ผมกำลังท้า
ผมเรียนเชิญประชาชนในยุคปัจจุบัน ร่วมอยู่เวรห้องฉุกเฉินหลังเที่ยงคืนถึง ๘ โมงเช้าต่อด้วยการตรวจคนไข้หนักที่นอนเจ็บป่วยอยู่ในโรงพยาบาลในเวลาราชการต่ออีก ๘ ชั่วโมงรวมเป็น ๑๖ ชั่วโมงติดๆ รวดติดกันเป็นอย่างน้อยพร้อมกับผมหรือกับแพทย์ พยาบาล เภสัชกรในโรงพยาบาลรัฐใดๆ สักแห่งในประเทศนี้สัก ๗ วัน ๗ คืนครับ .. ลองดูครับว่า "ของจริง" เป็นอย่างไร
เมื่อผมตื่น คุณต้องตื่นทุกเสียงโทรศัพท์ ทุกเสียงเรียกร้องความต้องการ ทุกความรีบเร่งของผมคือสัญญาณชีวิต ไม่ใช่ลำดับการขึ้นบัตรหรือยศถา หรืออะไรที่หมายถึงความเอาแต่ใจตัวของคุณเอง
ผมตื่น คุณต้องตื่น ผมหิว คุณต้องทนไปกับผมและทีม
ผมเครียด คุณก็เหนื่อยและเครียด คุณก็อย่าหวังจะได้พัก
คุณต้องอดทนอยู่เงียบๆ ไปกับผมและทีมสาธารณสุขในกรอบของจรรยาบรรณ
เมื่อผมกับทีมไม่ได้กลับบ้านไปดูแลพ่อกับแม่บังเกิดเกล้า คุณก็อย่าหวังจะได้กลับไปหาท่าน อยู่กับผมและทีมเพื่อช่วยคน ทำงานด้วยใจตามหลักการของคุณ
ระหว่างที่คุณอยู่เวรกับผมและทีม เมื่อแม่ของคุณกำลังหายใจไม่ออกเหมือนจะขาดใจและต้องการความช่วยเหลือจากคุณในฐานะลูก คุณต้องบอกให้ท่านไปหาความช่วยเหลือจากคนอื่นก่อนแล้วรีบวางโทรศัพท์เพื่อตามผมกับพยาบาลไปตรวจคนไข้โรคหวัด ห้ามปฏิเสธคนไข้
เมื่อผมและเพื่อนพี่น้องข้าราชการไปเสียภาษีเต็มหน่วยเพื่อเกื้อหนุนระบบฟรีทุกอย่างให้แก่คุณในยุคนี้ คุณต้องรู้ว่าผมและเพื่อนข้าราชการกำลังจ่ายเงินเดือนให้ตัวเอง
เมื่อนั้นคุณต้องไปจ่ายภาษีกับผม เพื่อผมจะได้ดูว่าคุณเสียภาษีจริงไหม เสีย ๑๐๐% เท่ากับผมไหมและภาษีของคุณนั้นราคากี่หลัก
ถ้า ภาษี คือ คำอ้างให้ผมทำหน้าที่ .. แล้วคุณจะรู้ความจริงว่า คุณต่างหากที่ต้องขอบคุณผมและเพื่อนร่วมวิชาชีพทุกระดับที่เงินรายได้ของผมและผองเพื่อนท่ามกลางความเอาแต่ใจของคุณนั้น คือเงินที่กำลังช่วยยืดลมหายใจของแม่พ่อคุณหรือแม้แต่กระทั่งลมหายใจของคุณเองนอกเหนือไปจากการตรวจรักษาให้คุณบรรเทาความเจ็บป่วย
ผมยืนตรวจ คุณมายืนตรวจกับผม อย่าหวังจะได้นั่ง
ผมวิ่งไปตรวจคุณไข้ คุณต้องวิ่งไปกับผม อย่าหวังจะได้แวะดื่มน้ำหรือพักหายใจ
เมื่อผมเครียดและไม่มีเวลาแม้แต่จะอธิบายข้อเท็จจริงท่ามกลางความเร่งรีบและภาระงานที่หนักอึ้ง คุณจะต้องอดทน เสียสละ ไม่โวยวาย ไม่แก้ตัว ไม่ฟ้องคนนั้นคนนี้ ต้องมีมารยาทและสามัญสำนึกพอที่จะไม่ละเมิดถ่ายภาพความทรามของคนไข้และญาติบางจำพวกลงเฟสบุ๊คเพื่อหาพวกรุมกินรุมยำและเดินหน้ารักษาคนไข้คนต่อไปพร้อมกับผมและทีมเสมอ .. คุณต้องทำได้ เพราะผมกับบุคลากรสุขภาพของรัฐนั้นทำมันอยู่ทุกวันก่อนผมท้าคุณ
