Bloggang.com : ClayAnn : ตอน 2 กทม.-อุดร-หนองคาย

ตอน 2 กทม.-อุดร-หนองคาย

หน้าก่อนนี้ไม่มีเวลาเขียนให้ดูนะคะว่าแอนน์ไปผ่านที่ไหนบ้าง จะบอกหน้านี้เลยค่ะ ต่อ 3 ต่อแน่ะค่ะ

อาทิตย์ 03-15-2009 เวลาตามท้องถิ่นเซ็นทรัลค่ะ

shreveport-->memphis 6:25 am ออกเดินทาง เวลา 1 ชม. เครื่องบินเล็กทำให้ปวดหูอยู่เอาการ ปวดหูอีกต่างหาก เอ..ปวดหูเสียมากกว่า แต่หูอ่ะ มันอื้อ ต้องกลืนน้ำลายหลายที แต่นั่งแค่ ชม.เดียว เลยไม่อะไรมาก แต่ก็กินยาแก้ปวดไปซะ เครื่องเล็กจากสนามบินเล็กก็จุคนไม่เกิน 50 คน ผ่านไปด้วยดี ใครมีประวัติเมาเครื่อง อย่าลืมหาหยูกยาไปให้เรียบร้อยนะคะ แอนน์ไม่เคยเมาค่ะ เลยไม่เอา ไม่พก เอายาแก้ปวดเป็นหลักค่ะ อ้อ..ยาภูมิแพ้ด้วยค่ะ

memphis-->detroit 8:15 am เดินทาง 2 ชม. เริ่มๆปวดก้น อิๆ อันนี้ไม่ทรมานมากนัก ก็หลับบ้าง รอบนี้เด็กฝรั่งไปไหนกันไม่รู้ เจี๊ยวจ๊าวกันน่าดู เพิ่มความปวดหัวเล็กน้อย ถึงดีทร้อยท์ 11 โมงเช้า ไปหาอะไรกินก่อนเลย เรื่้องกินนี่ก็สำคัญนะคะ บางทีเนี่ยแถวแต่ละร้านยาวไม่ใช่เล่น ถ้าแอร์พอร์ตใหญ่เนี่ยดีหน่อย มีหลายร้านให้เราเลือก แต่แอร์พอร์ตเล็ก ขอบอกค่ะ อาหารไม่ถูกใจไม่พอ ยังมีร้านไม่กี่ร้าน บางทีแถวก็ยาวมากๆ มีเวลากิน ให้กินไว้เลยนะคะ ไม่งั้นก็ตุนอาหารว่างใส่ในกระเป๋าอีกต่างหาก กันไว้ก่อน แล้วแอน์ก็เล่น sudoku อยู่พักหนึ่ง ก็ไปเดินไปมา ถึงเวลาบอร์ดดิ้งบ่าย 1 โมงได้ ก็ตานี้เริ่มยากนิดๆ คือหมายความว่าจะมีหน่วยรักษาความปลอดภัย 5-6 นายมารออยู่หน้าประตู พร้อมคนเช็คบอร์ดดิ้งพาสอีก 2 ผ่านไปแล้ว ไปถึงหน่วย 5-6 นายนี้ คนแรกก็ตรวจพาสปอร์ต ตรวจบอร์ดดิ้งพาส เรียยร้อย คนที่สองเรียกไปคุย ยิ้มๆไป ถามไปก็ เพื่อนแซวๆ แล้วก็ถามว่า
...ไปเที่ยวเหรอ......นานไม๊...........แอนน์ตอบ.............1 เดือน
...ทำงานอะไร............................แอนน์ตอบ.............ทำที่ร้านเบเกอรี่
...เจ้าของร้านเหรอ......................แอนน์ตอบ..............ลูกจ้าง(ย่ะ)
...เอาเงินไปเท่าไร.......................แอนน์ตอบ..............-000 เงินสด
...เอาออกมาดูหน่อยสิ..................แอนน์ตอบ.............(ล้วงออกมาให้ดู..)
...ไม่น่าถึง ...นี่นา........................แอนน์ตอบ.............รอแป๊บ ใส่สองข้างนี่นา
...โอเค..เที่ยวให้สนุกนะ

