขึ้นมา

         ชายแดนยังคงนิ่งเงียบหญิงสาวคิดว่าเขาคงอยู่ในภวังค์ความคิดของเขาอยู่เลยนั่งเฉย

        “บริษัทก่อสร้างรับตกแต่งภายในด้วย”

         “คุณไม่คิดจะมาช่วยงานคุณย่าเหรอคะ”

         “ผมไม่ถนัดเรื่องสปามันงานผู้หญิง ถ้าให้ผมทำผมก็ขาย”

         “ขายได้ไงคุณย่าสร้างมาตั้งนาน ผู้ชายก็ทำได้ เห็นมีเยอะแยะไป”

          “คุณย่าถึงอยากหาคนมาดูแลสปาแทนผมไง”น้ำเสียงปนประชดเอ่ยขึ้นมา พร้อมปรายตามองมายังคนนั่งข้างๆ แวบหนึ่งก่อนหันกลับไปมองถนนข้างหน้า

          “ฉันไม่เข้าใจคุณเลยจริงๆนะ คุณชายแดน คุณจะเอายังไงกันแน่”

          ชายหนุ่มไม่ตอบแต่ก็ขับรถไปตามถนนเล็กๆก่อนที่จะเลี้ยวเข้า  

‘ไม้หอมสปาแอนด์รีสอร์ต’

Create Date : 01 มิถุนายน 2555		4 comments
Last Update : 2 มิถุนายน 2555 10:55:30 น.
Counter : 1458 Pageviews.
Share Tweet