คุณต้องไม่โกรธและทนได้ ถ้ามีรูปคุณกำลังกินข้าวหลังจากล่วงพ้นมื้อปกติมายาวนานแล้วในช่วงเวลาเพียงไม่กี่นาทีที่คุณเพิ่งว่างเว้นจากคนไข้หนักในเฟสบุ๊ค พร้อมข้อความด่าทอว่าคุณไม่มาเปลี่ยนผ้าทำแผลของเก่าๆ ให้เร็วทันใจ คุณอธิบายไม่ได้ครับว่า คุณขอเวลาเขากินข้าวสักสิบนาที
เมื่อคุณแอบไปร้องไห้เสียใจผมกับทีมจะเห็นใจคุณ แต่ประชาชนที่คุณตั้งใจช่วยเหลือเขานั้นจะไม่เห็นใจคุณเหมือนที่ผมกับทีมปฏิบัติต่อคุณ เชื่อเถิดพวกเราผ่านมันมาแล้ว คุณต้องผ่านให้ได้ระหว่างคุณรับคำท้า
คุณต้องรับรู้เสมอว่าคุณกำลังอยู่ในโลกของจินตนาการของประชาชนและใช้อารมณ์ตัดสินมากกว่าข้อเท็จจริง เพราะผมกับทีมเรานั้นเข้าใจมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่คุณเป็นมือใหม่ไม่มีทางไหนนอกจากคุณต้องทำใจเหมือนที่ผมเคยทำมาก่อนแล้วในอดีต
คุณต้องไม่กลัวต่อคำร้องเรียน บัตรสนเท่ห์ หนังสือทางการ ข้อความประนามคุณในโลกโซเชี่ยลเพราะ "ความไม่ถูกใจ" ที่คุณทำแม้คุณจะรู้อยู่เต็มอกว่า คุณได้ทำถูกต้องตามหลักวิชาการแล้วอย่างแม่นยำ คุณต้องไม่มีเวลาท้อใจ เหนื่อยใจหรือหมดกำลังใจ คุณต้องอดทนเหมือนกับผมและทีมของเรา
คุณต้องอดทนอดกลั้นกับความเข้าใจผิด ความคิดเองเออเองและความเอาแต่ใจตัวเองโดยไม่คิดรอของประชาชนยุคนี้ให้ได้ไปพร้อมกับผมและทีมของเรา คุณต้องทำเหมือนที่ผมกับทีมทำเมื่อผมท้าคุณ
ระหว่างรับคำท้า อย่าน้อยใจถ้าหัวหน้าของคุณจะเชื่อใบร้องเรียนพฤติกรรมที่เขาก็ไม่เห็นมากกว่าข้อเท็จจริงและความเมตตาที่คุณพึงมีต่อประชาชน คุณต้องเข้มแข็งให้ได้เหมือนผมกับทีมจนกว่าจะจบคำท้า
และถ้าผมไม่ยิ้มตอนตรวจคุณเพราะเหตุผลข้างบนนั่น มั่นใจได้เถิดว่าจะไม่มีใครเลยที่จะได้เห็นรอยยิ้มของคุณตอนนั่นตรวจไปพร้อมๆ กับผมเช่นกัน
ผมท้าครับ มาลองปฏิบัติงานร่วมกับพวกเราดู ผมพร้อมจะยกเงินเวรราคาหลักร้อยให้คุณ พร้อมเลี้ยงอาหารสามมื้อจากโรงครัวโดยยินดีร่วมนั่งกินข้าวนั้นไปพร้อมๆ กับคุณ
เผื่อความดราม่าของคุณจะลดลงได้บ้างและหันมาร่วมมือกันสร้างสรรค์สังคมให้น่าอยู่กันได้เสียที
แชร์มาอีกที จากเพื่อนร่วมวิชาชีพ
เครดิต Chokchai Wasinanont 29 มิถุนายน 2560 เวลา 13:17 น
https://www.facebook.com/wasinanont.chokchai/posts/1435877603121810
เข้าใจความรู้สึกเลยว่าการทำงาน 16 ชั่วโมงต่อวันติดต่อกันนี้มันเป็นยังไง ยิ่งถ้าเป็นอะไรที่ต้อง On call ด้วยแล้วนี่ ไม่อยากจะนึกภาพเลยค่ะว่ามันเครียด และเหนื่อยล้าขนาดไหน
สู้ๆนะคะ