ผ่านเข้าไปหาที่นั่ง เสร็จเรียบร้อย อยากเข้าห้องน้ำ ไปเข้าห้องน้ำ....
ออกมา เอ้า..คนไปไหนกันหมด แบบว่าเค้าบอกว่าเครื่องบินมีปัญหา ออกไม่ได้ เลยต้องเปลี่ยนเครื่อง แจ้งย้ายพวกเราไปอีกเครือ่งหนึ่งไม่ไกลกัน แล้วก็ได้ยินพวกเฟิร์สคลาสคุยๆกันเรื่องไม่อยากให้ไครเดินผ่านชั้นบิสเนสคลาสของเค้า(เวรกรรม..แค่เดินทางนะเนี่ย..) บลาๆๆ ฟังไป ปรากฎว่าเค้าแจ้งเลทไปอีก 1/2 ชม. คนอื่นไปหากาแฟดื่มกัน แอนน์ยืนรอที่เดิม เก้าอี้ก็ไม่มีนั่ง เด็กญี่ปุ่นจะกลับบ้านเยอะมากๆ นั่งเต็มไปหมด เมื่อยไปหมด พอถึงเวลา เค้าแจ้งเลทอีก 15 นาที เอาเข้าไป รออีก อีกแป๊บเรียกเข้าก็ช้าอีก กว่าเครื่องจะได้ขึ้นจริงๆบ่าย 3 กว่าๆ ทั้งที่ควรออกตั้งแต่บ่าย 1 กับ 15 นาที แล้วเข้าไปนั่ง โห..เครื่องใหญ่มาก เด็กญี่ปุ่น คนจีน คนญี่ปุ่น หน้าเอเซียเกือบทั้งลำ จ๊อกแจ๊กจอแจตลอด คิดว่าจะได้เหยียดขาเรอะ ฝันเถอะ เต็มหมด ลำนี้เป็นโบอิ้ง 747 จุได้ประมาณ 500 คน(อ่านจากเอกสารที่อยุ่บนเครือ่งบิน) แต่สบาย เพราะไม่ต้องกลืนน้ำลายบ่อย ไม่รู้ว่ามันยังงัย นั่งลำใหญ่ไม่มีปัญหานั้นน่ะ

detroit-->japan 13 ชม.ถึงราว 5 โมงเย็นเค้า จำไม่ค่อยได้ แต่ว่าทุกอย่างเลทไม่มากนัก ยังต่อเครื่องต่อไปได้แบบสบายๆอยู่ 13 ชม.บนเครื่อง เข้าห้องน้ำไป 4 ครั้งได้ มีน้องญี่ปุ่นคนหนึ่งเป็นเพื่อน ไปห้องน้ำไปด้วยกัน คุยกัน กินด้วยกัน อืม..ไม่รู้ชื่อกัน อิๆ แต่คุยกันถูกคอมาก ถามเค้าหลายอย่างมาก หนึ่งในคำถามคือ ทำไมถึงขึ้นเครื่อง nwa ทำไมไม่ขึ้นของญี่ปุ่น เค้าบอกว่า.......แพงงงงงงงงงงงง อิๆ คนญี่ปุ่นยังไม่อยากขึ้นเลย ผ่านไป 13 ชม.ด้วยการเจ็บก้นมากมาย บิดไปมา 100 ทีได้ อยากมีตังค์นั่งบิสเนสคลาส มันช่างน่าแสนสบาย ตอนเดินผ่าน แอบมอง อิๆ ถึงญี่ปุ่นก็ไม่ยาก มีภาษาอังกฤษนิดหน่อยแล้วก็เลขเกทชัดเจนดี สายการบินนี้มีบริการให้คนคอยยืนบอกเราด้วยว่าเราต้องไปต่อที่เกทไหน ไปไหน อะไรแบบนี้ ห้องน้ำสวย เรียยร้อย สะอาด มีห้องแต่งตัวด้วย หรูดี มีล๊อบบี้ให้แบบสงบๆให้คนมางีบก็มี อยากกินอะไรที่ญีปุ่นก็ไม่มีเวลาเยอะ และก็ต้องแลกตังค์อีก เลยเลิกคิด มีร้านเยอะ แต่ไม่มีเวลาไปเดินดู เพราะไปถึง อีกไม่นานเค้าก็เรียกเข้าอ่ะ แต่ไม่ชอบตรง หาแถวไม่เจอ ไม่ค่อยเรียบร้อย แล้วคนก็ไม่ค่อยอะไรเลย กระเป๋าคนที่รอหลังเราทิ่มเราตลอดเลย แต่ก็ได้คิวออกไปจนได้ เจ้าหน้าตรวจตรวจพาสปอร์ตอีกครั้ง อืม..ลืมไปอีกอย่าง ตอนลงเครืองจากดีทรอ้ยท์เข้านาริตะเนี่ย ตอ้งผ่านซีเคียวริตี้อีกทีนะ ไม่ต้องลากกระเป๋าอีก แต่ต้องผ่านเครือ่งสแกนอีกที ก็ไม่นาน ไม่ยาก ความรู้ใหม่ อิๆ

