ที่ห้องอาหารแห่งหนึ่งคราคร่ำไปด้วยผู้คนที่มารับประทานอาหารในมื้อเย็นกันอย่างคึกคัก แต่บรรยากาศของความโรมานสต์ในวันนั้นแตกต่างไปจากทุกวัน เนื่องจากมีโต๊ะ ๆ หนึ่งที่ประกอบด้วย ชายวัยกลางคนที่นั่งเหม่อลอย ซึ่งไม่แปลกเลยที่รอบ ๆ ตัวของเขามีเด็กชายหญิง 3 คนร้องไห้กระจองอแง สลับกับการทะเลาะกัน ดูเป็นที่วุ่นวายมาก ที่น่าแปลกคือผู้เป็นพ่อไม่มีท่าทีของการจะห้ามปรามอะไร ดวงตายังคงเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย พร้อมทั้งอาหารที่ยังไม่มีการแตะต้องอะไร ผู้คนในร้านเริ่มหันมามองดู แน่นอนมันเป็นความน่ารำคาญเป็นอย่างยิ่งที่มีเด็กร้องไห้สลับการตีกันและมีการเขวี้ยงข้างของเป็นระยะ ๆ หลายโต๊ะเริ่มไม่พอใจ หลายโต๊ะเริ่มไปพอใจ หลายคนมีอาการมองค้อนไปที่พ่อของเด็กและใช้สายตาตำหนิอย่างออกนอกหน้าว่าทำไมไม่รู้จักห้ามปรามลูกเลย สักพักก็มีชายวัยกลางคนเดินเข้าไปหาด้วยอาการของความไม่พอใจ “ขอโทษเถอะผมคิดว่าลูก ๆ ของคุณซนมากไปแล้ว น่ารำคาญเป็นอย่างยิ่ง ผมไม่เห็นเด็กคนอื่นจะเป็นอย่างนี้เลย” พ่อของเด็ก ๆ ค่อย ๆ หันมาช้า ๆ ยิ้มน้อย ๆ ด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์เป็นอย่างยิ่งและตอบว่า “ผมเข้าใจ และต้องขอโทษทุกคนด้วย” ทุกคนในห้องกำลังฟังด้วยว่าเขาจะพูดอะไร “ปรกติลูกของผมก็น่ารักเหมือนเด็กทุกคนแหละครับ แต่ เมื่อ 2 วันที่แล้วพวกเขาได้สูญเสียแม่ของเขาไป ทำให้พวกเขาเสียใจ ตกใจ และคงสับสนมาก เลยทำให้มีพฤติกรรมอย่างนี้ ซึ่งผมกำลังพยายามเข้าใจพวกเขาและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ต้องขอโทษทุกคนอีกครั้ง” เงียบ และทุกคนก็เริ่มทานอาหารของตนต่อไป หลายคนมองเด็ก ๆ ด้วยสายตาแห่งความสงสาร หลายคนน้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว พร้อมทั้งความรู้สึกผิดที่ไปคิดตำหนิครอบครัวนี้ ด้วยความคิดที่คิดไปเองอย่างไรเหตุผล

Create Date : 22 มีนาคม 2549
Last Update : 24 มีนาคม 2549 23:32:45 น.		58 comments
Counter : 690 Pageviews.
Share Tweet