japan-->thailand 7 ชม.เต็ม ถึงกรุงเทพตามปรกติเกือบตี 1 เดินลงไป ป๊าดดดดดดดดดด ไทยแลนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนด์ ใหญ่ งามกว่าที่คิด คือไม่เหมือนคนอื่นตรงที่มีกินรี มียักษ์ มีศาลา แต่อย่างอื่น เฉยๆ อ้อ..มีถนนบนล่าง อิๆ น่าสนุกดี เดินไปรอเอากระเป๋าเนี่ย นานมากกว่าจะถึง ไกลมาก แล้วเราต้องไปเอาเอง แล้วค่อยออกมาเจอคนที่มารอรับอยู่ข้างนอกอีกที บรรยากาศไม่เหมือนในหนัง เหมือนดารามีคนมาแล้วมีคนยกชื่อมารับ จากที่ต่างๆ มีรถลิมูให้เช่า สารพัด แอนน์ก็เลยงง ผ่านจุดคัสตอมก้ไม่มีใครตรวจอะไรเลย ก็ผ่านออกมาด้วยดี มายืนงง 15-20 นาทีก็เลยถามเค้าว่าคนมารับมีที่นี่จุดเดียวเหรอ เลยถึงบางอ้อว่าอันนั้นมาจากสถานที่ต่างๆ รร..หรืออะไรพวกนั้น แล้วก็สำหรับคนจะจับแท๊กซี่กลับไปก็ออกไปได้ อะไรทำนองนั้น ส่วนจุดนัดพบเค้าแยกออกไปอีก 4-5 ร้อยเมตรได้

หลังจากเราเจอะกันกับเพื่อนๆและน้องๆ รวม 5 คน เราก็เปิดกระเป๋า จัดการดึงของออกแจกเลย แล้วแยกกระเป๋าของฝากให้ไอ้นุ่มลากกลับหอ ส่วนที่เป็นของทาง กทม.อ่ะ เพราะบินภายในเค้าให้ 25 กิโลต่อคน เลยพอดีเลย ไม่ต้องเสียตังค์เพิ่ม หลังจากนั้นก็นั่งคุยกับน้องๆสามคนที่มารอที่สุวรรณภูมิเป็นเพื่อนแอนน์ เพราะว่าแอนน์ถึง กทม.เที่ยงคืนกว่า แล้วกว่าจะบินรอบต่อไปไปอุดรเนี่ยก็ 7 โมงเช้า เลยนั่งคุยนั่งเล่นกันรอเวลา ซึ่งตั๋วภายในนี้ แม่แอนน์จัดการไว้ให้แล้วค่ะ สบายไม๊คะ อิๆ ส่วนเด็กๆคุยกันมันมาก ซื้อนู่นนี่ที่ไม่เคยได้กินที่เมกามาให้ เช่น หนมจีบ ลูกชิ้น โห..ท้องไส้ปั่นป่วนมาก เพิ่งลงจากเครื่อง ลมเยอะ อิๆ เปลี่ยนคอนแทค เพราะดองมาเป็นวันแล้ว ตาจะแย่ พอ ตี 5 ถึงได้ไปรับตั๋ว ส่งกระเป๋า เตรียมขึ้นเครื่องไปอุดร

bkk-->u-dorn 1 ชม.เอง ออก 7 โมงเช้า ถึง 8 โมง รอนิดๆ เอากระเป๋า ออกมาหา เจอพ่อกะแม่ แม่ร้องไห้เล็กๆ อิๆ แอนน์เตรียมตัวมาดี เพราะร้องไปกะน้องสาวมาทีละ เลยไม่ได้เป็นไรมาก อิๆๆ พ่อก็เก็บอาการตามประสา ฮ่าๆๆ

ระหว่างที่เล่าไป ถึง กทม.เนี่ยเที่ยงคืนวันที่ 16 มีค.แล้วค่ะ แล้วนั่นก็หมายความว่า เช้านี้จะเป็นวันที่ 17 มีค.แล้วค่ะ อันนี้ต้องสื่อสารกันดีๆค่ะ ไม่งั้นผิดนัดกันวุ่นวายแน่ค่ะ เจอมาแล้วค่ะ แต่ไม่พลาดค่ะ เพราะแอนน์เอาจนเข้าใจ ฮ่าๆๆ กว่าพ่อกะแม่จะคุยได้ตรงกันกับแอนน์ค่ะ

สรุปว่า...เดินทางจากเมกาวันที่ 15 มีค. แล้วถึงอุดรและหนองคายเนี่ยก็วันที่ 17 มีค.แล้วค่ะ

มาถึงอุดรด้วยสายการบิน Air Asia สีแดงแปร๊ดค่ะ ขึ้นที่สุวรรณภูมิเลยค่ะ ราคาประมาณ 3600 บาท ถ้าจำไม่ผิด ขาเดียวค่ะ จาก สุวรรภูมิ-อุดรธานี คราวนี้การเดินทางด้วยภาษาเดียวกัน มันเต็มไปหมดทั้งลำ คิดดูสิคะ ไม่ได้กลับถึง 9 ปีแล้ว และได้กลับไปสู่บรรยากาศที่เคยอยู่ มันรู้สึกดีแค่ไหน รู้สึกว่าชั้นเก่ง อิๆ เพราะภาษาเราทั้งนั้นเลย ถ้าฝรั่งมาบ้านเรา ก็ต้องพึ่งเราล่ะวะ อะไรประมาณนี้น่ะ

เช้าที่พ่อกับแม่มารับ เราก็ไปต่อกันที่"ตลาดท่าเสด็จ"เมืองหนองคายค่ะ ซื้อของนิดหน่อย ได้ของฝากให้คนทางเมกานิดหน่อย มีอาหารลาวและเวียดนามขายอยู่สองข้างทางตลาดด้วย ก็ซื้อๆๆๆๆๆแล้วก็ถ่ายรูปมาไว้อวดเพื่อนแค่บางส่วนค่ะ ขากลับบ้านก็กินปลาเผาข้างทาง แล้วถึงบ้านค่ะ ห่างจากหนองคายไปอีกประมาณ 2 ชม.ครึ่งค่ะ

สิ่งแรกที่แอนน์สั่งคือ....ส้มตำ...ค่ะ
ต่อมาคือ....ลาบเป็ด...อันนี้พอดีมีในเมนู
แล้วก็....ปลาเผา...แจ่ว...กับข้าวเหนียวค่ะ

หน้านี้เอาแค่นี้ก่อนเนอะ เพราะหน้าต่อไปจะยาวมากๆ รูปมันเยอะ อิๆ

แย้มๆไว้ หน้าต่อไปจะพาไปกิน"ร้านวีทีแหนมเนือง"ค่ะ พี่น้องกันกับ"แดงแหนมเนือง"ที่เลื่องชื่อจากหนองคายไปถึงจังหวัดอื่นๆค่ะ จะพานั่ง"สามล้อเครื่อง" หรือ ที่แถวบ้านเราเรียกว่า"สกายแลป" และแอนน์ได้ตั้งชื่อหรูให้สามล้อเครื่องบ้านแอนน์ว่า "ตุ๊กตุ๊กอีสาน"ค่ะ

ตอบคำถามที่ 1.
เรื่องที่ผ่านมาทางญี่ปุ่นแล้วไม่กล้าซื้อของนั้น พอดีมีคนถามแล้วนึกขึ้นได้ ขากลับได้ใช้เงินดอลลาร์ไปซื้อของที่ร้านที่ญี่ปุ่นค่ะ แล้วเค้าก็ทอนเรากลับมาเป็นเงินเยนค่ะ พร้อมทั้งมีเรทแลกเปลี่ยนให้เราคำนวณด้วยค่ะ

ตอบคำถามที่ 2.
ที่พี่ภัสถามแอนน์ว่ากระเป๋าให้กี่ใบ แอนน์สอบถามเค้าก่อนเดินทางแน่นอน เค้าบอกว่าสองใบแรกฟรีค่ะ แต่ใบละไม่เกิน 50 lbs ค่ะ ใบต่อไปถึงเริ่มชาร์จเงินค่ะ อันนี้แน่นอนค่ะ แอนน์ชั่งออกจากบ้านก่อนออกเดินทางด้วยค่ะ บินอินเตอร์ตามนี้เลยค่ะ

มีคนทักมา เลยเอามาตอบเผื่อแผ่คนอื่นด้วยค่ะ เวลาเพื่อนๆไปเมืองไทยอาจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนบางคนได้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ทักมาค่ะ เพราะบางทีแอนน์ไม่รู้ หรือไม่ทันได้คิด อะไรแบบนี้ค่ะ

Create Date : 20 พฤษภาคม 2552

Last Update : 20 พฤษภาคม 2552 5:59:29 น.

4 comments

Counter : 621 Pageviews.